มาถึงก็ถูกขาย

 

บนเตียงคนไข้ในห้องไอซียู

ร่างของจูเหมยลี่หรือจุฬาลักษณ์สาวไทยเชื้อสายจีนที่ถูกลูกหลงจากการที่นักเรียนอาชีวะยกพวกตีกัน

เธอใส่เครื่องช่วยหายใจมาเป็นเวลาเก้าวันแล้ว ข้างเตียงมีคนสองฝั่งกำลังขับเคี่ยวกันอยู่

"คุณเป็นแม่แบบไหน เพราะอย่างนี้ไงผมถึงไม่อยากให้ลูกมาเมืองไทย แกคิดถึงอยากเจอคุณแต่คุณไม่ดูแลปล่อยให้ลูกผมต้องถูกทำร้าย"

จูล่งนักธุรกิจชาวจีนซึ่งเป็นคุณพ่อของคนไข้ กำลังเอ่ยปากต่อว่าสตรีตรงหน้า เธออายุประมาณสี่สิบเจ็ดสี่สิบแปด แต่งกายด้วยผ้าเนื้อดีราวกับคุณหญิงคุณนาย

"คุณจู ที่นี่เมืองไทยช่วยเก็บกิริยาที่ใช้บ้านคุณไว้ด้วย ฉันก็ห่วงจูลี่ไม่แพ้กันฉันเป็นแม่ของแกนะ วันๆคุณทำแต่งานจนลูกขาดความอบอุ่นแต่ยังมาโทษคนอื่นอีก"

จุไรพรคุณแม่ของจูลี่เอ่ยปากต่อว่าอดีตสามี จูลี่เป็นลูกของเธอเพิ่งจะบินมาเที่ยวเมื่อสิบวันก่อน

จู่ลี่เปิดร้านขายเสื้อผ้าและเครื่องประดับ อีกทั้งยังเป็นบล็อกเกอร์รีวิวอาหาร ที่มาเที่ยวเมืองไทยก็จะมาถ่ายทำลงช่องของเธอ

แต่วันที่เกิดเรื่องเธอกำลังจะข้ามถนนไปอีกฝั่ง เด็กนักเรียนอาชีวะเหล่านั้นขับมอเตอร์ไซค์ตีคู่แข่งกันมา

หนึ่งในนั้นใช้ปืนไล่ยิงคู่อริ จนกระสุนพลาดมาโดนคนที่รอสัญญาณไฟข้ามถนน บาดเจ็บหลายคน เพราะมีคนเหยียบกันตอนที่วิ่งหนี

แต่จู่ลี่โชคร้าย กระสุนนัดนั้นฝังอยู่ที่ปอดด้านซ้ายของเธอ ทางคุณหมอแจ้งแล้วว่าไม่อาจยื้อชีวิตไว้ได้ แต่ที่ยังใส่เครื่องช่วยหายใจเพราะต้องรอคุณพ่อของเธอบินมาจากอังกฤษ เขาไปติดต่อเรื่องธุรกิจ

หมอเห็นว่าญาติเริ่มใส่อารมณ์จึงตัดบทเอ่ยขึ้น

"คุณแม่ครับ เราอยากให้พวกคุณตกลงกันเรื่องต้องถอดเครื่องช่วยหายใจยังมีคนไข้รออยู่นะครับ คุณพ่อมาแล้วรบกวนเซ็นให้หมอด้วยครับเรารอคุณอยู่ คนไข้เคสหนักๆยังรอช่วยชีวิตอยู่นะครับ"

จูลี่ที่ยืนอยู่ตรงนั้นร้องไห้ เธอตายแล้วจริงๆหรือ จูล่งเซ็นชื่อมือสั่น เขามีจูเหมยลี่เป็นบุตรสาวคนเดียว แม้จะแต่งงานใหม่แต่ก็มีแต่บุตรชาย ทันทีที่เซ็นชื่อยินยอมเรียบร้อย พยาบาลช่วยกันถอดเครื่องช่วยหายใจและเครื่องมือต่างๆออก

คุณพ่อกอดศพเธอแน่นร้องไห้ออกมาอย่างไม่อาย แม่ทิ้งพ่อมาแต่งงานใหม่กับนักการเมืองเพราะยายชอบเขา ไม่ชอบคุณพ่อที่เป็นพ่อค้า

เธอมาเมืองไทยทีไรคุณยายจะรังเกียจตลอด น้องสาวคนละพ่อของเธอเป็นหลานรักของบ้าน ทั้งชีวิตมีแต่คุณพ่อ

"ฮือๆๆๆๆ ปะป๊าหนูตายแล้ว ปะป๊าอย่าร้องไห้นะคะ ปะป๊าดูแลตัวเองด้วยฮือๆ"

จากนั้นก็มีแรงดึงดูดบางอย่างดูดเธอมาจากสถานที่นั้น ทันทีที่จูลี่ลืมตาขึ้นมาก็เห็นภูเขาสูง ไร่นามีชาวบ้านแต่งกายด้วยชุดจีนโบราณ

"อย่าบอกนะว่าทะลุมิติเหมือนในนิยายอ่ะไม่เอานะ ขอไปใช้กรรมเถอะแม่เจ้า"

ยังไม่ทันจะรู้อะไรเป็นอะไรก็เห็นเด็กสาวคนนึงถูกจับใส่ผ้าคลุมเจ้าสาว แต่เสื้อผ้าซอมซ่อนัก มีสตรีร่างใหญ่กับบุรุษวัยกลางคนลากนางมาส่งที่กระท่อมชายป่า

จากนั้นก็มีบุรุษเคราหนาหนวดยาวเฟิ้มเดินออกมารับเจ้าสาว แม่เจ้าน่าสงสารยายหนูนี่จริงๆ แต่งงานกับตาลุงนี่เหรอ จูลี่ตั้งใจฟังบทสนทนา

"นี่เซียวจ้านเป่ย นี่เป็นสัญญาขายตัวนางจะได้ไม่ต้องกลัวว่าจะหนีไปเหมือนเมียเก่าเจ้า เอาคนไปแล้วเอาเงินมา"

"ป้าสะใภ้ ข้ากวาดบ้านถูบ้านทำงานในนาทุกอย่าง เหตุใดต้องขายข้าด้วยฮือๆๆ เหมยลี่ขอร้องท่านแล้ว"

"ถุ้ย…ทำงานสิบอีแปะกินข้าวร้อยอีแปะ ไปอยู่กับนายพรานเซียวมีอะไรไม่ดี อย่างน้อยก็มีเนื้อให้เจ้ากินข้าไปละ "

นางเหวินป้าสะใภ้ของจูเหมยลี่รับเงินมาก็จากไปทันที

"ขายหลานสาวหรือ นางป้ามหาภัยนี่เลวขั้นเทพเลยนะ"

"ฮือๆๆ พี่ชายเซียวเมตตาข้าเถิดนะเจ้าคะ อย่าทำอะไรข้าเลยข้ากลัวแล้ว"

"ข้าซื้อเจ้ามาให้เจ้ามานั่งบีบน้ำตาหรือ ไปหุงข้าวลูกสาวข้าหิวแล้ว"

เซียวจ้านเป่ยรำคาญ นับแต่เมียเก่าหอบผ้าหนีไปกับไอ้ขุนนางคนนั้นเขาก็รังเกียจสตรีมาตลอด หนวดเคราไม่เคยโกนปล่อยเนื้อปล่อยตัวจนเหมือนตาเฒ่าคนนึง

เดิมทีก็ไม่อยากแต่งงานหรอกแต่เพราะท่านปู่อยากให้เขามีทายาทสักที จึงแต่งงานกับหลานสาวของสหายท่านปู่ หงซู่สตรีแพศยาผู้นั้นเขาแตะต้องนางแค่ครั้งเดียวเพราะถูกวางยาปลุกกำหนัด จนมีเซียวลี่ผิงขึ้นมา

นางหนีไปเขาไม่เจ็บใจเท่าไหร่ แต่นางทิ้งบุตรสาววัยสามขวบเอาไว้ปิดประตูขังไว้ในบ้าน

กว่าที่เขาจะลงเขามาก็สองวันแล้วบุตรสาวหิวข้าวหิวน้ำจนเกือบเอาชีวิตไม่รอด

เขามีเงินเก็บอยู่สามร้อยตำลึงนางก็ขโมยเอาไปจนหมด เหลือแค่ที่ล่าหมูป่ามาได้วันนั้นสองตัวขายได้สามสิบตำลึงก็ใช้รักษาบุตรสาวไปแล้ว มาตอนนี้ทั้งบ้านเหลือเงินแค่ห้าตำลึง

จำต้องซื้อจูเหมยลี่มาสามตำลึง เขาต้องขึ้นเขาอีกครั้ง อีกทั้งถูกหมายเกณฑ์อีก ต้องไปร่วมกองทัพในเดือนหน้า ตั้งแต่กลับมาเจอบุตรสาวนอนหายใจรวยรินเขาก็ไม่ขึ้นเขาอีกเลยเกือบปีแล้ว เงินทองก็ไม่มีแล้วจึงจำใจต้องหาคนมาดูแลบุตรสาวเพื่อหาเงินฝากท่านปู่ผู้ใหญ่บ้านให้ดูแลบุตรสาวเขาๆไม่ไว้ใจให้สตรีจับเงินของเขาอีกแล้ว แพศยาทั้งนั้น

จูเหมยลี่ที่ตอนนี้ทำอาหารเสร็จก็ไปนั่งตัวลีบอยู่มุมบ้าน นางหวาดกลัวเซียวจ้านเป่ยยิ่งนัก

"ตาลุงนี่ เมียหนีไปกับชู้ก็เอาลูกไปจ้างเขาเลี้ยงก็ได้จำเป็นต้องซื้อขายคนเลยหรือไง โรคจิตป่าววะ โหแล้วนี่คือบ้าน สาบานนะว่าบ้านอ่ะ สกปรกรุงรัง เมียทิ้งก็ไม่แปลกหรอก"

จูลี่ขี้เกียจดูสถานการณ์ตรงหน้า นางล่องลอยไปทั่ว เห็นวิถีชีวิตชาวบ้านที่นี่ เด็กผู้หญิงอายุสี่ขวบน่าจะได้กำลังนั่งเล่นหน้าบ้านตาลุงที่ซื้อเมียมาเมื่อกี้นี่น่า

"พี่สาว ท่านเป็นใครเจ้าคะ เหตุใดแต่งตัวแปลกๆกัน" เด็กน้อยถามจูลี่

"หนูน้อย หนูมองเห็นพี่ด้วยหรือคะ"

"มองเห็นเจ้าค่ะ พี่สาวมาจากไหนหรือเจ้าคะ อืมวันนี้เป็นวันแต่งงานท่านพ่อ ข้าจะมีท่านแม่แล้ว"เซียวลี่ผิงเอ่ยแก่จูลี่อย่างดีใจ นางกำลังอวดว่าตนเองมีมารดาแล้ว

"อ้อ พี่ชื่อจูลี่หนูชื่ออะไรหรือคะ" เซียวลี่ผิงแปลกใจกับภาษาพี่สาวคนนี้พูดนักแต่นางก็ฟังออก

"ข้าชื่อเซียวลี่ผิงอายุสี่ขวบเจ้าค่ะ ส่วนนั่นท่านพ่อของข้าส่วนผู้หญิงคนนั้นคือท่านแม่เจ้าค่ะ" เด็กน้อยชี้ไปที่ผู้ชายตัวโตหนวดเครารุงรัง กับเด็กผู้หญิงที่ถูกขายมาเมื่อตอนเช้า ใกล้ค่ำแล้วเซียวจ้านเป่ยเรียกหาบุตรสาว ก่อนจะหันไปตวาดจูเหม่ยลี่

"ข้าให้เจ้าทำครัวก็ทำครัวอย่างเดียวเลยหรือไง ข้าแต่งเจ้ามาให้ดูแลนาง อย่าโง่งมนักไปดูสิว่านางอยู่ไหน ข้าแต่งเจ้ามาทำหน้าที่เมียอย่างเดียวหรือ เจ้าต้องทำหน้าที่มารดาด้วย ไม่ใช่นั่งรอให้ข้าพาเข้าหออย่างเดียว"

จูเหมยลี่สะดุ้ง นางกลัวจะตายอยู่แล้วฮือๆๆ นางไม่อยากเข้าหอ เขาตัวโตเพียงนี้นางตายแน่นๆ เมียเขาคงทนไม่ไหวจึงหนีไป จูลี่นึกโมโหตาลุงบ้านี่ก็หันไปพูดกับเด็กน้อย

"ผิงผิงตัวน้อยรีบไปเถอะ พ่อหนูจะตีแม่หนูอยู่แล้วถ้าแม่คนนี้หนีไปอีกหนูก็ไม่มีแม่แล้วนะ" ได้ผลเซียวลี่ผิงรีบวิ่งไปหาบิดาทันทีนางอยากมีท่านแม่

"ท่านพ่อๆ อย่าตีท่านแม่นะเจ้าคะ ข้าเจอพี่สาวใจดีเลยคุยกับนางนานเกินไป ข้ามาช้าเองข้าเหลวไหลเอง ท่านแม่ๆอย่าร้องไห้นะเจ้าคะโอ๋ๆนะ" เด็กน้อยลูบหลังจูเหม่ยลี่ที่กำลังสั่นเป็นลูกนก

"กินข้าวเถอะ มานี่มานั่งกับพ่อดีกว่า คืนนี้เจ้านอนห้องข้างๆ เนื้อตัวสกปรกเสียจริงๆอาบน้ำบ้างไหมเจ้าน่ะ สามตำลึงของข้ารู้สึกขาดทุนนัก"

เซียวจ้านเป่ยอุ้มบุตรสาวนั่งตักก่อนจะป้อนข้าว ไม่นานก็พากันเข้านอน ปล่อยให้จูเหม่ยลี่เก็บกวาดล้างจานอยู่คนเดียว

เสื้อผ้านางมีแค่ชุดเดียว ตอนนี้หน้าฝนจะให้เอาที่ไหนใส่กันเล่า ฮือๆๆๆจูเหม่ยลี่เข้านอนในห้องเล็กๆ นางๆไม่ต้องการอยากมีชีวิตอยู่แล้ว

พ่อแม่ก็ป่วยตายจากไปตั้งแต่นางสิบขวบ ป้าสะใภ้ใหญ่ใช้งานยิ่งกว่าทาสอายุสิบหกแล้วแทนที่จะออกเรือนไปบ้านสามีที่ดี กับถูกขายมาเป็นเมียนายพรานป่าเถื่อนคนนึง

"ฮือๆๆ ท่านพ่อ ท่านแม่ รอก่อนนะเจ้าคะข้ากำลังจะไปหาพวกท่าน ฮือๆๆๆ" จากนั้นก็นอนร้องไห้จนหลับไป