บทที่ 547

ขณะที่ทั้งสองคนเดินผ่านไป เยี่ยนหวยแอบชำเลืองมองใบหน้าด้านข้างของฟู่เจิง จู่ ๆ ก็รู้สึกคุ้นหน้าอยู่หน่อย ๆ เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน ความรู้สึกคุ้นหน้าประเภทนี้ ไม่ได้มาจากความคลับคล้ายคลับคลาของฟู่เจิงและฮั่วตงเฉิง

แต่เขาก็นึกไม่ออกว่าเคยเจอที่ไหน

บางทีพวกเขาอาจมีวาสนาเคยได้พบกันครั้งหนึ่งตอนที่ฟู่เจิงไปทำงานที่ต่างประเทศก็ได้

เยี่ยนหวยมองเงาเบื้องหลังของทั้งสองคนที่เดินจากไป ก่อนจะเอ่ยถามขึ้นอย่างไม่ได้ใส่ใจว่า “นั่นคือฟู่เจิงที่เพิ่งเข้ารับตำแหน่งประธานกรรมการใหญ่ของฟู่ซื่อ กรุ๊ปคนใหม่?”

“อืม”

“ฉันจำได้ว่าเหมือนพวกเขาจะหย่ากันแล้ว?”

“หย่าแล้ว แต่จนใจฟู่เจิงดันเกาะติดหนึบ อย่างกับกอเอี๊ยะหนังหมาเหมือนคนบางคนไง” ถังซือซือเอ่ยขึ้นเบา ๆ

หลังจากนั้นเธอก็ไม่สนว่าสีหน้าของเยี่ยนหวยจะเป็นยังไง แต่เดินไปขอบคุณพี่ใหญ่ทั้งสองคนที่กำลังกดโจรเอาไว้เลย เสนอจะเลี้ยงข้าวพวกเขาหลังให้การเสร็จแล้ว

พี่ใหญ่คนหนึ่งเอ่ยขึ้นว่า “ไม่ต้องหรอกครับ นี่ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ผมว่านะ คุณควรเลี้ยงข้าวพ่อหนุ่มคนนั้นดีกว่า ถ้าไม่ได้เขาไม่แน่ว่าจะจับโจรได้จริง ๆ”

ถังซือซือหันหน้าไปมองเยี่ยนหวยทีหนึ่ง ก่อนจะเ