ตอนที่ 20.คนผู้นี้ช่างแปลกประหลาด/2

ตอนที่ 20.คนผู้นี้ช่างแปลกประหลาด/2

อาการของเสิ่นมู่ฉือไม่น่าเป็นห่วง เขาเพียงแค่หลับไปเท่านั้น หลิวชิวเย่จึงปล่อยให้เขานอนอยู่แบบนั้น นางมีความสนใจถ้ำแห่งนี้และเจ้าของถ้ำอย่างหลิวเฝิ่น จึงติดตามเขา ออกมาพูดคุยและเดินดูรอบๆถ้ำ

หลิวเฝิ่นพานางไปหาเจ้าเสี่ยวเฮย ตอนนี้มัน นอนรักษาตัวอยู่ในที่ถ้ำของมันเอง ก่อนหน้าเสิ่นมู่ฉือซัดมีดสั้นปักไปที่อกของมัน ทำให้มันได้รับบาดเจ็บ โชคดีที่เจ้าหมีหนังหนาจึงไม่โดนจุดสำคัญจนเสียชีวิต แต่ก็ได้รับบาดเจ็บไม่น้อย บนหน้าอกของมันถูกพอกด้วยยาสมุนไพร และวางทับด้วยอัญมณีสีเหลืองชนิดเดียวกับที่วางอยู่บนหัวเตียงของเสิ่นมู่ฉือ

“ถ้ำแห่งนี้ มีผลึกจันทราอยู่หลายชิ้นคุณสมบัติของมันคือช่วยรักษาบาดแผล ดูดซับพิษ อีกทั้งยังช่วยสะกดสัตว์ร้ายให้สงบลง ตอนที่ข้าเก็บเจ้าเสี่ยวเฮยมา แม่ของมันถูกเสือกัดจนตายเจ้าเสียวเฮยถูกข้าพบเข้าจึงรอดชีวิตมาได้ บนหุบเขาแห่งนี้มีเจ้าเสือร้ายอยู่ตัวหนึ่งมัน อาละวาดกัดกินสัตว์ไปทั่ว ได้ข่าวว่าชาวบ้านที่อยู่ด้านล่างภูเขาก็ไม่กล้าขึ้นมาที่นี่ โชคดีถ้ำของข้ามีผลึกจันทรา ทำให้เจ้าเสือมันไม่กล้าเข้ามา อีกทั้งยังอยู่ใต้หุบผายากต่อการที่มันจะเข้ามาถึงได้"

หลิวเฝิ่นเล่าเรื่องราวของเจ้าเสี่ยวเฮยให้หลิวชิวเยว่ฟัง พานางเดินเข้าไปดูเจ้าหมีใกล้ๆ เจ้าหมี ตัวใหญ่นอนหลับตานิ่ง ท่าทางของมันดูไม่ดุร้ายเลย ในตอนนั้นมันเพียงแค่ดมตัวนางเท่านั้นและแย่งสุราไปดื่ม ไม่ได้ทำร้ายนางแต่อย่างใด ท่าทางของมันและตัวที่ใหญ่ของมัน ทำให้ดูน่ากลัวเสิ่นมู่ฉือเข้าใจผิดว่ามันจะทำร้ายนาง จึงลงมือทำร้ายมันไป 

"ข้าขออภัยแทนสามีของข้าด้วย ที่พลั้งมือทำร้ายเจ้าเสี่ยวเฮยไป หวังว่าท่านผู้อาวุโสจะให้อภัยพวกเรา"

หลิวซิวเยว่กล่าวขออภัยต่อความผิดที่เสิ่นมู่ฉือได้ทำร้ายเจ้าหมี หลิวเฝิ่นโบกมือไปมาไม่ถือสากับเรื่องนี้

"แค่เข้าใจผิดกันเท่านั้น ข้าไม่ถือโทษหรอก เจ้าเสี่ยวเฮยมันก็ซุกซน ชอบหนีไปเที่ยวอยู่บ่อยๆโชคดีที่มันรู้จักหลบเจ้าเสือ หากมันเจอกับเจ้าเสือ บางทีมันอาจจะไม่รอดชีวิตกลับมา"

เจ้าเสือร้ายตัวนั้นคงไม่ใช่เจ้าเสือตัวที่นางหล่นลงไปทับจนตายหรอกนะ หลิวชิวเยว่นึกถึงเจ้าเสือตัวใหญ่ที่โชคร้าย สิ้นลมไปเพราะโดนนางตกลงไปทับ หากมันเป็นเจ้าเสือตัวนั้นจริงๆ ถือว่านางได้สร้างความดีความชอบครั้งใหญ่ ปกป้องสัตว์ในภูเขาแห่งนี้และช่วยชาวบ้านให้รอดพ้นจากคมเขี้ยวของสัตว์ร้าย คิดแล้วก็รู้สึกภาคภูมิใจในตัวเองขึ้นมา อย่างน้อยตัวอ้วนๆ ของนางก็มีประโยชน์เช่นกัน

"ท่านผู้อาวุโส ท่านอยู่ที่นี่มานานแล้วหรือเจ้าคะ เหตุใดท่านจึงได้เร้นกายมาอยู่ในหุบเหวไร้ผู้คนเช่นนี้"

หลิวชิวเยว่ชวนหลิวเฝิ่นพูดคุย ตัวนางเองอยากรู้ว่าเขาเป็นใคร เหตุใดจึงมาอาศัยอยู่ที่นี่ท่าทางของเขาดูสง่างามทรงภูมิ แลดูไม่เหมือนกับคนป่าหรือคนไร้การศึกษาเลย

"ข้าไม่ได้อยากอยู่ที่นี่ แต่ข้าก็ไปจากที่นี่ไม่ได้เช่นกัน เรื่องของข้ามันเกิดขึ้นนานมาแล้ว หากข้าเล่าให้เจ้าฟัง เจ้าอาจจะไม่เชื่อก็ได้"

ใบหน้าของหลิวเฝิ่นปรากฏรอยหม่นหมองขึ้นมาวูบหนึ่ง แววตาของเขาคล้ายรำลึกถึงวันเวลาอันยาวนานที่ผ่านมาของตน 

"หากท่านผู้อาวุโสไม่สะดวกที่จะเล่า ก็ไม่จำเป็นต้องเล่าให้ข้าฟังก็ได้เจ้าค่ะ ข้าเพียงแค่สงสัยและอยากรู้เท่านั้นเอง"

ตัวนางเองก็มีความลับของตน หลิวเฝิ่นก็อาจจะมีความลับของเขาเช่นกัน นางชวนเขาคุยด้วยความอยากรู้อยากเห็น แต่ก็ไม่จำเป็นที่จะต้องรู้เรื่องราวให้ได้ หากเขาไม่อยากเล่านางก็ไม่อยากจะคาดคั้น

"ข้าอยู่ที่นี่มานาน ไม่ได้พูดคุยกับผู้ใดเลยนอกจากเจ้าเสี่ยวเฮย พูดกับมันมันก็แค่ฟังข้า ไม่ได้สนทนาโต้ตอบกัน เมื่อเราได้พบกัน ข้าก็ถือว่าเราทั้งสองมีวาสนาต่อกัน ตัวข้าอยู่ที่นี่อย่างเดียวดายมาแสนนาน ทำอะไรไว้หลายสิ่งหลายอย่าง ก็อยากจะอวด ให้เจ้าได้ชมดูสักหน่อย ตามข้ามาทางนี้ ข้าจะให้เจ้าดูสมบัติของข้า"

หลิวเฝิ่นพานางไปยังห้องเก็บสมบัติของเขา หลิวชิวเยว่ตามเข้าไปด้วยความตื่นเต้น เมื่อเขาพานางเข้าไปด้านในก็พบว่าภายในมีกล่องขนาดใหญ่อยู่หลายใบ รวมถึงข้างฝาและบนโต๊ะหินก็วางขวดและโถแก้วเรียงรายเต็มไปหมด ในโถแก้วนั้นมีน้ำสีต่างๆ ดองทั้งสมุนไพร เขาสัตว์รวมถึงผลไม้ 

"นี่คือยอดสุราที่ข้าคิดค้นขึ้นมา โหลสีแดงนี้เป็นสุราเรียกว่าสุราสลายหมื่นพิษ เพียงดื่มเข้าไปหนึ่งอึกก็สามารถป้องกันพิษทุกชนิดบนโลกนี้ หากผู้ใดถูกพิษดื่มเข้าไปก็จะสลายพิษนั้นจนสิ้น เจ้าลองดูสักอึกสิ"

หลิวเฝิ่นแนะนำสรรพคุณของสุราวิเศษของเขาให้หลิวชิวเยว่ฟัง และยังใจดีตักให้นางลองชิม

"ขอบพระคุณท่านผู้อาวุโสที่เมตตา ข้าไม่เกรงใจแล้ว"

หลิวชิวเยว่ยกจอกดินเผาเทสุราวิเศษลงคอทันที รสของมันเข้มข้นมาก ร้อนวาบทันทีที่ไหลลงคอ ก่อนจะทำให้ตัวนางรู้สึกร้อนดังเพลิงเผาภายในไส้

"โอ๊ย ! ทำไมร้อนแสบไส้แสบพุงเช่นนี้"

"ฮ่า ฮ่า ฮ่า ของดีก็ต้องมีผลข้างเคียงเล็กน้อย เจ้าดื่มสุราสีเหลืองนี้จะช่วยให้ดีขึ้น"

หลิวเฝิ่นเปิดโหลตักน้ำสีเหลืองส่งให้ หลิวชิวเยว่รีบยกดื่ม ทันใดนางรู้สึกว่าความร้อนก่อนหน้าบรรเทาลง น้ำสีเหลืองนี่ให้กลิ่นหอมหวานเหมือนดอกไม้ ยามไหลลงคอจึงหวานเย็นชุ่มคอ 

"โหลสีเหลืองนี้เรียกว่า สุราปราณหมื่นปีคุณสมบัติของมันช่วยให้ผู้ฝึกยุทธเพิ่มพลังลมปราณได้เท่าตัว คนธรรมดาหากดื่มเข้าไป ก็จะมีพลังมากกว่าเดิม ความสามารถเท่าเทียมกับผู้ที่ฝึกยุทธมานับสิบปี"

"มีสุราวิเศษเช่นนี้ด้วยหรือ ยอดเยี่ยมๆ ข้าขออีกสักจอกได้หรือไม่"

หลิวชิวเยว่เริ่มติดใจ นางยินดีเป็นหนูลองยาดื่มสุราวิเศษนี้เอง

"ดื่มมากในคราวเดียวไม่ได้ ฤทธิ์ของมันจะทำให้ร่างกายของเจ้าเปลี่ยนแปลงเร็วเกินไป เจ้าเสี่ยวเฮยมันเคยแอบกิน จนทำให้มันตัวเบาลอยอยู่บนฟ้าไปสามวัน"

สุราในห้องนี้ล้วนถูกทดลองโดยเจ้าเสี่ยวเฮยมาแล้ว หลิวเฝิ่นจึงรู้ผลกระทบของสุราเหล่านี้ดี

"มิน่าข้ารู้สึกตัวเบากว่าเดิม และยังคล่องแคล่ว ไม่ทราบว่าท่านมีสุราช่วยลดความอ้วนหรือไม่เจ้าคะ"

หลิวชิวเยว่เอ่ยถามด้วยความคาดหวัง สุราวิเศษในห้องนี้อาจจะมีสักโหลที่ช่วยนางเรื่องนี้ได้

"มี มันเรียกว่าสุราเทพธิดา สตรีใดดื่มเข้าไป จะช่วยให้รูปร่างงดงามราวเทพธิดาบนสวรรค์ สามารถสลายไขมันส่วนเกิน ดื่มอึกเดียวไขมันลดลงไปห้าจิน แต่ข้ายังไม่เคยทดลองหมักดู เพราะยังขาดวัตถุดิบ"

เมื่อได้ยินว่ามี หลิวชิวเยว่ใจฟูขึ้นมาทันที แต่ต้องแฟบลงเมื่อได้ยินประโยคต่อมา

"เช่นนั้น ท่านลองหมักสุราเทพธิดาให้ข้าได้หรือไม่ หรือท่านจะเมตตามอบสูตรหมักสุรานี้ให้ข้าไปหมักเอง หากท่านต้องการสิ่งใดที่ข้าสามารถหามาได้ ข้ายินดีมอบให้ทุกอย่าง"

หลิวชิวเยว่ยอมแลกกับทุกอย่างที่นางมี หากได้สูตรหมักสุราแสนวิเศษนี้มา

"ข้ามิอาจมอบสูตรหมักสุราให้ผู้อื่นได้ มันเป็นสูตรลับที่สืบทอดมาจากอาจารย์ของข้า"

หลิวเฝิ่นส่ายหน้า ดับความหวังของนางไป แต่หลิวชิวเยว่ไม่ยอมแพ้

"แล้วข้าต้องทำเช่นไร ถึงจะสามารถเรียนรู้สูตรหมักสุรานี้ได้"

เมื่อได้ยินหลิวชิวเยว่เอ่ยเช่นนี้ หลิวเฝิ่นก็นิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยว่า

"ถ้าเจ้าอยากเรียนรู้ มีทางเดียวคือ จงคารวะข้าเป็นอาจารย์ของเจ้า"

///