บทที่ 457

หลังสบกับสายตาที่เต็มไปด้วยความคาดหวังของเมิ่งเซ่อ เวินเหลียงก็พยักหน้าเบา ๆ

ทั้งสองคนเดินเคียงคู่กันออกไป เดินไปทางสแควร์ที่อยู่ใกล้ ๆ อย่างช้า ๆ ราวกับเดินเล่น

ข้างถนนคนเดินสัญจรไปมากันอย่างรีบเร่ง มีแค่พวกเขาสองคนที่เดินไปเบื้องหน้าอย่างเชื่องช้า พูดคุยกันไปเรื่อยเปื่อย

ทันใดนั้น ขณะที่แขนของเมิ่งเซ่อกำลังแกว่งอยู่ก็ไปแตะถูกมือของเวินเหลียงเข้า

เวินเหลียงชักกลับโดยอัตโนมัติ แล้วเดินหน้าต่อไป ปากก็พลางเอ่ยขึ้นว่า “...ฉันเคยลองชิมของร้านเค้กที่อยู่ที่จินติงสองสามร้าน...”

เมิ่งเซ่อก้มหน้า เขาไม่ได้สนใจเลยว่าเวินเหลียงกำลังพูดอะไรอยู่

หูเขาแดงระเรื่อ เขาหลับตาลง รวบรวมความกล้าให้ตัวเองอยู่ในใจ ทันใดนั้นเขาก็จับมือน้อย ๆ แสนเรียวเล็กและนุ่มนิ่มของเวินเหลียงเอาไว้แน่น

มือของเขาใหญ่กว่าเวินเหลียงเบอร์หนึ่ง กุมมือของเธอเอาไว้แน่น

ความรู้สึกการสัมผัสผิวหนังที่แผ่ขึ้นมา ทำเอาเวินเหลียงอึ้งไปครู่หนึ่ง คิดจะสะบัดออกตามสัญชาตญาณ

เพียงแต่เธออดกลั้นเอาไว้

เวินเหลียงเม้มริมฝีปาก พลางก้มหน้า ไม่พูดอะไรทั้งสิ้น

ในวินาทีนี้เธอรู้สึกเพียงอิหลักอิเหลื่อ จิตใจพะว้าพะวงอยู่ไม่เป็นสุข

ในหัววาบ