บทที่ 608

จังหวะนี้เอง พนักงานก็เคาะประตูเข้ามาทยอยเสิร์ฟอาหาร

ฟู่เจิงหยิบตะเกียบขึ้นมาพร้อมเปลี่ยนเรื่องคุย “กินข้าวกันเถอะ”

กลิ่นหอมชวนกินคละคลุ้งไปทั่วทั้งห้องรับรอง เนื้อแพะน้ำแดงถูกวางมาทางเวินเหลียง กลิ่นตลบอบอวลกลบทุกสิ่ง ทว่าไม่ได้ชัดเจนนัก

ฟู่เจิงเห็นเวินเหลียงยื่นตะเกียบไปคีบเนื้อแพะน้ำแดงอยู่บ่อย ๆ จึงเอ่ยขึ้นด้วยความสงสัยว่า “มันอร่อยขนาดนั้นจริง ๆ เหรอ?”

“ถ้าได้ละก็ คุณอยากลองไหม?”

ฟู่เจิงยื่นตะเกียบออกไปคีบคำหนึ่ง

เพิ่งจะเอามาใกล้ ๆ ปาก ก็ได้กลิ่นสาบแพะรุนแรงฟุ้งขึ้นมาสายหนึ่ง

เขาฝืนกัดเข้าไปคำหนึ่ง จากนั้นก็เคี้ยวแบบฝืน ๆ ก่อนจะหลับตากลืนลงไป

“เป็นยังไงบ้าง?”

เห็นสีหน้าของเขาเวินเหลียงก็ไม่หวังอะไรทั้งสิ้น

“ไม่ไหว” ฟู่เจิงตอบทั้งหน้าแข็งทื่อราวกับท่อนไม้

“ไม่ชอบก็ไม่ต้องฝืน” เวินเหลียงเอ่ย

ทว่าไม่รู้ประโยคนี้ไปจี้จุดฟู่เจิงตรงไหนเข้า

หลังกินชิ้นนี้เสร็จเขาก็คีบขึ้นมาอีกชิ้น

กินไปได้ครึ่งหนึ่ง เวินเหลียงเม้มปากพลางมองฟู่เจิงทีหนึ่ง “ฟู่เจิง”

“หืม?” ฟู่เจิงเงยหน้าขึ้นมา

“ขอบคุณนะ” เวินเหลียงเอ่ยขึ้นด้วยท่าทางจริงจัง

“ขอบคุณฉันเรื่องอะไร?”

“ถึงคุณจะข้ามหัวฉันไปตกลงแ