น่ารักจัง

@ลูกโซ่

อึกก..!!

หล่อจัง ทันทีที่ฉันลืมตาขึ้นมา สิ่งแรกที่ฉันคิดก็คือคำว่าหล่อ เพราะตอนนี้เทพบุตรมายืนอยู่ตรงหน้า ทำไมโชคดีขนาดนี้ล่ะ โครงหน้าอันหล่อเหลาของเขา ร่างสูงได้มาตรฐานที่ทำใจของฉันเต้นแรงเป็นบ้า หมอน้ำนิ่ง เจ้าของไข้ของเพื่อนรักของฉันเอง ไม่ได้เจอตั้งหลายวัน มันต้องเป็นโชคชะตาของเราสองคนแน่แน่เลย

“ตื่นแล้วก็ลุกขึ้นมา..เรามีเรื่องต้องคุยกัน”

อึกก!  ฉันสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงของเขา ก่อนจะค่อยๆลุกขึ้นมานั่งตามที่เขาบอก สายตาของเขาถึงจะดูดุดันแต่ก็ยังน่าหลงใหล งื้อ..พี่หมอขา..หนูอยากจะป่วยให้พี่รักษาไปตลอดชีวิตซะจริงจริง ทำไมดูดีไปหมดทุกการกระทำแบบนี้ล่ะ ว่าแล้วก็มือไม้ไม่มีแรงซะอย่างนั้น

อ้ะ..

พลึ่บ!!

แขนแกร่งคว้าเอวของฉันเอาไว้ทันที ที่ขาของฉันอ่อนแรงและกำลังจะล้มตอนที่จะลงจากเตียงไปนั่งที่โต๊ะทำงานของเขา ดีที่เขาคว้าตัวของฉันไว้ทันไม่อย่างก็คงจะล่วงจริงจริง  ใจของฉันเต้นแรงอีกครั้งเมื่อร่างกายของเราใกล้ชิดกัน แค่อยู่ในห้องสองต่อสองก็ว่าโชคดีสุดสุดแล้ว แต่นี่อยู่ใกล้แบบที่ใบหน้าของเราห่างกันแค่นิดเดียวแบบนี้ จะเป็นลมรอบสองแล้วสิเรา เขาจะรู้สึกเหมือนที่เราเป็นตอนนี้บ้างไหมนะ

อึ้บ!!

“เดินไม่ไหว..ก็นั่งตรงนี้ก่อน” เสียงทุ้มโคตรทำลายบรรยากาศอันแสนหวานสุดเลยค่ะ ขออยู่แบบนี้อีกนิดก็ไม่ได้  

“ข..ขอบคุณค่ะ” ฉันตอบเขาทันทีที่เขาอุ้มตัวของฉันขึ้นมานั่งที่เดิมอีกครั้ง ก่อนจะเดินไปเอาน้ำมาให้ฉันดื่ม หล่อแล้วแถมยังใจดีอีกต่างหาก ใครได้หัวใจของเขาไปหรือยังนะ ถ้าโสดฉันจะจีบจริงจริงด้วย

“พี่หมอมีแฟนหรือยังคะ” ช้าอยู่ใยล่ะ ถามไปตรงตรงนี่แหละ เอาให้รู้ไปเลย ลูกโซ่คนจริงไม่ได้อ้อยเล่นเล่นนะ

“ จรรยาบรรณของหมอที่เรียนมา คิดไม่เป็นเหรอว่าไม่ควรถามอะไรที่มันไม่เกี่ยวกับการแพทย์” หมอหนุ่มหยิบเอกสารของคนที่นั่งท้าวคางมองหน้าเขามานานสองนาน ถ้าพูดเล่นได้ขนาดนี้ก็คงหายดีแล้วล่ะ

“หนูก็แค่อยากรู้เท่านั้นเอง” ใบหน้าหวานหน้าเศร้าในทันทีที่โดนดุ ก็แค่อยากรู้ทำไมจะต้องโหดใส่ด้วยล่ะ

“ ในเอกสารของเธอ เขียนไว้ว่าเธอกลัวเลือด”

“ไช่ค่ะ..หนูกลัวเลือดมาตั้งแต่เด็กๆแล้ว เมื่อเช้ามันตื่นเต้นไปหน่อยมันก็เลย..”

“เธอฝึกงานแผนกนี้ไม่ได้” ยังไม่ทันพูดจบ เสียงทุ้มก็ตัดบททันที กลัวเลือดแล้วจะมาทำงานโรงพยาบาลได้ยังไง ไม่ใช่แค่ที่นี่หรอกที่อื่นก็ไม่มีใครรับเธอเข้าทำงานด้วย ลูกโซ่ถึงกับลุกขึ้นมาหาคนที่นั่งอยู่ทันที สองมือเกาะแขนแกร่งเขาเพื่อถามว่าทำไม วันนี้มันเป็นวันเริ่มวันแรกนะ ไม่ใช่วันที่เธอมาสมัคร อีกอย่างเธอผ่านการสมัครพร้อมกับสัมภาษณ์มาจนถึงที่จะต้องเข้าทำงานแล้ว แล้วทำไมบอกว่าเธอทำงานที่นี่ไม่ได้ล่ะ

“ทะ..ทำไมล่ะคะ..หนูผ่านการสัมภาษณ์ครั้งแรกมาแล้วนะคะ...พี่หมอ”

“…………..”  เขาใช้สายตาดุไปที่มือเล็กเขย่าแขนของเขาเพื่อเอาคำตอบ ไม่เคยมีใครทำกับเขาแบบนี้ หน้าของเขาเหมือนคนพูดเล่นหรือไง ลูกโซ่เริ่มน้ำตาคลอค่อยๆปล่อยมือออกห่าง เธอรู้ว่าการที่เกิดมาแล้วกลัวเลือดมันจะทำงานแบบนี้ไม่ได้ เธอดีใจมากที่โรงพยาบาลนี้ตอบรับเธอเข้าทำงานในวันนั้น แต่วันนี้เธอกับต้องมาโดนปฏิเสธไม่ให้ทำงานเพียงเพราะการกลัวเลือดของเธอ เขากำลังดับฝันของเธอเลยนะ แล้วมันจะไม่ให้ร้องไห้ได้ยังไง

“ การเป็นหมอ มันคือความฝันของหนู หนูอยากช่วยคนที่นอนช่วยตัวเองไม่ได้ ทุกครั้งที่หนูเห็นพวกเขาร้องให้ช่วยตอนที่เขาบาดเจ็บ ใจของหนูมักจะวิ่งเข้าไปช่วยเขาทั้งๆที่ขาของหนูมันก้าวไม่ออก มือของหนูนึกถึงอุปกรณ์และเครื่องมือแพทย์ที่จะช่วยพวกเขา แต่กับสั่นไหวเพราะเห็นเลือด มันคงเป็นแค่ความฝันของหนูเท่านั้น เพราะเหตุผลของพี่คือ คนที่กลัวเลือดไม่สามารถช่วยคนได้สินะคะ”

“………….”

“ฮึกก..ไม่เป็นไรค่ะ..หนูคงคิดว่าที่นี่จะให้โอกาสคนที่อยากจะทำความฝันให้เป็นจริง  หนูคงคิดผิดไป ขอโทษที่รบกวนนะคะ..ขอเอกสารคืนด้วยค่ะ”

ติดตามตอนต่อไปนะคะ

ไม่เม้นท์..งอน