“ใช้เวลานานเท่าไรเขาถึงจะเข้าเมืองหลวง?”เซียวหมิงเสวียนส่ายหัว“ไม่ทราบพ่ะย่ะค่ะ แล้วแต่อารมณ์เขา” คำพูดนี้ทำให้ฮ่องเต้ทรงพิโรธจนหัวเราะ“นิสัยประหลาดจริง ๆ ขนาดท่านอ๋องเทพสงครามแห่งราชวงศ์ฉางหนิงของเราเชิญยังต้องดูอารมณ์อีกด้วย”“ช่างเถอะ เราก็ใช้สถานะกดดันคนไม่ได้ ยิ่งไปกว่านั้น ฮัวหลานโจวนั่นก็อยู่ไม่เป็นหลักแหล่ง”“ช่างเถอะ ช่างเถอะ รอไปแล้วกัน”“ปล่อยให้อ๋องเจาทนลำบากไปอีกสักพัก ให้เขาหลาบจำเสียบ้างก็ดีเหมือนกัน”เซียวหมิงเสวียนทำมือเตรียมถวายคำนับ น้ำเสียงราบเรียบ“เสด็จพี่ยังทรงมีธุระอื่นอีกไหมพ่ะย่ะค่ะ? หากไม่มี กระหม่อมก็ขอทูลลาก่อน”“ไปเถอะ”ฮ่องเต้โบกมือเซียวหมิงเสวียนหันตัวกลับ เดินออกไปนอกประตูตำหนักเวลาเดียวกันนี้เอง ภายในห้องที่ค่อนข้างปลีกวิเวกห้องหนึ่งในกรมอาญาลั่วจิ่วหลีตัดเสื้อตรงอกของพัศดีคนนั้นออกแล้ว เผยให้เห็นกริชที่ปักอยู่บนตัวเขา หรี่ตาลงเล็กน้อยรอบข้างไม่มีใคร นางเรียกยาชา ผ้าพันแผล ยาห้ามเลือดและเข็มเย็บแผลออกมาจากแหวนโบราณ วางเรียงหน้ากระดานไว้ข้างตัวทันใดนั้นเอง มือลั่วจิ่วหลีก็กำด้ามกริชไว้ หายใจช้า ๆ อย่างระมัดระวัง“ฉับ!”เสียงดั
อวี๋ไห่เซิงตัวสั่นสะท้าน“พ่ะย่ะค่ะ”เขากล่าวจบก็ออกไปดำเนินการเซียวหมิงเสวียนมองที่ลั่วจิ่วหลี“พัศดีคนนั้น ตอนนี้สามารถเคลื่อนย้ายได้หรือยัง?”ลั่วจิ่วหลีหันกลับไปดูในห้อง“ตามหลักไม่เคลื่อนย้ายจะดีที่สุด แต่ถ้าที่นี่ไม่สะดวกก็ใช้เปลหามยกไปได้”เมื่อนางเอ่ยปาก เซียวหมิงเสวียนก็ไม่ลังเลแม้แต่นิดเดียว“ฉินอิ่น ยกคนขึ้นรถม้า ส่งกลับไปที่จวนข้า”“พ่ะย่ะค่ะ”ฉินอิ่นรับคำสั่งแล้วก็ไปจัดการทันทีลั่วจิ่วหลีตะลึงงัน“จวนท่านอ๋อง? ท่านอ๋องจะนำเขาไปจวนท่านหรือ?”หมายความว่านางก็ต้องตามไปจวนอ๋องเก้าด้วยน่ะสิเซียวหมิงเสวียนปรายตามองนาง“เขาเป็นพยานคนเดียวที่ปล่อยเยียนทิงเหลียนไป”“ไปกันเถอะ คืนนี้เจ้าต้องอยู่ดูแลเขาที่จวนข้า”พูดแล้วก็หันกลับไปเตรียมจะไป“ช้าก่อน”ลั่วจิ่วหลียื่นมือออกไปคว้าแขนเสื้อเขาไว้อย่างไม่รู้ตัวเซียวหมิงเสวียนหันหลังขวับ แววตาเจิดจ้าดุจคบเพลิง ลั่วจิ่วหลีรีบปล่อยอย่างลนลานราวถูกไฟลวก“ขออภัยเพคะ หม่อมฉันไม่ได้ตั้งใจ”“หม่อมฉันไปดูแลเขาได้ แต่หม่อมฉันต้องกลับเรือนไปบอกให้ท่านแม่เสียก่อน ไม่เช่นนั้น…”“ไม่ต้อง ข้าส่งคนไปแจ้งที่จวนอี้กั๋วกงแล้ว”
เซียวหมิงเสวียนเลิกคิ้ว ลูบแหวนน้าวบนนิ้วพลางกลับไปนั่งเก้าอี้ ล้วงมือเข้าไปในอกเสื้อหยิบผ้าเช็ดหน้าไหมหนา ๆ ผืนหนึ่งออกมาแล้วกางออก ด้านในมีมีดผ่าตัดขนาดเล็กเล่มหนึ่งเมื่อลั่วจิ่วหลีเห็นมีดผ่าตัดเล่มนั้น รูม่านตาก็หดอย่างรวดเร็วเซียวหมิงเสวียนหยิบด้ามจับมีดผ่าตัดขึ้นมา เอ่ยปากพูดอย่างเรียบเฉยว่า“มีดเล่มนี้ ฉินอิ่นยึดมาจากเจ้าคืนที่เจ้าวางเพลิงจวนอ๋องเจา”“อยู่ที่ท่านอ๋องได้อย่างไร?”ลั่วจิ่วหลีก้มหน้า มิได้เฉไฉ“มีดนี้คมไร้ที่เปรียบ ตัดได้กระทั่งเส้นผม แต่ไม่รู้ว่าคุณหนูรองตระกูลลั่วได้มาจากที่ใด? หรือจะบอกว่าให้สาวใช้ไปซื้อหามา? บอกข้าหน่อยสิ ข้าก็จะซื้อสักหลาย ๆ เล่ม”ลั่วจิ่วหลีมองมีดผ่าตัดในมือเขา มุมปากกระตุกทีหนึ่งนึกถึงว่านางพูดในรถม้าที่นอกจวนอ๋องเจาว่า นางรู้วิชาแพทย์ เข้าใจหลักการรักษาโรค ขอเพียงเขาต้องการก็ยินดีรับใช้เขาทุกเมื่อพอมานึกดูตอนนี้ก็รู้สึกว่าคืนนั้นสมองเบลอไปแล้วหรืออย่างไร? ยังเข้าใจสถานการณ์ไม่กระจ่าง ตนเองกล่าวคำพูดเหล่านั้นไปได้อย่างไรกัน“ท่านอ๋อง”ลั่วจิ่วหลีถูมือแล้วถูมืออีก ยิ้มแหยอย่างทำตัวไม่ถูกนินทาในใจว่า ชายคนนี้ก็คือปีศาจจิ้งจอกที
ลั่วจิ่วหลีได้ยินเขากล่าวเช่นนี้ ตอนแรกยังนึกยังดีใจ แต่พอได้ยินคำว่าเงื่อนไขก็มองเขาด้วยสายตาสงบนิ่ง หัวเราะเย้ยหยันว่า“เงื่อนไขท่านอ๋องเยอะเสียจริงนะเพคะ?”ครั้งแรกที่เจรจาเงื่อนไขคือในรถม้าวันที่จวนอ๋องเจาเกิดเพลิงไหม้ครั้งที่สองที่เจรจาเงื่อนไขคือก่อนไปจวนอ๋องเจาครั้งที่สามที่เจรจาเงื่อนไขก็คือตอนนี้“ไม่ทราบว่าคราวนี้เงื่อนไขของท่านอ๋องคืออะไรหรือเพคะ?”เซียวหมิงเสวียนไม่ได้ดูสีหน้านาง และไม่สนใจที่นางหัวเราะเย้ยหยัน“ง่ายมาก เป็นแพทย์ประจำจวนของข้า?”ลั่วจิ่วหลีประหลาดใจไม่น้อย“แพทย์ประจำจวน?”“ใช่ ดูแลร่างกายข้า”ความนัยของเขาก็คือ เขาทรมานจากคำสาปในร่างกายตัวเองมาตั้งหลายปีแล้ว ได้เจอนางจึงเริ่มมีความหวังขึ้นมา แต่เขาก็รู้ว่าเขาจะรีบร้อนไม่ได้นี่ก็คือสาเหตุที่เขาคว้าเรื่องที่ตัวลั่วจิ่วหลีนั้นไม่รู้วิชาแพทย์ไว้ไม่ยอมปล่อย“แล้วแพทย์ประจำจวนต้องเข้าไปอยู่ในจวนของท่านไหมเพคะ?”“ตอนนี้ยังไม่ต้อง”คำตอบของเซียวหมิงเสวียนทำให้นางรู้สึกโล่งอก“ไม่ต้องอยู่จวนอ๋องเก้าก็พอแล้ว”ลั่วจิ่วหลีสบายใจแล้ว“งั้นก็เชิญท่านอ๋องบอกเถอะว่า จะช่วยหม่อมฉันอย่างไร?”เซียวหมิงเ
“เหมือนที่ผู้หญิงเย็บเสื้อผ้า” เซียวหมิงเสวียนก้มหน้าดูมีดผ่าตัดในมือแล้วก็เงยหน้ามองไปที่โคมไฟด้านนอกที่ค่อย ๆ สว่างไสวขึ้นมาในใจเต็มไปด้วยความสงสัยและยังบังเกิดความสนใจในตัวลั่วจิ่วหลีเป็นอย่างมากความสงสัยนี้ไม่ใช่แค่เพราะนางสามารถสะกดคำสาปในตัวเขาไว้ได้ชั่วคราวในคืนวันเพ็ญเท่านั้นแต่ยังเป็นเพราะวิชาแพทย์ของนาง ซึ่งไม่เคยได้ยินมาก่อนเลยหากพัศดีคนนั้นฟื้นขึ้นมาได้อย่างปลอดภัย ถึงจะเป็นคนในหุบเขาดาบตกผู้นั้น เกรงว่าก็คงจะหันมาให้ความสนใจนางเช่นกันท้องฟ้านอกหน้าต่างมืดขึ้นเรื่อย ๆ ห้องรับรองที่ลั่วจิ่วหลีและชุนหรงเข้าพักอยู่ใกล้ห้องของพัศดีคนนั้นมากเซียวหมิงเสวียนยังส่งเด็กหนุ่มรับใช้สองคนมาผลัดเวรยามเฝ้าพัศดีคนนั้นเป็นพิเศษ ถ้าเกิดเหตุไม่คาดคิดขึ้นกับพัศดีคนนั้น ก็สามารถเรียกลิ่วจิ่วหลีไปรักษาได้ทันทีบนเตียงในห้องนอนมีกล่องยาวางอยู่กล่องหนึ่ง กล่องยานี้ลั่วจิ่วหลีให้ชุนหรงไปซื้อมาให้เมื่อตอนกลางวันโดยเฉพาะ เพื่อความปลอดภัย เมื่อครู่นางได้เอายาที่จำเป็นและอุปกรณ์การรักษาที่ได้ใช้บ่อยจากแหวนโบราณไปใส่ในกล่องยาทั้งหมดเช่นนี้แล้วก็จะหลีกเลี่ยงเรื่องยุ่งยากที่ไม่ควรจะเกิดไ
ฉินอิ่นยืนอยู่หน้าห้อง“คุณหนูรองตระกูลลั่ว เกิดเรื่องแล้ว พัศดีคนนั้นมีไข้ขึ้นสูง สลบไปไม่ได้สติขอรับ”ลั่วจิ่วหลีได้ยินแล้วก็สาวเท้าเดินออกจากห้องไปมาถึงห้องรับรองแขกก็เห็นว่าเซียวหมิงเสวียนอยู่ที่นั่นด้วย ขณะนี้เขานั่งอยู่บนเก้าอี้ มือขวาวางอยู่บนหน้าผาก สองนิ้วแยกกันนวดขมับสองข้างเงาของฝ่ามือทอดลงมา ทำให้ทั้งใบหน้ามืดหม่นลั่วจิ่วหลีพลันเคร่งเครียดขึ้นมา เพราะอาการไข้สูงไม่ลด หมดสติไม่รู้สึกตัว มีความไม่แน่นอนมากมายที่สามารถเกิดตามมาได้“ท่านอ๋อง”ลั่วจิ่วหลีถวายคำนับ“รีบเข้าไปดู ต้องช่วยให้ฟื้นให้ได้”ลั่วจิ่วหลียังพูดไม่จบก็เดินเข้าไปในห้องนอนอย่างรวดเร็วแม้นางจะมียาในแหวนโบราณเป็นตัวช่วย แต่ว่าแผลติดเชื้อไม่ใช่เรื่องเล่น ๆอาการหนาวสั่นมีไข้นับเป็นเรื่องเล็ก หากรักษาไม่ทันท่วงที จะเกิดภาวะติดเชื้อในกระแสเลือด ผู้ป่วยจะช็อกจากการติดเชื้อ หากรุนแรงจะทำให้เกิดฝีในตับ ตับล้มเหลวและการหายใจล้มเหลวได้เพราะฉะนั้น แผลติดเชื้อสามารถทำให้ถึงแก่ชีวิตได้ นี่เป็นความจริงที่ไม่อาจปฏิเสธได้ นางก็ไม่กล้าชะล่าใจยิ่งไปกว่านั้น แผลของพัศดีคนนั้นยังอยู่ที่อกอีกด้วยในห้อง พัศดีค
ฉินอิ่นแอบคิดในใจว่า คุณหนูรองตระกูลลั่วคนนี้ไม่เหมือนใครอย่างที่คิดไว้จริง ๆไม่พูดถึงวิชาแพทย์ ลำพังนิสัยสงบเยือกเย็นหนักแน่นก็ยังและความเปิดเผยตรงไปตรงมาก็ชนะบรรดาหญิงชนชั้นสูงเหล่านั้นในเมืองหลวงได้แล้วหากให้สตรีเหล่านั้นมาอยู่ร่วมห้องกับท่านอ๋องของเขา คาดว่าแววตาหลงใหลคลั่งไคล้อย่างเปิดเผยของพวกนางคงทำให้ท่านอ๋องต้องฆ่าใครสักคนถึงจะดับไฟโทสะลงได้เลยทีเดียวคุณหนูรองตระกูลลั่วผู้นี้กลับดีนัก เพียงแต่หลับตาพักผ่อน แม้แต่ตาท่านอ๋องนางยังไม่มองเซียวหมิงเสวียนหันหน้าไปมองลั่วจิ่วหลีที่นั่งหลับตาพิงพนักเก้าอี้ ขนตานางไหวระริกจึงรู้ว่านางเพียงแค่พักสายตา แล้วก็มองไปที่กล่องยากล่องนั้นที่อยู่ข้าง ๆ นางเขารู้ว่ากล่องยานั่น ลั่วจิ่วหลีให้บ่าวเอามาจากนอกจวนแต่ว่ายากับอุปกรณ์ในกล่อง เขากลับเพิ่งเคยเห็นเป็นครั้งแรกในชีวิตอันที่จริงเขาอยากถามอะไรบางอย่าง แต่ก็รู้ดีว่าด้วยนิสัยลั่วจิ่วหลี นางไม่มีทางบอกเขาแน่เขาเก็บความอยากรู้อยากเห็นไว้ เอ่ยปากถามช้า ๆ ว่า“พัศดีผู้นั้นจะฟื้นตอนไหน?”ลั่วจิ่วหลีลืมตา ยืดร่างท่อนบนและขยับตัวประชิดเก้าอี้ ใต้แสงไฟสีเหลืองสลัว ๆ เส้นผมบางส่วนบนศีรษ
เซียวหมิงเสวียนนึกว่านางจะเอ่ยวาจากำเริบเสิบสานอะไรออกมาอีก คิดไม่ถึงเลยว่านางจะพูดประโยคนี้ออกมาแม้แต่ฉินอิ่นที่ยืนอยู่หน้าประตูก็ถึงกับนิ่งอึ้งไปสองนายบ่าวยังไม่ทันตั้งตัว ลั่วจิ่วหลีก็ก้มหน้าเก็บของในกล่องยา พลางเอ่ยขึ้นต่อ“เป็นจริงดั่งว่า บนโลกนี้ ผู้ใดที่มีรูปลักษณ์งดงามก็มักจะอาศัยความงามนั้นใช้ชีวิตตามใจปรารถนา!”“แต่หากเป็นดั่งเช่นท่านอ๋องผู้นี้ ทั้งรูปโฉมที่งดงาม สติปัญญาที่เปี่ยมล้น มีความสามารถรอบด้าน วิทยายุทธเป็นเลิศ อีกทั้งมีฐานะสูงศักดิ์ เป็นถึงท่านท่านอ๋องเทพสงครามแห่งราชสำนักฉางหนิง ชีวิตที่เลิศเลอเช่นนี้นับว่าสมบูรณ์แบบไปเสียทุกอย่าง ถึงจะเย็นชาไปบ้างก็สมควรแล้ว สมควรจริงๆ”เซียวหมิงเสวียนฟังคำเยินยออันยาวเหยียดของนาง สีหน้าของเขาก็แข็งทื่อไปเล็กน้อย ดวงตาเย็นชาคู่นั้นโค้งขึ้นตามวงโค้งของมุมปากหน้าประตู ฉินอิ่นเห็นเจ้านายของตนยิ้มทั้งริมฝีปากและดวงตาก็ตะลึงจนตัวแข็งเป็นรูปปั้นใช่ว่าเจ้านายของเขาไม่เคยยิ้มมาก่อน แต่ยามใดที่ได้ยิ้มมักเป็นยิ้มเยาะ เย้ยหยัน ประชดประชันหรือเหยียดหยาม หากผู้เป็นนายยิ้มแบบนั้นออกมามักมีคนตายทว่ารอยยิ้มของเจ้านายในคืนนี้เป็นยิ้ม