บทที่ 101

“เธอเดินเข้าสู่ฤดูร้อนเคียงข้างฉัน ก้าวผ่านเมืองที่วุ่นวาย เสียงเพลงยังคงดำเนินต่อไป ในดวงตาคู่นั้นที่เหมือนดอกทับทิมของเธอ ไม่เห็นความอ่อนโยนของเธอ รอยยิ้มที่งดงามจางหาย วันเวลาไม่อาจหยุดเดิน ก้อนเมฆเคลื่อนคล้อยมาเฝ้ารอ ฉันคิดถึงเธอจริง ๆ ในทุกฤดูฝน เธอเลือกที่จะลืม แต่ฉันกลับทำใจไม่ได้สักนิด กระดาษสั้นแต่ความรักนั้นยาว มีระลอกคลื่นมากมายที่บรรยายไม่มีวันหมด เรื่องราวของฉันล้วนเกี่ยวข้องกับเธอ ทำไมถึงหลงรักเขา และตัดสินใจกลับบ้านกับเขา ทิ้งทุกสิ่งของฉันทุกอย่างของฉันโดยไม่สนใจ กระดาษสั้นแต่ความรักนั้นยาว ไม่อาจบรรยายช่วงเวลาในวัยเด็กได้หมด เรื่องราวของฉันยังคนเกี่ยวข้องกับเธอ......”

น้ำเสียงของนักร้องไม่นับว่าโดดเด่นนัก ความไพเราะก็ถือว่าธรรมดา อาจเป็นเพราะตอนนี้มีลูกค้าไม่มาก เสียงร้องจึงฟังดูขี้เกียจสักหน่อย

แต่ก็ยังทำให้เวินเหลียงตาแดง และรู้สึกปวดใจได้

เพราะข่มอารมณ์มาทั้งวัน จู่ ๆ จึงระเบิดออกมาในคราวเดียว

สิบกว่าปีมานี้เธอเป็นผู้ชมมาโดยตลอด มองดูฟู่เจิงเรียนจบจากมหาวิทยาลัยชิงเซ่อ เติบโตจนกลายเป็นประธานของฟู่ซื่อ กรุ๊ปที่แบกรับภาระทุกอย่างของบริษัทอยู่ในตอนนี้

เขาคือเป้าหมา