ตอนที่ 19. คนผู้นี้ช่างแปลกประหลาด/1

ตอนที่ 19. คนผู้นี้ช่างแปลกประหลาด/1

 หลิวชิวเย่รู้สึกตัวตื่นขึ้นมา ก็พบว่าตัวนางนอนอยู่บนเตียงทำมาจากศิลา ขยับตัวลุกขึ้นนั่งแล้วมองไปรอบๆ พบว่า ห้องที่นางอยู่นั้นมีลักษณะคล้ายโถงถ้ำ ด้านบนมีหินงอกหินย้อยลงมาตามผนัง 

"ข้าอยู่ที่ไหนเนี่ย โอ้ย ทำไมรู้สึกร้าวระบมไปทั้งตัวแบบนี้"

ร่างเจ้าเนื้อของนาง มีอาการปวดระบมทันทีที่ขยับตัว คงจะเกิดจากนางใช้ร่างกายนี้ วิ่งหนีเจ้าเสือและยังตกลงไปทับมันจนตาย แม้ร่างจะอุดมด้วยไขมัน แต่ก็ใช่ว่าจะไม่เจ็บปวด หลิวชิวเยว่นึกทบทวนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับตัวเอง ก่อนนางจะหมดสติไปได้ถูกเจ้าหมีดำตัวใหญ่อุ้มพาวิ่งออกมาจากถ้ำ เสิ่นมู่ฉือไล่ติดตามมา เมื่อมาถึงหน้าผาหมีดำก็กระโดดลงมาพร้อมกับพาตัวนางลงมาด้วย แสงสีทองที่ก้นหน้าผาสาดแสงจ้าจนทำให้นางหมดสติลงไป

"มันเกิดเรื่องบ้าบออะไรอีกเนี่ย แล้วทำไมข้าถึงมาอยู่ที่นี่"

หลิวชิวเยว่ลงจากเตียง มองไปรอบๆ ก่อนจะเห็นทางออก จึงเดินออกไปจากห้องนั้น นางมองไปภายนอกพบว่าเป็นโถงถ้ำกว้างกว่าโถงถ้ำที่นางนอนอยู่ เมื่อกวาดสายตาไปรอบๆ จึงคิดว่าน่าจะเป็นที่อยู่อาศัยของใครสักคน และคนๆ นั้นอาจจะช่วยชีวิตนางเอาไว้ แต่นางก็ไม่พบร่างของผู้ใดจึงเดินสำรวจจนทั่ว พบว่าเป็นที่อยู่อาศัยของคนจริงๆ มีโต๊ะเก้าอี้ทำมาจากหิน รวมถึงชั้นวางของต่างๆ มุมหนึ่งวางต้นไม้ที่ปลูกเอาไว้ในกระถางประดับไว้โดยรอบ บนโต๊ะมีอาหารวางไว้อยู่สองสามชนิด ส่งกลิ่นหอมยั่วยวนคนที่กำลังหิวจัดให้วิ่งเข้าไปหา นางมองดูพบว่าเป็นเห็ดตุ๋นกับสมุรไพรอะไรสักอย่าง ผัดผักใบเขียว รวมถึงหน่อไม้ผัด มีข้าวสีน้ำตาลตุ่นๆ น่าจะเป็นข้าวซ้อมมือ หรือเมล็ดพันธุ์ที่คล้ายกับข้าวชนิดหนึ่ง ซึ่งนางไม่เคยกินมาก่อน

หลิวชิวเยว่มองซ้ายมองขวา เมื่อไม่พบใคร ความหิวทำให้นางจัดการกับอาหารบนโต๊ะจนเกลี้ยง แล้วยกกาน้ำชาขึ้นเทใส่ถ้วยยกดื่มเป็นการตบท้าย ก่อนจะสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงดังขึ้นด้านหลังว่า

"เจ้าฟื้นแล้วหรือแม่นาง"

หลิวชิวเยว่หันไปมองเจ้าของเสียง แล้วพบว่าเขาเป็นชายวัยกลางคน รูปร่างสูงเพรียว ใบหน้าหล่อเหลา สวมชุดสีฟ้าขาว ท่าทางสง่างามดุจเทพเซียน

"ท่านผู้อาวุโส ท่านคงเป็นเจ้าของสถานที่แห่งนี้ ข้าขออภัยที่บังอาจกินอาหารบนโต๊ะของท่านจนเกลี้ยง ข้าหิวมากจริงๆ"

หลิวชิวเย่ทำความเคารพเจ้าของสถานที่ พร้อมกับขออภัยที่นางกินอาหารของเขาจนเกลี้ยงโต๊ะ

"ไม่ต้องเกรงใจ อาหารเหล่านั้นข้าทำไว้ให้เจ้า เจ้ากินหมดก็ดีแล้ว ไหนมาให้ข้าดูหน่อยสิ ว่าอาการของเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง"

เขาขยับเข้ามาใกล้ หลิวชิวเยว่จำต้องยื่นข้อมือให้เขาตรวจชีพจร นางรู้สึกไว้วางใจชายผู้นี้อย่างประหลาด อาจจะเป็นเพราะเขาช่วยชีวิตนางเอาไว้ก็ได้ หากเขาเป็นคนร้ายคงไม่ทำเช่นนี้ ชายผู้นั้น วางปลายนิ้วบนชีพจรข้อมือของนางอยู่ครู่หนึ่ง แล้วก็เอามือออกพยักหน้าช้าๆ เอ่ยว่า

"อาการของเจ้าไม่น่าวิตก อาหารที่เจ้ากินไปเมื่อครู่ ข้าได้ผสมสมุนไพรรักษาอาการบอบช้ำไว้แล้ว เจ้ากินอีกสักสองสามมื้ออาการบอบช้ำภายในก็จะดีขึ้น"

"ตัวข้าชื่อว่าหลิวชิวเยว่ ไม่ทราบว่าท่านผู้มีพระคุณ มีนามว่าอะไร"

หลิวชิวเยว่แนะนำตัวเองให้อีกฝ่ายรู้จักพร้อมกับสอบถามชื่อของผู้มีพระคุณของนาง

"เจ้าแซ่หลิว ข้าเองก็แซ่หลิวเช่นกัน นามของข้าคือ หลิวเฝิ่น"

"ช่างเป็นเรื่องบังเอิญที่น่ายินดี ขอบพระคุณท่านมากที่ช่วยชีวิตข้าเอาไว้ ข้าตกลงมาที่นี่เพราะถูกเจ้าหมีดำพาตัวลงมาด้วย ไม่ทราบว่าท่านเห็นเจ้าหมีตัวนั้นหรือไม่"

หลิวชิวเยว่สอบถามถึงเจ้าหมีดำตัวร้าย มันพาตัวนางตกลงมาที่นี่ โชคดีที่นางไม่ตาย และมีผู้ช่วยชีวิตเอาไว้

"เจ้าหมีนั่นชื่อว่าเสี่ยวเฮยมันเป็นสัตว์เลี้ยงของข้าเอง หลายวันก่อนมันแอบหนีขึ้นไปเล่นบนภูเขา ตัวข้าเก็บตัวกลั่นสุราอยู่ พอออกมาจากห้องถึงได้รู้ว่าเจ้าเสี่ยวเฮยแอบหนีไป"

ที่แท้เจ้าหมีดำตัวนั้นเป็นสัตว์เลี้ยงของชายผู้นี้นี่เอง มีน่าท่าทางของมันไม่เหมือนสัตว์ป่าทั่วไป แถมยังดูฉลาดกว่าหมีตัวอื่น

"เจ้าเสี่ยวเฮยมันเข้ามาแย่งสุราของข้าเอาไปกิน แล้วยังอาละวาด ทำให้สามีข้าคิดว่ามันจะทำร้ายข้าจึงทำร้ายมันด้วยมีด มันจึงอุ้มพาข้าวิ่งหนีจนตกหน้าผา ไม่ทราบว่าตอนนี้อาการของมันเป็นอย่างไรบ้าง"

หลิวชิวเยว่เล่าเห็นเหตุการณ์ให้อีกฝ่ายฟัง ตัวนางคิดว่าเจ้าหมี อาจจะมีความคิดอะไรถึงได้พานางมาที่นี่

"น่าตีจริงๆ เจ้าเสี่ยวเฮยมันชอบดื่มสุรามาก เพราะข้าให้มันดื่มสุราทุกวัน  สุราของเจ้าคงจะรสดีมันจึงติดใจและคิดพาเจ้ามาหาข้า"

หลิวเฝิ่นมักจะเอาสุราให้เจ้าเสียวเฮยดื่มอยู่ทุกวัน จนมันกลายเป็นหมีขี้เหล้าไปโดยไม่รู้ตัวและมันชอบดื่มสุราที่เขาทำมาก อาจจะเป็นสาเหตุนี้ที่มันนำตัวหญิงสาวคนนี้มาเพราะคิดว่านางมีสูตรสุราที่รสชาติดีเยี่ยม อยากให้เขาได้เรียนรู้การหมักสุราชนิดนี้จากนางก็ได้

"ข้าหมักสุราดอกกุ้ยเอาไว้ดื่มเล่นเท่านั้น ไม่คิดว่าเจ้าเสี่ยวเฮยจะติดใจสุราของข้า ขอท่านผู้อาวุโส ช่วยนำทางข้ากลับไปได้หรือไม่ ตอนนี้สามีของข้าคงจะเป็นห่วงข้ามาก"

หลิวชิวเยว่ขอให้อีกฝ่ายส่งนางกลับบ้าน นางไม่รู้ว่าเสิ่นมู่ฉือได้กระโดดตามนางมาด้วย

"ที่แท้ชายผู้นั้นคือสามีของเจ้า เขาคงรักเจ้ามากจึงกระโดดตามลงมาด้วย ตอนนี้เขายังไม่ฟื้นข้าให้เขานอนพักที่ห้อง เจ้าจะเข้าไปดูเขาหรือไม่"

นอกจากจะช่วยเหลือหลิวชิวเยว่ไว้แล้ว หลิวเฝิ่นก็ยังช่วยเสิ่นมู่ฉือไว้เช่นกัน เขานำตัวบุรุษผู้นั้นไปนอนพักว่าอีกห้องหนึ่งโดยไม่รู้ว่าทั้งสองเป็นสามีภรรยากัน เมื่อได้ยินนางเล่าถึงสามีของนาง จึงได้บอกเรื่องนี้ให้ทราบ

"รบกวนท่านผู้อาวุโสพาข้าไปพบเขาด้วยเถิดเจ้าค่ะ"

เมื่อหลิวชิวเยว่รู้ว่าเสิ่นมู่ฉือกระโดดตามลงมาด้วย นางก็รู้สึกซาบซึ้งใจมาก ไม่คิดว่าสามีของนางจะทำเช่นนี้ เขาช่างจะเป็นคนใจดีเหลือเกิน ส่วนลึกๆ ของหัวใจพลันรู้สึกอบอุ่นขึ้นมา

หลิวเฝิ่นพาหลิวชิวเยว่เดินไปยังโถงถ้ำแห่งหนึ่ง เมื่อเข้าไปด้านในก็พบร่างของเสิ่นมู่ฉือนอนอยู่บนเตียงศิลา หลิวชิวเยว่รีบเข้าไปจับมือของสามีเอาไว้ มองสำรวจไปทั่วร่างกาย ก่อนจะถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อพบว่าเขาไม่ได้รับบาดเจ็บใดๆ แต่ทำไมเขาถึงยังไม่ฟื้นตื่นขึ้นมา นางจึงหันไปถามหลิวเฝิ่น

"อาการของสามีข้าเป็นเช่นไรบ้างเจ้าคะ ทำไมเขาถึงนอนนิ่งเช่นนี้"

"สามีของเจ้า ไม่ได้รับบาดเจ็บใดๆ แต่เขามีบางสิ่งภายในกาย ที่ส่งผลกระทบต่อเขามาเนิ่นนาน เมื่อสัมผัสกับแสงของผลึกจันทรา จึงทำให้เขาเป็นเช่นนี้"

หลิวเฝิ่นชี้ให้ดูบนที่หัวเตียง ซึ่งวางอัญมณีสีเหลืองเป็นรูปวงกลมคล้ายกับดวงจันทร์เอาไว้ นั่นก็คือผลึกจันทรา อัญมณีวิเศษที่เขาได้ค้นพบในถ้ำแห่งนี้ แสงของผลึกจันทราเมื่อกระทบกับแสงของดวงจันทร์ก็จะเกิดรัศมีสว่างจ้า เขาใช้มันเรียกเจ้าเสี่ยวเฮยให้กลับมายังถ้ำ ไม่คิดว่าจะส่งผลกระทบต่อร่างกายของบุรุษผู้นี้ขึ้นมา 

"สามีของข้ามีโรคร้ายภายในเช่นนั้นหรือท่านผู้อาวุโส ท่านสามารถรักษาเขาให้หายได้หรือไม่"

"อาการของสามีของเจ้า ไม่ได้เกิดจากโรคร้าย แต่เกิดจากสายเลือดของเขา เรื่องนี้ต้องให้สามีของเจ้าเป็นผู้อธิบายให้เจ้าเข้าใจเอง"

บางสิ่ง เป็นความลับที่ผู้อื่นมิอาจกล่าวแทนเจ้าของได้ หลิวเฝิ่นจึงต้องให้เสิ่นมู่ฉืออธิบายสิ่งนี้ให้กับภรรยาของเขาได้รับรู้เอง