ตอนที่ 1. บทนำ

ตอนที่ 1. บทนำ

                รถยนต์คันหนึ่งแล่นอยู่บนถนน ภายในรถคือหลิวจิ้งหมิง เจ้าบริษัทผลิตสุราและส่งออกเยว่จิ่ว และ หลิวชิวเยว่ลูกสาวคนเดียวของเขา วันนี้เป็นวันครบรอบการก่อตั้งบริษัทผลิตสุราเยว่จิ่ว ลูกหลานทุกคนในตระกูลหลิวต้องไปสักการะศาลบรรพชน ซึ่งตั้งอยู่ในเมืองเฟินหยาง มณฑลซานซี

            เมื่อห้าสิบปีที่แล้วหลิวชิงบิดาของหลิวจิ้งหมิง ได้ตั้งบริษัทผลิตสุราและส่งออกจำหน่ายทั้งภายในและนอกประเทศ กิจการสืบทอดมาจนถึงรุ่นของหลิวจิ้งหมิง

            “เยว่เยว่ ไม่คิดจะมองใครสักคนหรือลูก”

            หลิวจิ้งหมิงเปรยขึ้นระหว่างทางที่กำลังนั่งรถ เขามองลูกสาววัยยี่สิบห้าปีของตนเองด้วยสายตาห่วงใย ลูกสาวบ้านอื่นอายุเท่านี้มีหลานให้อุ้มสองสามคนแล้ว แต่ลูกสาวของเขายังไร้วี่แววชายข้างกาย

            “หนูยังไม่รีบหรอกค่ะพ่อ ยังหาคนตรงสเปคไม่ได้”

            หลิวชิวเยว่ตอบอย่างขอไปที หญิงสาวถือว่าตัวเองเก่งและยังหน้าตาดี มีฐานะมั่งคั่งเป็นทายาทคนเดียวของมหาเศรษฐี จึงหยิ่งทระนง ผู้ชายคนไหนก็ไม่เข้าตาสักคน

            “เยว่เยว่ ลูกอายุยี่สิบห้าแล้วนะ ตอนแม่ของลูกอายุเท่านี้ก็มีหนูแล้ว พ่ออยากอุ้มหลานสักคน”

            “พ่อคะ ถ้าพ่ออยากอุ้มหลานจริงๆ ไว้หนูปรึกษาหมอหาวิธีทางการแพทย์ เลือกสเปิร์มจากผู้ชายสักคนมาเป็นพ่อพันธุ์”

            ความคิดของลูกสาว ทำเอาท่านประธานหลิวถึงกับถอนหายใจออกมา เขาส่งลูกสาวไปเรียนต่างแดนจนซึมซับแนวคิดของสตรีตะวันตกมาเต็มที่ การจับคลุมถุงชนแต่งงานคงไม่ใช่เรื่องง่าย

            “เยว่เยว่ ผู้หญิงควรมีสามีไว้ดูแลปกป้องนะ ถ้าเกิดพ่อตายไปใครจะมาดูแลลูก”

            “หนูดูแลตัวเองได้ค่ะ แค่มีเงินและมีสมอง ก็อยู่ได้โดยไม่ต้องพึ่งผู้ชายแล้ว”

            “ ถึงยังไงลูกต้องแต่งงาน พ่อจะให้ลูกไปดูตัวกับคนที่พ่อหมายตาไว้ ”

            “พ่อคะ หนูไม่...”

            เอี๊ยด!

            หลิวชิวเยว่ยังไม่ทันได้ปฏิเสธ คนขับรถก็เหยียบเบรกกระทันหัน สองพ่อลูกหันไปมองถนนก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อเห็นรถบรรทุกคันใหญ่จอดขวางทางอยู่

            “นายท่านครับ ท่าทางไม่ดีแล้วครับ”

            คนขับรถหันมาบอกเจ้านายแล้วถอยรถออกมา แต่ไม่ทันจะไปได้ไกลก็มีรถบรรทุกอีกคันจอดขวางปิดท้ายไว้ สองพ่อลูกมองหน้ากันรับรู้ถึงอันตราย พวกเขาทำธุรกิจใช่ว่าจะไม่เคยขัดแย้งกับใคร ครั้งนี้ไม่รู้ไปเหยียบตาปลาใครเข้า

            “นายท่าน คุณหนู รีบลงจากรถก่อนครับ ไม่ไกลจากนี้มีหมู่บ้านอาจจะขอความช่วยเหลือได้”

            “อาจง แกก็ระวังตัวด้วย”

            หลิวจิ้งหมิงตบไหล่คนขับรถ แล้วจับแขนลูกสาวพาลงจากรถ วิ่งไปยังป่ารกข้างทางทันที    

            “พ่อคะ พวกมันเป็นใครกันคะ”

            หลิวชิวเยว่หันมาถามบิดา ขณะซอยเท้าพากันหลบหนีการไล่ล่า เสียงปืนดังก้องขึ้นอยู่ด้านหลังอาจงคนขับรถไม่รู้จะเอาตัวรอดได้หรือไม่ ตอนนี้ไม่มีเวลาห่วงใครนอกจากความปลอดภัยของตัวเองกับบิดา

            “พ่อก็ไม่รู้เหมือนกัน รีบวิ่งเถอะพวกมันใกล้เข้ามาแล้ว”

            หลิวจิ้งหมิงจับมือลูกสาวไว้ พยายามเร่งฝีเท้าไปให้ไกลจากที่นั่นให้มากที่สุด ขณะเดียวกันก็รู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมาบริเวณอกข้างซ้าย บ่งบอกว่าโรคหัวใจของเขากำลังจะกำเริบ ได้แต่ฝืนทนพาตัวเองวิ่งไป

            เปรี้ยง!

          เสียงปืนและเสียงฝีเท้าไล่ตามมาไม่ห่าง กระสุนร้อนๆ ถูกยิงมายังด้านหลังของสองพ่อลูก นัดหนึ่งแล่นไปเจาะเข้าตรงแผ่นหลังของหลิวจิ้งหมิงทำให้เขาเสียหลักล้มลง ฉุดให้ลูกสาวพลอยล้มตาม

          โอ๊ย!

          เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดดังขึ้น      

            “พ่อคะ พ่อเป็นยังไงบ้าง”

            หลิวชิวเยว่ประคองบิดาให้ลุกขึ้นนั่ง มือกดบาดแผลห้ามเลือดที่กำลังไหลออกมาไว้ หลิวจิ้งหมิงหอบหายใจแรงสีหน้าบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด

          “รีบหนีไป ไม่ต้องห่วงพ่อ หนูต้องรอด”

            “ไม่นะคะ เราต้องไปด้วยกัน”

            หลิวชิวเยว่ส่ายหน้า พยายามลากร่างหนักอึ้งของบิดาพาไปด้วย แต่ก็ไปได้ไม่กี่ก้าว คนร้ายก็ตามมาทัน พวกมันมีด้วยกันสี่คน เข้ามาล้อมทั้งสองไว้

            “เอาตัวพวกมันไปที่หน้าผา!”

            หัวหน้ามือสังหารสั่งการ ใบหน้าของเขามีผ้าปกปิดไว้ เห็นเพียงดวงตาเท่านั้น เสียงที่ได้ยินคุ้นหูสองพ่อลูกมาก หลิวชิวเยว่กับหลิวจิ้งหมิงถูกพามายังหน้าผา หลิวจิ้งหมิงเลือดไหลท่วมหอบหายใจใกล้จะหมดแรง ในขณะที่หลิวชิวเยว่พยายามสงบใจไม่ดิ้นรนให้เปลืองแรง

            “แกเป็นใคร ทำไมถึงทำร้ายพวกเรา”

            หลิวชิวเยว่เอ่ยถาม ต้องการรู้ว่าคนที่ทำร้ายพวกเธอสองพ่อลูกเป็นใคร หากตายไปจะได้ทวงแค้นได้ถูกคน ตอนนี้สภาพของเธอกับพ่อไร้หนทางรอดแล้ว

            “อยากรู้นักใช่ไหม ได้สิ... ฉันจะให้รู้ก่อนตาย”

            ผ้าปิดหน้าถูกดึงออกเผยให้เห็นใบหน้าที่ซ่อนอยู่ หลิวชิวเยว่เบิกตากว้าง หลิวจิ้งหมิงเองแทบไม่เชื่อสายตา

            “เป็นแก...”

            หลิวชิวเยว่ครางในคอด้วยความผิดหวัง ไม่นึกว่าคนที่คิดฆ่าเธอกับพ่อจะเป็นคนคนนี้

            “แกมันสารเลว ไอ้คนเนรคุณ!”

            หลิวจิ้งหมิงด่าทอคนตรงหน้าด้วยความแค้นใจ เขาโง่เองที่เอางูพาตัวนี้มาไว้ใกล้ตัว จนมันมีโอกาสทำร้ายเขากับลูกในวันนี้

            “คนสารเลว คนเนรคุณคนนี้ จะขอดูแลตระกูลหลิวและบริษัทเยว่จิ่วเอง หึ โยนมันลงไป!”

            ชายสองคนลากตัวหลิวจิ้งหมิงไปยังขอบหน้าผา หลิวชิวเยว่พยายามดิ้นรนเพื่อช่วยบิดาสะบัดจนหลุด ยื่นมือไปจับไว้ได้ทันก่อนจะร่วงลงไป ร่างของหลิวจิ้งหมิง ห้อยอยู่ขอบหน้าผา

            “เยว่เยว่ ปล่อยมือ”

            คนเป็นพ่อร้องบอกลูกสาว เมื่อเห็นนรกรออยู่เบื้องล่าง ไม่ต้องการให้ลูกต้องหล่นร่วงลงไปพร้อมกัน แต่หลิวชิวเยว่ไม่ยอมปล่อย

            “พ่อคะ จับไว้แน่นๆ นะคะ หนูจะช่วยพ่อ”

            ด้านหลังกลุ่มคนร้ายมองดูฉากนี้ด้วยสายตาเย็นชา คนเป็นหัวหน้าหันไปสบตากับลูกสมุน ก่อนที่หนึ่งในสามคน จะขยับไปด้านหลังของหลิวชิวเยว่

            เปรี้ยง !

            เสียงปืนดังลั่นขึ้น หลิวชิวเยว่สะดุ้งเฮือก มือของเธอหลุดจากอุ้งมือของบิดา มีบางสิ่งกระชากร่างกายของเธอ พร้อมกับความมืดที่กำลังคลุมไปทั่วร่างกาย ความหวาดกลัววูบเข้ามาในหัว มีความรู้สึกว่าร่างกายของเธอกลายเป็นลูกข่างหมุนติ้ว ก่อนที่ทุกอย่างจะดับวูบลงไป

            ...