ตอนที่ 6

หมวย...อย่าดื้อ!

Writer : Aile'N

ตอนที่ 6

“หมวยจะไปขอพี่เสือเป็นแฟน!”

"คุณนายยย หมวยมาแล้ววว" หมวยเล็กส่งเสียงนำไปก่อนตัวขณะเดินเข้ามาในตัวบ้านสไตล์โมเดิร์นขนาดกลางๆ ไม่เล็กไม่ใหญ่ในตอนบ่ายคล้อยวันหนึ่ง วันที่เป็นวันคล้ายวันเกิดของคุณนายต้นอ้อหรือแม่ของหมวยนั่นเอง

"เบาๆ หน่อย โตเป็นสาวแล้วยังตะโกนโหวกเหวกโวยวายเหมือนเด็กๆ" คุณนายอ้อเดินออกมาจากในครัวเพื่อเอ็ดลูกสาวเพียงคนเดียวด้วยท่าทางเหมือนคนเอือมระอาเต็มแก่ เอ้า กลับบ้านในรอบสองอาทิตย์คุณนายต้องวิ่งเข้ามากอดด้วยความคิดถึงซี่~ ทำไมไม่ตรงปกล่ะ

"โตที่ไหน หมวยฉามขวบเอง" เจ้าเด็กเข้าไปเกาะแขนประจบประแจงเอาใจแม่อย่างเคยชิน

"น้าอ้อสวัสดีครับ" พี่รหัสที่ตามมาด้วยเหมือนทุกปีทักทายแม่น้องอย่างสนิทสนม

"ไหว้พระเถอะลูก สบายดีนะเรา เจ้าหมวยมันสร้างเรื่องให้ปวดหัวอีกหรือเปล่า" คุณนายอ้อเอาเลยเหรอ เปิดวอร์กับหมวยต่อหน้าหมวยเลยเนี่ยนะ เกินไปเปล่าาา

"โห่ คุณนาย ทำไมต้องคิดว่าหมวยจะสร้างเรื่องด้วย หมวยเด็กดีจะตายไป เนาะพี่เสือเนาะ" ไม่ทันที่พี่รหัสจะได้ตอบคำถามแม่ หมวยเล็กก็รีบพูดแทรกขึ้นมาก่อน ไม่พอยังคาดหวังว่าร่างสูงจะเป็นพวกเดียวกันอีก

"ดี...ก็แย่แล้วครับ โคตรจะดื้อ" เสือได้ทีก็อดไม่ได้ที่จะฟ้องแม้น้องด้วยความหมั่นไส้ โดนดุอยู่ทุกวันยังจะคิดว่าเป็นพวกเดียวกันอีกนะ

"เอ้า พี่เสือออ ขี้ฟ้อง!" เจ้าเด็กแก้มพองงอแงเสียงดัง มาด้วยกันก็ต้องเป็นพวกเดียวกันซี่~

"พอๆ เจ้าหมวย ป้ะ มาเหนื่อยๆ ไปนั่งกินน้ำกินท่าก่อนไปลูก" คนเป็นแม่ตัดบท ก่อนเดินนำเด็กๆ ไปที่ห้องนั่งเล่น

"ไหนเค้กๆ เป่าเลยได้มั้ย หมวยอยากกินแล้วอะ" หมวยเล็กถามแม่เสียงเจื้อยแจ้ว แน่นอนว่าเค้กของแม่จะต้องตกเป็นของหมวยแต่เพียงผู้เดียว!

"เจ้าเด็กคนนี้นี่ ใครเขาเป่าเค้กกันกลางวันแสกๆ แล้วก็นะ มีอย่างที่ไหน ให้เจ้าของวันเกิดซื้อเค้กเองแถมยังต้องทำกับข้าวเลี้ยงอีก" คุณนายอ้อยืนเท้าเอวบ่นอย่างคนเหนื่อยหน่ายใจ ความตั้งใจของหล่อนแค่ลูกๆ มากินข้าวด้วยกันสักมื้อก็พอ แต่มีเด็กเห็นแก่กินบางคนโทรมารบเร้าให้ซื้อเค้กอยู่ครึ่งค่อนวัน

"เอาน่าๆ อย่าบ่นซี่~ หมวยกับพี่เสือก็ไปซื้อของขวัญมาให้แล้วนี่ไงเล่า เดินเลือกตั้งนานเลยนะจะบอกให้" คนตัวเล็กบุ้ยปากไปยังถุงใส่ของขวัญที่พี่รหัสถือตามเข้ามาด้วยความภาคภูมิใจ

"นาฬิกาอีกล่ะสิ"

"เอ้า ทำไมรู้ล่ะ"

"แกซื้อนาฬิกาให้ฉันมาสามปีติดแล้วหมวย แขวนเต็มบ้านไปหมด!" ผนังห้องนั่งเล่นมีนาฬิกาแขวนอยู่ทั้งสามด้านอะคิดดู ไม่เอาออกมาใช้ให้เห็นเดี๋ยวก็งอนอีก!

"แหะๆ หมวยอยากให้แม่มีเวลาเยอะๆ ไง"

"ขอความจริง!"

"แฮ่ หมวยคิดไม่ออกว่าจะซื้ออะไรดี" ก็ปีๆ หนึ่งมันผ่านไปไวจะตาย วันเกิดแม่เวียนมาถึงไวอย่างกับวันพระ จนหมวยไม่รู้จะซื้ออะไรให้แล้วเนี่ย

"แต่คราวนี้เป็นนาฬิกาตั้งโต๊ะไง"

"น่าตื่นเต้นมากมั้ง"

"แงงงงง อย่าบู้บี้น้องงง"

"หัวจะปวด ฉันเลี้ยงแกโตมาเป็นแบบนี้ได้ยังไงกันนะ มันผิดพลาดที่ตรงไหนกัน" คุณนายต้นอ้อทำหน้าครุ่นคิดอย่างจริงจัง จนเสือที่เห็นทุกอย่างกลั้นยิ้มขำแทบไม่ไหว

"โตมาดีใช่ม้าา น่ารักด้วย" ยัง...ยังจะไม่รู้ตัวอีก!

"แม่เข้าครัวก่อนนะเสือ" คุณนายหันไปพูดกับร่างสูงดื้อๆ ก่อนลุกเดินหนีเข้าครัว

"เอ้า โดนเมินเฉยเลย คุณนายยยย~" หมวยเล็กทำท่าจะลุกตาม

"ไม่ต้องตามมา ไปไกลๆ"

"เอ้า ลูกนะเนี่ย"

"มานี่เลย อย่าไปกวนน้าอ้อ" ร่างสูงรั้งน้องรหัสที่ทำท่าจะเดินตามแม่เข้าไปในครัวไว้ เพราะไปก็ไปก่อกวนแม่เปล่าๆ

หมวยเล็กยอมนั่งลงกับที่ แต่พอได้มองสบตาพี่รหัสภาพที่เราทั้งคู่จูบกันเมื่อวานก็แวบขึ้นมาในหัวทันที ทั้งที่หมวยพยายามจะลบมันออกไปและแสร้งทำตัวร่าเริงเป็นปกติแล้วนะ พอได้มองหน้าพี่เสือทีไรก็อดคิดถึงเรื่องนั้นไม่ได้สักที

ยังดีที่พี่เสือยังคงทำตัวเหมือนเดิมทุกอย่าง ไม่ได้พูดถึงเรื่องนั้นให้ลำบากใจ เขาปกติดีทุกอย่าง เห็นทีจะมีแค่หมวยนี่แหละที่เป็นบ้าเป็นบออยู่คนเดียว ก็นั่นมันจูบแรกและจูบที่สองของหมวยเลยนะ! แงงงงง~

"มันเป็นยังไง ชอบหลบหน้า" เสือที่สังเกตน้องอยู่ตลอดรับรู้ถึงอาการแปลกไปทุกอย่าง จากที่เคยสู้ขาดใจกลายเป็นหลบหน้าหลบตา แม้จะมาด้วยกัน

"ไม่ได้หลบสักหน่อย" พอท้วงเจ้าเด็กก็เงยหน้าขึ้นมาถลึงตามองอย่างประชดประชัน

"เขินหรืออะไร" เสียงทุ้มเย้าแหย่อย่างพึงพอใจ ตอนแรกเขาคิดว่าน้องจะไม่ยอมมาเจอกันตามนัดวันเกิดแม่น้องแล้วแต่ไม่ใช่เลย หมวยเล็กยังคงสดใสร่าเริงแม้จะไม่ค่อยยอมสบตากันเกินสองวินาทีก็ตาม

"ใครเขิน ไม่มี๊" แก้มพองๆ ขึ้นสีแดงปลั่ง คนตัวเล็กขยับตัวยุกยิกอย่างมีพิรุธ

"หมวยไปดูห้องสักหน่อยดีกว่า ไม่ได้กลับบ้านนาน" หมวยเล็กบอกรีบๆ ก่อนลุกเดินหนีขึ้นชั้นบน เสือมองตามแต่ไม่คิดรั้งอีกฝ่ายไว้เพราะเขามีอะไรจะพูดกับแม่เธอสักหน่อย

"มีอะไรให้ช่วยมั้ยครับน้าอ้อ" เสียงทุ้มเอ่ยถามแม่น้องที่กำลังง่วนทำกับข้าวอยู่ในครัวเพียงลำพัง

"ไม่มีหรอกจ้า น้าใกล้เสร็จแล้ว" คนมีอายุบอกโดยไม่ได้หันมามอง

"ผมช่วยยกดีกว่าครับ" เสือเข้าไปช่วยยกอาหารที่ทำเสร็จแล้วออกมาจัดเรียงขึ้นโต๊ะ

"จ้ะ ขอบใจนะ แล้วเจ้าหมวยล่ะ"

"หนีขึ้นห้องไปแล้วครับ"

"เจ้าเด็กคนนี้ ปล่อยแขกไว้คนเดียวได้ยังไง" ผู้เป็นแม่อดบ่นออกมาไม่ได้ แทนที่คนเป็นลูกจะมาช่วยแม่หรือรับรองแขก กลับทิ้งให้แขกมาช่วยแม่ในครัวเสียได้ น่าตีจริงๆ

"น้าอ้อครับ ผมมีอะไรจะบอก" เสือเกริ่นเข้าเรื่องที่อยากจะพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

"หืม มีอะไรเหรอ หรือเจ้าหมวยไปทำอะไรไม่ดีมา" พอเห็นเขาจริงจัง น้าอ้อก็วางมือจากการตักกับข้าวชั่วคราวเพื่อหันมาสนใจ

"เปล่าครับ ผมแค่อยากจะมาขออนุญาตน้าอ้อดูน้องแบบมากกว่าพี่น้อง" ร่างสูงพูดออกไปอย่างระมัดระวัง แม้จะสนิทกับแม่น้องพอสมควรแต่ก็ไม่อาจเดาใจอีกฝ่ายได้ว่าคิดยังไงกับเรื่องนี้

"นึกว่าเรื่องอะไร น้าดูออกตั้งแต่แรกแล้วล่ะ" ต้นอ้อระบายยิ้มออกมาอย่างเอ็นดู ความจริงเขาไม่จำเป็นต้องขออนุญาตเธอเลยสักนิด ความรักเป็นเรื่องของคนสองคน คนที่เขาควรขอคือลูกสาวเธอมากกว่า

"รู้เหรอครับ" เสือแสดงอาการแปลกใจเล็กน้อย เพราะเขาไม่ได้มาบ้านน้องบ่อย ตอนมาก็ไม่ได้แสดงออกมากมาย ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะรู้

"โอ๊ย ดูไม่ยากหรอก ก็ชัดเจนขนาดนั้น แทนที่จะบอกน้า ไปบอกเจ้าตัวนู่น รู้ตัวหรือยังล่ะป่านนี้" น้าอ้อพูดแกมขำ ด่านแม่ผ่านไม่ยากเท่าด่านลูกหรอก แค่คิดก็ปวดหัวรอแล้ว

"ผมบอกน้องไปแล้วครับ เมื่อวาน"

"แล้วเจ้าตัวว่ายังไงบ้างล่ะ"

"ตอนแรกก็ไม่เชื่อครับ แต่ตอนนี้เชื่อแล้ว...น้าอ้อไม่ว่าอะไรใช่มั้ยครับ" ร่างสูงถามย้ำ ด้วยรูปลักษณ์ภายนอกของเขามันไม่ค่อยเข้าตาผู้หลักผู้ใหญ่สักเท่าไร ทั้งสักลาย ตัวก็สูงใหญ่ ไม่ค่อยพูด แถมหน้าตายังเฉยชาอยู่ตลอดเวลา กลัวแม่น้องจะไม่วางใจถ้าเขาจะขอดูแลลูกสาวเพียงคนเดียวของเธอ

"น้าจะว่าอะไรล่ะ ดีใจจนเนื้อต้นแล้วเนี่ย กลัวลูกสาวขายไม่ออก" อีกฝ่ายพูดติดตลก เจอกันทีไรน้าอ้อก็มักจะยิ้มแย้มแจ่มใสและใจดีกับเพื่อนๆ น้องอยู่เสมอรวมถึงตัวเขาด้วย เรียกได้ว่าเป็นต้นแบบของผู้เป็นลูกอย่างไม่ผิดเพี้ยน หรือที่เรียกอีกอย่างว่าลูกไม้หล่นไม่ไกลต้นนั่นแหละ

"ผมจะดูแลน้องให้ดีที่สุดครับ" เสือให้คำมั่นสัญญาอย่างหนักแน่น

"น้าเชื่อ เพราะเสือทำให้น้าเห็นมาตลอดสามปีแล้ว ไม่ต้องคิดมากนะ เอาเวลาไปคิดว่าจะจีบคนซื่อบื้ออย่างเจ้าหมวยให้ติดได้ยังไงดีกว่า" มือเล็กๆ ตบเบาๆ ลงบนต้นแขนแกร่ง เธอยิ้มให้เขาอย่างอ่อนโยน ยิ่งทำให้เขารู้สึกโชคดีที่ได้มาเจอสองแม่ลูกบ้านนี้

"ขอบคุณมากครับ"

บรรยากาศบนโต๊ะอาหารในวันเกิดคุณแม่ของหมวยเล็กอบอุ่นเรียบง่ายเหมือนทุกปี แน่นอนว่าได้ยินแต่เสียงน้องกับแม่ เสือเพียงมองทั้งคู่พูดคุยหยอกล้อกันอย่างเอ็นดู ยิ่งได้รู้จักเขาก็ยิ่งอยากมีบทบาทในชีวิตสองแม่ลูกมากขึ้นเท่านั้น น่าเสียดายที่พ่อของน้องเสียไปก่อนเลยไม่มีโอกาสได้ชื่นชมความน่ารักของสองแม่ลูกอีก ถ้าเป็นไปได้เขาก็อยากจะเป็นคนรักษารอยยิ้มสดใสของทั้งคู่ไว้แบบนี้ตลอดไป

"งื้อออ อร่อยที่สุดดดด" เจ้าเด็กตักเค้กช็อกโกแลตที่บังคับแม่ซื้อมาฉลองวันเกิดเข้าปากพลางทำหน้าเปี่ยมสุข

"โตเป็นสาวแล้วยังกินเลอะเป็นเด็กๆ หนุ่มๆ ที่ไหนจะมารักมาชอบกันล่ะเนี่ย" ผู้เป็นแม่แสร้งทำเป็นบ่นลูกสาวเหมือนคนไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร คำพูดของแม่ทำหมวยเล็กชะงักมองหน้าร่างสูงโดยอัตโนมัติ หมวยอยากจะบอกแม่เหลือเกินว่าไอ้คนตรงข้ามนี่แหละที่กำลังคิดไม่ซื่อกับลูกสาวแม่ แต่ไม่กล้าพูดต่อหน้าเขาเนี่ยสิ ไล่เขาออกจากบ้านแล้วนั่งคุยกันแค่สองคนแม่ลูกได้มั้ยนะ

"มีแล้วกันน่า แม่ก็ขี้บ่นเป็นคนแก่ๆ ไปได้" หมวยเล็กเถียงกลับอ้อมแอ้มไม่เต็มเสียง

"ใครกันที่ว่ามีน่ะหื้ม?" คนเป็นแม่จี้ถามด้วยรอยยิ้มกรุ้มกริ่ม ทำเป็นอยากรู้ทั้งที่รู้อยู่แล้ว

"เถอะน่า มั่นใจเดี๋ยวบอกเอง อย่ามาหลอกถามกันซี่~" หมวยเล็กบ่ายเบี่ยงทั้งที่ออกอาการเลิ่กลั่ก อดไม่ได้ที่จะแอบลอบมองพี่รหัสเป็นระยะ ไม่ได้รู้ตัวเลยว่าการกระทำเหล่านั้นโคตรจะมีพิรุธ

"เคๆ แต่ระวังนะ เล่นตัวมากเขาจะหนีไปมีคนใหม่" คุณนายอ้อใส่ไฟอย่างสนุกสนาน ทำทั้งเสือและหมวยเล็กเลิ่กลั่กอย่างแปลกประหลาด สำหรับเขานั้นไม่เคยคิดมีคนอื่นอยู่แล้วแต่กลัวน้องจะบ้าจี้ตามคำยั่วยุของแม่ ส่วนหมวยเล็กนั้นยังคงสับสนกับความรู้สึกของตัวเอง เลยไม่รู้ว่าถ้าพี่รหัสหนีไปมีคนใหม่จริงๆ จะรู้สึกยังไงกันแน่

"พอๆ เลิกคุย กินเลยเค้กเนี่ย ไม่งั้นหมวยเหมาคนเดียวหมดไม่รู้ด้วย" หมวยเล็กพยายามเปลี่ยนเรื่อง ยังดีที่แม่ไม่เซ้าซี้อะไรต่อเพียงนั่งกินเค้กไปยิ้มไปราวกับพึงพอใจอะไรนักหนา นี่ขนาดแม่ไม่เล่นโซเชียลนะ ถ้าเล่นแล้วไปเห็นไลฟ์เมื่อคืนต้องเป็นเรื่องแน่ๆ แงงง คิดแล้วก็ขนลุก

ผ่านไปหลายชั่วโมงเมื่อได้เวลาสมควรหมวยเล็กกับพี่รหัสก็ร่ำลาแม่เพื่อกลับคอนโดเนื่องจากมีเรียนเช้า หลังขึ้นรถทั้งคู่ต่างก็เอาแต่นั่งเงียบ ไม่มีใครพูดอะไรเลยสักคำ

"คิดมากเรื่องที่น้าอ้อพูดหรือเปล่า" เสือเป็นฝ่ายพูดขึ้นมาก่อน เพราะกลัวน้องจะคิดมากตามคำพูดของแม่

"พี่ไม่เคยคิดจะมีคนอื่น" หมวยเล็กเพียงหันมามองสบตา ไม่ได้พูดอะไร เขาจึงย้ำชัดให้น้องมั่นใจ ถ้าจะมีคงมีไปนานแล้ว ไม่อยู่รอเด็กซื่อบื้อคนเดียวตั้งสามปีหรอก

"เปล่าสักหน่อย...หมวยไม่ได้คิด" หมวยเล็กตอบอ้อมแอ้มเสียงเบา สิ่งที่ดังกว่าคำพูดเห็นทีจะเป็นเสียงเต้นของก้อนเนื้อขนาดสามร้อยกรัมในอกนี่แหละ เต้นเบาๆ หน่อยซี่~ เดี๋ยวก็หัวใจวายตายหรอก!

"ก็ดี พี่ไม่อยากให้เราคิดมาก" จะไม่ให้คิดได้ยังไง ตั้งแต่ที่จูบกันในหัวของหมวยที่เคยมีแต่ของกินกลับถูกแทนที่ด้วยผู้ชายที่ชื่อสิปกรณ์เต็มไปหมด ตื่นนอนก็คิด อาบน้ำก็คิด กินข้าวก็คิด ดูทีวีก็คิด จะนอนก็ยังคิดเลย!

"ส่งแค่นี้ก็พอค่ะ เดี๋ยวหมวยขึ้นห้องเอง" เมื่อถึงคอนโดหมวยเล็กก็ขอเดินขึ้นห้องเอง ไม่ยอมให้พี่รหัสเดินขึ้นไปส่งเหมือนทุกที เหตุผลหลักไม่ใช่กลัวเสียเวลาแต่อยากหลบหน้าร่างสูงเร็วๆ มากกว่า

"หมวย.." เสียงทุ้มเอ่ยเรียกไว้ในตอนที่น้องกำลังจะเปิดประตูออกไป

"คะ?" แม้จะไม่อยากหันกลับไปมองหน้าเขาแต่หมวยเล็กก็จำต้องยอมหันไปมองสบตาคมด้วยใจเต้นตุ้มๆ ต่อมๆ

"ฝันดีนะครับ..."

"..."

ปัง!

เจ้าเด็กแก้มป่องไม่ได้บอกฝันดีกลับ แต่รีบปิดประตูแล้วสับตีนแตกวิ่งหนีเข้าไปในคอนโดอย่างรวดเร็ว เสือพอจะมองออกว่าน้องกำลังเขิน เลยไม่ได้คิดมากหรือถือสา กลับกันเขายิ่งเอ็นดูมากกว่าเดิมอีก

(Chat LINE : กลุ่ม)

MeimeiMuay : ทุกคนนนน ช่วยหมวยด้วยยยย

Pupae : อะไรๆ เป็นอะไรอีก

Linlin : มาทรงนี้อีกแล้ว ดีหรือร้าย?

MeimeiMuay : หมวยกำลังจะตาย หมวยเป็นโรคหัวใจแน่ๆ

Pupae : เอาดีๆ มีอาการยังไง หาหมอหรือยัง

MeimeiMuay : หัวใจหมวยเต้นแรงมาสองวันแล้วอะ มากกว่านี้หัวใจวายแน่เลย

Linlin : แปลกๆ นะ ที่หัวใจเต้นแรงนี่ไม่ใช่ว่าเฉพาะตอนอยู่กับเฮียหรอกใช่มั้ย

MeimeiMuay : ทำไมหลินรู้ล่ะ

Linlin : ชัดเลย เฮียทำอะไรให้เขินอีกล่ะ

Pupae : ถึงไหนแล้วความสัมพันธ์ สรุปหมวยชอบเฮียใช่มั้ย

MeimeiMuay : ไม่รู้ แต่หลังจากมุมุกันสองที หมวยก็ไม่กล้ามองหน้าพี่เสือนานๆ เลย ใจมันเต้นตุ้บๆ จนเจ็บไปหมด ฮื่อออ หมวยเป็นโรคหัวใจแล้วแน่ๆ

Pupae : เธอไม่ได้ป่วย เธอแค่ชอบเขา เลยเขิน ยัยหมวย เลิกซื่อบื้อ!

Linlin : ขอเฮียเป็นแฟนเลยหมวย เดี๋ยวไม่มีเวลาสวีท อีกหน่อยเฮียก็เรียนจบแล้ว จะไม่ค่อยได้เจอกันแล้วนะ ต้องรีบ!

Pupae : อินี่ก็ให้ลูกมึงได้ตั้งตัวบ้าง เอะอะพากันใจแตก เขาเพิ่งบอกชอบมันได้วันสองวัน มึงจะรีบไปไหน

Linlin : ก็กูอยากให้ลูกกูมีผัว ผิดตรงไหน หล่อๆ แสนดีอย่างเฮีย พลาดไปเสียดายแย่

MeimeiMuay : แงงงง ทุกคนอย่าตีกันนน ไทป์ไปไหน ไทป์ช่วยหมวยด้วยยย

Typ : อ่านอยู่ ไม่รู้จะแทรกตรงไหน

MeimeiMuay : ไทป์ หมวยจะทำยังไงดี

Typ : ถ้าหมวยยังไม่รู้ว่าชอบเฮียหรือเปล่า ก็ค่อยคุยค่อยศึกษากันไปเรื่อยๆ แบบนี้แหละจนกว่าจะมั่นใจ และเมื่อไรที่มั่นใจหมวยจะรู้ได้ด้วยตัวเอง ไม่ต้องมีใครบอกเลย

MeimeiMuay : ยากจัง การจะรักใครชอบใครมันยากขนาดนี้เลยเหรอ

Pupae : มันยากเพราะแกเองก็คิดอะไรกับเขาไง ถ้าแกไม่ได้คิดอะไรแกไม่ยอมให้เขาจูบถึงสองครั้งหรอกหมวย

Linlin : ถ้าแกไม่ได้รักไม่ได้ชอบเฮีย แกจะปฏิเสธแบบไม่ต้องคิดเลยหมวย แต่นี่พอพวกเราถามว่ารู้สึกยังไง แกก็ตอบแต่ว่าไม่รู้ๆ

MeimeiMuay : ได้ หมวยจะไปขอพี่เสือเป็นแฟน!

Pupae : เฮ้ย เดี๋ยว!

Linlin : ไอ้หมวย คิดดีๆ ก่อน!

Typ : หมวยใจเย็นก่อน ถ้าไม่ใช่ขึ้นมามันจะมองหน้ากันลำบากนะ

Pupae : หมวยยยยย!! @MeimeiMuay

Linlin : ไอ้หมวย กลับมาเดี๋ยวนี้!!! @MeimeiMuay

Typ : ไปแล้วแน่ๆ

Pupae : เป็นไงล่ะพวกมึง ยุกันเข้าไป

Linlin : ลูกกูมันปังว่ะ เฮียน้วยแน่ตอนถูกลูกกูขอเป็นแฟน

Typ : น่าจะเหวอมากกว่า แล้วก็ทักมาถามว่าใครไปพูดอะไรให้หมวยฟัง

Pupae : เฮ้อ หัวจะปวด!

..

..

..

..

หมวยเล็ก = สิ่งมีชีวิตตัวเล็กๆ น่ารักที่เดาใจยากที่สุดในโลก