บทที่ 352

“ขอบคุณนะ พวกเราต่างก็ไม่มีใครชนะทั้งนั้น” เวินเหลียงวางตะเกียบ

“ฉันกลับประเทศก็ได้ แต่ฉันอยากให้เธอไปส่งฉันที่สนามบิน” ทันใดนั้นฟู่เจิงก็หยิบยื่นเงื่อนไขมา

เวินเหลียงอึ้งไปเล็กน้อย เขาจะปล่อยเธอง่าย ๆ ขนาดนี้เลยเหรอ?

“ได้ เมื่อไรล่ะ?” เวินเหลียงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้าและขานรับ

“พรุ่งนี้”

“โอเค”

ฟู่เจิงหยิบขวดไวน์ที่ยังไม่ได้เปิดขวดหนึ่งซึ่งตั้งอยู่บนโต๊ะขึ้นมา จากนั้นก็เทใส่แก้วตรงหน้าเวินเหลียงจนเต็ม “ชิมดูสิ นี่เป็นไวน์ขึ้นชื่อของร้านอาหารแห่งนี้เลย”

จากนั้นฟู่เจิงก็รินให้ตัวเองแก้วหนึ่ง

เวินเหลียงยกแก้วไวน์ขึ้นมาชนกับแก้วของฟู่เจิง ผิวแก้วแตะที่ริมฝีปากล่าง เธอดื่มเข้าไปอึกหนึ่ง รสหวานหอมของผลไม้เข้าไปในปาก นุ่มนวลและเข้มข้น

“เป็นยังไงบ้าง?”

“ไม่เลวเลย” เวินเหลียงแจ๊บปากเบา ๆ ก่อนจะดื่มไปอีกอึกหนึ่ง

“เหล่านี่ค่อนข้างแรง อย่าดื่มเยอะเกินไปล่ะ”

“อืม” เวินเหลียงขานรับเสียงหนึ่ง “อันที่จริงตอนที่รับใบสำคัญการหย่ามาเสร็จในวันนั้น ฉันอยากจะเลี้ยงข้าวคุณสักมื้อ เหมือนกับวันที่พวกเรารับใบทะเบียนสมรสในวันนั้น คุณเลี้ยงข้าวฉัน ฉันก็ต้องเลี้ยงคุณกลับ เจอกันด้วยดีก็จาก