บทที่ 9

คืนนั้น นักฆ่าสิบคนลอบเข้าหุบเขานักปราชญ์แห่งการแพทย์

ตอนที่หรงเหยี่ยนมาถึงเชิงเขา ก็เห็นเปลวไฟพวยพุ่งท้องฟ้า

ท่ามกลางเสียงดาบทวนกระบี่ง้าว มีเสียงร้องขอความช่วยเหลือปะปน

เกิดเรื่องแล้ว!

มีทางเดียวที่จะเข้าสู่หุบเขานักปราชญ์แห่งการแพทย์ จำเป็นต้องผ่านป่าผืนหนึ่ง

เมื่อถึงยามราตรี ในป่าก็จะเกิดหมอกพิษ เบาเกิดภาพหลอน หนักถูกพิษหมดสติ มีไว้เพื่อสกัดกั้นศัตรูที่คิดจะบุกเข้าไปโดยเฉพาะ

อยากเข้าทางประตูหลัก เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด!

เขานึกถึงตอนเข้ามาสำรวจก่อนหน้านี้ พบทางลัดเส้นหนึ่งที่หลังเขา เพียงแต่มีอสรพิษเต็มไปหมด ปกติไม่มีใครกล้าเดินผ่าน

ช่วยคนสำคัญกว่า เขาไม่มีเวลาสนใจอะไรมาก!

เวลานี้ รถม้าคันหนึ่งกำลังแล่นอยู่บนเส้นทางที่คดเคี้ยวและมืด โดยมีเด็กสองคนนั่งอยู่ในรถ

“นานเป่า นี่พวกเราจะไปที่ใด?” อวี้เป่าดูไม่สบายใจอย่างเห็นได้ชัด

“ท่านแม่ทำเช่นนี้ ย่อมมีเหตุผลของนาง รอนางทำธุระเสร็จ ก็จะรีบมาหาพวกเราเอง”

เด็กหญิงตัวน้อยไม่กังวลเลยสักนิด นางเคยผ่านเรื่องเช่นนี้มาหลายครั้ง กลายเป็นกิจวัตรประจำวันไปแล้ว

อวี้เป่าเห็นสีหน้านางสบาย ๆ จึงวางใจลงชั่วคราว

หรงเหยี่ยนและคนอื่นเห็นรถม้าแล่นมา ปรากฏตัวเข้าขวางทันที

ทูตนักปราชญ์ที่ขับรถม้า รับผิดชอบคุ้มกันความปลอดภัยของเด็กน้อยทั้งสอง คิดว่าพวกเขาเป็นนักฆ่าที่มาจู่โจม ชักกระบี่พุ่งออกไปทันที

อาศัยจังหวะที่จุยอวิ๋นกับจู๋เยว่ต่อสู้กับพวกเขา หรงเหยี่ยนพุ่งพรวดมาที่หน้ารถม้า พลันยื่นมือไปเปิดม่านรถ

เวลานี้ เด็กน้อยสองคนที่อยู่ข้างในก็กำลังจ้องเขาเช่นกัน

“ท่าน…” อวี้เป่าทั้งประหลาดใจทั้งดีใจ

เพิ่งเรียกได้คำเดียว ก็ชะงักกะทันหัน

เพราะเขานึกถึงคำพูดของอวิ๋นหลี ถ้าหากตามหาครอบครัวของเขาพบ ก็จะส่งเขากลับไป

ดังนั้นต่อให้รู้จักคนตรงหน้า เขาก็ไม่กล้ายอมรับ

นานเป่ากลับกวาดมองชายหนุ่มตรงหน้าด้วยความอยากรู้อยากเห็น ในแววตาเต็มไปด้วยความอัศจรรย์ใจ

เดิมทีคิดว่าท่านพ่อทั้งสี่คนของตนเป็นชายงามที่เลิศสุดในใต้ฟ้า

เห็นได้ชัดว่าชายหนุ่มตรงหน้า ได้เปลี่ยนมุมมองด้านการรับรู้เกี่ยวกับรูปลักษณ์ของนางใหม่

ภายใต้แสงจันทร์ ใบหน้าเขาละเอียดลออคล้ายหยก ชุดสีขาวพริ้วไหว ผมสีหมึกปลิวไปตามสายลม ราวกับเป็นเทพบนสวรรค์ชั้นเก้า

เด็กหญิงตัวน้อยมองตาค้าง

เมื่อได้ยินเสียงของอวี้เป่า จึงจะหวนคืนสติ

“เมื่อครู่เจ้าเรียกเขาอะไรนะ?”

อวี้เป่าผุดความคิดฉับพลัน ปล่อยโฮร้องไห้เสียงดัง “คน…ไม่ดี!”

“ความหมายของเจ้า เขาก็คือนายหน้าค้ามนุษย์ที่ลักพาตัวเจ้า?”

กว่าหรงเหยี่ยนจะหาลูกชายเจอไม่ใช่เรื่องง่าย เห็นเจ้าหนูน้อยไม่เป็นอะไร ในที่สุดก็โล่งอก

พลันเมื่อเห็นเด็กหญิงตัวน้อยที่อยู่ข้างกายเขาในครู่ต่อมา มีความตกใจเสี้ยวหนึ่งแลบผ่านแววตา

นางก็คือเด็กผู้หญิงที่พาอวี้เป่าไปในวันนั้นกระมัง!

ถึงว่าพวกเขาบอกหน้าตาของนางกับตนคล้ายกันหลายส่วน สิ่งสำคัญที่สุดคือ ในใจเขาเกิดความรู้สึกใกล้ชิดที่ยากจะอธิบายด้วยคำพูด

เด็กหญิงตัวน้อยเรียกเขาอะไรนะ? นายหน้าค้ามนุษย์?

สิ่งที่น่าเหลือเชื่อที่สุดคือ ลูกชายตัวดีของเขาก็พยักหน้าด้วย

“หรงอวี้ นี่เกิดอะไรขึ้นกันแน่?”

เมื่อได้ยินท่านพ่อเรียกชื่อของตน อวี้เป่ายิ่งก้มหน้าต่ำแล้ว

เขารู้ อารมณ์ของท่านพ่อในตอนนี้ไม่ดีมากแน่ ๆ

แต่ช่วยไม่ได้ เพื่อไม่ไปจากท่านแม่ เขาต้องยืนหยัดให้ถึงที่สุด

นานเป่าคิดว่าเขากลัว จึงรีบป้องเขาไว้ข้างหลัง

“มีอะไรก็มาลงที่ข้า อวี้เป่าสุขภาพไม่ดี เจ้าอย่าทำให้เขาตกใจ!”

เมื่อหรงเหยี่ยนเห็นท่าทางที่แสดงละครอย่างร้อนตัว และยังมีเด็กหญิงตัวน้อยที่พยายามปกป้องเขา สีหน้ายากจะคาดเดา

แม้ไม่รู้ว่าเหตุใดอวี้เอ๋อร์ต้องทำเช่นนี้ แต่เขาก็ไม่ได้เปิดโปงทันที

“ต่อให้ข้าลงมือกับเขา แล้วเจ้าจะทำอะไรได้?” หรงเหยี่ยนถามอย่างสนอกสนใจ รู้สึกชื่นชมในความกล้าของเด็กหญิงตัวน้อยมาก

“ข้า…ข้าก็…” พลันนานเป่าแตะเอว ตาค้างทันที

รีบออกมาเกินไป ลืมเอาถุงเงินมาด้วย

ไม่มีโอกาสใช้ ‘ยาวิเศษ’ เหล่านั้นแล้ว!

แม้ในใจกล้า ๆ กลัว ๆ กลับไม่ได้แสดงออกทางสีหน้า

“ถ้าหากกล้ารังแกพวกเรา ท่านแม่ไม่มีทางปล่อยเจ้าไปแน่!”

หรงเหยี่ยนอดนึกถึงผู้หญิงในคืนนั้นไม่ได้

สามารถไปถึงเรือนอวิ๋นเมิ่งเซวียนได้อย่างง่ายดาย แสดงว่าพวกนางเป็นพวกเดียวกัน

หรือนางก็คือท่านแม่ที่เด็กหญิงตัวน้อยพูดถึง?

“เหตุใดจึงมีแค่พวกเจ้าสองคนอยู่ที่นี่ คนอื่นล่ะ?”

เขาไม่ได้ลืมว่าตนขึ้นเขาเพื่อช่วยคน!

เวลานี้ ทูตนักปราชญ์สองคนนั้นถูกสยบแล้ว และยังถูกสกัดจุดชีพจร

ร่างกายขยับไม่ได้ พวกเขาทำได้เพียงตะคอกด้วยความโกรธ “ห้ามทำร้ายคุณหนูน้อยกับคุณชายน้อย ไม่เช่นนั้น พวกเราเป็นผีก็ไม่ละเว้นพวกเจ้าแน่!”

หรงเหยี่ยนเข้าไปถาม “บนเขาเกิดอะไรขึ้นกันแน่?”

“ไม่เกี่ยวกับเจ้า!”

ปากแข็งจริง ๆ!

หรงเหยี่ยนหมดความอดทนแล้ว กล่าวอย่างเย็นชา “หากยังไม่พูดความจริง ข้าจะฆ่าพวกเขาเดี๋ยวนี้!”

เมื่อทั้งสองได้ยิน แสดงสีหน้าตื่นตระหนกอย่างที่คิด

พวกเขาไม่กลัวตาย แต่จะเกิดอะไรขึ้นกับนายน้อยไม่ได้เด็ดขาด

อีกทั้งเรื่องนั้น พูดก็ไม่เห็นจะเป็นอะไร

อย่างไรเสีย ทันทีที่ฟ้าสว่าง โศกนาฏกรรมของหุบเขานักปราชญ์แห่งการแพทย์จะรู้กันทั่วใต้ฟ้า

“ตำหนักหมิงเย่…บุกขึ้นเขา พวกเรารับผิดชอบคุ้มกันนายน้อยทั้งสองลงเขา ส่วนเรื่องอื่น พวกเราไม่รู้อะไรเลย!”

พลันใจหรงเหยี่ยนตกวูบ มองไปทางจุยอวิ๋นกับจู๋เยว่

“พาพวกเขากลับไป เรื่องอื่นรอข้ากลับมาค่อยว่ากัน!”

“ขอรับ!”

อวิ๋นหลีมองเปลวไฟที่ลุกท่วม กับศพที่ล้มอยู่บนพื้นโดยรอบ

พวกเขาย่อมไม่ใช่คนของหุบเขานักปราชญ์แห่งการแพทย์ แต่เป็นพวกนักโทษที่กระทำความผิดร้ายแรง หลังจากถูกแขวนคอ ก็นำศพไปโยนทิ้งที่หลุมศพไร้ญาติ

นางสามารถนำศพเหล่านี้มาใช้งานพอดี พรุ่งนี้ตอนเซียวเยี่ยนถิงมาตรวจสอบ ก็จะไม่มีข้อสงสัย

อวี้เป่ากับนานเป่าน่าจะไปถึงสถานที่ปลอดภัยแล้ว นางจะรีบไปรวมตัวกับพวกเขา

นางปรบมือ ขณะเตรียมตัว ‘จากไปอย่างประสบความสำเร็จ’

จู่ ๆ ก็มีร่างเงาสวมชุดสีขาวปรากฏตัว พลันโอบเอวนางก็กระโดดลอยตัว

ไม่นาน ไฟที่ลุกโชนกับบ้านเรือนที่มีควันโขมงก็ถูกพวกเขาทิ้งไว้ข้างหลัง

เริ่มแรกอวิ๋นหลีคิดจะต่อต้าน แต่เมื่อนึกถึงตนยังอยู่กลางอากาศ ถ้าหากตกลงไปกระดูกแหลกเป็นชิ้น ๆ แน่ ได้แต่ล้มเลิกความคิดนี้

เมื่อสองเท้าร่อนลงพื้นอย่างมั่นคง นางจึงจะพบว่าตนได้มาอยู่ตรงลำธารที่เชิงเขาแล้ว

แสงจันทร์กระพือตามคลื่น เสียงสายน้ำไหลรินดังซ่า

อวิ๋นหลีกลับไม่มีเวลาชื่นชมทิวทัศน์อันงดงาม นางมองชายหนุ่มตรงหน้าด้วยสีหน้าหวาดระแวง

“เจ้าเป็นใคร เหตุใดจึงปรากฏตัวที่หุบเขานักปราชญ์แห่งการแพทย์?”

ทั้ง ๆ ที่นางได้ส่งคนออกไปหมดแล้ว หรือฉียวนไม่วางใจ ทิ้งนางไว้คนเดียวที่นั่น จึงส่งลูกน้องมารับ?

คนของตำหนักหมิงเย่สวมชุดดำกับหน้ากากตลอด

เมื่อเห็นใบหน้าที่งามสง่าแห่งยุค นางตะลึงไปชั่วพริบตา แต่ไม่นานความหวาดระแวงกับสติสัมปชัญญะก็อยู่เหนือกว่า

หรงเหยี่ยนไม่ได้ตอบคำถามของนาง เพียงแค่ขมวดคิ้วมองอย่างคาดคะเน

ตอนที่เขามาถึง หุบเขานักปราชญ์แห่งการแพทย์ได้กลายเป็นทะเลเพลิงไปแล้ว

ตามหาอยู่หนึ่งรอบ ในที่สุดก็พบคนรอดชีวิต จึงถือโอกาสช่วยออกมาด้วย

ใบหน้าของอวิ๋นหลีในเวลานี้ เต็มไปด้วยเขม่าควัน มองใบหน้าที่แท้จริงไม่ออก และยังดูค่อนข้างตลกด้วย

เขาถอนสายตากลับอย่างเรียบเฉย “เจ้าปฏิบัติต่อผู้มีพระคุณช่วยชีวิตเช่นนี้หรือ?”