ตอนที่ 18. ข้าก็เป็นสตรีเช่นนี้เอง/3

ตอนที่ 18. ข้าก็เป็นสตรีเช่นนี้เอง/3

ในตอนเช้า กุนซือจ้าวหยุนฟาง หมอจินซีถิง และจางหมิ่กับหลี่ซวน คนสนิททั้งสี่ของเสิ่นมู่ฉือได้พาคนออกตามหาผู้เป็นนาย หลังจากรอมาทั้งคืนแล้วท่านแม่ทัพไม่ได้พาฮูหนินกลับมา ครั้นจะออกตามหาก็เกิดพายุฝนลมแรง จึงต้องรอจนถึงยามเช้า

แม่เฒ่าซ่งภรรยาของผู้เฒ่าหยางรู้สึกเสียใจมาก นางนอนไม่หลับทั้งคืน ได้แต่ปรับทุกข์กับแม่หนุ่มฉีและหลิงเอ๋อ ทั้งสองไม่ได้กล่าวโทษแม่เฒ่า ด้วยรู้ว่าเป็นเหตุสุดวิสัย อีกทั้งเมื่อคืนฝนตกหนัก จนทำให้น้ำไหลเข้ามาท่วมหมู่บ้าน ชาวบ้านต่างช่วยกันขนเสบียงหนีน้ำ จึงมีความวุ่นวายจนไม่อาจตามไปค้นหาเจ้านายทั้งสองได้ในคืนนั้น ต้องรอตอนเช้าคนของแม่ทัพจึงพากันขึ้นเขาไปพร้อมผู้เฒ่าหยาง 

"ฝนตกหนักแบบนี้ เราอาจจะแกะรอยลำบากหน่อย"

ผู้เฒ่าหยางเดินนำทางขึ้นเขามาพักใหญ่ ก็ไม่พบกับร่องรอยของแม่ทัพเสิ่นและฮูหยิน เมื่อคืนฝนตกหนักกลบร่องรอยของทั้งสองไปหมด 

" ข้าว่าพวกเรา แยกย้ายกันค้นหาเถอะ จางหมิ่น หลี่ซวน พวกเจ้าทั้งสอง แยกกันไปค้นหาคนละฝั่ง ข้ากับหมอจินจะไปทางนี้เอง ผู้เฒ่าหยางท่านเฝ้าทางเข้าไว้หากท่านแม่ทัพออกมาจะได้พบตัว"

กุนซือจ้าวจัดการวางแผนการค้นหา โดยให้ทุกคนแยกย้ายกัน จะได้กระจายไปทั่วทิศ 

หมอจินซีถิงไร้วรยุทธเขาจึงติดตามกุนซือจ้าวไป ทั้งสองเดินค้นหาไปตามทาง แล้วพบร่องรอยเศษผ้าที่ฉีกขาด ติดกับกิ่งไม้

"นี่เป็นเศษผ้าจากชุดของฮูหยิน"

กุนซือจ้าวหยิบเศษ ผ้ามาให้หมอจินซีถิงดู อีกฝ่ายรับไปดูใกล้ๆแล้วพยักหน้ายืนยันว่าเป็นเศษผ้าจากชุดของฮูหยินจริงๆ

"ใช่จริงๆ ข้าจำได้ว่านางใส่ชุดสีชมพู เราตามมาถูกทางแล้ว"

ทั้งสองเริ่มมีกำลังใจในการค้นหามากขึ้น จึงเร่งรุดออกจากบริเวณนั้น เดินสำรวจไปเรื่อยๆ จนมาพบกับรอยหญ้าโดนทับ มองดูคล้ายรูปคน หมอจินซีถิงชี้ให้กุนซือจ้าวดูอย่างตื่นเต้น

" ท่านดูนี่สิ รอยที่หญ้าโดนทับนี้ ช่างดูคล้ายกับรูปร่างของฮูหยินท่านแม่ทัพ ท่านว่าหรือไม่"

" ไม่ใช่แค่คล้ายข้าคิดว่าใช่ ในหมู่บ้านกุ้ยฮวา ไม่มีสตรีหรือบุรุษผู้ใดมีรูปร่างเช่นนี้ นอกจากฮูหยินของท่านแม่ทัพเท่านั้น"

กุนซือเจ้ามั่นใจว่านี่เป็นร่องรอยของหลิวชิวเย่ เขายังมองเห็นรอยเท้าของสัตว์อยู่รอบๆ รอยนี้ด้วย 

"รีบไปสำรวจให้รอบๆเผื่อเราจะพบร่องรอยของฮูหยินกับท่านแม่ทัพอีก"

กุนซือจ้าวรีบเร่งออกไปสำรวจพื้นที่ใกล้เคียงกันนั้น หมอจินซีถิงเองก็วิ่งตามติดไป ก่อนที่เขา จะสะดุดกับกองใบไม้ซึ่งวางอยู่ใต้ต้นไม้ต้นหนึ่ง เมื่อเข้าไปใกล้ก็พบว่ากิ่งไม้วางทับอะไรไว้ข้างใต้ ทั้งสองมองสบตากันแล้วช่วยกันรื้อกิ่งไม้ออก แล้วต้องตกตะลึงเมื่อพบกับซากร่างของเสือขนาดใหญ่

"นี่มันเสือ มันตายหรือยังท่านกุนซือ"

หมอจินซีถิงเห็นซากเสือก็รีบถอยไปหลบหลังต้นไม้ ชะโงกหน้ามาถามกุนซือจ้าวที่เข้าไปดูใกล้ๆ  อีกฝ่ายเอาไม้เขี่ยๆ ดู จนแน่ใจว่าเจ้าเสือตายสนิทแล้ว 

"มันตายแล้ว น่าจะตายมาหลายชั่วยาม เมื่อคืนฝนตกจึงทำให้อากาศเย็นไม่เน่าเสีย"

กุนซือจ้าวบอก ขณะสำรวจซากร่างของเสือ หมอจินซีถิงได้ยินว่าเสือตายแล้วก็โล่งใจรีบวิ่งจากที่ซ่อนมาดูใกล้ ๆ

" เจ้าดูสิกระดูกของมันหักทั้งตัวแบบนี้ คงเป็นฝีมือท่านแม่ทัพ ช่างเก่งกล้าสามารถยิ่งนัก"

กุนซือจ้าวแม้จะมีวรยุทธ แต่เทียบกับแม่ทัพเสิ่นแล้วยังด้อยกว่าหลายส่วน เมื่อเห็นซากร่างของเสือกระดูกหักทั้งตัว จึงรู้สึกชื่นชมผู้เป็นนาย มิเสียแรงที่เขาติดตามรับใช้มาหลายปี 

ตูม  ปัง!

เสียงสัญญาณจากพลุดังขึ้นทางด้านของหลี่ซวน กุนซือจ้าวกับหมอจินรับรู้ว่าอีกฝ่ายค้นพบเจ้านายแล้ว จึงรีบเร่งตามไปยังจุดนั้น

"วิ่งไปชักช้า มาข้าจะพาเจ้าไปเอง"

กุนซือจ้าวรำคาญคนไร้วรยุทธเช่นหมอจิน จึงสอดแขนโอบรอบเอวของอีกฝ่าย ดีดเท้าพาร่างของหมอจินลอยสูงจากพื้น ไต่ไปตามยอดไม้ โดยไม่สนใจว่าอีกฝ่ายเป็นโรคกลัวความสูง

"ปล่อยข้า ให้ข้าวิ่งไปเอง"

หมอจินซีถิงพยายามขัดขืน แต่กุนซือจ้าวไม่ยอมปล่อยมือ

"ขืนรอให้เจ้าวิ่งไป กี่ชั่วยามจะถึง เจ้ามันตัวถ่วงชัดๆ"

กุนซือจ้าวดีดเท้าพาขึ้นไปสูงกว่าเดิม ทำเอาหมอจินร้องลั่นด้วยความหวาดเสียว

 "อ๊าก ! ไอ้กุนซือสารเลว อย่าขึ้นไปสูง !"

"เจ้าหุบปากเดี๋ยวนี้ ข้ารำคาญ!"

"ท่านรำคาญก็ปล่อยข้า อย่าเร่งความเร็วสิ ข้าฉี่จะราดแล้ว !"

หมอจินกรีดร้องเสียงหลงด้วยความกลัว กุนซือจ้าวแสนจะรำคาญเร่งฝีเท้าพาตัวเองกับตัวถ่วง ไปถึงจุดหมายให้เร็วที่สุด

"ถึงแล้ว น่ารำคาญเสียจริง"

เมื่อถึงที่หมาย ร่างของหมอจินถูกปล่อยลงพื้นไปคลุกฝุ่น 

"หลี่ซวนเจ้าพบท่านแม่ทัพแล้วหรือ"

กุนซือจ้าวไม่สนใจหมอเจ้าสำออย เดินไปหาหลี่ซวนกับจางหมิ่นที่รออยู่บริเวณขอบหน้าผา ทั้งสองมีสีหน้าเคร่งเครียด

"ข้าพบรองเท้าของฮูหยินตกอยู่"

หลี่ซวนชูรองเท้าข้างหนึ่งให้ทุกคนดู ด้านจางหมิ่นยื่นมีดเปื้อนเลือดและขวดสุราบุบบี้ให้ดูเช่นกัน

"ข้าเจอมีดของท่านแม่ทัพกับขวดสุราของฮูหยินในถ้ำ มีร่องรอยการก่อไฟ และรอยเท้าของสัตว์จำพวกหมี"

"หรือท่านแม่ทัพกับฮูหยินจะตกหน้าผาไป!"

หมอจินซีถิงโพล่งขึ้น ทุกคนหันขวับมามองหน้าคนปากเปราะ 

"ข้าแค่เดา พวกเจ้าช่วยสำรวจรอบๆ อีกครั้ง เผื่อจะเจอร่องรอยอื่นอีก"

"ที่ท่านหมอพูด มีความเป็นไปได้ขอรับท่านกุนซือ ท่านดูรอยนี่สิ เป็นรอยเท้าผู้ชายเหยียบทับรอยอุ้งเท้าสัตว์ น่าจะมีการต่อสู้กันจนพลาดตกหน้าผาไป"

หลี่ซวนสำรวจบริเวณนี้มาพักใหญ่จนแน่ใจว่าไม่พบผู้เป็นนาย จึงจุดพลุเรียกระดมพล

"ท่านแม่ทัพวรยุทธสูง อาจจะเอาตัวรอดได้"

จางหมิ่นเชื่อมั่นในวรยุทธของเจ้านาย ครั้งหนึ่งในสนามรบ เสิ่นมู่ฉือกับเขาถูกข้าศึกกดดันจนตกหน้าผา แต่ก็เอาตัวรอดมาได้

"แต่ฮูหยินไม่มีวรยุทธนะ อีกทั้งขนาดตัวของนางยัง... โอ๊ย! ท่านกุนซือท่านตีหัวข้าทำไม"

หมอจินหลุดปากออกมาอีก แต่ไม่ทันพูดครบประโยคก็โดนฝ่ามือของกุนซือจ้าวฟาดใส่ศีรษะ จนหน้าทิ่ม

"ถ้าเจ้ามีความสามารถแค่การรักษาคน ก็หุบปากไว้"

"เราจะทำอย่างไรกันต่อไป ท่านกุนซือ"

หลี่ซวนเอ่ยถาม ตัวเขาไม่อยากคิดในทางร้ายกับเจ้านาย แม้ว่าหนทางรอดจะเหลือเพียงน้อยนิดก็ยังอยากจะหวัง

"พวกเรากลับหมู่บ้าน ไปปรึกษาผู้เฒ่าหยางกันก่อนเถอะ"

กุนซือจ้าวบอกทุกคน หลี่ซวน จางหมิ่นพยักหน้ารับ แล้วดีดเท้าพาตัวเองไปจากที่นั่นทันที 

"ท่านกุนซือ ท่านคงไม่ อ๊าก ปล่อยข้านะ!"

หมอจินซีถิงแหกปากร้องลั่นภูเขา เมื่อต้องเดินทางกลับด้วยวิธีหวาดเสียวอีกครั้ง 

"หยุดร้อง ไม่เช่นนั้น ข้าจะหาอะไรอุดปากเจ้า"

///