บทที่ 116

ฟู่เจิงมองเวินเหลียงพักหนึ่งจึงหัวเราะ “เวินเหลียง นี่มันไม่ตลกเลยนะ ถึงเธอจะมีความขัดแย้งกัยอู๋หลิงเรื่องงาน แต่ก็ไม่ควรเอามาล้อเล่นแบบนี้”

มิน่าอู๋หลิงถึงพูดแบบนั้น

แต่ถึงอู๋หลิงจะไม่บอกไว้ล่วงหน้า เขาก็ไม่เชื่อ

อู๋หลิงทำงานที่ฟู่ซื่อมาหลายปีแล้ว เป็นคนตั้งใจทำงาน ทุกคนเห็นในความสามารถของเธอ หนำซ้ำอู๋หลิงยังมีแฟนหนุ่มที่คบหากันหลายปี จะชอบเชาได้อย่างไร?

เวินเหลียงนิ่งเงียบไม่พูดต่อ

ดูสิ ฟู่เจิงไม่เชื่อคำพูดของเธอ แล้วทำไมต้องทำเป็นเป็นห่วงเป็นใยเธอด้วย?

หรือว่าเธอลืมไปว่าฟู่เจิงเล่นละครตบตามาตลอด? เธอกลับเห็นความห่วงใยของเขาเป็นจริงเป็นจัง?

ตอนกลางวันใกล้จะพักเที่ยง เวินเหลียงได้รับข้อความไลน์จากฟู่เจิง

“กลางวันมาที่ห้องทำงานฉัน สั่งเผื่อเธอแล้ว”

เวินเหลียงมองห้องแชต พิมพ์ตัวอักษร : ฉันจะไปกินที่โรงอาหาร

นิ้วชี้ของเธออยู่ตรงปุ่ม แต่อย่างไรก็ไม่กดลงไป ค้างสองสามวินาทีแล้วเธอจึงลบข้อความและตอบว่า “ค่ะ”

ถึงห้องทำงานของฟู่เจิง บนโต๊ะหน้าโซฟามีมื้อเที่ยงวางอยู่เต็มไปหมด

เวินเหลียงเดินไป เห็นข้างกล่องอาหารมื้อเที่ยงมีถุงขนมที่คุ้นเคยอยู่

เห็นสายตาของเวินเหลียงมองไปด้านข้าง ฟู่