บทที่ 119

แต่พอคิดดูอีกทีกลับไม่มีความจำเป็นต้องถาม ส่วนมากแล้วน่าจะเป็นความจริง

ตอนนั้นพวกเขาไม่ได้สนิทกัน ไม่มีเหตุผลที่ฟู่เจิงจะซื้อขนมเค้กให้เธอ

อีกอย่างถ้าเธอถาม เขาจะรู้ว่าเธอชอบเขา

จะให้เขารู้ไม่ได้

“ไม่เข้าใจเหรอ?” ฟู่เจิงถามถามอย่างบีบคั้น

เวินหลียงเงยหน้ามองฟู่เจิง “คุณเอาจริงเหรอ?”

“ก็ต้องจริงสิ” ฟู่เจิงสบสายตากับเธอ “ฉันตั้งใจรักษาสัญญาที่ให้ไว้กับคุณปู่เสมอ”

เวินเหลียงหลุบตาลงไม่พูด หลายวันนี้เธอสัมผัสถึงความห่วงใยของฟู่เจิงที่มีต่อเธอราง ๆ เพียงแต่เธอไม่เชื่อฟู่เจิงแล้ว ยอมรับอย่างสงบไม่ได้

อาจเป็นเพราะเธอกำลังกลัว

กลัวว่าตัวเองจะถลำลึกอีกครั้งแล้วถอนตัวไม่ขึ้น สูญเสียความเป็นตัวเองตัวเอง ไม่กล้ายอมรับ

เห็นเวินเหลียงเงียบ ฟู่เจิงจึงขยับเข้ามาใกล้ กดศีรษะของเธอเข้ากับทรวงอกของตัวเอง “อาเหลียง อย่าทำตัวห่างเหินฉัน ในเมื่อเธอรับปากกับคุณปู่แล้ว ทำไมไม่ลองเปิดใจกับฉันดูบ้างล่ะ”

“งั้นก็ต้องดูการกระทำของคุณแล้ว” เวินเหลียงพูดเสียงแผ่วเบา

ปล่อยให้เป็นไปตามธรรมชาติแล้วกัน

เธอไม่ห่างเหินเขาได้ กลับเข้าหาทำสนิทสนมด้วยไม่ได้ ประกันว่าก่อนที่อันตรายจะมาถึงจะสามารถถอนตัว

“อืม งั้น