3.สวามีช่างไร้ใจ (1)

“ไท่จื่อท่านลงโทษพระชายาแล้ว ยังต้องรับธิดาเจ้าบาดาลไว้อีกหรือ”

เทพสงครามจิ่นลี่มาพบไท่จื่อถึงตำหนักเฉิงคุน หลังจากองค์จักรพรรดิประทานอภิเษกของไท่จื่อกับธิดาของเจ้าบาดาล

“หากพระชายารู้จะเสียใจแค่ไหน ท่านลงโทษพระนางเพราะฆ่าคนที่ทำร้ายตนเอง แล้วยังรับคนที่พูดให้ร้ายมาเป็นสนม ราวท่านไม่นึกถึงใจพระนางเลย”

มีเพียงเทพสงครามเท่านั้นที่กล้าออกความเห็นกับไท่จื่อ เพราะเป็นน้องชายในฮองเฮาพระมารดาเดียวกัน เรียนรู้ทั้งด้านกลการรบและวิชาความรู้มาด้วยกันเหมือนเพื่อนคู่คิด

“เรื่องราวคลุมเครือ นางไม่อาจแก้ต่างให้ตัวเองพ้นผิดได้ จะให้ข้าทำอย่างไร ข้าไม่อาจมองข้ามได้จิ่นลี่ หากช่วยนางก็ต้องผิดใจกับเผ่าบาดาล ข้าคือไท่จื่อสวรรค์จะลำเอียงไม่ได้”

ไท่จื่อเจิ้งหานถอนหายใจเคร่งเครียด

“ถึงอย่างนั้นข้าก็คิดว่าท่านไม่จำเป็นต้องยอมรับธิดาของเจ้าบาดาล”

“จุดประสงค์เจ้าบาดาลกับบุตรีมีหรือที่ข้าจะมองไม่ออก ยิ่งสูญเสียบุตรชายก็คงยากที่จะล้มเลิกความตั้งใจ ไม่ทำเช่นนี้คิดหรือว่าเผ่าบาดาลจะยอมจบโดยง่าย หากเรื่องถึงพระบิดา หนิงเฟิ่งอาจไม่เพียงแค่รับสายฟ้าฟาด”

ใช่ว่าจิ่นลี่จะไม่เข้าใจไท่จื่อว่าที่ลงโทษพระชายาหนักเช่นนี้ส่วนหนึ่งก็เพื่อช่วยนาง ให้เผ่าบาดาลไม่อาจแย้งได้ว่าลงโทษสถานเบาทั้งที่ฆ่าคน แต่ยิ่งรู้ทันเจ้าบาดาลและไท่จื่อก็ยินยอมทำตามเขายิ่งขุ่นเคืองใจ

“เจ้าบาดาลมักใหญ่ใฝ่สูงนัก”

จิ่นลี่ทำได้เพียงเข่นเขี้ยว

“เคราะห์ร้ายกลับตกไปอยู่ที่พระชายา”

ได้ฟังคำของน้องชายแล้วไท่จื่อเจิ้งหานก็ขบกรามเข้าหากันก่อนจะเอ่ย

“หนิงเฟิ่งย่อมต้องเข้าใจในตัวข้า นางคือชายาคู่ใจข้า”

“แล้วท่านล่ะ เข้าใจในตัวพระนางหรือไม่ ท่านเชื่อใจพระนางหรือไม่ หรือแคลงใจและเชื่อคำพูดของคนเผ่าบาดาล”

คำถามนี้แม้แต่ไท่จื่อเองก็ไม่อาจหาคำตอบให้ตนได้

อิงอิงปลูกอวี้หลันสีทองด้วยพลังเวทย์ของตน อุทยานส่วนตัวของพระชายาน้อยคนนักจะมีสิทธิ์เข้ามา แต่นางก็เฝ้าต้นอวี้หลันตามคำสั่งพระชายา แม้โล่งใจอยู่บ้างที่วันนี้พระนางจะกลับมาหลังจากรับโทษสายฟ้าครบสามวัน แต่ก็อดห่วงไม่ได้ว่านายตนอาจบาดเจ็บสาหัส

“หรือข้าควรไปรับพระชายา”

ระหว่างที่ไม่อาจตัดสินใจได้อยู่นั้น ก็รับรู้ได้ถึงความอึกทึกด้านนอกจึงออกไปดู และเห็นว่าภายในวังมีงานใหญ่

“พี่สาว นี่คืองานมงคลอะไร”

นางไม่ได้ออกไปไหน เพราะเกรงดวงจิตน้อยมีภัย ทั้งยังเศร้าโศกกังวลใจเรื่องนายของตนเกินกว่าจะพบเจอใครจึงไม่รู้ความเป็นไปในวัง

“องค์จักรพรรดิประทานอภิเษกไท่จื่อกับธิดาของเจ้าบาดาล เพราะมีความชอบในการศึก ให้เป็นพระสนมเอก”

นางกำนัลในวังนางหนึ่งหันมาตอบก่อนจะรีบไปทำธุระของตนต่อ

อิงอิงถึงกับนิ่งงันไป อึดใจต่อมาความร้อนใจก็ทำให้นางไม่อาจนิ่งเฉยได้

“พระชายา”

อิงอิงมาถึงก็เห็นร่างสะบักสะบอมเต็มไปด้วยร่องรอยบาดแผลไหม้รอยเลือดบนเนื้อตัวกับเสื้อผ้าและนอนฟุบอยู่บนแท่น นางถลาเข้าไปหาทันใด

เทพสายฟ้ามองภาพที่เห็นอย่างสะท้อนใจ พระชายาหนิงเฟิ่งช่างใจเด็ดน่าชื่นชมนัก แม้จะบาดเจ็บสาหัสพระนางก็ฝืนยืนรับการลงทัณฑ์อย่างไม่ยอมอ่อนแอ เพิ่งล้มลงในครั้งสุดท้ายที่เขาฟาดสายฟ้าใส่เมื่อแสงอรุณรุ่งมาเยือนนี่เอง

“อิงเอ๋อร์ เจ้ามาที่นี่ทำไม เหตุใดไม่ทำตามที่ข้าสั่ง”

หนิงเฟิ่งตำหนิคนของตนเสียงอ่อนระโหย ยังรู้สึกตัวไม่ถึงกับสลบไสลไป ร่างกายทั้งแสบและรวดร้าวแทบไม่มีแรงขยับ

“ข้าเป็นห่วงท่าน”

“เอาเถอะ เมื่อมาแล้วก็พาข้ากลับตำหนักฮวาหรงเถิด”

“ข้าว่าท่านเจ็บหนักเช่นนี้อย่าเพิ่งเร่งรีบกลับตำหนักเลย”

อิงอิงหาทางถ่วงเวลา อย่างน้อยก็สักชั่วยามให้งานอภิเษกใหญ่ผ่านพ้น แม้จะยังเต็มไปด้วยการประดับประดาจนรับรู้ได้หากก็ยังดีกว่าไปถึงและพบขบวนเกี้ยวเข้าพอดี

“ข้าไม่อยากชักช้า เจ้าละทิ้งหน้าที่ ข้าเป็นห่วง...”

เพราะเทพสายฟ้ายังอยู่หนิงเฟิ่งจึงยั้งตนเองไว้

“ข้าเองก็เห็นด้วยกับเซียนบุปผา พระชายาพักสักครู่เถิด”

เทพสายฟ้าเองก็ออกความเห็นเช่นกัน ในเมื่อเวลานี้ร่างกายของพระชายาบอบช้ำอย่างหนัก ยังไม่อาจฟื้นฟูพลังปราณกลับมาได้โดยเร็วจึงไม่ควรรีบร้อนใช้พลังนัก

“ข้าไม่เป็นไร”

หนิงเฟิ่งส่ายหน้าพร้อมจับมืออิงอิงให้ช่วยพยุง

“ข้าต้องรีบไป”

“พระชายาโปรดถนอมตัวเอง ตำหนักฮวาหรงเรียบร้อยดีไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง”

แม้จะทัดทานแต่อิงอิงก็พยุงร่างให้นายตนลุกขึ้น ขณะที่กำลังจะก้าวหนิงเฟิ่งก็ทรุดลงอีกครั้ง และร่างหนึ่งก็ปรากฏขึ้นช่วยรั้งประคองอีกข้างให้นางสามารถทรงตัวได้

“ท่านเทพสงคราม”

หนิงเฟิ่งพึมพำขณะหันมองคนที่ปรากฏตัวใกล้ตน

“ข้ามาพาท่านกลับพระชายา”

เมื่อเป็นผู้พามา จิ่นลี่ก็ทำหน้าที่พากลับ เขาไม่อาจละเลยพระชายาได้ ทั้งเวลานี้ไท่จื่อก็ต้องทำหน้าที่ของตนไม่สามารถมาที่นี่ได้เช่นกัน

“เทพสงครามช่างมีน้ำใจ ขอบคุณท่านมาก”

หนิงเฟิ่งไม่อยากนึกเปรียบเทียบเขากับสวามีของตน หากในใจก็ราวถูกบั่นทอน ไท่จื่อไม่ดูดำดูดีนางเลยหรืออย่างไร ไม่แม้แต่จะมาเยือนที่นี่ในสามวันที่ผ่านมา ไม่สนใจด้วยว่าถูกลงทัณฑ์แล้วร่างกายของนางจะบาดเจ็บแค่ไหน

“เดี๋ยวท่านเทพ ข้าว่าให้พระชายาพักก่อนเถิด”

อิงอิงรีบเอ่ยรั้ง นางไม่อยากให้นายตนไปเผชิญกับงานอภิเษกใหญ่โตของไท่จื่อ พยายามอ้อนวอนเทพสงครามด้วยสายตาหวังจะเข้าใจในความนัยของนาง

“อิงเอ๋อร์ ข้าอยากกลับตำหนัก เดี๋ยวนี้”

แม้จะอ่อนแรงแต่หนิงเฟิ่งก็ฝืนเสียงเข้มกับคนของตน

แรกทีเดียวจิ่นลี่ยังไม่ทันสังเกต แต่เห็นแววตาราวขอร้องของอิงอิงแล้วเข้าก็เดาจุดประสงค์ของนางได้

“อิงอิงหวังดีกับพระชายา ข้าเองก็เห็นว่าท่านควรพักก่อน”

หนิงเฟิ่งไม่ฟังใครทั้งนั้น นางห่วงลูกน้อยของนาง ยังไม่ทันได้เติบโตในครรภ์นางด้วยซ้ำก็ต้องออกมาเผชิญโลกภายนอกก่อนเวลาอันควร นางต้องการหาทางช่วยโอบอุ้มให้ลูกได้มีชีวิตและเติบโตขึ้น

“ข้าไม่ได้อ่อนแอจนต้องพึ่งพาใคร หากท่านไม่พากลับ คิดว่าข้ากลับเองไม่ได้หรือ”

นางสะบัดมือออกจากทั้งสองคน แต่ก็เซถลาจนทั้งเทพสงครามกับอิงอิงต้องรีบเข้ามาช่วยไว้

“พระชายา ท่านอย่าทำร้ายตัวเองเช่นนี้เลย”

อิงอิงห้ามเสียงสั่นเครือน้ำตาคลอ แต่หนิงเฟิ่งก็ยังขยับตัวต้องการกลับตำหนักให้ได้โดยเร็ว

“หากท่านต้องการกลับจริง ข้าจะช่วยท่านเอง ท่านอย่าใช้พลังปราณของท่านอีกเลย”

เทพสงครามจำต้องช่วยอย่างไม่อาจเลี่ยง หากยังปล่อยให้พระชายาดื้อดึงต่อไป นางจะยิ่งทำให้ตนเองสูญเสียพลังที่ยังไม่ได้ฟื้นคืนลงไปยิ่งกว่าเดิม

อิงอิงยิ่งไม่สบายใจแต่นางไม่มีอำนาจสั่งผู้ใดได้ จำต้องประคองร่างอ่อนแรงของพระชายาไปพร้อมกับเทพสงคราม

==========

ไท่จื่อคิดว่าหนิงเฟิ่งจะเข้าใจ แต่ไปเยี่ยมหน่อยจะได้คุยกัน หนิงเฟิ่งเองก็จิตใจแกร่งมาก ไม่ยอมอ่อนแอเลย T^T