สู่ขอไปเป็นฮองเฮา

“ฝ่าบาท” 

ถงหมิ่นคุกเข่าลงตรงหน้า

“ถงหมิ่น”

ดีใจอย่างเห็นได้ชัด

“ปลอดภัยดีหรือไม่ ถงหมิ่นมาช้าไป”

ต้าหมิงคุน ยิ้มบางๆ

“ไม่เท่าไหร่ยาสมานแผลของ เผ่าปาเอ่อถัวได้ผลชะงัดนักตอนนี้อาการของข้าดีขึ้นไม่น้อย”

“ฝ่าบาทแล้วแล้วทำไม”

อยากจะถามเรื่องหนวดเคราแต่ไม่กล้า

“องค์หญิงรอง เจ้าของยาสมานแผลคนนั้นเป็นคนจัดการ หนวดเครารุงรังของฝ่าบาท”

จื่อจื่อพูดไปยิ้มไป ถงหมิ่นกลั้นหัวเราะ

“องค์หญิงรองยังเด็กนักอีกอย่างนางมีความคิดความเห็นน่าเอ็นดู ถงหมิ่นมักจะยอมแพ้ให้แก่องค์หญิงเสมอ”

“ท่านน้าเป็นอย่างไรบ้างสบายดีหรือไม่”

เปลี่ยนเรื่องพูดเสีย

“พระสนมสบายดีอย่างยิ่ง ความจริงวันพรุ่งนี้พระสนมจะเสด็จยังกระโจมของฝ่าบาทแต่ มาเกิดเรื่องอย่างนี้เสียก่อน ถงหมิ่นจึงทูลเชิญเสด็จยังวังหลวงของเผ่าปาเอ่อถัว อย่างน้อยคงไม่มีใครกล้าที่จะเข้าไปทำร้ายฝ่าบาทถึงในเขตวังหลวง”

“จอมโจร จิ้งจอกดำ”

จื่อจื่อพูด

“น่าแปลก ปกติจอมโจรจิ้งจอกดำออกปล้นสะดมอยู่ตามตะเข็บชายแดนแคว้นใต้กับเผ่าปาเอ่อถัวไม่ปรากฏว่าเข้ามาปล้นสะดมถึงนี่”

“เจ้าหมายความว่ามีคนบงการจอมโจรจิ้งจอกดำอย่างนั้นหรือ”

“ฝ่าบาทไม่ได้การแล้ว เชิญเสด็จที่วังหลวงเสียตอนนี้เลยดีกว่า”

ถงหมิ่นกับจื่อจื่อรีบพยุงต้าหมิงคุนให้ลุกขึ้น

เช้าสดใส

“อาจารย์ ...อาจารย์”

ร่างเล็กบางระหงในอาภรณ์สีเหลืองสดวิ่งพรวดเข้ามาในห้อง ภาพที่เห็นคือต้าหมิงคุนที่เปลือยท่อนบนท่อนล่างก็เพียงแค่สวมกางเกงนอนบางเบา

“อ้าวท่านอา ท่านมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร อ่อเข้าใจแล้วอาจารย์รับท่านมา อาจารย์นี่ใจดีเสียจริง คนจรก็ยังรับเข้ามาในวังหลวง”

ตอนที่เห็นก็เป็นอาภรณ์สีทึมๆ เก่าคร่ำคร่าเพราะต้องการปกปิดฐานะ

ต้าหมิงคุนหยิบผ้าห่มมาคุลมตั้งแต่หัวจรดเท้า

“ใครให้เจ้าเข้ามาไร้มารยาท”

“เอะ นี่มันวังหลวง และอีกอย่างข้าเป็นองค์หญิง และอีกอย่างข้าเข้าออกห้องอาจารย์ได้ตลอดเวลาอาจารย์ยังไม่กล้าว่าข้าเลย ท่านเป็นใครมาตำหนิข้า”

“เข้าออกห้องถงหมิ่นได้ตลอดเวลา เจ้ากับเขามีความสัมพันธ์ใดกันแน่ เผ่าปาเอ่อถัวไม่สั่งสอนองค์หญิงปล่อยให้ใกล้ชิดสนิทสนมกับบุรุษทั้งๆ ที่ไม่ได้เป็นอะไรกัน”หน้าเง้าที่ถูกตำหนิ

“อาจารย์เป็นอาจารย์ของข้าแล้วข้าก็ชอบอาจารย์ที่สุด ไม่จำเป็นต้องเป็นอะไรกันจะเข้าจะออกจะต้องกลัวใคร”

ต้าหมิงคุนส่ายหน้า

“ องค์หญิง มานี่”

สนมลู่ฟางก้าวเข้ามาในห้อง หลันเล่อถอยไปยืนข้างๆสนมลู่ฟาง

“ฝ่าบาทอาการบาดเจ็บเป็นอย่างไรบ้าง”

“ฝ่าบาท”

หลันเล่อทวนคำ ยิ้มกว้างสดใสเมื่อรู้ว่าอีกคนเป็นถึงฮ่องเต้

“ดีขึ้นแล้วท่านน้า ท่านเมตตาส่งหมอหลวงมาดูแลตอนนี้จึงค่อยๆเป็นปกติไม่เจ็บแผลเท่าที่ควร หมอหลวงบอกว่าเป็นเพราะได้ยาสมานแผลช่วยไว้ทันท่วงที”

“เห็นไหมเล่าเป็นเพราะหลันเล่อพระสนมหลันเล่อเป็นคนช่วย ..ฝ่าบาท”

สนมลู่ฟางยิ้มบางๆในใจรู้สึกขอบคุณหลันเล่อไม่น้อย

“หลันเล่อ นี่คือต้าหมิงคุนฮ่องเต้ ฮ่องเต้ของแคว้นหาน”

หลันเล่อยิ้มเจื่อนๆแต่สักพักก็ปรับสีหน้าเป็นสดใสเช่นเดิม

“คนแคว้นหานนี่เอง มิน่าหน้าตาถึงไม่เหมือนเผ่าปาเอ่อถัว”

“องค์หญิง ฮองเฮาเรียกท่านไปพบ ลู่ฟางเห็นนางกำนัลตามหาองค์หญิงทั่วทั้งตำหนัก” 

 ลู่ฟาง ไม่กล้าเอ่ยปากไล่ แต่ตั้งใจให้นางไปเพราะมีเรื่องสำคัญคุยกับต้าหมิงคุน จึงเลือกที่จะบอกว่าฮองเฮาเรียกหา

“พระสนม ฝ่าบาทแคว้นหาน หลันเล่อไปก่อนไว้ข้าว่างๆจะมาคุยกับฝ่าบาทข้าอยากรู้เรื่องราวของแคว้นหาน”

ย่อกายเงอะงะ สนมลู่ฟางยิ้มให้อย่างอ่อนโยน หลันเล่อหันหน้าหันหลังโบกมือหยอยๆ

ลู่ฟางทรุดกายลงบนเก้าอี้ข้างแท่นนอน

“ท่านน้ามีเรื่องใดเร่งด่วน”

“จะต้องสู่ขอนางในวันนี้ทันทีที่ฝ่าบาทของเผ่าปาเอ่อถัว… เสด็จนั่งบนบัลลังก์”

“ทำไมต้องรีบร้อนเพียงนั้น”

“เป็นเพียงทางเดียวที่จะเดินหมากได้ทันเวลา ข้าไม่ได้โกหกเรื่องฮองเฮาเรียกพบองค์หญิงรอง ด้วยตอนนี้ฮองเฮากับหลันตี้ตั้งใจใช้นางเป็นตัวล่อให้ทั้งแคว้นใต้แคว้นฉินและเผ่าต่างๆที่มีองค์ชายสวามิภักดิ์และเป็นพวก รวบรวมกำลังคนโจมตี้แคว้นหาน”