บทที่ 667

“โอเค”

เวินเหลียงขึ้นไปรอบนรถ ส่วนฟู่เจิงอุ้มฟู่ซือฝานเข้าไปในลิฟต์พร้อมกับเหล่าบอดีการ์ด

หน้าประตูห้องพักผู้ป่วย คนที่เป็นหัวหน้ายืนเฝ้าอยู่ข้างนอกกับลูกน้องอีกคน

เมื่อเห็นฟู่เจิงอุ้มฟู่ซือฝานเดินมาโดยไม่ได้มีด้วยเจตนาดี ก็พลันตื่นตัวระแวดระวังขึ้นมา

ฟู่เจิงหยุดฝีเท้าในตำแหน่งที่ห่างจากหน้าประตูห้องพักผู้ป่วยสิบเมตร เขาส่งสัญญาณมือและพูดกับฟู่ซือฝานด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า “ฝานฝานอย่าดูนะ”

ฟู่ซือฝานหันหน้าหนีไปอย่างเชื่อฟัง

บอดีการ์ดแปดคนที่อยู่เบื้องหลังเดินขึ้นหน้าไปพร้อมกัน ก่อนจะจัดการกับพวกคนที่เป็นหัวหน้าทั้งสองคนอย่างรวดเร็ว

การเคลื่อนไหวด้านนอกทำเอาคนที่อยู่ในห้องพักผู้ป่วยตกใจ เสียงของหลินเจียหมิ่นแว่วดังออกมา “ฮั่วอัน เกิดอะไรขึ้น?”

คนเป็นหัวหน้าที่ชื่อฮั่วอันถูกบอดีการ์ดใช้เศษผ้าอุดปากเอาไว้ จึงทำได้เพียงส่งเสียงอือ ๆ ออกมาเท่านั้น

เมื่อรู้สึกไม่ชอบมาพากล หลินเจียหมิ่นกำลังคิดจะออกมาดูด้วยตัวเองพอดี ทว่าจู่ ๆ ประตูห้องพักผู้ป่วยก็ถูกเปิดออก

ฟู่เจิงอุ้มฟู่ซือฝานเดินเข้ามา

หลินเจียหมิ่นอึ้งไป เธอขมวดคิ้วเล็กน้อยพลางมองใบหน้าของฟู่เจิง “ฟู่เจิง? ไม่นึกเลยว่านายจะมาเร็