ไม่มีแฟน

“แล้วฉันพูดหรือไง..ว่าไม่ให้ฝึกงานต่อ..การจะเป็นหมอ จะต้องรู้จักสังเกต และทำความเข้าใจกับคำพูดของคน ถ้าจับใจความผิดจะทำให้วินิจฉัยโรคผิดไปด้วย”

“ ก็พี่บอกเองว่า..หนูฝึกงานที่นี่ไม่ได้”

พลึ่บ!!

ร่างสูงลุกขึ้นมาพร้อมขยับเข้าใกล้ลูกโซ่ที่ยื่นมือขอเอกสารอยู่ ก่อนจะเอาดินสอวงกลมช่องที่ลูกโซ่กรอกของฝึกงานในแผนกฉุกเฉิน ที่นี่รับนักฝึกษาฝึกงานทุกคนนั้นแหละ แต่ก็ควรเลือกให้เหมาะกับตัวเองด้วย กลัวเลือดแต่จะไปอยู่แผนกฉุกเฉินจะบ้าหรือไง

“ ฉันบอกว่า เธอฝึกแผนกนี้ไม่ได้” เขาพูดเสียงนิ่ง วันนี้เขาพูดมากจริงจริง โดยเฉพาะกับคนตรงหน้าที่เหมือนจะรู้เรื่องแต่ไม่เคยรู้อะไรเลย ลูกโซ่เหมือนถูกแช่แข็งทันทีที่เขาจ้องเธอแบบนั้น ริมฝีปากเล็กเม้มเข้าหากัน ใจเต้นแรงอีกแล้วล่ะ ทำไมจะต้องทำให้ใจเธอเต้นแรงแบบนี้ล่ะ พลังที่ติดลบเมื่อกี้ตอนนี้มันเป็นบวกจนสูงสุด

“ ฉันจะย้ายเธอขึ้นมาทำงานที่นี่”

“ อ้ะ..ไรนะคะ”

“ ทำไมต้องให้พูดอะไรซ้ำซ้ำ..พนิดา..พรุ่งนี้เจ็ดโมงขึ้นมารอฉันที่นี่ ถ้าสายฉันจะหักคะแนนเธอ” เขาเรียกชื้อจริงของเธอเพราะเรียกตามเอกสารที่เธอกรอกมา เล่นเอาอีกคนฟังดีใจเพิ่มขึ้นที่เขาเรียกชื่อทั้งๆที่ยังไม่ได้แนะนำตัว ก่อนจะรีบยกมือชูสามนิ้วเหมือนลูกเสือสามัญรุ่นใหญ่

“รับทราบค่ะ..พรุ่งนี้หนูจะมาพี่ที่นี่เจ็ดโมงเช้า” เธอตอบรับในทันที นี่มันยิ่งกว่าถูกหวยซะอีกนะ พี่เค้าให้เธอขึ้นมาทำงานที่นี่ เขามองหน้าเธอก่อนจะลุกขึ้นสวมชุดกาว เตรียมตัวไปตรวจคนไข้ คนอะไรทำไรก็หล่อไปหมดซะทุกอย่างเลยง่า

“มองอะไร..จะทำไหมงาน”

“อะ..เออ..ทำค่ะ” โซ่รีบคว้าเอกสารตามพี่หมอไปทันที งานแรกก็หัวใจฟรุ้งฟริ้งซะแล้ว ตอนนี้เธอเดินตามพี่เขาออกมาจากห้อง แผ่นหลังกว้างของเขาน่ากอดจัง มันจะมีสักครั้งไหมนะที่ได้ทำแบบนั้น

“ สวัสดีครับ..คุณหนู”

“ พี่หมอ” เด็กชายที่ตอนนี้นั่งรอคุณหมอเข้ามาตรวจยกมือไหว้ การพูดคุยกับคนไข้สำหรับหมอหนุ่มเขามักจะอ่อนโยนเสมอ

“ วันนี้เป็นยังไงบ้างครับ..ปวดหัวอยู่ไหมครับ..ขอพี่ดูแผลในช่องปากหน่อยนะครับ” มือหนาแบมือขออุปกรณ์ที่อีกคนที่วันนี้เขาพามาทำงานด้วย บอกเลยว่าตอนนี้พร้อมสุดสำหรับการเป็นเลขาคุณหมอน้ำนิ้ง น้ำนิ่งหันมาหาเธอก่อนจะหยิบที่ตรวจไปใช้งาน ส่วนโซ่ก็เตรียมจุดรายละเอียดอาการของคนไข้ของเด็ก

“ น่ารักจังแฟนพี่หมอเหรอครับ”

แกร่ก!!

“เออ..ขอโทษค่ะ..” ร่างบางรีบก้มเก็บปากกาที่ล่วงหล่นลงพื้น ก็คำถามของน้องเขาหน่ะสิ เล่นเอาเธอถึงกับเขียนอาการไม่ถูกเลย ถ้ามีอมยิ้มเธอคงจะส่งให้ไปแล้วนะ เป็นรางวัล น้ำนิ้งเงยหน้าไปมองเด็กน้อยที่ถามเขาก่อนจะตอบ

“ ไม่ไช่ครับ..” แล้วก็หันไปมองหน้าคนที่ยืนรอฟังคำตอบอยู่เช่น

“พี่......ยังไม่มีแฟน”

อึกก!!

มองหน้าแบบนี้เขาบอกโซ่ไช่ไหม เพราะโซ่ถามเขาตอนอยู่ด้วยกัน อย่ามาทำหน้าแบบนี้โซ่จริงจังนะบอกก่อน

“ วันนี้แผลไม่ลามแล้วนะครับ..ถ้าคืนนี้ไข้ไม่ขึ้น พรุ่งนี้ก็กลับบ้านได้แล้ว” มือหนาลูบหัวเด็กน้อยอย่างอ่อนโยน ทำไมเขาถึงละมุนได้ขนาดนี้นะ เธอนึกในใจก่อนจะมโนคิดว่าเขากำลังทำแบบนั้นกับเธอ

“พี่ครับ”

“ พี่”

พี่!!

“อ่ะ..คะ..ว่าไงคะ..มีอะไรเพิ่มเติมไหมคะ”

“ พี่หมอไปโน้นแล้วครับ” โซ่หันไปตามน้องชี้ บ้าจริง ไปแล้วทำไมไม่เรียกเล่า แค่เผลอว่าเขาลูบหัวตัวเองก็เท่านั้นเองน่ะ ทิ้งกันไว้แบบนี้ก็เขินสิ เธอหันยิ้มแห้งให้กับน้องคนไข้ก่อนจะรีบวิ่งไปหาคุณหมอที่ตอนนี้หายไปไหนแล้วก็ไม่รู้ คนอะไรเอาใจอยากจัง แต่ไม่เป็นไรแบบนี้แหละที่ลูกโซ่อยากได้