บทที่ 26

เซียวหมิงเสวียนนึกว่านางจะเอ่ยวาจากำเริบเสิบสานอะไรออกมาอีก คิดไม่ถึงเลยว่านางจะพูดประโยคนี้ออกมา

แม้แต่ฉินอิ่นที่ยืนอยู่หน้าประตูก็ถึงกับนิ่งอึ้งไป

สองนายบ่าวยังไม่ทันตั้งตัว ลั่วจิ่วหลีก็ก้มหน้าเก็บของในกล่องยา พลางเอ่ยขึ้นต่อ

“เป็นจริงดั่งว่า บนโลกนี้ ผู้ใดที่มีรูปลักษณ์งดงามก็มักจะอาศัยความงามนั้นใช้ชีวิตตามใจปรารถนา!”

“แต่หากเป็นดั่งเช่นท่านอ๋องผู้นี้ ทั้งรูปโฉมที่งดงาม สติปัญญาที่เปี่ยมล้น มีความสามารถรอบด้าน วิทยายุทธเป็นเลิศ อีกทั้งมีฐานะสูงศักดิ์ เป็นถึงท่านท่านอ๋องเทพสงครามแห่งราชสำนักฉางหนิง ชีวิตที่เลิศเลอเช่นนี้นับว่าสมบูรณ์แบบไปเสียทุกอย่าง ถึงจะเย็นชาไปบ้างก็สมควรแล้ว สมควรจริงๆ”

เซียวหมิงเสวียนฟังคำเยินยออันยาวเหยียดของนาง สีหน้าของเขาก็แข็งทื่อไปเล็กน้อย ดวงตาเย็นชาคู่นั้นโค้งขึ้นตามวงโค้งของมุมปาก

หน้าประตู ฉินอิ่นเห็นเจ้านายของตนยิ้มทั้งริมฝีปากและดวงตาก็ตะลึงจนตัวแข็งเป็นรูปปั้น

ใช่ว่าเจ้านายของเขาไม่เคยยิ้มมาก่อน แต่ยามใดที่ได้ยิ้มมักเป็นยิ้มเยาะ เย้ยหยัน ประชดประชันหรือเหยียดหยาม หากผู้เป็นนายยิ้มแบบนั้นออกมามักมีคนตาย

ทว่ารอยยิ้มของเจ้านายในคืนนี้เป็นยิ้ม