บทที่ 264

ลู่สือเยี่ยนพูดว่า “ฟังจากปากคุณเอง น่าสนใจกว่า”

หลินเซียงหัวเราะขึ้นมาทันที “ได้สิ ฉันเล่าเรื่องของฉัน คุณก็เล่าเรื่องของคุณ เป็นไง?”

ลู่สือเยี่ยนมองรอยยิ้มสดใสในดวงตาของเธอ ดวงตาของเขามืดมนลงเล็กน้อย ก่อนพยักหน้า “ได้”

หลินเซียงลุกขึ้นทันที ก่อนพูดว่า “เล่าเรื่องต้องมีเหล้า ไม่งั้นไม่สนุก”

ลู่สือเยี่ยนมองเธอที่รีบไปเอาเหล้า ดวงตาของเขาลึกซึ้งกว่าเดิม นึกถึงตอนที่เธอดื่มจนเมา จึงไม่ได้ห้ามปราม

หลินเซียงยกเบียร์มาหนึ่งโหล วางไว้ข้างหน้าเขาหนึ่งกระป๋อง ข้างหน้าเธอหนึ่งกระป๋อง

เปิดฝาแล้วดื่มเข้าไปอึกหนึ่ง เธอก็หลับตาพริ้ม “นี่แหละ รสชาติที่ใช่!”

ลู่สือเยี่ยนดึงฝาออก จิบเข้าไปคำหนึ่ง ใบหน้าหล่อเหลาคมเข้ม แสดงสีหน้าแบบที่หาได้ยาก

หลินเซียงพูดว่า “งั้นฉันเริ่มก่อนแล้วกัน ฉันโตมาในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า”

พูดจบ เธอก็เลิกคิ้วมองลู่สือเยี่ยน

ลู่สือเยี่ยนมองเธอด้วยรอยยิ้มเยาะ “แค่นี้เองเหรอ?”

หลินเซียงพยักหน้า “ใช่”

เขาหัวเราะเบา ๆ พูดว่า “ผมเคยเป็นโรคความจำเสื่อม”

หลินเซียง “…”

โอเค

เดิมทีอยากรู้เรื่องพิเศษ ๆ จากปากเขา แต่ลืมไปว่าเขาเป็นคนใจแคบและเจ้าเล่ห์ มีแต่เขาที่ทำให้คนอื่นเสี