Share

บทที่ 456

หลังออกมาจากโรงหนัง เวินเหลียงยื่นมือสอดนิ้วเข้าไปในผมตรงจอนที่หูด้านล่าง ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า “ที่บ้านนายยังมีวัสดุที่ถูกตัดสินว่าไม่ได้มาตรฐานอยู่อีกไหม?”

เมิ่งเซ่อพยักหน้า “ที่บ้านยังมีอีกล็อตหนึ่ง ทีแรกคิดจะส่งไปบ้านเจ้าของ ยังไม่ทันได้ส่งก็ถูกรายงานแล้ว”

“งั้นเราไปเอาที่บ้านนายมาสักส่วนละกัน”

“ได้ครับ”

ทั้งสองคนมายังลานจอดรถ เวินเหลียงนั่งลงในตำแหน่งคนขับ ส่วนเมิ่งเซ่อนั่งตรงที่นั่งข้างคนขับ

เขาคาดเข็มขัดนิรภัยเรียบร้อยแล้ว เมื่อเห็นเวินเหลียงที่กำลังสตาร์ตรถ ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกผิดขึ้นมาเล็กน้อย “พี่ครับ ไม่งั้นให้ผมขับรถให้ดีไหมครับ?”

เวินเหลียงหันหน้าไปพลางยิ้ม “ฉันขับดีกว่า ใบขับขี่สากลของนายจะใช้ในประเทศได้ก็ต่อเมื่อต้องยื่นเรื่องให้เสร็จก่อน”

“ผมค่อยไปยื่นเรื่องวันหลังก็แล้วกัน” เมิ่งเซ่อเอ่ย

ผ่านไปครึ่งชั่วโมง เวินเหลียงก็มาจอดรถตรงพื้นที่จอดรถสาธารณะหน้าประตูย่านบ้านเมิ่งเซ่อ “นายไปเอาเถอะ ฉันขอไม่ลงไปแล้วกันนะ”

“งั้นพี่ก็รอผมอยู่ที่นี่นะครับ เดี๋ยวผมออกมา”

เมื่อเมิ่งเซ่อพูดจบ เขาก็ปลดเข็มขัดนิรภัยออกแล้วเดินลงจากรถไป

ขณะกำลังจะปิดประตูรถ เวินเหลียงก็เรียกให้เขา
บทที่ถูกล็อก
อ่านต่อเรื่องนี้บน Application

Related chapter

Latest chapter

DMCA.com Protection Status