บทที่ 1

ฉันกับเซี่ยหลินเป็นเพื่อนที่เติบโตมาด้วยกันตั้งแต่เด็ก

ตั้งแต่เด็ก เราต่างก็รู้ดีว่าเราเป็นของกันและกันเท่านั้น ไม่มีเหตุผลอื่น พวกเราทั้งสองเป็นคู่รักที่สมบูรณ์แบบที่สุดของกันและกัน

ฉันทำกับข้าว ซักผ้าให้เขา ฤดูหนาวก็ถักถุงมือและผ้าพันคอให้ ส่วนเขาจะต้มน้ำตาลแดงยามปวดท้องให้ฉัน เตรียมของขวัญสำหรับวันสำคัญ ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน เขาก็ละเอียดรอบคอบและใส่ใจอยู่เสมอ

เราทั้งสองเรียนคณะวิจิตรศิลป์เหมือนกัน เขาเรียนเกี่ยวกับการวาดภาพน้ำมัน ส่วนฉันเรียนเกี่ยวกับการเขียนภาพสเกตช์ เราต่างมีความฝันเหมือนกัน คือ การได้เป็นจิตรกรชื่อดังเหมือนปีกัสโซ และแวนโก๊ะ ความสัมพันธ์ระหว่างเราดีมาตลอด ซ้ำยังตั้งใจว่าจะแต่งงานกันเมื่อถึงอายุที่กฎหมายกำหนด

จนกระทั่งเกิดอุบัติเหตุครั้งหนึ่ง ทำให้เซี่ยหลินต้องสูญเสียมือข้างขวาไป

ฉันจำได้เพียงฉากที่รถคันนั้นเหยียบซ้ำที่แขนของเขาไปมาในตอนนั้น เหมือนกับเจ้าแห่งนรกมายึดพรสวรรค์ของอัจฉริยะไปอย่างไรอย่างนั้น นับแต่นั้นมา เซี่ยหลินก็เปลี่ยนไป เขากลายเป็นคนเงียบ ไม่ชอบพูดจา อารมณ์ร้ายถึงขนาดลงมือกับฉันเป็นบางครั้ง

แต่เขายังยืนหยัดในการวาดภาพต่อ โดยเปลี่ยนมาใช้มือซ้ายแทน

ฉันรู้ว่าฉันติดค้างเขา ถ้าวันนั้นฉันไม่ดื้อรั้นให้เขาดื่มชานมแก้วนั้น ถ้าวันนั้นไม่ใช่วันเกิดของฉัน ถ้าไม่ให้เขาออกบ้านก่อนหกโมงเย็น เหตุการณ์เลวร้ายแบบนั้นก็คงไม่เกิดขึ้น

บางครั้งเขาจะเหม่อลอย แล้วหันมาถามฉันว่า “ชีวิตของผมจบสิ้นแล้วใช่ไหม”

ทุกครั้งที่เขาถามแบบนั้น ฉันก็จะร้องไห้และกอดเขาไว้พลางตอบว่า “ถ้าคุณจากไป ชีวิตของฉันต่างหากที่จบสิ้น สัญญากับฉันว่าคุณจะมีชีวิตต่อไป ฉันจะอยู่เคียงข้างคุณเสมอ”

บางครั้งฉันเองก็สังเกตถึงความผิดปกติของเซี่ยหลิน อย่างเช่น โทนสีที่เขาวาดภาพยิ่งอยู่ยิ่งหมองหม่นขึ้นเรื่อยๆ เขามักจะจ้องผลไม้บนโต๊ะเขม็งราวกับใช้สายตาแทงทะลุมันปานนั้น นอกจากนี้พอตกดึก เขาก็จะสะดุ้งตื่นแล้วเดินไปที่ระเบียงห้อง หลังจากมองลงไปข้างล่างครู่หนึ่ง ก็เดินกลับมานอนต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

แต่ทว่าเรื่องพวกนี้ฉันเข้าใจเขา และมีแค่ฉันคนเดียวที่เข้าใจเขาด้วย เพราะเรากำลังจะแต่งงานกัน

ในคืนวันที่ฉันเพิ่งนำเสนอวิทยานิพนธ์เสร็จ เขาขอฉันแต่งงาน

เพราะเราทั้งสองอยู่ต่างแดน บวกกับแขนของเขาพิการ ดังนั้นจึงไม่มีพิธีแต่งงานเกิดขึ้น และไม่ได้แจ้งพ่อแม่ด้วย เพียงแค่อยู่ในห้องเช่า ฉันสวมชุดแต่งงาน และแต่งงานกับผู้ชายที่ฉันชอบที่สุดในช่วงวัยรุ่น

แต่แล้ว ท่ามกลางดอกไม้สวยสดงดงาม สิ่งที่เขาหยิบออกมากลับไม่ใช่แหวนแต่งงาน แต่เป็นมีดปอกผลไม้อันแหลมคม มีดกรีดเข้าที่ท่อนแขนของฉันจนเห็นเนื้อด้านใน

ฉันได้ยินประโยคจากปากเขาซ้ำๆ ว่า “ทำไมโชคชะตาถึงได้ไม่ยุติธรรมกับผมแบบนี้ ทำไม?”

คืนวันแต่งงานที่ฉันใฝ่ฝันมาตั้งแต่เด็ก ดำเนินการอยู่ท่ามกลางนองเลือดอยู่สองชั่วโมงเต็ม มีแผลถูกแทงด้วยคมมีด 160 กว่าแผลบนเรือนร่าง แต่ไม่โดนจุดสำคัญสักแผล

ฉันร่ำร้องขอให้เขาไว้ชีวิตฉัน แต่เขากลับตอบว่า “คุณบอกว่าจะอยู่เคียงข้างผมตลอดไม่ใช่เหรอ คุณภรรยาสุดที่รักของผม”

ฉันใช้จังหวะที่เซี่ยหลินไปเข้าห้องน้ำคิดจะหนีออกไป แต่ไม่คิดว่าจะถูกเขาจับได้ เขาใช้มีดจ่อฉันบังคับให้เดินไปยังระเบียงห้อง คราบเลือดถูกลากเป็นเส้นยาวจากห้องรับแขก

ภายใต้แสงจันทร์ เขาจ้องที่มือขวาของฉันด้วยท่าทีดุจสัตว์ร้ายที่หิวโหย จากนั้นอาวุธแหลมคมก็แทงทะลุเข้าที่ทรวงอกของฉันในที่สุด เขายื่นมือผลักฉันตกลงไปจากตึกชั้น 20 แต่ในขณะเดียวกัน ฉันสังเกตเห็นคราบน้ำตาบริเวณหางตาของเขา

เขาพูดว่า “ลาก่อน คนรักที่สมบูรณ์แบบที่สุดของผม”