ตอนที่ 17.ข้าก็เป็นสตรีเช่นนี้เอง/2

ตอนที่ 17.ข้าก็เป็นสตรีเช่นนี้เอง/2

เสิ่นมู่ฉือไม่ฟังคำทัดทาน เขาฝ่าฝนออกจากถ้ำไป ทิ้งให้หลิวชิวเยว่เฝ้ากองไฟเพียงลำพัง 

"ข้าแค่ท้องร้องนิดเดียว ไม่ได้หิวมากสักหน่อย"

หลิวชิวเยว่พึมพำออกมา ขณะล้วงเข้าไปในอกเสื้อ หยิบขวดสุราทำจากทองเหลืองใบเล็กออกมา นางได้เจ้าขวดนี้มาจากหอสุราชิงเหอ ใช้ใส่เหล้าไว้จิบแก้หิว หลังจากค้นพบว่าหากนางจิบสุราอึกเล็กสักอึก ความหิวที่เกิดทุกชั่วยามจะบรรเทาลง กระเพาะของนางจะไม่ปวดบิดทรมานเพราะต้องการอาหาร นางจึงลดปริมาณการกินเหลือสามมื้อได้เหมือนคนปกติ 

แม่นมฉีเล่าว่า หลิวชิวเยว่มีอาการหิวโหยแบบนี้มาตั้งแต่เกิด ตอนเป็นทารกก็ดื่มนมจากแม่นมถึงสามคนจึงจะอิ่ม พอกินข้าวได้ก็จะหิวทุกหนึ่งชั่วยามยกเว้นตอนนอนหลับ บิดาของนางหาหมอมารักษาก็ค้นไม่พบสาเหตุ หมอหลายคนต่างลงความเห็นว่า กระเพาะของนางย่อยเร็วจึงหิวโหยตลอดเวลาไม่รู้จักอิ่ม 

"ทำไมไม่กลับมาสักที"

นั่งรอจนเติมฟืนไปหลายรอบ เสิ่นมู่ฉือก็ยังไม่กลับมา หลิวชิวเยว่รู้สึกเป็นห่วง จึงลุกขึ้นออกหมายจะออกจะไปดู แล้วก็เห็นเงาร่างเงาหนึ่งผ่านเข้ามา จึงร้องทักด้วยความดีใจ 

"ท่านพี่ ท่านกลับมาแล้ว เอ๊ะ !"

เมื่อร่างนั้นโดนแสงไฟ ดวงตากลมโตของหลิวชิวเยว่ก็เบิกกว้าง 

"มะ หมี !"

เจ้าหมีดำตัวเมื่อกลางวัน มันปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง หลิวชิวเยว่ตัวแข็งทื่อ ก่อนจะล้มตัวลงแกล้งตาย มือถือขวดใส่สุราไว้ไม่ทันได้เก็บ

ฟุด ฟิด ฟุด ฟิด

จมูกดำของเจ้าหมีอ้วน ทำท่าสูดกลิ่น ก่อนที่มันจะเดินตรงมายังร่างของหลิวชิวเยว่ มันดมตรงมือของนางแล้วคาบเอาขวดสุราออกไป ใช้อุ้งเท้าประคองแล้วยกดื่ม 

อึก อึก อ๊า !

มันซดสุราในขวดทองเหลืองจนหมดขวด แล้วครางออกมาด้วยท่าทางชอบใจ เมื่อดื่มจนหมด มันก็เข้ามาดมร่างของหลิวชิวเยว่เหมือนค้นหาอีก แล้วมันก็ค้นพบขวดสุราขวดที่สองตรงกระเป๋าห้อยเอว 

ไอ้หมีขี้เมา นี่สุราของข้านะ ...

หลิวชิวเยว่ได้แต่ก่นด่าเจ้าหมีในใจ ไม่กล้าขยับตัว ก่อนหน้านี้มันคงไม่ได้กลิ่นสุราจึงยอมผละจากไป ตอนนี้มันคงตามกลิ่นสุรามา ถึงได้เข้ามาในถ้ำ ไม่คิดว่าสุราดอกกุ้ยของนางจะเป็นที่สนใจของเจ้าหมี 

สุราขวดนี้ยังไม่ได้เปิด เจ้าหมีพยายามเปิดขวดแต่ก็เปิดฝาไม่ออก มันใช้ปากกัดจนหมดความอดทน คำรามเสียงดังลั่นถ้ำ

ก๊าซ !

เอาอุ้งเท้าทุบขวดจนบี้แบน แต่สุราก็ไม่ไหลออกมา ทำให้มันโมโหยิ่งนัก อาละวาดทุบขวดอีก หลิวชิวเยว่สั่นไปทั้งตัวด้วยความกลัว 

ฟิ้ว ฉึก !

ทันใดนั้นเอง ! มีดเล่มหนึ่งก็พุ่งมาปักอกเจ้าหมีจนมีดด้าม ตรงตำแหน่งหัวใจของมัน ร่างดำใหญ่หงายหลังตึง 

หลิวชิวเยว่รีบลุกขึ้น หันไปมองปากถ้ำพบว่าเสิ่นมู่ฉือเป็นผู้ลงมือ นางวิ่งไปหาเขาทันทีรู้สึกเหมือนได้พบเทพเซียน 

"ท่านพี่ ท่านมาช่วยข้าแล้ว"

หลิวชิวเยว่โถมตัวเข้ากอดอีกฝ่ายอย่างลืมตัว ร่างหนักร่วมสองร้อยจินของนางกระแทกเข้าใส่ร่างของแม่ทัพหนุ่มจนล้มลงไปด้วยกัน 

โครม !

 อุ๊บ !

"ท่านพี่ ข้าขออภัย ท่านบาดเจ็บหรือไม่"

หลิวชิวเยว่รีบลุกขึ้น แล้วช่วยพยุงเสิ่นมู่ฉือให้ลุกตาม ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยวท่าทางจุกไม่น้อย

"ข้า... ข้าไม่เป็นไร"

เสิ่นมู่ฉือเอ่ยเสียงแผ่ว แม่ทัพหนุ่มแห่งชิงเป่ยผู้ไม่เคยแพ้ใครในสนามรบ ยามนี้หน้าเขียวหน้าเหลืองเพราะอ้อมกอดของภรรยา 

"เจ้าอยู่ตรงนี้ก่อน ข้าจะไปดูว่าเจ้าหมีนั่นตายหรือยัง"

เขาปล่อยให้หลิวชิวเยว่ยืนมอง ขณะเดินไปตรวจดูร่างหมีดำ 

ทว่า... ไม่ทันจะเข้าไปใกล้ เจ้าหมีก็ลุกขึ้นมา มันปัดมีดที่ปักอกออก แล้ววิ่งเข้าชนร่างของเสิ่นมู่ฉือจนกระเด็น จากนั้นก็วิ่งตรงมายังหลิวชิวเยว่

"ว้าย ! ช่วยด้วย"

เจ้าหมีดำวิ่งตรงไปยังร่างของหลิวชิวเยว่ มันไม่ได้ทำร้ายนางแต่กลับคว้าร่างกลมแล้วยกนางขึ้นพาดบ่า ออกวิ่งไปจากถ้ำทันที แม้นางจะมีน้ำหนักถึงสองร้อยจินแต่เจ้าหมีก็ตัวใหญ่เป็นสองเท่าของนางจึงมีพละกำลังมากมาย มันทำท่าเหมือนกับคนด้วยการวิ่งสองขา มือโอบร่างของนางแบกเอาไว้บนบ่า ท่าทางของมันดูว่องไวเกินกว่าเป็นหมีธรรมดา

หลิวชิวเยว่ตกตะลึงจนทำอะไรไม่ถูก ตัวแข็ง ทื่อปล่อยให้เจ้าหมีแบกนางไป ทางด้านเสิ่นมู่ฉือนั้นก็รีบดีดเท้าวิ่งตามไปในทันที เขาพยายามจะไล่ตามให้ทันแต่ดูเหมือนเจ้าหมีตัวนั้นมีความพิเศษกว่าสัตว์ป่าทั่วไป มันวิ่งได้เร็วมากทั้งที่กำลังแบกหญิงสาวที่มีน้ำหนักขนาดนั้นอยู่บนบ่า ท่าทางของมันแตกต่างจากหมีที่เขาเคยพบ 

ด้านนอกฝนได้หยุดตกไปนานแล้ว แต่พื้นก็ยังชื้นแฉะอยู่บ้าง เสิ่นมู่ฉือดีดเท้าขึ้นไปบนกิ่งไม้ไล่ตามไปอย่างกระชั้นชิด แม้เขาจะมีวรยุทธสูงและมีวิชาตัวเบาเป็นเลิศ แต่ในป่าที่มืดและไม่ชำนาญทางเช่นนี้ ย่อมจะเสียเปรียบเจ้าป่าอย่างหมีดำตัวนั้น เจ้าหมีแบกหลิวชิวเยว่ไปจนถึงขอบหน้าผา มันหยุดอยู่ตรงนั้นทำท่าเหมือนจะมองดูอะไรสักอย่าง ก่อนจะร้องขึ้นเสียงดัง

ก๊าซ !

เสิ่นมู่ฉือตามมาทันพอดี มันเห็นเจ้าหมียืนอยู่ริมหน้าผาก็ไม่กล้าขยับเข้าไปใกล้ หลิวชิวเยว่เองโดนแบกมานาน ตัวกระแทกกับไหล่ของเจ้าหมีจนจุกไปหมด ไม่มีแม้แต่เสียงจะร้องออกมา 

ท้องฟ้าที่คลายจากฝน มองเห็นดวงจันทร์เต็มดวง ยามนี้กลับปรากฏเงาดำพาดผ่าน 

ทันใดนั้นเอง ก็มีแสงสีทองพุ่งขึ้นมาจากด้านล่างของหน้าผา เจ้าหมีร้องขึ้นมาอีกครั้ง

ก๊าซ !

เสิ่นมู่ฉือเองก็ตกตะลึงกับความแปลกประหลาด ก่อนตั้งสติได้เขาขยับเข้าไปใกล้เจ้าหมี สายตาจับจ้องร่างอ้วนกลมบนบ่าของมัน คิดหาวิธีช่วยภรรยาให้รอดชีวิต 

บนท้องฟ้าเงาดำเคลื่อนไปปกคลุมดวงจันทร์แล้วทั้งดวง แสงสีทองจากใต้หุบผาพลันพุ่งขึ้นสูง เจ้าหมีเหมือนรอจังหวะนี้ มันกระโดดลงไปจากหน้าผาสู่เบื้องล่างทันที 

"อ๊ะ ฮูหยิน!"

เสิ่นมู่ฉือพยายามกระโจนเข้าไปคว้าร่างของหลิวชิวเยว่ แต่ก็ไม่ทันเสียแล้วเจ้าหมีพาร่างกลมของนางดิ่งลง ตัวเขากระโดดตามลงไปเบื้องล่างท่ามกลางแสงสีทองนั้น ก่อนที่แสงจะสว่างจ้าจนตาพร่าไปหมด พร้อมกับคลื่นความร้อนบางอย่างได้โอบล้อมตัวเขาไว้ กดให้ความรับรู้สุดท้ายของเสิ่นมู่ฉือดับลงไป

///