ทันทีที่โทรศัพท์ติดต่อได้ ฟู่จิ่นซิ่วก็พูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่น่ารำคาญลู่สือเยี่ยนพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “หาอะไรให้ซ่งซ่งทำหน่อย”“หืม?” ฟู่จิ่นซิ่วถามด้วยความสงสัย “เธอไปทำอะไรให้นายอีกล่ะ? ให้ฉันเดาหน่อยซิ เธอคงไปวางแผนกับหลินเซียงให้เธอหนีนายใช่ไหม?”ดวงตาของลู่สือเยี่ยนเย็นเยียบ “ฉลาดดีนี่”ฟู่จิ่นซิ่วสวนกลับ “เดี๋ยวก่อน ตอนนี้นายกำลังขอความช่วยเหลือจากฉันนะ? ทำไมไม่พูดดี ๆ หน่อยล่ะ?”“ได้ นายฉลาดมากเลย”ฟู่จิ่นซิ่ว “…”“ก็ได้ ๆ ยังไงฉันคงไม่ได้ยินคำพูดดี ๆ จากปากนาย แต่ไม่ต้องห่วง เรื่องที่นายบอก ฉันจะจัดการให้!”ลู่สือเยี่ยนตอบรับ และพูดว่า “ทางนั้นก็ดูแลตัวเองด้วยล่ะ”ฟู่จิ่นซิ่วพูดว่า “ไม่ต้องห่วง ไม่มีปัญหาหรอก”“อืม”…หลินเซียงล้างหน้าแปรงฟันเสร็จ พนักงานโรงแรมก็เข้ามาส่งอาหารเช้าแล้วทั้งสองคนทานอาหารเช้าเสร็จก็ไปโรงพยาบาลลู่สือเยี่ยนต้องเปลี่ยนผ้าพันแผลและฉีดยาที่แขนหลินเซียงไม่กล้าดู ตอนที่ผ้าพันแผลถูกแกะออก เธอจึงเบือนหน้าหนีไปในทันทีลู่สือเยี่ยนจ้องมองเธอ ริมฝีปากบางเม้มเป็นเส้นตรงพอออกจากโรงพยาบาล โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น เธอหยิบขึ้นมาดู เป็นสายจาก
น่าเสียดาย โลกนี้ไม่มีคำว่าถ้า!ไม่มียารักษาความเสียใจ!ไม่งั้นเธอคงกินไปแล้ว!เธอหันไปมองนอกหน้าต่าง ริมฝีปากสวยเม้มเข้าหากันลู่สือเยี่ยนมองไปที่หน้าต่างอีกด้าน บรรยากาศระหว่างทั้งสองคนตึงเครียดถึงที่สุด!เมื่อมาถึงเฝ่ยชุ่ยจู ลู่สือเยี่ยนทึ่เพิ่งลงจากรถ ก็มีร่างเล็ก ๆ วิ่งเข้ามาหาเขาทันที!“พี่สือเยี่ยน!”เจียงเนี่ยนอวี๋มองลู่สือเยี่ยนด้วยดวงตาเป็นประกาย แต่ยังไม่ทันจะเข้าใกล้เขา ซ่งจั่วก็เข้ามาขวางไว้เจียงเนี่ยนอวี๋ตบหน้าซ่งจั่วอย่างแรง“แกเป็นใคร? กล้ามาขวางฉัน? เชื่อไหม ฉันจะฟ้องพี่สือเยี่ยนให้เขาไล่แกออก!”ไม่มีใครคาดคิดว่าเจียงเนี่ยนอวี๋จะลงมือ คิ้วของหลินเซียงขมวดเข้าหากันทันที พลางจ้องมองไปที่ซ่งจั่วถึงแม้ว่าเขาจะเป็นลูกน้องของลู่สือเยี่ยน แต่ซ่งจั่วก็ไม่เคยทำอะไรที่ทำให้เธอเดือดร้อน แม้มีปฏิสัมพันธ์ไม่มาก แต่เธอก็ไม่เคยมีความแค้นส่วนตัวกับเขาสีหน้าของลู่สือเยี่ยนเปลี่ยนไปทันทีซ่งจั่วหันหน้าไป ยิ้มให้เจียงเนี่ยนอวี๋อย่างสุภาพ “ไม่เชื่อครับ”เพียงประโยคเดียวก็ทำให้เจียงเนี่ยนอวี๋ที่ยังคงอารมณ์ร้ายหน้าซีดเผือด!เธอจ้องมองซ่งจั่วอย่างร้ายกาจ แล้วก็ตีหน้าเศร้า ท
“ครับ” ซ่งจั่วรีบพยักหน้าแล้วหันไปสั่งการเจียงจิ่นหรงบอกว่าจะกักบริเวณเจียงเนี่ยนอวี๋หนึ่งเดือน เพราะเห็นแก่เหมืองเพชร ลู่สือเยี่ยนจึงไม่เอาเรื่องนี่ผ่านไปแค่กี่วันเท่านั้นเอง?เจียงเนี่ยนอวี๋กลับได้รับการปล่อยตัวออกมาแล้วถ้าอย่างนั้นเขาก็ยังไม่ยอมลงโทษลูกสาว เช่นนั้นก็ให้เขาเป็นคนรับผิดชอบผลที่ตามมาเองเถอะ!หลินเซียงรินน้ำให้ลู่สือเยี่ยน ก่อนจะวางไว้ตรงหน้าเขา แล้วหันหลังเดินออกไปลู่สือเยี่ยนจ้องมองเธอ แล้วถามว่า “คุณไม่มีอะไรอยากจะพูดบ้างเหรอ?”สีหน้าของหลินเซียงเรียบเฉย แล้วพูดว่า “คุณทำถูกแล้ว ฉันต้องพูดอะไรอีก?”เมื่อได้ยินคำพูดของเธอ อารมณ์ที่หดหู่และอึดอัดของลู่สือเยี่ยนก็พลันสว่างไสวถ้าเป็นก่อนหน้านี้ เธอคงจะเยาะเย้ยการกระทำของเขาอย่างแน่นอนหรือว่า ใจของเธอจะกลับมาเป็นของเขาเหมือนเดิมแล้ว?ลู่สือเยี่ยนคิดไปพลางก็คว้ามือเธอไว้ ก่อนจะดึงเธอเข้ามาหาหลินเซียงขมวดคิ้ว “อะไรอีก?”ดวงตาคมกริบของลู่สือเยี่ยนจ้องมองเธอ สายตาค่อย ๆ เลื่อนลงต่ำ แล้วก็โน้มตัวลงมาหมายจะจูบเธอ“บ้าหรือไง!”หลินเซียงผลักเขาออกไปทันที แล้วกลับเข้าไปในห้องนอนแค่รินน้ำให้เขา เขากลับแสดงท่
รถจอดที่หน้าประตูของเฝยชุ่ยจู ลู่สือเยี่ยนไม่ได้ลงจากรถ หลินเซียงลงจากรถคนเดียวเมื่อเห็นรถขับออกไป เธอก็ถอนหายใจ แล้วหันไปทางซูเปอร์มาร์เก็ต ตั้งใจจะไปซื้อของเตรียมทำอาหารเย็นมื้อสุดท้ายแล้วพอคิดว่าหลังจากวันนี้ เธอจะได้ไปจากเขา ได้กลับไปเป็นอิสระ เธอก็รู้สึกมีความสุขมาก!หลังจากซื้อของที่ซูเปอร์มาร์เก็ตเสร็จ แล้วส่งใบเสร็จให้ลู่สือเยี่ยน พอได้รับเงินโอนจากเขา เธอก็ยิ้มมุมปาก ถือถุงซื้อของเดินกลับไปที่เฝ่ยชุ่ยจูแต่พอเดินผ่านทางแยก ก็มีคนสองคนวิ่งออกมา ลากเธอเข้าไปในตรอก เธอยังไม่ทันได้ตั้งตัวก็หมดสติไปแล้ว!ขณะเดียวกันไม่ไกลนัก ร่างกายที่กำยำแข็งแรงก็วิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว!คนสองคนนั้นอุ้มหลินเซียงขึ้นรถ คิดว่าภารกิจครั้งนี้ง่ายมาก แต่ในวินาทีต่อมา ในบรรดาพวกเขาสองคน คนหนึ่งโดนเตะเข้ากลางกบาล!แรงเตะนั้นหนักมาก ทำเอาสองคนนั้นล้มลงสลบไปทันที!ซือเยี่ยนจัดเสื้อผ้าของตัวเอง ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปคนสองคนนั้น แล้วส่งให้ซืออวี่ ก่อนจะมองไปที่หลินเซียงในรถเธอหมดสติไปแล้วซือเยี่ยนขมวดคิ้ว หันไปเก็บผักและเนื้อสัตว์ที่ตกอยู่ แล้วอุ้มหลินเซียงเดินไปที่เฝ่ยชุ่ยจูพนักงาน
หลินเซียงไม่กล้าคิดมากไปกว่านี้ เพราะก่อนหน้านี้ เธอผิดหวังกับบางเรื่องมาหลายครั้งแล้ว เธอจึงพูดว่า “เทศมณฑลอันไม่ปลอดภัย ฉันอยากออกไปตอนนี้เลย”ลู่สือเยี่ยนได้ยินดังนั้นก็ขมวดคิ้ว “คิดว่าถ้าคุณออกจากเทศมณฑลอันไปแล้วจะปลอดภัยงั้นเหรอ?”หลินเซียงเงยหน้ามองเขา “ฉันพอจะรู้ว่าใครเป็นคนจ้องเล่นงานฉัน ฉันแค่ต้องออกไปให้พ้นจากอิทธิพลของพวกเขา พวกเขาถึงจะหาฉันไม่เจอ”ลู่สือเยี่ยนกล่าวว่า “เธอคิดง่ายไปแล้ว หลินเซียง วงการคนมีอำนาจนั้นสิ่งที่สำคัญที่สุดคือเครือข่ายคนรู้จัก เธอคิดว่าออกจากเทศมณฑลอันแล้วจะปลอดภัย แต่เธอรู้ได้ยังไงว่าเมืองที่เธอไปนั้นไม่มีใครที่สนิทสนมกับคนในเทศมณฑลอัน?”หลินเซียงขมวดคิ้วมองเขา “นายหมายความว่ายังไง?”ลู่สือเยี่ยนจ้องมองเธอด้วยดวงตาที่ลึกลับและกล่าวว่า “อยู่ต่อ ฉันจะปกป้องเธอ”ริมฝีปากซีดเซียวของหลินเซียงบีบเป็นเส้นตรงทันที เธอไม่อยากอยู่ต่อ แต่เขาก็พูดถูก เธอไม่สามารถรับประกันความปลอดภัยของตัวเองได้ อยู่กับเขาอาจเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด แต่ลึก ๆ แล้ว เธอรู้สึกต่อต้านเธอคิดว่าทุกอย่างจบลงแล้ว แต่ผลลัพธ์กลับ… ความคิดหนึ่งแวบเข้ามาในหัวเธอ เธอจึงลืมตาขึ้นมองลู่
ซ่งจั่วกล่าวว่า “ครั้งนี้มันอันตรายมาก โชคดีที่คุณลู่มีวิสัยทัศน์ที่ดี จัดให้ซือเยี่ยนไปคุ้มกันคุณอย่างลับ ๆ ไม่งั้นคุณคงมีอันตรายแล้ว”หลินเซียงได้ยินดังนั้นก็ตกใจ ลู่สือเยี่ยนส่งซือเยี่ยนมาคุ้มกันเธอ? เขาไม่กลัวว่าซือเยี่ยนจะฆ่าเธอเหรอ? เธอไม่เคยลืมเรื่องที่ซือเยี่ยนบังคับให้เธอลุกขึ้นคุกเข่าขอโทษเซี่ยหว่านครั้งก่อน!ซือเยี่ยนไม่กล้าสบตาหลินเซียง ยืนก้มหน้าอยู่ข้าง ๆ ราวกับเด็กที่ทำผิดซ่งจั่วเป็นคนฉลาด เขารีบเปลี่ยนเรื่องและกล่าวว่า “คุณหลิน ผมจะส่งคุณกลับ คุณไม่ต้องกังวล คุณลู่จะต้องหาคนอยู่เบื้องหลังได้อย่างแน่นอน และจะให้คำอธิบายกับคุณแน่นอน”หลินเซียงพยักหน้าเล็กน้อย ในใจรู้สึกซับซ้อนเกินบรรยายซ่งจั่วส่งหลินเซียงกลับไปที่เฝ่ยชุ่ยจู หลังจากออกจากโรงพยาบาล ซือเยี่ยนก็ “หายตัวไป” ดูเหมือนจะไปคุ้มกันเธออย่างลับ ๆ หลินเซียงไม่มีปฏิกิริยาอะไรกลับถึงเฝ่ยชุ่ยจู ซ่งจั่วส่งเธอถึงหน้าห้องสวีทแล้วก็จากไป ก่อนจากไปเขายังพูดว่า “คุณหลิน ผมให้คนของโรงแรมทำอาหารส่งมาแล้ว คุณอย่าเพิ่งนอนนะครับ”“ค่ะ ขอบคุณค่ะ”หลินเซียงพยักหน้าให้ซ่งจั่วซ่งจั่วยิ้มเล็กน้อย “คุณหลิน คุณไม่ต้องเก
ซ่งซ่งถอนหายใจ “หลังจากฉันกลับไปทำงาน ฉันก็วางแผนจัดกิจกรรมขึ้นมา ผู้จัดงานคือเขา เขาส่งของมาจัดแสดง แต่ฉันดันทำมันแตกเสียหาย ของชิ้นนั้นมีมูลค่าถึงห้าล้านหยวน บริษัทฉันกลัวรับผิดชอบเลยไล่ฉันออก ฉันเลยต้องขายตัวเอง... อ๊ะ ไม่ใช่แบบที่เธอคิดนะ!”หลินเซียงฟังแล้วรู้สึกว่าเรื่องนี้ต้องมีแผนการอะไรซ่อนอยู่ เธอจึงถามว่า “แล้วของที่แตกนั้น เธอเก็บไว้ไหม?”ซ่งซ่ง “เปล่านะ คนของเขารีบเก็บไปหมดแล้ว”หลินเซียงยกมือขึ้นมาปิดหน้าผากอย่างหมดหนทาง ถ้าก่อนหน้านี้แค่สงสัย ตอนนี้ก็มั่นใจแล้วฟู่จินซิ่วจงใจวางแผนให้ซ่งซ่งตกอยู่ในสถานการณ์นี้หลินเซียงถาม “ซ่งซ่ง เธอยังใช้บัญชีเสริมติดต่อกับฟู่จินซิ่วยู่ไหม?”ซ่งซ่งตอบ “ใช้อยู่ เขาทำฉันขนาดนี้ ฉันต้องเอาคืนให้สาสม!”หลินเซียงโล่งใจ “ดีมาก ตอนนี้ฉันจะโอนเงินไปให้ เธอให้เงินเขาแล้วรีบไปจากที่นั่นเลยนะ”“ค่ะ ขอบคุณนะคะที่รัก จุ๊บจุ๊บจุ๊บ!”ซ่งซ่งจุ๊บจูบลงบนโทรศัพท์มือถืออย่างรัว ๆหลินเซียงวางสายแล้วโอนเงินห้าล้านหยวนให้ซ่งซ่งทันทีถึงแม้เธอจะเดาว่าฟู่จินซิ่ววางแผนหลอกลวงซ่งซ่ง แต่หลักฐานก็ถูกคนของเขารีบเก็บไปหมดแล้ว พวกเธอไม่มีหลักฐานอะไรเลย จึง
ฟู่จินซิ่วหัวเราะกับท่าทางที่โมโหของเธอ แล้วพยักหน้า “ใช่”“คุณ!”ซ่งซ่งชี้ไปที่เขา “ฉันไปทำอะไรให้คุณ ถึงได้ทำกับฉันขนาดนี้?”ฟู่จินซิ่วพูดว่า “ท่อดับเพลิงที่ตกลงมาโดนหัวมันเจ็บมากนะ คุณคิดว่าผมใจกว้างขนาดนั้นเหรอ? คุณดูแลผมแค่ไม่กี่วัน ผมจะปล่อยคุณไปได้ยังไง?”เขาพูดจบก็ลุกขึ้นเดินเข้ามาหาเธอ “ตอนนั้นลู่สือเยี่ยนเป็นคนพูด ผมแค่ให้เกียรติเขา แต่ตอนนี้คุณไปทำแจกันผมแตกอีกแล้ว บัญชีเก่าบัญชีใหม่ คุณคิดว่าผมจะปล่อยคุณไปได้เหรอ?”เขาเดินเข้ามาทีละก้าว กระดุมเสื้อของเขาไม่ได้ติดไว้ ขณะที่เขาเดินเข้ามา คอเสื้อก็เปิดออกบ้างปิดบ้าง สายตาของซ่งซ่งก็ถูกดึงดูดไปโดยไม่รู้ตัวถึงจะเห็นไปแล้ว แต่ไม่รู้ทำไม ตอนนี้เห็นกล้ามอกที่ปรากฏขึ้นมาบ้างหายไปบ้างของเขา ใบหน้าของเธอกลับแดงขึ้นมา!มาล่อลวงใครกัน!ซ่งซ่งจ้องเขาอย่างดุเดือด แล้วพูดว่า “ฉันไม่คิดเลยว่าคุณจะจองเวรขนาดนี้ เล่นกันขนาดนี้เลยเหรอ?”ฟู่จินซิ่วเดินมาอยู่ตรงหน้าเธอ มองดูดวงตาที่สวยงามที่เต็มไปด้วยความโกรธ เพราะอารมณ์ที่ตื่นเต้น หน้าอกของเธอขึ้นลงอย่างรุนแรง มุมตาแดงเล็กน้อย ดูอ่อนหวานขึ้นมาอีกหลายส่วนใบหน้าของเธอเดิมทีก็สดใสอยู่แ
หลินเซียง “ฮ่า ฮ่า ตลกดี”ลู่สือเยี่ยน “ชอบก็ดีแล้ว”สุดท้ายหลินเซียงอดไม่ได้ที่จะเบ้ปาก ก่อนจะรีบดึงแขนออก แล้วเดินไปที่ประตูลู่สือเยี่ยนรูปร่างสูงใหญ่เดินตามหลังเธอ แม้เธอจะเดินเร็วแค่ไหน เขาก็ยังตามทันได้อย่างไม่ยากเย็น ท่าทางราวกับกำลังเดินเล่นอยู่หลินเซียง “…”ช่วงขายาวนี่มันดีจริง ๆ!คนอื่นที่เห็นเหตุการณ์นี้ต่างพากันงุนงง หวังกงหันไปถามซ่งจั่ว “คุณซ่งครับ นี่มันอะไรกัน?”เกิดอะไรขึ้น?แต่ซ่งจั่วไม่ตอบคำถามเขา กลับชี้ไปที่แบบแปลนในจุดหนึ่งแล้วถามว่า “ตรงนี้คืออะไรครับ?”หวังกงรีบอธิบายอย่างตั้งใจทันทีแบบนี้ก็ไม่มีใครสนใจลู่สือเยี่ยนและหลินเซียงอีกต่อไปหลังออกจากพื้นที่ก่อสร้าง หลินเซียงเดินไปยังสถานีรถไฟใต้ดินลู่สือเยี่ยนยังคงเดินตามหลังเธอ เสียงฝีเท้าที่หนักแน่นดังขึ้นเรื่อย ๆ เหมือนเหยียบย่ำอยู่บนหัวใจหลินเซียงรู้สึกหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูกทั้งคู่หย่ากันแล้ว ทำไมเขายังคงรั้งเธอไว้ไม่ปล่อย?เธอหันไปมองเขา “คุณคิดจะทำอะไรกันแน่?”ลู่สือเยี่ยนล้วงมือลงในกระเป๋าเสื้อโค้ต ท่าทางสง่างามแต่ดูผ่อนคลายในเวลาเดียวกัน ได้ยินดังนั้นจึงยิ้มเล็กน้อย และพูดว่า “นั่งรถไฟใต
หลินเซียงหันไปมองทันที พบเพียงอาคารที่กำลังก่อสร้างหลายหลังโดยไม่มีสิ่งอื่นใดแต่สายตาที่มองมานั้นช่างจริงจังเหลือเกินหลินเซียงไม่คิดว่าตัวเองจะรู้สึกผิดพลาดแดดร้อนจัดส่องลงมาบนตัวเธอ เธอกลับรู้สึกหนาวเย็นเล็กน้อยตอนนี้เป็นฤดูใบไม้ร่วงแล้ว เธอจึงรวบเสื้อโค้ตสีเบจที่สวมอยู่แล้วเดินเร็วไปข้างหน้า ที่นี่ไม่ปลอดภัย จึงควรตรวจสอบให้เสร็จแล้วจากไปโดยเร็ว...รถหรูหลายคันจอดอยู่ที่ประตูทางเข้าพื้นที่ก่อสร้าง หัวหน้าคนงานมีสีหน้าอ่อนน้อมถ่อมตน ก่อนจะยื่นหมวกนิรภัยให้“ประธานลู่ครับ ที่นี่อันตราย ทำไมท่านถึงมาเองล่ะครับ?”ลู่สือเยี่ยนรูปร่างสูงโปร่งสง่างาม สวมโค้ตสีดำ ทั้งตัวดูสง่างามและเย็นชา ท่าทางการเคลื่อนไหวทุกอย่างแสดงถึงความสูงส่ง คิ้วเข้มบนใบหน้าหล่อเหลาแผ่พลังอำนาจอันร้ายกาจซ่งจั่วรับหมวกนิรภัยแล้วส่งให้เขาลู่สือเยี่ยนสวมหมวกไปพลางพูดไปพลางว่า “ผมมาไม่ได้เหรอ?”หวังกงถึงกับสะอึกไปครู่หนึ่งลู่สือเยี่ยนดูเหมือนยังหนุ่ม แต่ใครจะคิดว่านิสัยจะเข้าใจยากถึงเพียงนี้แต่ก่อนที่เขาจะพูดอะไรต่อ ลู่สือเยี่ยนก็เดินเข้าไปข้างในแล้วซ่งจั่วยิ้มบาง และพูดว่า “ที่นี่เป็นพื้นที่ที่ด
ไอ้ผู้ชายบ้าคนนี้เป็นหมูหรือไง?กินเก่งขนาดนี้เลยเหรอ?นั่นกับข้าวสองอย่างกับซุปอีกชามเลยนะ!อาหารสำหรับสองวันของเธอถูกเขากินหมดแล้ว!หลินเซียงยิ่งโมโหเข้าไปใหญ่ พรุ่งนี้ต้องไปเปลี่ยนรหัสที่ชั้นล่าง ไม่ให้เขาขึ้นมาได้!แล้วก็เปลี่ยนลูกบิดประตูด้วย!ตอนนี้เธอมีเงินเหลือเฟือ!หลินเซียงโมโหมาก เดินเข้าไปในห้องครัวเพื่อดูสภาพ แล้วก็เห็นกับข้าวที่อุ่นไว้บนเตาความโมโหของหลินเซียงชะงักไปชั่วขณะหึ!เธอยิ้มเยาะ แล้วหยิบกับข้าวที่อุ่นไว้มากินต่อเธอหิวจริง ๆ…วันรุ่งขึ้นหลินเซียงจ้างช่างมาเปลี่ยนลูกบิดประตู เปลี่ยนรหัสลิฟต์ แล้วค่อยไปทำงานวันนี้ซืออวี่มาเร็วมาก แต่กลับดูอิดโรยหลินเซียงถามด้วยความสงสัย “เป็นอะไรคะ? ช่วงนี้นอนไม่หลับเหรอ?”ซืออวี่หาว “ใช่แล้ว สองวันนี้ยุ่งมาก ฮอร์โมนแปรปรวนหมด ไม่สวยแล้ว”หลินเซียงหัวเราะ “งั้นก็กลับไปพักผ่อนเถอะค่ะ”ซืออวี่ส่ายหัว “ไม่ อยู่ที่นี่ก็พักได้”หลินเซียง “…”สุดยอดเลยเธอดึงเก้าอี้นั่งลง มีนมกล่องหนึ่งอยู่ตรงหน้า พอมองขึ้นไปก็เห็นสวี่ซิงเย่ยิ้มเขินอายเล็กน้อย“ผมซื้อนมมา แต่ลืมไปว่าตัวเองแพ้นม ถ้าคุณไม่รังเกียจก็ช่วยผมดื่มใ
หลินเซียงโมโหจนอยากจะเตะคน!“ปล่อย!”ลู่สือเยี่ยนก้มมองเธอ เดินเข้าไปพร้อมกับพูดว่า “ไม่ปล่อย ถ้าปล่อยเดี๋ยวคุณก็ตีผมสิ”หลินเซียงมองเขาด้วยความโมโห ไม่ใช่แค่ “เดี๋ยวก็” แต่เป็น “แน่ ๆ!”ผู้ชายคนนี้น่าทุบจริงๆ!เขาเดินสำรวจไปรอบ ๆ บ้านก็ไม่พบผู้ชายแปลกหน้าคนไหน ความเย็นชาของลู่สือเยี่ยนก็ลดลง เขาโอบหลินเซียงไปที่ห้องครัว เมื่อเห็นกับข้าวบนโต๊ะอาหารก็เลิกคิ้วเล็กน้อยเขาบีบเอวเธอเบา ๆ กระซิบว่า “คุณไม่ได้บอกว่าไม่ได้ทำกับข้าวหรือไง?”หลินเซียง “ฉันแค่ไม่อยากให้คุณเข้ามา ไม่อยากให้คุณกิน ฟังไม่ออกหรือไง?”ลู่สือเยี่ยน “ฟังออก แต่ผมไม่ทำตาม”หลินเซียง “…”น่าโมโหมาก!ผู้ชายคนนี้หน้าด้านจริง ๆ!เมื่อเห็นสีหน้าบึ้งตึงของเธอ อารมณ์ของลู่สือเยี่ยนกลับดีขึ้นโดยไม่รู้ตัว เขาปล่อยเธอ แล้วดึงเก้าอี้มานั่งข้าง ๆ หยิบตะเกียบขึ้นมากินช้อนส้อมนั้นเป็นของหลินเซียงข้าวในนั้น เธอกินไปคำหนึ่งแล้วด้วยซ้ำเมื่อเห็นท่าทางที่ไม่เกรงใจของเขา หลินเซียงกอดอก ถามว่า “ลู่สือเยี่ยน คุณหมายความว่ายังไง?”“หืม?”ลู่สือเยี่ยนกินข้าวไปด้วย เงยหน้ามองเธอ เหมือนกับว่าไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าเธอหมายความว่าอ
หลินเซียงได้ยินดังนั้นก็ประหลาดใจเล็กน้อย แล้วพูดว่า “ไม่ต้องแล้วค่ะพี่หาน ฉันกินข้าวเรียบร้อยแล้ว”ฉินโหย่วหานลอกว่า “งั้นไปกินของว่างก็ได้ หลินเซียง ผมดีใจกับคุณจริง ๆ”หลินเซียงกล่าวว่า “งั้นก็รอให้ทุกคนมีเวลาก่อน แล้วเราค่อยไปกินข้าวด้วยกันเถอะค่ะ”นั่นหมายความว่า เธอจะไม่กินข้าวกับฉินโหย่วหานตามลำพังฉินโหย่วหานเงียบไปชั่วขณะครู่ใหญ่จึงพูดว่า “หลินเซียง คุณไม่จำเป็นต้องปฏิเสธความหวังดีของคนอื่นอย่างเด็ดขาด ทุกอย่างควรจะเผื่อลู่ทางไว้บ้าง”ใจของหลินเซียงรู้สึกเจ็บปวดเล็กน้อย พูดไม่ออกว่ารู้สึกอย่างไร เธอยิ้มรับ “พี่หาน ฉันรู้ค่ะ”ฉินโหย่วหาน “อืม ถ้าอยากผ่อนคลายก็ไปที่บาร์ของผมได้ เหล้าที่นั่นคุณดื่มได้ไม่อั้น”หลินเซียง “ได้ค่ะ ไว้ฉันจะไปกับซ่งซ่ง แล้วดื่มเหล้าของคุณให้หมดบาร์!”ฉินโหย่วหาน “ยินดีเลย”ทั้งสองคนคุยกันสักพัก แล้ววางสายหลินเซียงนั่งอยู่บนโซฟา มองเพดานที่สวยงาม รู้สึกอยากดื่มขึ้นมาจริง ๆแต่ซ่งซ่งยุ่งกลับมากเธอเดินไปเปิดตู้เย็นแล้วถึงกับอึ้งไปเห็นว่าในตู้เย็นเต็มไปด้วยวัตถุดิบสดใหม่ เป็นของที่เธอชอบทั้งนั้น มือที่จับขอบประตูตู้เย็นของเธอกำแน่นขึ้นค
ไฟถนนสว่างไสว ส่องสว่างครึ่งใบหน้าของลู่สือเยี่ยน คิ้วและดวงตาที่ลึกซึ้งของเขาถูกบดบังด้วยความมืดในรถ ทำให้มองไม่เห็นสีหน้าของเขาในตอนนี้เขาถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา “งั้นคืนนี้คุณมีที่อยู่ไหม?”หลินเซียงตอบ “ฉันไปหาซ่งซ่งก็ได้ หรือไปพักโรงแรมก็ได้ เมืองอวิ๋นเฉิงออกจะใหญ่ขนาดนี้ แล้วฉันก็รวยขนาดนี้ จะไม่มีที่อยู่ได้ยังไง”“เหอะ!”ไม่รู้ว่าประโยคไหนทำให้ลู่สือเยี่ยนหัวเราะ เขาหัวเราะเบา ๆ แล้วพูดว่า “เฟิงหลินหย่วนโอนกลับเป็นชื่อของคุณแล้ว คืนนี้คุณกลับไปที่นั่นก็ได้”หลินเซียงประหลาดใจ “ทำเรื่องเร็วขนาดนั้นเลยเหรอ?”ลู่สือเยี่ยน “ผมยังใจดีพาคุณไปส่งได้ด้วยนะ”หลินเซียง “ไม่ต้อง”พูดจบเธอก็หันหลังเดินจากไปลู่สือเยี่ยนพูดตามหลังเธอ “เราหย่ากันแล้ว กลัวว่าผมจะจับคุณกินเหรอ?”หลินเซียงไม่หันกลับมา “เราไม่มีความสัมพันธ์กันแล้ว ควรรักษาระยะห่างไว้บ้าง อย่าให้คนเข้าใจผิด แล้วมาโทษฉัน สร้างความเดือดร้อนให้ฉันอีก”ลู่สือเยี่ยนไม่พูดอะไรอีก ดวงตาที่มืดมนจ้องมองแผ่นหลังที่ผอมบางของเธอ จนกระทั่งเธอขึ้นรถกระจกรถของเขาค่อย ๆ เลื่อนขึ้น สีหน้าเปลี่ยนไปทันที เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาฟู่จิ่น
เซี่ยหว่านถือกล่องข้าวเดินเข้าไปในห้องทำงานซ่งจั่วเห็นดังนั้น รีบพูดว่า “คุณเซี่ย ข้างในมีแขกอยู่ คุณรอสักครู่แล้วค่อยเข้าไปดีไหมครับ?”เซี่ยหว่านมองเขา สีหน้าของเขาดูมีพิรุธเล็กน้อย แววตาของเธอฉายประกายบางอย่างก่อนพูดขึ้น “เที่ยงแล้ว จะมีแขกที่ไหนอีก?”พูดจบ เธอก็เดินเข้าไปในห้องทำงานทันทีซ่งจั่วมองดูแผ่นหลังของเธอพลางขมวดคิ้ว แต่ไม่ได้ขัดขวางเซี่ยหว่านผลักประตูห้องทำงานเข้าไป เห็นผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่ข้าง ๆ ลู่สือเยี่ยน กำลังก้มลงพูดอะไรบางอย่างกับเขา ท่าทางของทั้งสองคนดูสนิทสนมกันมากเซี่ยหว่านเห็นภาพนั้น ดวงตาของเธอก็ลุกวาวไปด้วยความโกรธทันที!“สือเยี่ยน ใครน่ะ?”ลู่สือเยี่ยนสีหน้าเปลี่ยนไป เหลือบมองเซี่ยหว่าน “ทำไมไม่เคาะประตู?”เซี่ยหว่านกำกล่องข้าวแน่น เดินเข้าไปอีกสองก้าวแล้วพูดว่า “สือเยี่ยน อย่าลืมเรื่องที่คุณย่าพูดนะ”ลู่สือเยี่ยนหันไปมองผู้หญิงคนนั้น และบอกว่า “นั่งรอก่อน”เจียงอินอินมองเซี่ยหว่าน รู้สึกได้ถึงความเป็นศัตรูของเซี่ยหว่านที่มีต่อตัวเอง เธอเลิกคิ้วเล็กน้อยเธอรู้จักเซี่ยหว่านก่อนหน้านี้ลู่สือเยี่ยนเคยจะหย่ากับหลินเซียงเพื่อเซี่ยหว่านที่แท้เป็
ใครบ้างโตขึ้นมาได้โดยไม่ต้องเอาบางอย่างเข้าแลก?คุณย่าลู่มองเขาด้วยสายตาแปลกประหลาด ครู่ใหญ่จึงถอนหายใจเบาๆ “ก็ได้ ฉันไม่บังคับให้เธอกับหว่านหว่านแต่งงานกันทันทีหรอก แต่สถานะว่าที่คู่หมั้นของหลานกับเธอนั้นเปลี่ยนไม่ได้ แล้วฉันก็ยอมรับแค่เธอคนเดียวเท่านั้นเป็นหลานสะใภ้”ลู่สือเยี่ยน “สะใภ้ของหลานคนไหน?”คุณย่าลู่ขมวดคิ้ว “ตอนนี้ฉันมีหลานชายแค่เธอคนเดียว!”ลู่สือเยี่ยน “งั้น ถ้าตระกูลลู่มีหลานชายเพิ่มอีกคน เธอก็ไม่ต้องแต่งงานกับผมแล้วใช่ไหมครับ?”“แก!”คุณย่าลู่โกรธจนตัวสั่น เครื่องตรวจจับการเต้นของหัวใจเริ่มส่งเสียงดัง สีหน้ายิ่งซีดลงไปเรื่อย ๆลู่สือเยี่ยนลุกขึ้นยืน “จากนี้ไปงานผมจะยุ่งมาก จะไม่มาทำให้คุณย่าปวดหัวอีก พูดตามตรงแล้ว ตอนที่คุณย่าสติเลอะเลือนเพ้อเจ้อยังน่ารักซะกว่า”พูดจบก็ไม่มองสีหน้าของคุณย่าลู่ เดินจากไปทันทีหมอและพยาบาลวิ่งเข้ามาเป็นกลุ่ม ตรวจสอบอาการของคุณย่าลู่ ช่วยปรับความดันโลหิตให้เธอตอนที่เซี่ยหว่านเข้ามา เห็นคุณย่าลู่หน้าซีด กำลังหายใจหอบ“คุณย่าลู่ เป็นไปคะ?”เธอปรี่เข้าไป วางมือทาบอกของคุณย่าลู่ ถามด้วยความเป็นห่วงคุณย่าลู่เห็นเธอเข้ามาก็คว้ามื
ซ่งซ่ง “สบายใจได้เลย ไอ้บ้านั่นแกล้งฉันไม่ลงหรอก พอฉันเบื่อก็จะถีบหัวส่งเอง”หลินเซียงรู้สึกไม่ค่อยดีกลัวที่สุดคือซ่งซ่งจะเล่นจนพลาด ทำให้ฟู่จิ่นซิ่วน้อยใจ เขาอาจจะเลวร้ายกว่าลู่สือเยี่ยนเสียอีกหลินเซียงบอกความกังวลของเธอ “ยังไงก็ระวังตัวด้วยนะ”ซ่งซ่ง “ได้ ๆ รู้แล้ว”หลินเซียง “งั้นฉันไม่รบกวนเวลาทำงานแล้ว ไปก่อนนะ บาย”“จุ๊บ จุ๊บ”…หลินเซียงกลับไปที่สตูดิโอโดยตรงสภาพจิตใจของเธอเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิงสวี่ซิงเย่เป็นคนแรกที่สังเกตเห็น จึงถามด้วยรอยยิ้มว่า “เรื่องอะไรทำให้คุณมีความสุขขนาดนี้ครับ?”หลินเซียงประหลาดใจ “เห็นได้ชัดขนาดนั้นเลยเหรอ?”สวี่ซิงเย่พยักหน้า “ชัดแจ๋วเลย ก่อนหน้านี้คุณทำงานไม่เคยยิ้ม วันนี้ยิ้มตลอดเวลา”หลินเซียงลูบหน้า แล้วพูดว่า “อืม ปิดการขายได้น่ะ เซ็นสัญญาเสร็จเรียบร้อย ใกล้จะรวยแล้ว ก็เลยมีความสุข”สวี่ซิงเย่ “งั้นก็ขอแสดงความยินดีด้วยนะครับ”“ขอบคุณ”หลินเซียงยิ้มเล็กน้อย แล้วหันไปเปิดคอมพิวเตอร์เธอมองไปรอบ ๆ ออฟฟิศ พบว่าวันนี้ซืออวี่ไม่ได้มา แต่เธอก็ไม่ได้ใส่ใจ แล้วเริ่มทำงานทันทีที่โรงพยาบาลลู่สือเยี่ยนโยนใบหย่าลงตรงหน้าคุณย่าลู่ ดึ