4.สวรรค์ไร้ใจ ไร้เมตตา (2)

กรงจักรวัฎสงสารอยู่ตรงหน้า หนิงเฟิ่งยืนเคียงข้างเทพชะตา สำหรับนางแล้วไม่มีอะไรต้องห่วงอีก เวลานี้ลูกของนางปลอดภัยที่ดินแดนบุปผา หลังเผชิญวิบากกรรมนางก็จะได้ไปอุ้มชูลูกน้อยที่นั่น แม้ในโลกมนุษย์จะกินเวลาหลายสิบปี ทว่าดินแดนเทพเซียนก็เพียงไม่กี่วัน

“พระชายา ลำบากท่านแล้ว”

“ข้าจะไม่ใช่พระชายาอีกแล้ว”

เทพชะตาหน้าเสีย เขาได้รู้เรื่องยังประหลาดใจทั้งยังเอ่ยทัดทานว่าไม่สมควรทำ แต่องค์จักรพรรดิรับสั่งอย่างเด็ดขาดตนจึงขัดไม่ได้

“พระชายาดูแลตัวเองด้วย”

เมื่อติดเรียกเช่นเดิมก็ถูกมองตาขุ่นแต่เทพชะตาไม่ยอมแก้ไข เขาผายมือเชิญให้หนิงเฟิ่งเตรียมพร้อม ก่อนจะเริ่มร่ายเวทย์

หนิงเฟิ่งหลับตาลง บอกตัวเองว่านางทำถูกแล้ว เพื่อตนเองและลูกน้อย ผู้หญิงร้ายกาจเช่นองค์หญิงเผ่าบาดาลหรือจะยอมให้นางกับลูกอยู่ในวังอย่างสงบสุข

สวรรค์ชั้นฟ้า ไม่ใช่สวรรค์อันสงบสุขสำหรับนางอีกแล้ว

‘ท่านเป็นฝ่ายทอดทิ้งข้าและลูกเจิ้งหาน ลาก่อน’

นางคิดอยู่ในใจ หากสวามีไม่คลางแคลงใจ หากเขาปกป้องนางบ้างแม้เพียงเล็กน้อย นางคงพร้อมสู้เพื่อยืนเคียงข้างเขาต่อไป แต่เขากลับสั่งลงทัณฑ์แล้วไปแต่งงานกับธิดาเจ้าบาดาลอย่างไม่แย่แสแม้แต่จะไปเยือนนางที่แท่นรับสายฟ้า เป็นชายาที่ไร้ความหมายแล้วย่อมไม่เป็นดีกว่า

แม้ผูกพันด้วยวาสนา หมั้นหมายฟ้าประทาน ชายาเช่นนางก็จงรักภักดีต่อสวามี ยินดีร่วมทุกข์มากกว่าร่วมสุข ทว่าเขากลับไม่เชื่อใจนาง

คำยุแยงมีน้ำหนักดังขุนเขา ช่างไร้หัวใจเช่นนี้ จบสิ้นกันทีวาสนาเคียงคู่

หนิงเฟิ่งกระโดดลงไปในกรงจักรและรับรู้ถึงแรงดึงดูดมหาศาล พลังปราณแห่งเทพเซียนน้อยนิดที่เหลืออยู่ถูกปิดกั้น ก่อนสติรับรู้จะวูบดับ

เจิ้งหานเจ็บหน่วงที่หัวใจขึ้นมาวูบหนึ่งอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน เขายังไม่ได้ไปพบเจ้าสาวของตน แต่นั่นไม่ทำให้กังวลเท่ากับยังไม่รู้ข่าวคราวของชายาตน

“เหตุใดจึงช้านัก”

เมื่อผู้เป็นน้องก้าวเข้ามาในตำหนัก ไท่จื่อที่นั่งรออยู่ก่อนแล้วก็เอ่ยขึ้น

“ข้าคิดว่าท่านต้องอยู่กับพระสนมเอก ส่งพระชายาแล้วจึงไปตรวจดูความเรียบร้อยประตูสววรค์ทั้งแปดทิศก่อน”

“หนิงเฟิ่งเป็นยังไงบ้าง”

ไท่จื่อแทบจะสวนขึ้นโดยยังไม่ทันฟังจิ่นลี่ให้จบความด้วยซ้ำ

“บอบช้ำหนัก มีร่องรอยสายฟ้าฟาดเป็นแผลฉกรรจ์”

คิ้วเข้มบนใบหน้างามโดดเด่นของไท่จื่อขยับเล็กน้อย

“นางมีพลังปราณแข็งแกร่ง สายฟ้าอาจทำลายพลังปราณแต่ไม่น่าจะทำลายกายทิพย์ของนางได้”

“ข้าเองก็แปลกใจนัก”

ร่างสูงสง่าของไท่จื่อลุกพรวดก้าวเดินออกจากตำหนักตนโดยไม่ต่อความอีก มีจิ่นลี่กับคนสนิทของไท่จื่อสองคนที่รออยู่ด้านนอกตามไปด้วย

อยู่ๆ ภายในใจของเจิ้งหานก็ร้อนรุ่มขึ้นมาราวมีไฟสุม เขาเร่งรีบไปตำหนักฮวาหรงด้วยความร้อนใจ แต่มาถึงทุกอย่างกลับเงียบงัน ในตำหนักไม่มีผู้ใดแม้แต่นางกำนัล

“หนิงเฟิ่งล่ะ”

เขาหันมาถามกับน้องชายที่บอกว่าพานางมาส่งแล้ว

“ข้าพาพระชายามาถึงตำหนักแล้วจริงๆ”

เทพสงครามเองก็ประหลาดใจไม่น้อย ทั้งยังเป็นกังวลเช่นกันในเมื่อเห็นกับตาว่าร่างกายของพระชายานั้นเดินยังไม่สามารถทำได้

“พระนางอ่อนแอมาก ยากจะไปไหนได้”

เมื่อหลุดพูดไปอย่างนั้น แววตาของไท่จื่อที่มองตนก็ยิ่งวาววาบ

“อย่าโทษข้า ท่านเป็นห่วงพระชายา ข้าก็ห่วงไม่น้อยกว่ากัน ท่านมีราชกิจไม่อาจปลีกเวลาไปเยือนและรับพระนางหลังรับโทษได้ ข้าก็พร้อมเป็นธุระให้ ข้าส่งพระชายาถึงตำหนักอย่างไม่มีบุบสลายแต่พระนางหายไปจากวังของท่านเอง”

พูดไปด้วยจิ่นลี่ก็คิดไปด้วยแล้วก็ฉุกใจขึ้นมา

“หรือว่า...พระชายาจะรู้ว่าท่านรับสนม”

“แล้วยังไง”

ไท่จื่อยังเสียงเข้มแข็งใส่ แม้ไฟในใจเริ่มลุกลามกองโตท่วมทรวงแกร่ง

“นางอาจรับไม่ได้ ไปจากวังท่านแล้ว”

“เป็นไปไม่ได้ หนิงเฟิ่งไม่มีวันทำตัวไร้เหตุผลเช่นนั้น”

“ไท่จื่อ ท่านเพิ่งลงทัณฑ์พระชายา ทั้งที่พระนางถูกทำร้าย แล้วยังแต่งกับคนที่ให้ร้ายพระนาง ท่านคิดว่าทั้งหมดที่พระชายาต้องเผชิญยังไม่มีเหตุผลพอหรือ”

แม้สะดุดใจ หากไท่จื่อก็ยังไม่อยากเชื่อนักว่าชายาคู่ใจจะทำเช่นนั้น

“ข้าลดโทษหนักของนางให้เป็นเบา ต่อรองกับเผ่าบาดาลทดแทนสิ่งที่พวกเขาสูญเสีย นั่นล้วนเพื่อนาง”

จิ่นลี่ไม่รู้จะทำหน้าอย่างไร

“อย่างไรพระชายาก็อิสตรี ย่อมน้อยใจเมื่อ...”

ยังพูดไม่ทันจบคนของเทพสงครามก็มาเข้ามารายงานอย่างเร่งร้อน

“ทูลไท่จื่อ เทพสงคราม ข้าได้ยินเทพเซียนคุยกันว่าพระชายาหนิงเฟิ่งไปเข้าเฝ้าองค์จักรพรรดิยังท้องพระโรง ฝ่าบาทจึงให้บรรดาเทพเซียนกลับก่อนเวลา แล้วข้าก็เห็นว่าเทพชะตาพาพระชายาเดินผ่านจุดที่ข้าตรวจตราไปยังที่ใดที่หนึ่งจึงรีบมารายงานท่าน”

“เทพชะตาอย่างนั้นหรือ”

เทพสงครามพึมพำ

“หนิงเฟิ่ง”

เพียงเสียงเอ่ยสั้นๆ ไท่จื่อก็เคลื่อนกายหายไปอย่างรวดเร็ว จิ่นลี่เร่งตามแทบไม่ทัน

==========

หนิงเฟิ่งไปแล้ว ยังไงก็ไม่ทันจ้า T^T