EP. 1 (ฝึกงานวันแรกก็…)

EP. 1 (ฝึกงานวันแรกก็…)

“สวัสดีค่ะ..หนูชื่อลูกโซ่นะคะ..นี่เอกสารฝึกงานค่ะ” ฉัน ลูกโซ่ อายุ 21 ปี เป็นนักศึกษาแพทย์ที่จะมาฝึกงานที่โรงพยาบาลที่ดังที่สุดในเมืองไทย

วันนี้เป็นวันแรกของฉันเลยนะ ตื่นเต้นที่สุดเลยล่ะ พี่พี่พยาบาลที่นี่ก็น่ารักทุกคนเลยล่ะ ฉันยื่นใบเอกสารเพื่อแนะนำไพตัวให้กับพี่พยาบาลคนหนึ่ง ก่อนจะบอกให้ไปอีกห้องเพื่อสัมภาษณ์

“ งั้นเดี๋ยวน้องเดินไปตรงทางซ้ายสุดทางเดินเลี้ยวขาวเดินตรงไปอีกสองห้องแล้วเลี้ยวขาว เดินตรงไปจนสุด แล้วเลี้ยวซ้าย แล้วก็เลี้ยวขวาอีกทีจะเจอห้องสัมภาษณ์ค่ะ..เชิญค่ะ”

“เออ..เดี๋ยวค่ะ”

“มีอะไรคะ..ถ้าไม่มีก็รีบไปค่ะ..เชิญคนต่อไป”

อึกก!! พี่เขาดันฉันออกจากห้องเพื่อให้คนใหม่เข้ามา ฉันเดินออกมาจากห้องอย่าง งง งง ก็ที่พี่เขาบอกเมื่อกี้ เอาจริงจริงนะจำไม่ได้ ตรงทางซ้ายสุดทางเดินเลี้ยวขาวเดินตรงไปอีกสองห้องแล้วเลี้ยวขาวแล้วอะไรต่อล่ะ..งื้อ..ถามใครดีล่ะ..ที่นี่เงียบชะมัดไม่คิดจะมีคนผ่านมาบ้างหรือไงล่ะจะได้ถาม ฉันเดินไปตามทางที่พี่คนนั้นบอก ในมือก็ดูแผนที่ไปด้วย

พลึ่บ!!

“น้องมีเคสด่วน วัยรุ่นตีกันบาดเจ็บสาหัส ทีมงานไปไหนหมด เรียกมาช่วยเร็ว”

“เออ..เดี๋ยวพี่คะ..หนูไม่…”

“ไม่ว่างก็ต้องไป..เร็วสิ..คนไข้รออยู่”

“……...”

“ทุกคนช่วยกันหน่อยเร็ว แล้วยืนทำอะไรอยู่ ..นั่นทางนั้นคนป่วยขาหขาด ไปเตรียมอุปกรณ์”

ตึกตั่ก..ตึกตั่ก…ตอนนี้ตัวฉันสั่นไปหมด ใจก็เริ่มเต้นผิดจังหวะ ที่เจอกับสถานการณ์จริง ทำไมถึงเป็นอีกแล้วล่ะ วันนั้นเรายังช่วยของขวัญที่ถูกรถชนได้เลยนี่

ฉันกลัวเลือดมาตั้งแต่เด็กๆ แล้วที่เลือกเรียนหมอก็เพราะอยากหายจากอาการกลัวนี้นี่แหละ ตอนเรียนมันก็ไม่มีเลือดจริงมันก็ไม่เท่าไหร่ ก็คิดว่าคงทำได้ และเหตุการณ์ที่คิดว่าตัวเองคงจะหายดีก็ตอนที่ฉันวิ่งเข้าไปช่วยเพื่อนรักอย่างของขวัญที่ถูกรถชนเมื่ออาทิตย์ก่อน ตอนนั้นฉันก็ไม่เป็นนี่   ตอนนี้ฉันรู้สึกเหมือนโลกมันกำลังหมุน ในห้องนี้มีเตียงคนไข้ทุกเตียงที่มีคนเจ็บนอนดิ้นทุรุนทรายกันเต็มไปหมด พยาบาลและหมอช่วยกันทำการรักษากันอย่างขวักไขว่ เลือดสีแดงสดเต็มพื้นไปหมด กลิ่นคาวตีขึ้นจนมันฉันหายใจเริ่มไม่ออก ฉันกำลังจะ…

เฮือกก!!

พลึ่บบ!!

“ว้ายย!!…น้อง…ใครว่างช่วยมาดูน้องที่เป็นลมหน่อย…วันนี้วันอะไรเนี่ยวุ่นวายไปหมด..น้องไหวเนี่ย..วันแรกก็เป็นลมซะแล้ว” เสียงพยาบาลรุ่นพี่ที่พยุงน้องฝึกงานคนใหม่เอาไว้ จะอะไรล่ะก็เป็นลมไปซะแล้วหน่ะสิ ยังไม่ทันจะได้ช่วยใครเลย

ที่เรียกเข้าช่วยก็เพราะคนไม่พอ วัยรุ่นตีกันเข้ามาพร้อมกับเป็นสิบ อีกอย่างเวลานี้เป็นช่วงเปลี่ยนเวร คนเลยไม่พอ ก็เห็นว่าไหนไหนก็จะเริ่มงานอยู่แล้ว ช่วยปฐมพยาบาลเบื้องต้นก็น่าทำได้ แต่กลับมาเป็นลมก็ช่วยเหลือคนไข้แบบนี้ก็แย่หน่ะสิ

……………………..

ปึง!!

“จะรับใครเข้ามาฝึกงาน ถึงไม่ดูให้ดีดีก่อน” มือหนาของหมอหนุ่มหล่อวัยยี่สิบห้า ที่หน้านิ่งสมชื่อ อย่างนายแพทย์น้ำนิ่ง ไตรพิทักษ์พงษ์ ที่ตบลงโต๊ะทำงานอย่างหงุดหงิด หลังจากที่เขาเห็นในขอเข้าฝึกงานพร้อมเอกสารของคนที่นอนอยู่บนเตียง วันนี้เขาอารมณ์ไม่ดีนะบอกก่อน

กะว่าจะนั่งพักให้สบายใจ กับต้องมาเจอเด็กฝึกงานที่เป็นลมสาเหตุที่ไม่น่าจะเจอก็คือกลัวเลือด

 เรื่องนี้ไม่ควรเกิดขึ้นกับคนที่เลือกเรียนสายนี้ แล้วเจ้าตัวก็ควรจะรู้ตัวว่าไม่ควรเรียนหมอตั้งแต่แรก โลกนี้มันมีอะไรสมประกอบบ้างเอาจริง ถึงส่งคนแบบนี้มาในโรงพยาบาลของเขาได้

“ หมะ..แหม่มขอโทษค่ะ..คุณหมอ ที่ไม่ได้ดูประวัติน้องเค้าให้ดี เมื่อเช้าคนเยอะแถมมีอุบัติเหตุเข้ามาพอดี แหม่มก็เลย..”

“ ออกไป..เดี๋ยวฉันจัดการเอง”

“เออ..แต่ว่า”

“ออกไป” เขาพูดสั่งเสียงนิ่งอีกครั้ง พูดครั้งเดียวมันเข้าใจยากมากหรือไง จะต้องให้ใช้สายตาสั่งการแทน นี่เขาอยู่โรงพยาบาลบ้าหรือไง หงุดหงิดชะมัด

 นู่แหม่มเริ่มหน้าซี้ด วันนี้เธอโดนหมอน้ำนิ่ง อารมณ์เสียใส่อย่างไม่เคยเป็น ปกติก็แรงอยู่แล้ว วันนี้ไปกินอะไรผิดตับถึงได้อารมณ์เสียขนาดนั้น คิดแล้วสงสารน้องฝึกงานคนใหม่ที่ต้องรับมือกับคนอย่างน้ำนิ่ง จะรอดไหมล่ะ ช่างเถอะ ตอนนี้เอาตัวเองให้รอดก่อนจะดีก่อน เธอรีบมูฟตัวเองออกจากห้องของหมอนิ่งทันที ก่อนจะเจอกับคุณหมอหล่ออีกคนกำลังเดินมาพอดี

“ทำหน้าแบบนี้..แสดงว่าไอ้ตัวร้ายอารมณ์ไม่ดีสิท่า”

“หื้อ..มากเลยล่ะคะ..แหม่มไปก่อนนะคะ..หมอก็ระวังตัวด้วย”

“หึ.” นีม หรือ นายแพทย์นฤนาศ สุรเกียรติ์ ส่งเสียงในลำคอก่อนจะเปิดประตูเข้าไปหาเพื่อนรักที่นั่งอ่านรายงาน หน้านี่ไม่ต้องพูดถึง ยับยิ่งกว่ากระดาษที่มันกำทิ้งลงพื้นซะอีก สงสัยจะอารมณ์ไม่ดีจริงจริง

“อารมณ์เสียอะไรแต่เช้าวะ…ว่าแต่นี่ใครวะ..น่า…...”

“อย่ามาลุ่มล่ามกับเด็กฝึกงาน..บอกกี่ครั้งแล้วไม่นีม..แล้วเข้ามามีอะไร”

“โห่..ก็แค่ถามไหมวะ..แค่นี้ก็หวงนะมึง”

“จึ” น้ำนิ่งจึปากใส่ เพื่อนรักอย่างหมอนีม ที่เข้ามาก่อกวนการทำงานของเขา จนคนที่ถูกมองแรงใส่ถึงกับยอมแพ้ ยื่นเอกสารสำคัญให้ก่อนที่มันจะฆ่าเอาหน่ะสิ 

“เออ..ไม่ยุ่งก็ได้..กูแค่จะมาเอาผลตรวจดีเอ็นเอมาให้ ดีใจด้วยวะ..ที่เจอกันสักที” หมอนีมบอกเพราะเขาตามเรื่องนี้เกือบอาทิตย์ให้กับเพื่อนรักที่ตามหาน้องสาวที่หายตัวไปเมื่อสิบปีก่อน

น้ำนิ่งมองหน้านีมพร้อมกับรับเอกสารมาถือไว้ รู้ในความหมายนั้นดีว่ามันหมายถึงอะไร แต่ยังไม่ทันจะได้พูดต่อ คนที่นอนอยู่ก็เริ่มรู้สึกตัว

“อื้อ..อืม”

น้ำนิ่งมองไปตามเสียง ก็เห็นว่าร่างบางที่ตอนนี้เริ่มขยับตัว คงจะต้องจัดการกับเรื่องนี้ก่อนสินะ ก่อนจะหันไปหาดีนที่ตอนนี้ดูจะสนใจเด็กฝึกงานคนนี้เป็นพิเศษ

“ไม่มีงานทำหรือไง”

“ห่า..มึงนี่..เออกูไปก็ได้วะ..วันนี้เจอกันที่เดิมแล้วกัน” น้ำนิ่งพยักหน้าบอกนีมที่ทิ้งท้ายเอาไว้ก่อนออกจากห้องพักของเขา ก่อนจะเก็บเอกสารสำคัญเอาไว้ในลิ้นชัก เดินเข้าไปหาคนที่ทำให้โรงพยาบาลของเขาวุ่นวายต้องพาตัวมานอนที่ที่ไม่มีกลิ่นเลือด นั่นก็คือห้องพักของเขาที่ที่อยู่ชั้นบนสุดของโรงพยาบาลไงล่ะ

i

ติดตามตอนต่อไปนะคะ.

ฝากความน่ารักของสองคนนี้ด้วยนะคะ

ๅ เม้นท์ 1 หนึ่งกำลังใขของไรท์นะคะ

mage