บทที่ 3

“แหม พูดว่าขี้เสือกนี่มีสะดุ้งนะฮะ แล้วเอ่อ เขายังไม่ฟื้นใช่ไหมครับ”

“ยังค่ะ อาจจะข้ามวันข้ามคืน รอดูอาการ” 

“เฮ้อ เอาใครไม่รู้มาเป็นภาระตัวเอง แล้วนี่ก็ต้องนอนเฝ้า” เขาเป็นห่วงเธอ ไม่ได้ห่วงใครนักหรอก แต่เมื่อได้ช่วยชีวิตคนแล้วก็อยากทำให้เต็มที่ตามนิสัยเธอแหละ

“ก็เราเลือกที่จะช่วยชีวิตเขานี่นะ” 

“ผมห่วงอยู่อย่างเดียว ถ้าเขาไม่ใช่คนธรรมดา สมมติถูกทำร้ายมาไอ้พวกที่ทำร้ายเขาต้องตามหาศพ และถ้ารู้ว่าเขาไม่ตายหรืออะไรก็ตาม เขาก็จะยิ่งออกตามหาเพื่อกำจัด และตอนนั้นนายหญิงจะรับมือไหวไหม อาจจะโดนลูกหลงด้วย” 

“แล้วแสงจะมีพี่สินไว้ทำไมคะ ก็เพื่อการนี้แหละ” ให้ตายสิ คำตอบของเธอทำเขาอึ้ง แล้วก็ยิ้มแห้งๆ เพราะมันจริงอย่างที่เธอพูดนั่นแหละ

“ปกติผมช่วยนายหญิงตบตีกับอีกบ้าน เท่านี้ก็ปวดหัวจะแย่แล้ว แต่นี่เรากำลังยุ่งอยู่กับอะไรก็ไม่รู้” 

“อย่าบ่นเป็นวัยทองไป เอ่อ ช่วยหาเสื้อผ้าให้แสงหน่อยสิ เอามาให้เขาไซส์ฝรั่งเลยค่ะ เอามาเยอะ ๆ หน่อยนะ แล้วเดี๋ยวค่าใช้จ่ายมาเบิกกับแสง” 

“โอเคครับ นางฟ้านะเนี่ย” เขาแซวอีกครั้ง 

“แสงชอบเวลาที่พี่รับคำแบบไม่บ่นไม่เถียงไม่กวนประสาทจริงๆ เลย” นี่เธอชมสินะ

“ก็ขี้เกียจเถียง เดี๋ยวผมไปจัดการให้ครับ แล้วจะให้ลูกน้องอยู่เฝ้าเวรให้นะ เผื่อมีอะไรเกิดขึ้น”

“ค่ะ” แสงฉายรับคำสั้นๆ

“ผมก็ชอบเวลาที่นายหญิงไม่เถียง” เขาย้อนความเสียเลย

“ไปเลยไป” เธอออกปากไล่และยิ้มด้วยความหมั่นไส้ ก่อนจะกลับขึ้นบ้านไปดูคนแปลกหน้า ส่วนวสินนั้นก็รีบไปทำตามคำสั่งของเจ้านายสาวทันที

วสินชายหนุ่มวัย 35 เป็นเหมือนพี่ชายคนสนิท เป็นผู้ช่วย บอร์ดี้การ์ด เป็นพี่เลี้ยงของแสงฉาย ตั้งแต่ครั้งมารดาของแสงฉายยังมีชีวิตอยู่ เขาเป็นคนสนิทของทั้งบิดาและมารดามาก่อน พอแสงฉายมารับหน้าที่ดูแลกิจการของมารดา เขาก็ได้รับหน้าที่มาเป็นบอร์ดี้การ์ดให้กับเธอ แต่ก็ถือว่าเป็นพี่เลี้ยงคอยปกป้องรอเธอเข้านอนอย่างปลอดภัย ไม่ว่าภัยจะมาจากทิศทางไหนเขาก็จัดการได้ทั้งสิ้น แต่ทุกวันนี้วสินทำหน้าที่รับมือกับภัยจากครอบครัวใหม่ของบิดาแสงฉายอย่างน่าปวดหัว และคราวนี้เขาไม่รู้ว่าต้องปกป้องเธอจากอะไร แต่รู้สึกเป็นห่วงไม่น้อย 

ขณะที่แสงฉายไม่ได้ห่วงตัวเอง แต่กลับห่วงชายแปลกหน้าที่ได้ช่วยชีวิตเอาไว้ ต้องคอยดูแลว่าเขาฟื้นหรือยัง ซึ่งไม่มีทีท่าเลย บางครั้งเธอก็เอามือไปอังที่จมูกเพราะกลัวว่าเขาจะตาย แต่เมื่อยังหายใจอยู่ก็โล่งอก เธอทำเช่นนี้อยู่จนกระทั่งเวลาผ่านไปหลายชั่วโมงเขาก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะฟื้น 

“นายหญิงครับ” วสินเอ่ยขึ้นเสียงเรียบและเบา ขณะที่แสงฉายนั่งบนพื้น 

“ว่าไงคะ เรียบร้อยไหม” 

“ผมเข้าเมืองไปซื้อเสื้อผ้ามาให้เขา เสื้อผ้าเก่าไม่มีครับเพราะว่าพวกเรามีแต่รูปร่างมาตรฐานคนไทย จะสูงหน่อยก็ผมแต่คิดว่าเขาใส่เสื้อผ้าผมไม่ได้เพราะเขาล่ำบึกกว่ามาก” วสินบอกพร้อมกับวางถุงกระดาษทั้งหมดลงที่พื้น

“ก็ไม่เป็นไรค่ะ แล้วมีใครสงสัยอะไรไหมคะ” เธอถามด้วยความเป็นห่วง

“ยังครับ อาจจะยังนะ แต่หลังจากนี้ไม่รู้ครับ”

“ขอบคุณค่ะ”

“ทานอะไรแล้วหรือยังครับ”

“แม่บ้านน่าจะทำอะไรไว้ในครัวแล้วล่ะ แต่ยังไม่หิว พี่ศินไปพักผ่อนเถอะ” 

“คืนนี้ขอนอนข้างล่างนะครับเผื่อมีอะไรให้ช่วย เดี๋ยวนอนที่โซฟาก็ได้”

“ลำบากเปล่าๆ ไปนอนที่บ้านดีกว่าค่ะ” 

“ไม่ได้สิ หากเจ้าหนุ่มคนนี้ฟื้นกลางดึก แล้วมีอะไรให้ช่วย ตะโกนเรียกหรือโทรไปผมก็อาจจะไม่ตื่นนะครับ” 

“เฮ้อ ก็ได้ค่ะ งั้นก็ตามสบายนะคะ เครื่องนอนอยู่ในตู้ค่ะหยิบเอาเลย” 

“โอเคครับ ผมไปจัดการธุระส่วนตัวก่อนดีกว่า แล้วจะกลับมานะครับ ถ้าหิวก็หาอะไรทานซะนะครับนาย” 

“ค่ะ ไม่ต้องห่วงแสงหรอก” ปากก็พูดไม่ให้เธอห่วง แต่เธอเป็นเจ้านายนี่นะ จะไม่ให้ห่วงได้อย่างไร 

“ครับผม ขอตัวครับ” ว่าแล้วเขาก็เดินไปเปิดตู้อีกใบ ซึ่งเอาไว้เก็บเครื่องนอน เขาหยิบผ้าห่มและหมอนจากนั้นจึงออกไปจากห้อง พร้อมกับปิดล็อคประตูให้เรียบร้อยเพื่อความปลอดภัย ส่วนแสงฉายก็เดินไปปิดหน้าต่างที่เป็นกระจกทั้งหมด พร้อมกับปิดผ้าม่าน แล้วกลับมารื้อค้นถุงเสื้อผ้าที่วสินนำมาให้ไปเข้าตู้เอาไว้ จากนั้นจึงกลับมานั่งตรงขอบที่นอนอีกครั้ง เพื่อดูอาการของชายแปลกหน้าที่ยังคงไม่ได้สติ ไม่มีทีท่าว่าจะขยับตัวแต่อย่างใด เธอจึงเอามือแตะที่อกเปลือยข้างซ้ายของเขาอีกครั้ง เพื่อจับสังเกตว่าหัวใจเต้นอยู่หรือไม่ พอปกติก็เบาใจ

“ห้ามตายบนบ้านฉันนะ คุณต้องฟื้น และบอกฉันว่าคุณคือใคร ฉันจะได้ส่งคุณกลับถูก” แสงฉายเอ่ยกับร่างที่หมดสติพลางถอนใจ นึกสงสารและเป็นห่วง 

“ใครกันที่ใจร้ายทำคุณได้ลงคอ หรือว่าคุณเป็นคนร้ายที่หนีตายมานะ ถ้าเป็นอย่างหลังคุณได้เจอกับตำรวจแน่” เธอเอ่ยลอยๆ อีกครั้ง ก่อนจะจับผ้าห่มขึ้นคลุมหน้าอกให้กับชายหนุ่ม จากนั้นเธอจึงไปจัดการธุระของตัวเอง ทำทุกอย่างให้เป็นปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ขณะเดียวกันวสินก็มานอนเป็นเพื่อน เผื่อว่าเธอต้องการความช่วยเหลือฉุกเฉิน อีกอย่างเขาไม่ไว้ใจที่มาที่ไปของชายหนุ่มคนนั้น