ตอนที่ 12

^{หมวย...อย่าดื้อ!}

^{Writer : Aile'N}

ตอนที่ 12

"อย่าทำตัวน่ารักให้มันมาก"

"หิวจังเลยยยย หมวยจะตายแล้ว หมดแรงจะใช้ชีวิต" เสียงโอดครวญดังมาจากเจ้าเด็กแก้มกลม ก่อนที่ร่างนั้นจะฟุบหน้าลงกับโต๊ะงอแงอู้อี้ฟังไม่ได้ศัพท์

วันเวลาได้ผ่านพ้นไปจนมาถึงช่วงสอบปลายภาคของเหล่านักศึกษา ภาพที่เห็นจนชินตาในทุกวันคือทุกคนต่างจับกลุ่มนั่งติวหนังสืออยู่ตามมุมต่างๆ อย่างเคร่งเครียด หมวยเล็กกับเพื่อนเองก็เช่นกัน

"ติวสิบนาที กินสามชั่วโมง เอาอะไรมาหิว ลุกขึ้นเดี๋ยวนี้!" หลินมองเศษซากถุงขนมที่เพื่อนตัวเล็กเพิ่งกินไปก่อนนั่งเท้าเอวมองตาดุอย่างไม่ยินยอม

"หมวยอยากกินช็อกโกแลตอ่า" หมวยเล็กเงยหน้าขึ้นมางอแงเหมือนเด็กถูกขัดใจ งื้อออ หมวยรู้สึกน้ำตาลตก ขืนติวต่อหมวยต้องหน้ามืดแน่ๆ เลย TT

"งอแงกับพวกฉันก็ไม่ได้หรอกจ้า ผัวมีทำไมไม่อ้อนเอาฮะ" หลินกลอกตาแต่ก็ไม่วายชี้ทางว่าถ้าอยากกินนักก็ใช้แฟนซื้อมาให้ ไม่ต้องเสียเวลาเดินไปซื้อเอง

"มึงอย่าลืมว่าขนมกองนี้เฮียเป็นคนซื้อมาให้ เขาก็อ่านหนังสือเหมือนกัน อย่าไปรบกวนบ่อยเลย เกรงใจ" ปูเป้เป็นคนแย้งขึ้นมา เรื่องเสบียงตอนติวหนังสือนั้นพี่รหัสของหมวยเล็กไม่ยอมปล่อยให้เจ้าตัวอดอยากอยู่แล้ว ซื้อมาให้แทบจะสามเวลา มีแต่ยัยตัวดีนั่นแหละที่กินเยอะจนเกินไป

"หมวยไปซื้อเองได้มั้ย แป๊บเดียว นะๆ น้าาา" หมวยเล็กพยักหน้าเห็นด้วยกับปูเป้ก่อนหันมาอ้อนหลินหลินด้วยแววตาใสแจ๋ว

"เฮ้อ เออๆ แต่รอบสุดท้ายแล้วนะ รีบไปรีบมา" หลินถอนหายใจก่อนอนุญาตอย่างปลงๆ สิ้นคำหมวยเล็กก็ฉีกยิ้มกว้าง รีบหยิบกระเป๋าสตางค์วิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว แหม มีเรี่ยวแรงขึ้นมาทันทีเชียวนะ!

เมื่อมาถึงร้านสะดวกซื้อหมวยเล็กก็ขนขนมและเครื่องดื่มลงตะกร้าจนเต็ม ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าควรซื้อไปฝากพี่เสือกับเพื่อนๆ เพื่อตอบแทนบ้าง เท่าที่สังเกตมาเธอมักจะเห็นพวกเขาชอบดื่มเครื่องดื่มชูกำลังกับกาแฟ เธอจึงหยิบเพิ่มมาเป็นตะกร้าที่สอง หยิบแบบไม่ทันคิดสุดท้ายก็ถือแทบไม่ไหว

"โห หมวย ซื้ออะไรเยอะแยะ มาเราช่วยถือ" ในระหว่างที่กำลังคิดหนักว่าจะเอายังไงต่อดี เสียงทักจากใครบางคนก็เรียกความสนใจไปเสียก่อน

"อ้าว ไอซ์ เรามาซื้อหนมอะ เลยซื้อไปฝากพี่เสือกับเพื่อนด้วย แหะๆ" หมวยเล็กทักทายเพื่อนในเซคเดียวกันด้วยรอยยิ้มแห้งๆ เพราะอีกฝ่ายมองเธอสลับกับตะกร้าสองใบบนพื้นด้วยสีหน้าอึ้งๆ เธอไม่ได้กินคนเดียวสักหน่อย!

"ตัวจิ๋วเดียว กว่าจะถือไปถึงคณะฯ แขนหักพอดี เดี๋ยวเราถือไปส่ง" ไอซ์อาสาช่วยถือเพราะเห็นแล้วรู้สึกเวทนาอย่างอดไม่ได้

"จะรบกวนไอซ์หรือเปล่า หมวยค่อยๆ ถือไปก็ได้" แม้อยากจะขอความช่วยเหลือแทบตายแต่หมวยเล็กก็ยังรู้สึกเกรงใจเพราะช่วงนี้เวลาแต่ละนาทีมีค่ากับนักศึกษาทุกคน เธอไม่อยากรบกวนเวลาคนอื่นแม้จะเป็นเพื่อนกันก็ตาม

"แค่นี้เอง ทำไมเราจะช่วยไม่ได้" ไม่พูดเปล่าร่างสูงยังก้มลงหิ้วตะกร้าทั้งสองใบขึ้นอย่างสบายๆ

"แหะๆ โอเค งั้นขอบคุณมากนะ" หมวยเล็กมองอย่างทึ่งๆ และยอมรับความช่วยเหลือแต่โดยดี ทำไมเขายกชิวจัง ทีตอนหมวยยกเหมือนแขนจะหัก ไม่ยุติธรรม!

"ไม่เป็นไร เดินนำเลย" หมวยเล็กพยักหน้าก่อนเดินนำเพื่อนตัวสูงไปจ่ายเงินแล้วตรงกลับคณะฯ เธอตรงไปหาพี่เสือก่อนและรู้ว่าเขากับเพื่อนติวกันอยู่ที่ไหน แต่พอไปถึงกับเห็นช็อตเด็ดเข้าพอดิบพอดี...

พี่รหัสพ่วงด้วยตำแหน่งแฟนหนุ่มในตอนนี้นั้นกำลังหัวจุ่มอยู่กับเพื่อนผู้หญิงคนหนึ่งอย่างใกล้ชิด ทั้งคู่กำลังพูดคุยกันถึงเนื้อหาในชีทสรุปที่กางอยู่บนโต๊ะโดยไม่ได้สนใจรอบข้างเลย กระทั่งหมวยเล็กเดินเข้าไปยืนจ้องอยู่ข้างๆ เขาก็ยังไม่รู้สึกตัว

"อ้าว น้องหมวย" เมื่อได้ยินเสียงไม้เอกเรียกชื่อน้องรหัสเสือก็เงยหน้าขึ้นมาในทันทีราวกับเปิดสวิตช์ ก่อนจะเห็นว่าน้องยืนอยู่ข้างๆ ด้วยใบหน้าบึ้งตึง ก่อนสบัดหน้าหนีไปคุยกับเพื่อนๆ ของเขา

"หมวยซื้อน้ำกับขนมมาฝากค่ะ" พูดจบไอซ์ก็วางของฝากลงกลางโต๊ะ ส่วนของหมวยเล็กกับเพื่อนเธอเป็นคนแยกและขอเขาถือเองก่อนเดินเข้ามาแล้ว

"ไปก่อนนะคะ ป้ะ ไอซ์ ไปกันเถอะ" เมื่อเสร็จสิ้นภารกิจร่างบางก็ชวนเพื่อนชายกลับโดยไม่คิดจะมองหน้าหรือพูดคุยอะไรกับแฟนหนุ่มเลยสักคำ มือบางดึงแขนเพื่อนเดินออกไปอย่างรวดเร็ว

"หมวย" เสือพยายามเรียกไว้ แต่น้องเดินต่อไม่สนใจ เขาเลยต้องตามไปคว้าแขนไว้

"หมวยจะกลับไปอ่านหนังสือ" หมวยเล็กจำต้องหันไปมอง แต่เธอตัดบทไม่อยากคุย เสือมองหน้าน้องเล็กน้อย ก่อนมองหน้าเพื่อนชายน้องด้วยแววตากดดันเชิงไล่ให้รีบไสหัวไปจากตรงนี้

"เอ่อ งั้นเราไปก่อนนะ เจอกัน" ไอซ์ซึ่งรู้ตัวดีว่าถูกเขม่นเข้าให้แล้วก็รีบขอตัวออกไปอย่างรวดเร็ว

"จะมาทำไมไม่บอก" เสือชวนน้องคุยเมื่อเหลือกันแค่สองคน

"บอกก็ไม่เห็นสิว่ากำลังติวกระหนุงกระหนิงอยู่กับผู้หญิงคนอื่น" หมวยเล็กยังคงหน้าบึ้ง เชิดหนีไม่ยอมมองสบตา

"แค่เพื่อน" มือใหญ่กระชับมือน้องที่จับอยู่ไว้แน่นเมื่อเจ้าตัวพยายามจะดึงออก

"รู้ค่ะ เพราะหมวยเป็นแฟน" ก็ลองบอกว่าผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่เพื่อนดูสิ!

"พี่ขอโทษ ไม่ได้ตั้งใจจะชิดกันขนาดนั้น" เสือพูดกับน้องเสียงอ่อน เขาไม่ได้ตั้งใจและไม่คิดว่าน้องจะมาหาได้ถูกจังหวะขนาดนี้ แม้ไม่ได้คิดอะไรแต่ครั้งหน้าคงต้องรักษาระยะห่างกับเพื่อนผู้หญิงเพื่อความสบายใจเสียแล้ว

"หมวยจะกลับไปติวต่อแล้ว" หมวยเล็กพยายามดึงมือกลับ

"หมวย เคลียร์กันให้จบ อย่าให้มันค้างคา" เสือไม่ยอมให้น้องไป เพราะอีกฝ่ายยังไม่หายงอนแล้วเขาจะมีอารมณ์กลับไปติวหนังสือต่อได้ยังไง

"หมวยรู้แล้วว่าพี่ไม่ได้คิดอะไร หมวยแค่นอยด์นิดหน่อย เดี๋ยวก็หายไปเอง" เสียงหวานบอกอย่างจริงจัง เธอไม่ได้โกรธแค่รู้สึกไม่ชอบใจนิดหน่อยเท่านั้น นานไปเดี๋ยวก็หายเองได้

"แต่พี่ไม่สบายใจ" เสือบอกน้องอย่างจริงจัง หมวยเล็กนิ่งเงียบไป แต่ก็ยอมหันกลับมามองสบตา เสือจึงดึงน้องเข้ามากอด มือใหญ่ลูบศีรษะเล็กอย่างปลอบโยน น้องยืนนิ่งอยู่นานสุดท้ายก็ยกมือขึ้นกอดตอบ เราต่างไม่พูดอะไรแต่ภายในใจนั้นรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก

"หมวยหายแล้ว พี่เสือไปติวต่อเถอะ หมวยก็จะไปแล้วเหมือนกัน ป่านนี้หลินแปลงร่างเป็นยักษ์แล้วแน่ๆ" หมวยเล็กผละออกมาทำหน้าล้อเลียนเพื่อน เห็นแบบนั้นร่างสูงก็ยิ้มออก เพราะรู้ว่าน้องหายงอนแล้ว

"ตอนเย็นไปกินติมกัน รอพี่ที่เดิมนะ" เสียงทุ้มเอ่ยบอกอย่างเอาใจ

"รับแซ่บ!" เจ้าเด็กตะเบะรับคำ จากนั้นทั้งคู่ก็แยกย้ายกันกลับไปหาเพื่อน แน่นอนว่าหมวยเล็กโดนหลินหลินสวดยกใหญ่ที่หายไปนาน แต่พอเล่าให้ฟังเพื่อนก็เข้าใจยอมเลิกบ่นแต่โดยดี

ตอนเย็นมาถึงเสือพาหมวยเล็กไปกินไอศกรีมตามสัญญา ต่อด้วยเดินชอปปิงเข้าร้านนั้น ออกร้านนี้ เขาตามใจน้องทุกอย่างไม่ว่าอยากได้อะไรก็ซื้อให้ นั่นทำให้หมวยเล็กอารมณ์ดีม๊ากมาก~

"คิดไว้หรือยังว่าอยากไปทะเลที่ไหน" ร่างสูงถามขึ้น อีกไม่กี่วันพวกเราก็สอบเสร็จแล้วตามที่เคยคุยกันไว้ก็คือชวนกันไปเที่ยวทะเลหลังสอบเสร็จ

"หัวหินดีมั้ยคะ ไม่ไกลมาก ชวนเพื่อนๆ ไปด้วย สักสามวันสองคืน" หมวยเล็กจัดแจงเสร็จสรรพ เสือเพียงพยักหน้ารับ ไม่ได้มีปัญหาอะไรเพราะเขาตามใจแฟนเก่งอยู่แล้ว

"หมวยซื้อของไว้เลยดีกว่า ไหนๆ ก็ได้มาห้างฯ แล้ว" เจ้าเด็กพูดต่ออย่างกระตือรือร้น

"เอาสิ" เสือพยักหน้า เขาพาน้องเดินชอปปิงต่ออย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย แลกกับการได้เห็นรอยยิ้มสดใสของแฟนเด็ก จะขึ้นเขาลงห้วยก็ได้ทั้งนั้น

"ป๋าใจดีจังเลยยย หมวยไม่เสียเงินสักบาท อิอิ" เจ้าเด็กกอดแขนประจบเอาใจระหว่างทางเดินกลับมาที่รถพร้อมข้าวของพะรุงพะรังเต็มสองมือแฟนหนุ่ม

"หึหึ แฟนคนเดียวทำไมจะเลี้ยงไม่ได้"

"หู้ยยย ทั้งหล่อทั้งใจดี สเปกเลยอ่าา" ได้ยินแบบนั้นหมวยเล็กก็ยิ่งออดอ้อนเขาอย่างอารมณ์ดี

"ซื้อให้ขนาดนี้ ไหนมีอะไรตอบแทน" เสือแกล้งแซวอย่างไม่จริงจัง ไม่คาดหวังแต่ถ้าได้ก็ดี...

"อืมมม..." เจ้าเด็กทำท่านึกคิด ไม่นานก็นึกออก

"หมวยให้จุ๊บๆ แก้มสองทีเลย" บอกพี่อย่างภาคภูมิใจ

"แค่นี้?" ร่างสูงแสร้งทำหน้าผิดหวัง

"สี่ทีเลยเอ้า ข้างละสอง แถมให้นอนกอดคืนหนึ่งด้วย ทุ่มเทสุดๆ เลยนะเนี่ย"

คนพี่ถึงกับหลุดยิ้มขำแด่คนทุ่มเท ลงทุนขนาดนี้เขาขอรับไว้ด้วยความเต็มใจแล้วกัน แต่ไม่รับปากนะว่าจะแค่กอดกับหอมหรือเปล่า...

เมื่อกลับถึงคอนโดหมวยเล็กก็เอาของเข้าไปเก็บในห้องก่อนออกมาหาพี่รหัสที่นั่งพักเหนื่อยอยู่ที่โซฟานั่งเล่น ท่าทางเขาดูอ่อนเพลียเล็กน้อยอาจเป็นเพราะช่วงนี้หักโหมอ่านหนังสือจนดึกดื่นติดต่อกันหลายวัน แถมยังไปเดินตามเธอต้อยๆ และถือของให้เป็นเวลานานอีก

"ขอบคุณนะคะ" หมวยเล็กเดินเข้าไปกอดรอบต้นคอแฟนหนุ่มจากด้านหลังพร้อมกับกดริมฝีปากลงบนแก้มสากอย่างเอาใจ พี่เสือของหมวยน่ารักที่สุดดดด

เสือตกใจเล็กน้อยแต่ก็ยกยิ้มทันทีเมื่อถูกเอาใจจากเจ้าแฟนเด็ก

"มานั่งนี่ ขอชาร์จแบตหน่อย" มือหนาตบลงบนพื้นโซฟาตรงหว่างขา เจ้าเด็กแก้มกลมก็ยอมเดินอ้อมมานั่งลงแต่โดยดี ก่อนจะถูกคนพี่สวมกอดเอาไว้ แต่หมวยเล็กไม่อยากนั่งหันหลังให้จึงดึงมือเขาออกเปลี่ยนมานั่งคร่อมตักหันหน้าเข้าหากันแล้วสวมกอดเขาไว้แทน

"อย่าทำตัวน่ารักให้มันมากหมวย พี่จะทนไม่ไหวเอา" เสือพึมพำออกมาหน้าเครียดๆ นับวันหมวยเล็กยิ่งทำตัวน่ารักใส่ ยิ่งเป็นแฟนกันแล้วความอดทนของเขามันยิ่งถูกกระตุ้นได้ง่ายกว่าตอนเป็นพี่น้อง เขากลัวว่าสักวันจะสติหลุดรังแกน้องโดยที่เจ้าตัวไม่เต็มใจ

"อดทนอะไรง่ะ หมวยน่ารักแล้วมันไม่ดีเหรอ พี่เสืออึดอัดเหรอ" หมวยเล็กไม่ค่อยจะเข้าใจในสิ่งที่พี่เสือพูดนัก หมวยน่ารักแล้วมันไม่ดีตรงไหน ใครๆ ก็ต้องชอบคนน่ารักสิ คุณนายต้นอ้อบอกหมวยประจำว่าถ้าทำตัวน่ารักจะยิ่งมีแต่คนรักและเอ็นดู

"ดีสิ ดีมาก แต่ยิ่งหมวยน่ารักพี่ก็ยิ่งห้ามใจไม่อยู่ อยากจับกินใจจะขาด" เสียงทุ้มสารภาพออกไปตรงๆ

"หมวยไม่ใช่ของกินสักหน่อย" แต่คำว่าตรงของเขากับของน้องมันไม่เท่ากันหมวยเล็กเลยไม่เข้าใจ...

"ครับ เอาที่สบายใจ" เสือยิ้มอ่อนและบอกปัดไป ไม่สาวความต่อ

เห็นท่าทางท้อแท้ของพี่รหัสหมวยเล็กก็หรี่ตามองอย่างจับผิด เพราะเคยเข้าใจผิดไปหลายอย่างเธอเลยกลัวว่าครั้งนี้จะเข้าใจอะไรผิดอีก เลยล้วงเอาโทรศัพท์ออกมาพิมพ์แชทถามเพื่อนในกลุ่มไลน์ว่าที่พี่เสือพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง ซึ่งเพื่อนรักก็ตอบกลับในทันทีว่า 'จับกิน' ที่ร่างสูงพูดถึงก็คือเขาอยากมีอะไรด้วย ไม่ใช่อยากจับกินลงท้องอย่างที่เข้าใจ พอรู้ความหมายเจ้าเด็กก็ทำตาโตทันที ก่อนจะปิดโทรศัพท์แล้วนั่งจ้องหน้าเขานิ่งๆ

"หมวยรู้แล้วว่าจับกินหมายถึงอะไร" ร่างบางยกยิ้มกรุ้มกริ่ม

"แล้ว?" พี่เสือยิ้มแล้วยักคิ้วถามอย่างกวนๆ แต่หล่อมาก ให้ตายเถอะ!

"หมวยยอม! เอาซี่ๆ กินหมวยเล้ย พร้อมมาก อิอิ" เจ้าเด็กซนยิ้มร่า ระริกระรี้ทำเป็นสะบัดผมอวดลำคอขาวอย่างเชิญชวน

"อันนี้น่าตีมากกว่า" เสือส่ายหน้าเอือมระอา ความดื้อไม่มีใครเกินนี้แล้วจริงๆ

"อะไรเล่า หมวยเต็มใจนะ พูดจริง" เจ้าเด็กทำหน้าบึ้งอย่างขัดใจ หรือต้องใส่ชุดนอนไม่ได้นอนอีกรอบถึงจะสนใจกัน หึ!

"หึ ไว้มีอารมณ์ก่อนนะ ตอนนี้หมดอารมณ์ละ" เสือไม่ได้โกหกแต่อย่างใด เห็นท่าทางระริกระรี้ที่เจ้าตัวทำแล้วหมั่นไส้อยากจับตีมากกว่าอีก

"ชิ หนีได้หนีไป หมวยจะทำตัวให้น่ากินทุกวัน ดูสิพี่เสือยังจะทนไหวมั้ย โอ๊ย!" หมวยเล็กลูบหน้าผากป้อยๆ เมื่อถูกคนพี่ดีดหน้าผากด้วยความมันเขี้ยว

"ดื้อ" เขาเอ่ยสำทับ

"เด็กดื้อต้องโดนอะไรน้า" แทนที่จะสลดเจ้าเด็กกลับระริกระรี้ขึ้นมาอีก

"โดนตี"

"อ๊ะ!?" ไม่ว่าเปล่ามือใหญ่ยังฟาดลงบนก้นนุ่มๆ ของคนบนตักจนเจ้าตัวสะดุ้งด้วยความตกใจ

"ล้อเล่นเอง ต้องตีจริงด้วย เจ็บง่า" หมวยเล็กบ่นงุ้งงิ้งแกล้งงอแงเพื่อให้แฟนหนุ่มเอาใจ

"ตีเบาๆ เอาอะไรมาเจ็บ" เสือพูดเสียงนิ่ง ไม่คล้อยตามเลยสักนิด

"โอ๋ๆ ซี่~ ไม่ใช่ดุ" เจ้าเด็กหมดความอดทนเลยพูดออกมาตรงๆ คราวนี้หน้างอหนักด้วยความขัดใจ

"เฮ้อ...โอ๋ๆ เด็กดี" ร่างสูงส่ายหน้าระอา ก่อนยอมตามน้ำ รั้งเจ้าแฟนเด็กลงมาซบอก ลูบหัวลูบหาง (?) อย่างเอาใจ

หมวยเล็กหัวเราะคิกคักเมื่อสาสมใจ ทำคนฟังอดไม่ได้ต้องยิ้มตาม เรากอดกันอยู่อย่างนั้นพักใหญ่ ก่อนที่เจ้าเด็กจะเงยหน้ามองเขาตาแป๋ว

งื้อออ หมวยอยากจุ๊บๆ พี่เสือจังเลย...

หมวยเล็กไม่ได้รู้ตัวเลยว่าตัวเองมีพิรุธขนาดไหนเพราะดวงตากลมสวยเอาแต่มองตาเขาสลับกับริมฝีปากไปมา แค่นี้ก็รู้แล้วว่าต้องการอะไร ซึ่งร่างสูงก็ยอมตามใจด้วยการรั้งต้นคอเล็กเข้ามาจูบ...

เสียงดูดดึงเนื้อนิ่มดังแผ่วเบาท่ามกลางความเงียบ เขาไม่เพียงจูบตามใจแล้วจบไปแต่ระหว่างทางก็พยายามสอนน้องจูบ รุกรับและปรับลมหายใจให้เป็นด้วย ซึ่งหมวยเล็กก็เรียนรู้และมีพัฒนาการที่ดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ส่วนบทเรียนที่มันลึกซึ้งกว่านี้นั้น...ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาจะอดทนได้นานแค่ไหน อยากสอนใจจะขาดแล้ว

..

..

..

..

รักไสยไสยแหละ อิอิ ><