“ท่านอ๋องเก้า หม่อมฉันอยากไปเรือนจำกลางกรมอาญาเพคะ”เรื่องนี้ นางต้องไปถามเยียนทิงเหลียนให้รู้เรื่องถึงแม้อ๋องเจาจะแต่งกับเจ้าของร่างเดิมเพราะจวนอี้กั๋วกงสามารถสนับสนุนเขาทางการเมืองได้ และต่อให้เขาไม่ชอบเจ้าของร่างเดิมขนาดไหนก็ไม่มีทางโง่จนไปหาคนมาทำให้นางแปดเปื้อน ให้ตัวเองได้ชื่อว่าถูกสวมเขาเช่นนี้เซียวหมิงเสวียนเม้มปาก สีหน้าเคร่งเครียดขึ้นมา พูดกับคนนอกรถ“กรมอาญา”“พ่ะย่ะค่ะ”ฉินอิ่นขานรับรถม้าเลี้ยวไปทางกรมอาญาเวลาผ่านไปประมาณหนึ่งถ้วยชา เสียงฉินอิ่นก็ดังมาจากนอกรถม้าอีกครั้ง“นายท่าน ถึงกรมอาญาแล้วพ่ะย่ะค่ะ”เซียวหมิงเสวียนยื่นมือออกไป ขณะกำลังจะออกจากรถม้าก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเร่งร้อนสับสน และยังมีเสียงตะโกนแข็งกร้าวของผู้ชาย“เร็ว เร็วเข้า รีบไปหา ถ้ายังมีชีวิตต้องเห็นคน ตายแล้วต้องเห็นศพ”ลั่วจิ่วหลีที่นั่งอยู่ในรถม้าใจเต้นรัวขึ้นมาตาขวาก็กระตุกสองครั้ง“เจ้ารออยู่ในรถ”เซียวหมิงเสวียนสั่งทิ้งไว้แล้วก้าวออกไปจากรถม้าอย่างรวดเร็วลั่วจิ่วหลีกำหมัดแน่น ไม่รู้จริง ๆ ว่าเกิดอะไรขึ้นด้านนอก แต่ทำไมนางรู้สึกใจไม่สงบเลยเล่า?นางแหวกม่านรถม้าออก เห็นว่าด้านนอกม
ผู้บังคับการร่างใหญ่ที่อยู่ข้าง ๆ สะดุ้งตกใจเพราะน้ำเสียงของลั่วจิ่วหลีไปถามดูทั้งเมืองหลวงดูก็ได้ว่ามีใครกล้าพูดแบบนี้กับท่านอ๋องเก้าผู้หญิงคนนี้ เห็นทีจะบ้าไปแล้วเซียวหมิงเสวียนทำหน้าเข้ม กล่าวอย่างเย็นชาว่า“ต้องการอะไรบ้าง?”เขาก็รู้ว่าพัศดีคนนี้เป็นพยานปากเอก ถ้ามีทางช่วยให้รอดได้ก็จะไม่มีทางปล่อยให้เขาตาย“ห้องส่วนตัว น้ำอุ่น ผ้าพันแผล ยาห้ามเลือด”“ไป เตรียมให้พร้อมเดี๋ยวนี้”เซียวหมิงเสวียนมองไปที่ผู้บังคับการคนนั้น“พ่ะย่ะค่ะ”ผู้บังคับการไม่กล้าเมินเฉยต่อท่านอ๋องเก้า แต่สายตาที่มองลั่วจิ่วหลีกลับเต็มไปด้วยความเคลือบแคลงลั่วจิ่วหลีไม่มองเขา ลุกขึ้นยืนมีคนใช้เปลหามยกพัศดีคนนั้นไปที่ห้องเงียบ ๆ ที่อยู่ไกล ๆ ห้องหนึ่งหลังจากนั้น น้ำอุ่น ผ้าพันแผลและยาห้ามเลือดก็ถูกส่งเข้ามา“เอาละ พวกเจ้าออกไปให้หมดเถอะ”“ตอนที่ข้ารักษาอยู่ หวังว่าจะไม่มีใครเข้ามารบกวนในห้อง”ขณะที่พูด เสียงปิดประตูปังก็ดังขึ้นนอกประตูผู้บังคับการมองประตูที่ปิดสนิทแล้วก็มองสีหน้าเคร่งขรึมไร้อารมณ์ใด ๆ ของเซียวหมิงเสวียน“ท่านอ๋อง นี่?”เซียวหมิงเสวียนไม่ขยับ มือไพล่หลัง ตาจ้องไปที่ประต
“ใช้เวลานานเท่าไรเขาถึงจะเข้าเมืองหลวง?”เซียวหมิงเสวียนส่ายหัว“ไม่ทราบพ่ะย่ะค่ะ แล้วแต่อารมณ์เขา” คำพูดนี้ทำให้ฮ่องเต้ทรงพิโรธจนหัวเราะ“นิสัยประหลาดจริง ๆ ขนาดท่านอ๋องเทพสงครามแห่งราชวงศ์ฉางหนิงของเราเชิญยังต้องดูอารมณ์อีกด้วย”“ช่างเถอะ เราก็ใช้สถานะกดดันคนไม่ได้ ยิ่งไปกว่านั้น ฮัวหลานโจวนั่นก็อยู่ไม่เป็นหลักแหล่ง”“ช่างเถอะ ช่างเถอะ รอไปแล้วกัน”“ปล่อยให้อ๋องเจาทนลำบากไปอีกสักพัก ให้เขาหลาบจำเสียบ้างก็ดีเหมือนกัน”เซียวหมิงเสวียนทำมือเตรียมถวายคำนับ น้ำเสียงราบเรียบ“เสด็จพี่ยังทรงมีธุระอื่นอีกไหมพ่ะย่ะค่ะ? หากไม่มี กระหม่อมก็ขอทูลลาก่อน”“ไปเถอะ”ฮ่องเต้โบกมือเซียวหมิงเสวียนหันตัวกลับ เดินออกไปนอกประตูตำหนักเวลาเดียวกันนี้เอง ภายในห้องที่ค่อนข้างปลีกวิเวกห้องหนึ่งในกรมอาญาลั่วจิ่วหลีตัดเสื้อตรงอกของพัศดีคนนั้นออกแล้ว เผยให้เห็นกริชที่ปักอยู่บนตัวเขา หรี่ตาลงเล็กน้อยรอบข้างไม่มีใคร นางเรียกยาชา ผ้าพันแผล ยาห้ามเลือดและเข็มเย็บแผลออกมาจากแหวนโบราณ วางเรียงหน้ากระดานไว้ข้างตัวทันใดนั้นเอง มือลั่วจิ่วหลีก็กำด้ามกริชไว้ หายใจช้า ๆ อย่างระมัดระวัง“ฉับ!”เสียงดั
อวี๋ไห่เซิงตัวสั่นสะท้าน“พ่ะย่ะค่ะ”เขากล่าวจบก็ออกไปดำเนินการเซียวหมิงเสวียนมองที่ลั่วจิ่วหลี“พัศดีคนนั้น ตอนนี้สามารถเคลื่อนย้ายได้หรือยัง?”ลั่วจิ่วหลีหันกลับไปดูในห้อง“ตามหลักไม่เคลื่อนย้ายจะดีที่สุด แต่ถ้าที่นี่ไม่สะดวกก็ใช้เปลหามยกไปได้”เมื่อนางเอ่ยปาก เซียวหมิงเสวียนก็ไม่ลังเลแม้แต่นิดเดียว“ฉินอิ่น ยกคนขึ้นรถม้า ส่งกลับไปที่จวนข้า”“พ่ะย่ะค่ะ”ฉินอิ่นรับคำสั่งแล้วก็ไปจัดการทันทีลั่วจิ่วหลีตะลึงงัน“จวนท่านอ๋อง? ท่านอ๋องจะนำเขาไปจวนท่านหรือ?”หมายความว่านางก็ต้องตามไปจวนอ๋องเก้าด้วยน่ะสิเซียวหมิงเสวียนปรายตามองนาง“เขาเป็นพยานคนเดียวที่ปล่อยเยียนทิงเหลียนไป”“ไปกันเถอะ คืนนี้เจ้าต้องอยู่ดูแลเขาที่จวนข้า”พูดแล้วก็หันกลับไปเตรียมจะไป“ช้าก่อน”ลั่วจิ่วหลียื่นมือออกไปคว้าแขนเสื้อเขาไว้อย่างไม่รู้ตัวเซียวหมิงเสวียนหันหลังขวับ แววตาเจิดจ้าดุจคบเพลิง ลั่วจิ่วหลีรีบปล่อยอย่างลนลานราวถูกไฟลวก“ขออภัยเพคะ หม่อมฉันไม่ได้ตั้งใจ”“หม่อมฉันไปดูแลเขาได้ แต่หม่อมฉันต้องกลับเรือนไปบอกให้ท่านแม่เสียก่อน ไม่เช่นนั้น…”“ไม่ต้อง ข้าส่งคนไปแจ้งที่จวนอี้กั๋วกงแล้ว”
เซียวหมิงเสวียนเลิกคิ้ว ลูบแหวนน้าวบนนิ้วพลางกลับไปนั่งเก้าอี้ ล้วงมือเข้าไปในอกเสื้อหยิบผ้าเช็ดหน้าไหมหนา ๆ ผืนหนึ่งออกมาแล้วกางออก ด้านในมีมีดผ่าตัดขนาดเล็กเล่มหนึ่งเมื่อลั่วจิ่วหลีเห็นมีดผ่าตัดเล่มนั้น รูม่านตาก็หดอย่างรวดเร็วเซียวหมิงเสวียนหยิบด้ามจับมีดผ่าตัดขึ้นมา เอ่ยปากพูดอย่างเรียบเฉยว่า“มีดเล่มนี้ ฉินอิ่นยึดมาจากเจ้าคืนที่เจ้าวางเพลิงจวนอ๋องเจา”“อยู่ที่ท่านอ๋องได้อย่างไร?”ลั่วจิ่วหลีก้มหน้า มิได้เฉไฉ“มีดนี้คมไร้ที่เปรียบ ตัดได้กระทั่งเส้นผม แต่ไม่รู้ว่าคุณหนูรองตระกูลลั่วได้มาจากที่ใด? หรือจะบอกว่าให้สาวใช้ไปซื้อหามา? บอกข้าหน่อยสิ ข้าก็จะซื้อสักหลาย ๆ เล่ม”ลั่วจิ่วหลีมองมีดผ่าตัดในมือเขา มุมปากกระตุกทีหนึ่งนึกถึงว่านางพูดในรถม้าที่นอกจวนอ๋องเจาว่า นางรู้วิชาแพทย์ เข้าใจหลักการรักษาโรค ขอเพียงเขาต้องการก็ยินดีรับใช้เขาทุกเมื่อพอมานึกดูตอนนี้ก็รู้สึกว่าคืนนั้นสมองเบลอไปแล้วหรืออย่างไร? ยังเข้าใจสถานการณ์ไม่กระจ่าง ตนเองกล่าวคำพูดเหล่านั้นไปได้อย่างไรกัน“ท่านอ๋อง”ลั่วจิ่วหลีถูมือแล้วถูมืออีก ยิ้มแหยอย่างทำตัวไม่ถูกนินทาในใจว่า ชายคนนี้ก็คือปีศาจจิ้งจอกที
ลั่วจิ่วหลีได้ยินเขากล่าวเช่นนี้ ตอนแรกยังนึกยังดีใจ แต่พอได้ยินคำว่าเงื่อนไขก็มองเขาด้วยสายตาสงบนิ่ง หัวเราะเย้ยหยันว่า“เงื่อนไขท่านอ๋องเยอะเสียจริงนะเพคะ?”ครั้งแรกที่เจรจาเงื่อนไขคือในรถม้าวันที่จวนอ๋องเจาเกิดเพลิงไหม้ครั้งที่สองที่เจรจาเงื่อนไขคือก่อนไปจวนอ๋องเจาครั้งที่สามที่เจรจาเงื่อนไขก็คือตอนนี้“ไม่ทราบว่าคราวนี้เงื่อนไขของท่านอ๋องคืออะไรหรือเพคะ?”เซียวหมิงเสวียนไม่ได้ดูสีหน้านาง และไม่สนใจที่นางหัวเราะเย้ยหยัน“ง่ายมาก เป็นแพทย์ประจำจวนของข้า?”ลั่วจิ่วหลีประหลาดใจไม่น้อย“แพทย์ประจำจวน?”“ใช่ ดูแลร่างกายข้า”ความนัยของเขาก็คือ เขาทรมานจากคำสาปในร่างกายตัวเองมาตั้งหลายปีแล้ว ได้เจอนางจึงเริ่มมีความหวังขึ้นมา แต่เขาก็รู้ว่าเขาจะรีบร้อนไม่ได้นี่ก็คือสาเหตุที่เขาคว้าเรื่องที่ตัวลั่วจิ่วหลีนั้นไม่รู้วิชาแพทย์ไว้ไม่ยอมปล่อย“แล้วแพทย์ประจำจวนต้องเข้าไปอยู่ในจวนของท่านไหมเพคะ?”“ตอนนี้ยังไม่ต้อง”คำตอบของเซียวหมิงเสวียนทำให้นางรู้สึกโล่งอก“ไม่ต้องอยู่จวนอ๋องเก้าก็พอแล้ว”ลั่วจิ่วหลีสบายใจแล้ว“งั้นก็เชิญท่านอ๋องบอกเถอะว่า จะช่วยหม่อมฉันอย่างไร?”เซียวหมิงเ
“เหมือนที่ผู้หญิงเย็บเสื้อผ้า” เซียวหมิงเสวียนก้มหน้าดูมีดผ่าตัดในมือแล้วก็เงยหน้ามองไปที่โคมไฟด้านนอกที่ค่อย ๆ สว่างไสวขึ้นมาในใจเต็มไปด้วยความสงสัยและยังบังเกิดความสนใจในตัวลั่วจิ่วหลีเป็นอย่างมากความสงสัยนี้ไม่ใช่แค่เพราะนางสามารถสะกดคำสาปในตัวเขาไว้ได้ชั่วคราวในคืนวันเพ็ญเท่านั้นแต่ยังเป็นเพราะวิชาแพทย์ของนาง ซึ่งไม่เคยได้ยินมาก่อนเลยหากพัศดีคนนั้นฟื้นขึ้นมาได้อย่างปลอดภัย ถึงจะเป็นคนในหุบเขาดาบตกผู้นั้น เกรงว่าก็คงจะหันมาให้ความสนใจนางเช่นกันท้องฟ้านอกหน้าต่างมืดขึ้นเรื่อย ๆ ห้องรับรองที่ลั่วจิ่วหลีและชุนหรงเข้าพักอยู่ใกล้ห้องของพัศดีคนนั้นมากเซียวหมิงเสวียนยังส่งเด็กหนุ่มรับใช้สองคนมาผลัดเวรยามเฝ้าพัศดีคนนั้นเป็นพิเศษ ถ้าเกิดเหตุไม่คาดคิดขึ้นกับพัศดีคนนั้น ก็สามารถเรียกลิ่วจิ่วหลีไปรักษาได้ทันทีบนเตียงในห้องนอนมีกล่องยาวางอยู่กล่องหนึ่ง กล่องยานี้ลั่วจิ่วหลีให้ชุนหรงไปซื้อมาให้เมื่อตอนกลางวันโดยเฉพาะ เพื่อความปลอดภัย เมื่อครู่นางได้เอายาที่จำเป็นและอุปกรณ์การรักษาที่ได้ใช้บ่อยจากแหวนโบราณไปใส่ในกล่องยาทั้งหมดเช่นนี้แล้วก็จะหลีกเลี่ยงเรื่องยุ่งยากที่ไม่ควรจะเกิดไ
ฉินอิ่นยืนอยู่หน้าห้อง“คุณหนูรองตระกูลลั่ว เกิดเรื่องแล้ว พัศดีคนนั้นมีไข้ขึ้นสูง สลบไปไม่ได้สติขอรับ”ลั่วจิ่วหลีได้ยินแล้วก็สาวเท้าเดินออกจากห้องไปมาถึงห้องรับรองแขกก็เห็นว่าเซียวหมิงเสวียนอยู่ที่นั่นด้วย ขณะนี้เขานั่งอยู่บนเก้าอี้ มือขวาวางอยู่บนหน้าผาก สองนิ้วแยกกันนวดขมับสองข้างเงาของฝ่ามือทอดลงมา ทำให้ทั้งใบหน้ามืดหม่นลั่วจิ่วหลีพลันเคร่งเครียดขึ้นมา เพราะอาการไข้สูงไม่ลด หมดสติไม่รู้สึกตัว มีความไม่แน่นอนมากมายที่สามารถเกิดตามมาได้“ท่านอ๋อง”ลั่วจิ่วหลีถวายคำนับ“รีบเข้าไปดู ต้องช่วยให้ฟื้นให้ได้”ลั่วจิ่วหลียังพูดไม่จบก็เดินเข้าไปในห้องนอนอย่างรวดเร็วแม้นางจะมียาในแหวนโบราณเป็นตัวช่วย แต่ว่าแผลติดเชื้อไม่ใช่เรื่องเล่น ๆอาการหนาวสั่นมีไข้นับเป็นเรื่องเล็ก หากรักษาไม่ทันท่วงที จะเกิดภาวะติดเชื้อในกระแสเลือด ผู้ป่วยจะช็อกจากการติดเชื้อ หากรุนแรงจะทำให้เกิดฝีในตับ ตับล้มเหลวและการหายใจล้มเหลวได้เพราะฉะนั้น แผลติดเชื้อสามารถทำให้ถึงแก่ชีวิตได้ นี่เป็นความจริงที่ไม่อาจปฏิเสธได้ นางก็ไม่กล้าชะล่าใจยิ่งไปกว่านั้น แผลของพัศดีคนนั้นยังอยู่ที่อกอีกด้วยในห้อง พัศดีค
“เพคะ นี่คือยาเม็ดที่หม่อมฉันทำให้เฟิงเต๋อฮูหยินโดยเฉพาะ”“งั้นหรือ?”ฮ่องเต้มองที่ใบหน้าสงบนิ่งของลั่วจิ่วหลี เห็นว่านางไม่ลนลานแม้แต่น้อย และไม่มีทีท่าว่าโกหกเช่นกันก้มหัวลงดูของสิ่งนี้ที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อนหากบอกว่านี่คือขวด วัสดุกลับไม่เหมือน หากพูดว่านี่ไม่ใช่ขวด แต่ยาเม็ดเล็ก ๆ เหล่านั้นกลับใส่อยู่ในนี้จริง ๆ“ในเมื่อเป็นยาเม็ดที่ทำให้เฟิงเต๋อฮูหยินโดยเฉพาะ เหตุใดจึงทำให้เฟิงเต๋อฮูหยินไม่ได้สติเล่า?”ฮ่องเต้น้ำเสียงเคร่งเครียด สายตาเย็นชาโกรธขึ้งที่ด้านข้าง ฮองเฮาโบกมือไปทางองครักษ์เหล่านั้นบรรดาองครักษ์ก็ถอยออกไปอย่างหงุดหงิด“ลั่วจิ่วหลี เฟิงเต๋อฮูหยินก็กินยาในขวดนี้นี่ล่ะ แล้วก็หมดสติไป”ฮองเฮาเสียงเบามาก จ้องลั่วจิ่วหลีตาไม่กะพริบลั่วจิ่วหลีส่ายหัว น้ำเสียงหนักแน่น เผชิญหน้ากับสายตาที่ฮ่องเต้และฮองเฮาเพ่งพินิจนางโดยปราศจากความกลัวใด ๆ“เป็นไปไม่ได้เพคะ นี่คือยารักษาอาการหัวใจวายของเฟิงเต๋อฮูหยิน ไม่ใช่ยาพิษอะไรแน่นอน?”“ยาพิษ?” ที่ด้านข้าง หูกุ้ยเฟยร้องหึอย่างเย็นชาหนึ่งที เดินเข้ามา“ลั่วจิ่วหลี ที่นี่ไม่มีคนบอกว่าเฟิงเต๋อฮูหยินถูกวางยาพิษเสียหน่อย กลับ
เพียงไม่นาน รถม้าก็มาถึงประตูจวนที่นอกรถม้า สวีหมัวมัวเปิดม่านขึ้น“ฮูหยิน คุณหนูรอง ถึงจวนแล้วเจ้าค่ะ”สองแม่ลูกทยอยลุกขึ้นตามกันไป ลงจากรถม้ายังไม่ทันได้เข้าจวน ก็เห็นพ่อบ้านวิ่งตรงออกมาอย่างรวดเร็ว“ฮูหยิน คุณหนูรอง ในวังมีจดหมายมา เชิญให้คุณหนูไปที่พระตำหนักกานเฉวียนทันทีหลังกลับถึงจวนขอรับ”ลั่วจิ่วหลีตะลึง อี้กั๋วกงฮูหยินหนังตากระตุก“เกิดอะไรขึ้น?”พ่อบ้านส่ายหัว“ขันทีที่เชิญพระราชโองการไม่ยอมบอก บอกแค่ว่า ให้คุณหนูรองเข้าวังได้ทันที”“ท่านแม่ไม่ต้องห่วง คงให้ข้าเข้าวังไปตรวจร่างกายเฟิงเต๋อฮูหยินอีกครั้ง”ลั่วจิ่วหลีพูดปลอบประโลมแล้ว เวลานี้ สาวใช้เรือนฝูชวีก็นำกล่องยาออกมาแล้วลั่วจิ่วหลีรับกล่องยามา“สวีหมัวมัว ดูแลท่านแม่ให้ดี ข้าไปไม่นานก็กลับ”“เจ้าค่ะ คุณหนูรอง”สวีหมัวมัวประคองอี้กั๋วกงฮูหยิน มองดูลั่วจิ่วหลีขึ้นรถม้า มุ่งหน้าไปทางประตูวัง“พ่อบ้านจาง”อี้กั๋วกงฮูหยินเห็นรถม้าที่ค่อย ๆ ห่างออกไปแล้ว ก็ขมวดคิ้ว“ฮูหยิน”พ่อบ้านจางก้าวขึ้นมา“เอาเงินตำลึงไปเพิ่มหน่อยสิ ไปสืบข่าวมาที”“ขอรับ”พ่อบ้านจางไหนเลยจะกล้าชักช้า จากไปอย่างรีบร้อนตามความร้อนใ
อี้กั๋วกงฮูหยินมองที่นาง“เจ้าฟังออกหรือ?”“ในเมื่อเจ้ายังเข้าใจแล้ว ถ้าเช่นนั้น ท่านอ๋องเก้าก็คงจะเข้าใจได้เช่นกัน”“ท่านแม่ นี่ท่าน...”“จิ่วเอ๋อร์”อี้กั๋วกงฮูหยินคว้ามือลูกสาวตัวเองไว้“แม้แม่จะอยู่ในเรือนหลังมานาน แต่เรื่องบางเรื่อง ไม่ใช่ว่าแม่ไม่รู้ คราวที่แล้วกุ้ยเฟยเรียกเจ้าเข้าวัง ไม่ได้เป็นเพียงแค่เพราะเรื่องที่เจ้าหย่าร้างกับอ๋องเจา เรื่องที่สองพี่น้องตระกูลหูนั่นใส่ร้ายเจ้า แม่ฟังแล้วเหมือนถูกมีดกรีดหัวใจ”ลั่วจิ่วหลีตะลึง เรื่องคราวก่อน นางปิดบังไว้ไม่น้อย แต่นึกไม่ถึงว่าแม่ก็ยังไปสืบรู้เรื่องนี้มาจนได้“ท่านแม่ ท่านรู้หมดแล้วหรือ?”อี้กั๋วกงฮูหยินพยักหน้าเบา ๆ“ได้รับความอยุติธรรมขนาดนั้น เจ้าไม่บอกแม่ได้อย่างไรกัน?”ลั่วจิ่วหลียิ้มอย่างสบาย ๆ“ก็ไม่ถือว่าได้รับความอยุติธรรมนะเจ้าคะ สองพี่น้องตระกูลหูนั่นก็ไม่ได้รับผลประโยชน์”“เฮ้อ! เจ้านี่นะ”อี้กั๋วกงฮูหยินถอนหายใจเฮือกหนึ่ง“ท่านอ๋องเก้านั้นเป็นยอดคนก็จริง แต่จะว่าอย่างไรท่านก็เป็นเสด็จอาของอ๋องเจา ต่อไปเจ้าอย่าเข้าใกล้มากเกินไปจะดีกว่า เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้ถูกนินทา”ลั่วจิ่วหลีได้ยินแล้ว ก็หัวเราะเย้
“แขก?”เช้าตรู่เช่นนี้ ใครกันมาที่จวนอ๋องเก้า แล้วยังส่งจดหมายคารวะมาด้วย?“ใครหรือ?”เซียวหมิงเสวียนน้ำเสียงเรียบเฉย ยื่นมือไปรับจดหมายคารวะ เมื่อเห็นแล้วก็สีหน้าเคร่งขรึมทันที “จวนอี้กั๋วกง?”“ไป เชิญแขกเข้าไปห้องโถงรับแขก”“พ่ะย่ะค่ะ”คนผู้นั้นออกไปที่ด้านข้าง ฉินอิ่นก้าวขึ้นมา“นายท่าน เป็นอี้อั๋วกงฮูหยินกับคุณหนูรองหรือพ่ะย่ะค่ะ?”“อืม”เซียวหมิงเสวียนสีหน้าดูไร้อารมณ์ แต่กลับลุกขึ้นกลับห้องไปเปลี่ยนชุดฉินอิ่นยืนอยู่นอกห้อง ลูบจมูกไปมา รู้สึกว่าวันนี้นายท่านของเขาแปลกไปไม่น้อย นายท่านเปลี่ยนชุดเป็นพิเศษเพื่อเจอคนนอกตั้งแต่เมื่อไรกัน แต่จะว่าไปแล้ว คุณหนูรองตระกูลลั่วก็ไม่ถือว่าเป็นคนนอกถึงนอกเรือนรับแขกแล้ว เซียวหมิงเสวียนก็เห็นสองแม่ลูกกำลังนั่งดื่มชาอยู่วันนี้ลั่วจิ่วหลีสวมชุดกระโปรงยาวสีฟ้าอ่อน ผิวขาวราวกับหิมะ เรียวคิ้วดูเหมือนทิวเขาที่อยู่ไกล ๆ ผัดหน้าเบา ๆ ยิ้มน้อย ๆ ที่มุมปากเขารู้สึกว่าลั่วจิ่วหลีในแบบนี้ดูเย็นชา เฉียบคมน้อยกว่าปกติ และดูอ่อนโยนอบอุ่นมากขึ้นลั่วจิ่วหลีเหมือนจะรู้สึกได้ว่ามีสายตาจ้องมองนางอยู่ จึงเงยหน้ามองไปทางนอกประตูเห็นเซียวหม
สวีหมัวมัวค้อมตัวคำนับ“บ่าวขอขอบพระคุณความห่วงใยจากคุณหนูแทนชุนหรงเจ้าค่ะ”ลั่วจิ่วหลีรู้สึกอึดอัดไม่น้อย นี่ก็คือระบบชนชั้นสมัยโบราณ แม้บ่าวจะรับมีดแทนนายจนได้รับบาดเจ็บ ก็ยังต้องขอบคุณ แสดงความซาบซึ้งต่อความเมตตาจากนาย “จิ่วเอ๋อร์ นี่เกิดอะไรขึ้นกันแน่? เยียนทิงเหลียนนั่นแหกคุกไม่ใช่หรือ? ถูกจับอีกได้อย่างไร? ได้ยินว่า นางถูกเปลื้องผ้าแล้วไปแขวนไว้บนหอประตูเมืองชั้นนอก เฮ้อ! ช่างเสื่อมเสียจารีตประเพณีบ้านเมืองเสียจริง”ลั่วจิ่วหลีนวดขมับไปมาอย่างจนใจ เมื่อคืนแทบไม่ได้นอน วันนี้นั่งรถม้ามาทั้งวันก็ไม่ได้พักผ่อนอย่างเต็มที่อีก แต่แม่ถาม นางก็ได้แต่อดทน เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นนอกเมืองให้แม่ฟัง แน่นอนว่า เรื่องบางอย่างที่ต้องปิดบัง นางก็ไม่ได้ปริปากพูดแม้แต่คำเดียว“เจ้าว่าอะไรนะ? อ๋องเก้าเพราะช่วยเจ้า ก็ถูกเยียนทิงเหลียนทำร้ายบาดเจ็บหรือ?”“เจ้าค่ะ”ลั่วจิ่วหลีพยักหน้าเบา ๆ“เยียนทิงเหลียนนั่นไม่ใช่หญิงธรรมดาเลย นางเป็นสายลับของแคว้นซางหนาน ข้าเผลอไปครู่หนึ่ง ยังดีที่มีชุนหรงกับอ๋องเก้า ไม่เช่นนั้น ขณะนี้คนที่นอนปางตายอยู่บนเตียงก็คงเป็นข้าแล้ว”แม้ว่าชุนหรงกับอ๋องเก้าจะไม่ได
“พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมขอทูลลา”เซียวหมิงเสวียนถวายบังคม ก่อนจะหันหลังเดินออกไปจากห้องทรงพระอักษรออกจากประตูวังแล้ว ระหว่างทางกลับจวน เซียวหมิงเสวียนมองฉินอิ่นแวบหนึ่ง“ส่งข่าวไปยังหอหลิงเซียว ให้พวกเขาไปสืบหาเบื้องหลังของเยียนทิงเหลียนที่แคว้นซางหนาน”“พ่ะย่ะค่ะ”ฉินอิ่นพยักหน้า จากนั้นเหมือนจะนึกอะไรขึ้นมาได้อีก“นายท่าน ข้าน้อยส่งฉินลิ่วไปเฝ้ารักษาการณ์อยู่ที่หอประตูเมืองชั้นนอกแล้ว ฉินลิ่วรายงานกลับมา บอกว่า... อะแฮ่ม”“บอกว่าเยียนทิงเหลียนถูกแขวนตัวเปลือยเปล่าอยู่บนหอประตูเมืองชั้นนอก ทำให้เกิดความโกลาหลไม่น้อย มีคนเร่ร่อนหื่นกามคิดไม่ดี...”ส่วนคิดไม่ดีว่าอะไร ไม่ต้องให้ฉินอิ่นพูดให้ชัดเจน เซียวหมิงเสวียนก็เข้าใจว่าหมายถึงอะไร“หึ!”เซียวหมิงเสวียนยิ้มอย่างเย็นชา“เช่นนั้นแล้วก็เปิดช่องโหว่ให้พวกเขาเสีย ให้เยียนทิงเหลียนลองสัมผัสดูว่าตอนนั้นนางวางแผนทำร้ายลั่วจิ่วหลีอย่างไร”ฉินอิ่นได้ยินแล้ว ในใจก็แอบสวดมนต์ภาวนาให้เยียนทิงเหลียนดูท่า เยียนทิงเหลียนจนตายก็ไม่มีทางรู้ว่า ตอนนั้นที่นางวางแผนจะทำลายความบริสุทธิ์ของคุณหนูรองตระกูลลั่ว แต่คนที่มีความสัมพันธ์กับคุณหนูรองตระ
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เยียนทิงเหลียนเดิมทีก็เป็นหญิงงามชั้นยอด เอวบางร่างน้อยราวกับต้นหลิว หน้าอกและบั้นท้ายโค้งเว้าชัดเจน หากใช้คำของอ๋องเจามาอธิบาย นี่คือผู้หญิงที่มอบความสุขให้เขาได้แม้แต่องค์ชายแห่งอาณาจักรหนึ่งยังยอมรับในความงามอันเย้ายวนของเยียนทิงเหลียน นับประสาอะไรกับบรรดาบุรุษธรรมดา ๆเพียงแค่เห็นภาพที่เย้ายวนชวนลุ่มหลงนี้แวบเดียว ก็ทำให้เลือดลมสูบฉีดยิ่งดูยิ่งตื่นเต้น ยิ่งดูยิ่งมีผู้ชายเข้ามารวมตัวกันมากขึ้นมีคนตะโกนว่านี่ช่างเสียของจริง ๆ มีคนป่าวร้องว่าสาวสวยเช่นนี้ถ้าได้ซุกอยู่ในผ้าห่มอุ่น ๆ ด้วยจะมีความสุขขนาดไหนมีคนมือบอนเข้าไปใกล้ ๆ อยากเอานางลงมาใจจะขาด หาความสำราญให้เต็มที่ ก็ถูกทหารที่เฝ้าอยู่ข้าง ๆ ถีบกระเด็นไปอยู่ที่พื้นและยังมีหญิงอารมณ์ร้ายที่เมื่อรู้ว่าสามีตนเองมาจ้องมองดูผู้หญิงเปลือยจนตาแทบออกมานอกเบ้า ก็วิ่งถือไม้นวดแป้งเข้ามาอย่างรวดเร็วราวกับลมพัด มาบิดหูสามีตัวเอง ด่าว่ายกใหญ่ ด่าสามีตัวเองเสร็จยังไม่พอ ยังหยิบทุกอย่างที่หยิบติดมือมาได้ ปาไปที่ตัวเยียนทิงเหลียนอย่างเอาเป็นเอาตายชาวบ้านร้านตลาดหรือ? เพียงแค่มีคนหนึ่งเริ่มต้น คนที่เหลือก็พากันทำตา
“ลงมือ”เซียวหมิงเสวียนไม่แม้แต่จะสนใจดูเยียนทิงเหลียนที่กำลังดิ้นรนกระเสือกกระสน“พ่ะย่ะค่ะ”เมื่อฉินอิ่นผลักเยียนทิงเหลียนไปข้างหน้า ทั้งร่างของเยียนทิงเหลียนก็ทรุดลงไปกองกับพื้นเมื่อหัวหน้าทหารยามทั้งสองโบกมือให้สัญญาณอย่างสุดแรง ด้านหลังก็มีทหารเฝ้าเมืองก้าวขึ้นมาข้างหน้าทีละก้าว ๆ“อื้อ! อื้อ! อื้อ!”เยียนทิงเหลียนถอยหลังโดยใช้ทั้งมือและเท้าหากเวลานี้นางพูดได้ เสียงขอความเมตตาอย่างน่าเวทนาและเสียงร้องโหยหวนก็คงจะทำให้เกิดความสงสารอันเล็กน้อยจนแทบจะไม่มีอยู่เลยขึ้นมาบ้างน่าเสียดาย ตัวนางในขณะนี้วรยุทธ์ถูกทำลาย ลิ้นก็ถูกตัด ได้แต่ทนรับความอัปยศนี้ทั้งที่ยังมีชีวิตอยู่ร้องเรียกต่อฟ้าก็ไร้ผล อ้อนวอนต่อดินก็สิ้นหนทาง ทนทุกข์ทรมานแต่เพียงผู้เดียว ดิ้นรนอย่างขมขื่นทันใดนั้นเอง นางก็เห็นว่าบนรถม้าที่อยู่ด้านหลังนั้น ลั่วจิ่วหลีทอดสายตามาที่นางลั่วจิ่วหลี คนชั้นต่ำ นางชั้นต่ำนี่ ต้องเป็นความคิดของเจ้าแน่ ๆ ต้องใช่อย่างแน่นอนเยียนทิงเหลียนหลบทหารเฝ้าเมืองสองคนนั้นที่ไล่ตามมาประชิดตัว โหม่งหัวชนคนหนึ่งจนล้มลง ฝืนทนความเจ็บปวดอย่างรุนแรงบนร่างกาย วิ่งพุ่งตรงไปทางลั่วจิ่วหลี
เมืองชั้นนอกนั้นหลัก ๆ เป็นที่อยู่ของประชาชนทั่วไป และคนมากหน้าหลายตาจากทุกกลุ่มในสังคม เมืองชั้นในล้วนเป็นที่พำนักของขุนนางชั้นสูงและเชื้อพระวงศ์ ส่วนวังหลวงเป็นที่ประทับของฮ่องเต้ ฮองเฮา เหล่าสนมวังหลัง และบรรดาองค์ชายองค์หญิง จวนอี้กั๋วกงกับจวนอ๋องเก้านั้นอยู่ในเมืองชั้นในทั้งคู่ รถม้ากลับหยุดที่เมืองชั้นนอก ลั่วจิ่วหลีประหลาดใจไม่น้อย“ไปกัน ออกไปดูหน่อยกว่าเกิดอะไรขึ้น?”นางพูดพลางผลักประตูรถม้าออก ก็เห็นเซียวหมิงเสวียนที่อยู่ข้างหน้ายืนอยู่บนรถม้าอย่างสง่างามน่าเกรงขามพอดีผู้คนสองข้างทางเมื่อเห็นท่านอ๋องเก้า ก็พากันคุกเข่าลงที่พื้นไม่ไกลจากนั้น มีหัวหน้าทหารยามสองคนที่ทำหน้าที่เฝ้าประตูเมืองชั้นนอกรีบวิ่งเข้ามาอย่างเร่งด่วน“กระหม่อมถวายบังคมท่านอ๋องเก้า”“อืม ลุกขึ้นเถอะ”เซียวหมิงเสวียนน้ำเสียงเย็นชาเรียบเฉย“ขอบพระทัยพ่ะย่ะค่ะ ท่านอ๋องเก้า”หัวหน้าทหารยามทั้งสองลุกขึ้น“ฉินอิ่น”เซียวหมิงเสวียนโบกมือให้สัญญาณไปทางด้านหลัง“พ่ะย่ะค่ะ”ฉินอิ่นขานรับ จากนั้นก็คุมตัวคนคนหนึ่งเดินไปที่หน้าหัวหน้าทหารยามสองคนนั้น เมื่อลั่วจิ่วหลีมองให้ดี ๆ คนที่ถูกคุมตัวมาไม่ใช่เ