บทที่ 265

ดวงตาคมดุจเหยี่ยวของลู่สือเยี่ยนจ้องมองเธออย่างลึกซึ้ง ดวงตาของเธอเริ่มพร่ามัวไปบ้างแล้ว เขาเอ่ยถามว่า “เรื่องนี้สำคัญเหรอ?”

รักหรือไม่รัก ในสถานการณ์แบบนี้ มันสำคัญจริง ๆ เหรอ?

หลินเซียงรู้สึกว่าสติของตัวเองเริ่มเลือนราง แต่ก็ยังมีสติสัมปชัญญะเหลืออยู่บ้าง จึงพูดว่า “สำคัญสิ เพราะถ้าคุณรักเธอ งั้นพวกเรา… พวกเรา...”

เธอไม่ควรดื่มของมึนเมาจริง ๆ

เธอดื่มของมึนเมาไม่เก่งจริง ๆ ด้วย

ดื่มเบียร์ไปแค่ครึ่งหนึ่ง สติของเธอก็เริ่มไม่ชัดเจนแล้ว

ลู่สือเยี่ยนจ้องมองเธอ “แล้วพวกเราจะยังไง?”

หลินเซียงเอาหน้าซบลงกับโต๊ะ “เราก็เลิกกันไง”

สีหน้าของลู่สือเยี่ยนเปลี่ยนไปทันที

มองใบหน้าแดงก่ำของเธอ เธอเมาหลับไปโดยไม่มาเกาะติดเขาเหมือนอย่างเคย เขารู้สึกผิดหวังเล็กน้อย

เลิกกันเหรอ?

เป็นไปไม่ได้!

เขาเอื้อมมือไปทัดเส้นผมที่ปรกอยู่บนแก้มเธอไปไว้ข้างหลังใบหู จ้องมองเธออย่างลึกซึ้ง แล้วกระซิบเบา ๆ ว่า “หลินเซียง ถ้าตอนนั้นคุณตกลงหย่าตั้งแต่แรก ตอนนี้คุณคงได้อิสรภาพแล้ว แต่ตอนนี้ สายไปแล้ว”

ในขณะนั้นเอง ลุงจ้าวก็เดินเข้ามา เมื่อเห็นสภาพของพวกเขา เขาก็หัวเราะแล้วพูดว่า “สาวน้อย เธอนี่ดื่มไม่เก่งเลยนะ ต