บทที่ 669

สายตาแบบนี้ทำเอาฟู่เจิงรู้สึกสบายใจสุด ๆ

เขายิ้มชืด ๆ ทีหนึ่ง “ไม่หรอก วางใจเถอะ”

ต่อให้ไม่มีเรื่องนี้ ฮั่วตงเฉิงก็ไม่มีทางละทิ้งการหาเรื่องตระกูลฟู่อย่างแน่นอน

ฉะนั้น เขาไม่จำเป็นต้องเกรงใจอะไรคนตระกูลฮั่ว

“งั้นก็ดีแล้ว”

ภายในห้องรับรอง ฟู่ซือฝานกินข้าวเย็นไปได้ครึ่งหนึ่งก็เริ่มง่วงแล้ว เธอผล็อยหลับไปในอ้อมอกของฟู่เจิง

เวินเหลียงไม่ทันได้กินอะไรเท่าไรก็วางตะเกียบลงแล้ว

เมื่อฟู่เจิงเห็นดังนั้น เขาก็เอ่ยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า “กินแค่นี้เองเหรอ?”

“ไม่ค่อยหิวน่ะ”

“อารมณ์ไม่ดี?”

เวินเหลียงใช้ความเงียบตอบกลับ

“ฉันรู้เรื่องของฉู่ซืออี๋แล้ว รายงานอาการป่วยของเธอเป็นเรื่องโกหก”

เวินเหลียงไม่เคยสงสัยเรื่องนี้มาก่อน เพราะในคดีลักพาตัวเธอเห็นฉู่ซืออี๋อยู่ในฐานะของเหยื่อ และคิดว่าฟู่เยว่ต่างหากที่เป็นฆาตกรที่อยู่เบื้องหลัง

ทว่าฟู่เจิงเชื่อฟู่เยว่ เชื่อว่าคดีลักพาตัวนั่นฉู่ซืออี๋เป็นคนกำกับและแสดงเอง

คดีลักพาตัวเป็นเรื่องโกหก แน่นอนว่ารายงานอาการป่วยก็ต้องเป็นเรื่องโกหกเช่นกัน

เมื่อพูดมาถึงตรงนี้ ฟู่เจิงก็ชะงักไปพลางเงยหน้ามองเวินเหลียงทีหนึ่ง

ก่อนหน้านี้ เขาเชื่อรายงานอาการป