1.กาลก่อน ณ สวรรค์ชั้นฟ้า (3)

เทพสงครามกลับมาโดยมีเจ้าของเรือนร่างสะโอดสะองในชุดทะมัดทะแมงพร้อมออกศึกของหนิงเฟิ่งพระชายาก้าวตามเข้ามาหยุดยืนหน้าแท่นประทับ

“ไท่จื่อ”

เจ้าของเสียงหวานเอ่ยพร้อมย่อตัวลง ใบหน้างามล้ำสงบนิ่งไม่มีลนลานกลัวเกรง ดวงตาคู่งามมองตรงแน่วนิ่งไร้แววหวาดหวั่นหรือรู้สึกผิดทำให้ผู้เห็นนึกขัดใจ

“หนิงเฟิ่ง รู้ความผิดหรือไม่”

คิ้วเรียวสวยกระตุกเล็กน้อยกับเสียงเข้มที่ดูเหมือนจะตัดสินนางไปแล้ว

“ข้ามีเหตุจำเป็นไม่อาจร่วมทัพ ขอไท่จื่อประทานอภัย”

หนิงเฟิ่งคุกเข่าลงพร้อมขอในสิ่งที่คิดว่านางทำผิด

“อภัย? กิจอันใดสำคัญกว่าการสู้ศึกใหญ่ปกป้องมวลมนุษย์กับทุกดินแดนจากเผ่าพันธุ์ปิศาจ”

ยิ่งฟังคำขอของชายาตนไท่จื่อเจิ้งหานก็ยิ่งไม่พอใจ

“ข้าไม่ได้มีกิจอันใด เพียงแต่ข้าไม่อาจร่วมทัพได้”

“หนิงเฟิ่ง!”

นอกจากไม่สำนึกแล้วชายายังใช้คำบิดเบือนหนีความผิดในสายตาไท่จื่อ

“หรือเจ้าเห็นว่าตนไม่ผิด มีกิจกับไม่อาจร่วมทัพต่างกันอย่างไร นั่นถือเป็นความผิดด้วยกันทั้งสิ้น อย่าใช้ความเป็นชายาของข้าลบเลือนความผิดของเจ้า ยิ่งเป็นคนใกล้ตัวข้ายิ่งไม่อาจละเลย”

พระชายาเหมือนจะเอ่ยบางอย่างทว่าทหารยามด้านหน้าเอ่ยขึ้นมาก่อน

“เรียนไทจื่อ ท่านเทพวิหคสือเฟิ่งกับเจ้าบาดาลขอเข้าพบขอรับ”

“เข้ามา”

แม้ไท่จื่อไม่อยากไต่สวนให้เป็นเรื่องใหญ่จนข่าวแพร่ออกไป หากก็เลี่ยงเจ้าบาดาลกับเทพวิหคไม่ได้ ในเมื่อทั้งสองถือว่ามีส่วนเกี่ยวข้องด้วย

“เจ้า...”

เจ้าบาดาลเข้ามาก็มุ่งไปยังร่างของพระชายาทันใด แต่เทพวิหคยื่นมือมาขวางเอาไว้ เทพทั้งสองเขม่นกันด้วยสายตานับแต่มาขอเข้าพบด้านนอกที่ประทับ หลังได้ข่าวว่าเทพสงครามพาพระชายามาถึงแล้ว ทว่าต่างคนต่างเป้าหมาย ด้านเทพวิหคสือเฟิ่งต้องการปกป้องหลานสาวแต่เจ้าบาดาลต้องการเอาผิด

“ต่อหน้าไท่จื่อ ท่านกล้าแตะต้องพระชายาหรือ”

เจ้าบาดาลซีเหว่ยจ้องเทพวิหคด้วยสายตากรุ่นโกรธแล้วเหลือบไปยังพระชายาอย่างอาฆาตแค้น หากก็ต้องระงับโทสะของตน เพราะไม่เพียงไท่จื่อที่มองมานิ่งทว่าแววตาดุดัน เทพสงครามเองก็ขยับเข้ามาใกล้บ่งบอกว่าหากเขาทำอะไรก็พร้อมจัดการ นั่นทำให้เจ้าบาดาลรีบคุกเข่าลงเอ่ยเสียงเศร้าสร้อย

“ขอไท่จื่อเมตตา ข้าใจร้อนด้วยความเสียใจ แต่ข้ามีซีเหวินเป็นบุตรชายเพียงคนเดียว เวลานี้มาจากไปด้วยฝีมือพระชายา ไท่จื่อโปรดให้ความเป็นธรรมกับซีเหวินด้วยเถิด”

“เจ้าบาดาลวางใจเถิด ข้าไม่ได้นิ่งนอนใจ กำลังจะไต่ส่วนชายาของข้าเรื่องบุตรชายของท่านเช่นกัน”

เอ่ยแล้วไท่จื่อก็หันมายังชายาของตน ขณะที่เจ้าบาดาลยิ้มอย่างพอใจ

“ว่ายังไงหนิงเฟิ่ง เจ้าลงมือสังหารซีเหวินบุตรชายของเจ้าบาดาลจริงหรือไม่”

“เป็นความจริงที่ฆ่าสังหารเขา เพราะ...”

“ในเมื่อพระชายายอมรับ ขอไท่จื่อตัดสินให้ความเป็นธรรมกับบุตรของข้าด้วย”

“ช้าก่อนเจ้าบาดาล ดูเหมือนพระชายายังมีสิ่งที่ต้องพูดต่อ ท่านควรรอฟังความจากพระนางให้จบก่อน”

สือเฟิ่งรีบแทรกขึ้น อย่างไรเสียก็มั่นใจว่าหลานสาวของตนไม่สังหารใครส่งเดช แล้วบอกกับหลานอย่างช่วยเหลือ

“หนิงเฟิ่ง มีสิ่งใดจะพูดรีบพูดให้หมด”

“องค์ชายเผ่าบาดาลไปขอพบข้าที่เผ่าวิหค บอกว่าไท่จื่อได้รับบาดเจ็บสาหัส ต้องการพบ ข้าจึงรีบตามมา ไม่คิดเลยว่า...”

เล่ามาได้ครู่หนึ่งหนิงเฟิ่งก็อ้ำอึ้งไม่อยากพูด มองสบตาคู่คมของไท่จื่ออย่างไม่สบายใจ เพราะเขาไม่ได้มีท่าทีอ่อนลงให้เห็นเลยแม้แต่น้อย นางจึงเอ่ยต่อด้วยความปวดหนึบในใจ

“เขาจะล่วงเกินข้า”

“ล่วงเกินหรือ”

ไท่จื่อพึมพำพร้อมสีหน้าเปลี่ยนเล็กน้อย แล้วเหลือบมองเจ้าบาดาลตาขุ่นขวางเมื่ออีกฝ่ายรีบแก้ตัว

“เป็นไปไม่ได้ฝ่าบาท ซีเหวินไม่มีนิสัยเจ้าสำราญ เขายังไม่มีชายาด้วยซ้ำ อีกอย่างเขาย่อมรู้ว่าพระชายาของท่านไม่อาจแตะต้องได้”

“เช่นนั้นเขาไปพบพระชายาด้วยเหตุใด ไท่จื่อไม่ได้มีรับสั่งถึงพระชายา หากไม่มีเจตนาไม่ดี จะไปเชิญพระชายาให้เดินทางมาด้วยทำไม”

สือเฟิ่งแย้ง จุดบอดมีให้เห็นชัดเจน เขาจะไม่ยอมให้เจ้าบาดาลเอาผิดหลานสาวตนทั้งที่บุตรชายทำสิ่งเลวร้ายเด็ดขาด

“บังอาจล่วงเกินพระชายา สมควรตาย”

“ไม่จริง บุตรชายข้ารู้ว่าอะไรควรไม่ควร เขาไม่มีวันยุ่งกับพระชายา”

“ท่านจะกล่าวหาพระชายาว่าลดตัวลงมายุ่งกับบุตรชายท่านเอง เช่นนั้นหรือ”

“เทพวิหค เจ้าบาดาล ท่านทั้งสองต่างก็เป็นผู้ใหญ่ อย่าเอ่ยโต้กันไปมาเช่นนี้เลย”

เทพสงครามอดไม่ได้ที่จะห้าม ในเมื่อยิ่งพูดก็ยิ่งเหมือนดึงพระชายาไท่จื่อลงมาสู่ความต่ำตม

ไท่จื่อกำมือแน่นกับสิ่งที่ได้ฟังทั้งที่ใบหน้าคมคายราบเรียบ ยิ่งเห็นว่าชายาของตนมองมานิ่ง ทว่าภายในดวงตานั้นมีน้ำเอ่อคลอก็นึกอยากพังวังบาดาลลากเอาคนตายออกมาเผาให้เป็นจุณ

“ไท่จื่อโปรดให้คำเป็นธรรม คนตายแล้วไม่อาจพูด ไม่อาจแก้ต่างได้ ข้าสงสารเหวินเอ๋อร์ของข้ายิ่งนัก”

เจ้าบาดาลเห็นว่าความผิดจะตกอยู่กับเผ่าบาดาลก็ยิ่งพูดให้ตนดูน่าสงสาร

“ข้าพูดความจริง”

หนิงเฟิ่งมองเพียงสวามีของตนขณะยืนยันความบริสุทธิ์ใจ มั่นใจว่าเขาจะเชื่อมั่นใจตัวนาง

“ข้าไม่รู้จักองค์ชายเผ่าบาดาลเป็นการส่วนตัว”

นางย้ำอีกครั้ง

“ในเมื่อเจ้าบาดาลต้องการคนแก้ต่างก็ย่อมได้ ตามทหารคนที่รายงานคนนั้นมา”

ไท่จื่อออกคำสั่ง ไม่ต้องการให้เป็นที่ครหาได้ว่าตนลำเอียง ไม่นานทหารคนเดิมก็เข้ามาและถูกสั่งให้เล่าในสิ่งที่รับรู้ให้หมด

“เพราะเร่งรีบเดินทาง องค์ชายเกรงพระชายาจะอ่อนล้าจึงหยุดพักระหว่างชายแดนมนุษย์กับเผ่าบาดาลชั่วครู่ ตอนนั้นข้าจะเอาชาไปให้แล้วเห็นว่าพวกเขายื้อยุดกัน พระชายาบอกว่าจะไม่อยู่ที่นี่ องค์ชายขอให้อยู่ บอกว่ารักพระนางมาก แล้ว...เอ่อ...”

“พูดมา”

เมื่ออึกอักไท่จื่อก็สั่งเสียงเข้ม

“องค์ชายกอดรั้งพระนางไว้ ข้าไม่อาจอยู่ต่อจึงหลบออกมา ห่างเพียงไม่ถึงสามก้าวก็ได้ยินเสียงองค์ชายร้องขึ้น รีบกลับไปก็เห็นว่าถูกสังหารแล้ว ข้ากลัวพระนางจะฆ่าพวกเราทั้งหมดจึงรีบหนีมาก่อน แต่ก็คิดว่าต้องรายงานกับเจ้าบาดาลขอรับ”

คำพูดของทหารผู้น้อยยังดูกำกวม เหมือนจะไม่ได้รู้เห็นเหตุการณ์ทั้งหมด ทำให้ทุกคนต่างมีสีหน้าคิดหนัก

หนิงเฟิ่งเม้มปาก ใบหน้างามล้ำไม่มีหวั่นไหว แม้ภายในใจคับแค้นและอับอายยิ่งนัก นางถูกล่วงเกินหมิ่นเกียรติและต้องประกาศต่อหน้าผู้คน ทั้งยังถูกสวามีไต่สวนราวนักโทษอย่างไม่เชื่อใจ สิ่งที่ทหารผู้นี้เอ่ยราวลากนางมาเผากลางลานประหารทั้งเป็นก็ไม่ปาน หากก็ไม่ได้ให้ความกระจ่างเลยแม้แต่น้อย ยิ่งฟังก็ยิ่งเหมือนนางไร้ยางอายลักลอบคบหาชายอื่นลับหลังสวามี

ดูสีหน้าที่เครียดขรึมนั่นสิ ทั้งที่นางพยายามสบตาไท่จื่อแต่เขากลับเมินจ้องเพียงทหารผู้นั้นราวไม่อยากมองหน้านางแล้ว

อยากรู้นักว่าใจท่านคิดเห็นเช่นไร เชื่อคนอื่นมากกว่าข้าผู้เป็นภรรยาหรือไม่

==========

หนิงเฟิ่งต้องใจแข็งแค่ไหน ต้องพูดเรื่องตัวเองถูกล่วงเกิน ยืนให้คนอื่นลากมาประจาน ^-^"