Share

บทที่ 128

หรือว่าโรคที่ว่าของฉู่ซืออี๋จะเกิดจากเรื่องนี้?

“มันผ่านไปไม่ได้ ไม่ได้”

ฉู่ซืออี๋ร้องไห้โฮ “พอฉันหลับตาลงก็จะนึกถึงภาพในตอนนั้น ฉันลืมไม่ลง ฉันตะโกนเรียกชื่อคุณ หวังว่าคุณจะมาช่วยฉัน...”

ฟู่เจิงเงียบ

เวินเหลียงยืนอยู่ตรงมุม ไม่ได้ออกไป

ข้างนอกมีเสียง ‘ปัง’ เสียงร้องไห้ถูกคั่นด้วยประตูรถ

เวินเหลียงเป่าลมกับมือทั้งสองที่แข็งไปเล็กน้อย เบี่ยงตัวมองข้างนอก คาเยนน์สีดำออกจากที่จอดรถชั้นใต้ดินแล้ว

เวินเหลียงมองหน้าจอโทรศัพท์ ถอนหายใจเบา ๆ มีความรู้สึกว่าเรื่องจบลงแล้ว

เธอรู้แต่แรกแล้วว่าฟู่เจิงต้องยอมฉู่ซืออี๋

เธอไม่คาดหวังกับฟู่เจิงแล้ว ดังนั้นจึงไม่รู้สึกผิดหวัง กลับมีความหดหู่และเศร้าหมองเล็กน้อย

มีความรู้สึกว่ามันเป็นอย่างที่คิด

เธอรักเขา กลับไม่กล้าคาดหวังกับเขา

เวินเหลียงกลับเข้าลิฟต์ไปชั้นหนึ่งอีกครั้ง แล้วจึงออกไปโบกรถกลับบ้าน

ระหว่างทางมีข้อความของฟู่เจิงส่งมา “ขอโทษนะเวินเหลียง ฉันมีธุระนิดหน่อยจะไปก่อน”

“ค่ะ ฉันจะโบกรถกลับบ้าน” เวินเหลียงตอบ

“ตอนเย็นกลับบ้านรอฉันกินข้าวด้วย”

“ค่ะ”

เวินเหลียงตอบกลับข้อความ ทว่าเธอไม่ใส่ใจ

ที่แล้วมาฟู่เจอถูกฉู่ซืออี๋เรียกตัวไปหลา
บทที่ถูกล็อก
อ่านต่อเรื่องนี้บน Application

Related chapter

Latest chapter

DMCA.com Protection Status