บทที่ 650

เวินเหลียงลุกออกจากเตียงไปอาบน้ำ พร้อมลวดบอกฟู่เจิงว่า “คุณรออยู่ที่นี่เฉย ๆ ไปก่อน รอซือซือไปทำงานแล้ว ค่อยให้คนเอาเสื้อผ้ามาให้คุณ”

“อืม” ฟู่เจิงนอนมุดอยู่ในผ้าห่ม ใบหน้าเผยความแดงระเรื่อออกมาเล็กน้อย ริมฝีปากแห้งจนขาวซีด น้ำเสียงแหบนิดหน่อย

เวินเหลียงขมวดคิ้วเข้าหากันเล็กน้อย พลางมองประเมินฟู่เจิงอย่างละเอียดทีหนึ่ง “คุณ...ไม่สบายหรือเปล่า?”

ฟู่เจิงยกมือขึ้นไปสัมผัสอุณหภูมิร่างกายตรงหน้าผากของตน เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่ง “เหมือนจะใช่มั้ง”

เวินเหลียง “...”

เธอออกนอกห้องไป แล้วกลับเข้ามาพร้อมกับถือน้ำร้อนแก้วหนึ่ง และยาลดไข้หนึ่งกล่องอยู่ในมือ เธอวางไว้ให้เขาบนหัวเตียง “ดื่มน้ำก่อนสักหน่อยนะ เดี๋ยวตอนให้เลขาเอาเสื้อผ้ามาให้ก็ให้เขาเอาอาหารเช้าติดมือมาให้คุณด้วย กินข้าวเช้าเสร็จแล้วค่อยกินยา”

“อืม”

เมื่อได้ยินคำที่เธอพูดกำชับอย่างใส่ใจ ฟู่เจิงก็มีความรู้สึกเหมือนว่าไม่ได้ยินคำนี้มานานแล้วประเภทหนึ่ง “ขอบคุณนะ”

เมื่อก่อนเธอมักจะพูดคำพูดประเภทนี้กับเขาบ่อย ๆ

ทว่าตอนนี้เขาไม่ได้ยินมันมานานแล้ว

เขานอนมองเธอ “อาเหลียง เธอดีกับฉันมากจริง ๆ”

เวินเหลียงถลึงตาใส่เขาทีหนึ่ง ก่อนจะหมุนตัวเ