4.สวรรค์ไร้ใจ ไร้เมตตา (1)

หนิงเฟิ่งปรากฏกายกลางท้องพระโรงตำนักสวรรค์ชั้นฟ้าในสภาพที่เสื้อผ้าร่างกายเต็มไปด้วยบาดแผลจากสายฟ้า นางรำที่กำลังโชว์ต่อหน้าธารกำนัลที่มาร่วมงานรื่นเริ่งมงคลสวรรค์ต่างก็หยุดลง เทพเซียนทั้งหมดต่างก็หันมาสนใจร่างบอบบางที่บาดเจ็บหนักของพระชายาไท่จื่อ

“หนิงเฟิ่ง”

ฮองเฮาสวรรค์ฮุ่ยเฟิ่งพึมพำแล้วรีบลงไปช่วยพยุง

“เกิดอะไรขึ้นกับเจ้า เหตุใดจึงบอบช้ำเช่นนี้”

พระนางเอ็นดูสะใภ้อย่างมากด้วยเป็นเทพธิดาวิหค เป็นน้องสาวท่านปู่ของหนิงเฟิ่งจึงเป็นห่วงเมื่อเห็นว่าบาดเจ็บ

“หนิงเฟิ่งมีเรื่องทูลฝ่าบาทกับฮองเฮา”

หนิงเฟิ่งเอ่ยโดยไม่ยอมให้เสียเวลา

“มีเรื่องอะไรก็พูดมา”

องค์จักรพรรดิสวรรค์จินหวงรู้สึกแปลกใจ เพราะวันนี้เป็นงานอภิเษกของไท่จื่อ แต่ชายากลับมาปรากฏเบื้องหน้าด้วยสภาพไม่ดีนัก ราวตั้งใจทำให้งานไม่เป็นมงคล และเวลานี้เกี้ยวเจ้าสาวน่าจะไปถึงวังไท่จื่อตามฤกษ์ยามแล้ว ไม่รู้ว่าที่นั่นเกิดเรื่องราวอะไรขึ้นหรือไม่

“ขอฝ่าบาทกับฮองเฮาเมตตา เผ่าบาดาลหลอกลวงเบื้องสูง หนิงเฟิ่งไม่อาจนิ่งเฉยได้”

คำพูดของพระชายาไท่จื่อทำให้เทพเซียนต่างก็มองหน้ากันแล้วเริ่มซุบซิบด้วยความสงสัย

เมื่อเห็นว่าการณ์ภายในไม่ค่อยดีนัก องค์จักรพรรดิก็เอ่ยแก้หน้าก่อน

“หนิงเฟิ่งคงเข้าใจผิด นางถูกเผ่าปิศาจลอบทำร้ายอาจบาดเจ็บจนไม่รู้สึกตัว ข้ากับฮองเฮาจะคุยกับนางเอง งานมงคลก็ผ่านไปด้วยดีแล้ว ขอบใจที่ทุกท่านมาร่วมยินดี”

เทพเซียนต่างก็ทยอยกลับ แม้ยังสงสัยแต่ก็รับรู้ได้ว่าเป็นคำสั่งเชิญกลับกลายๆ จึงไม่มีใครกล้าคัดค้านอยากรู้อยากเห็น

“หนิงเฟิ่งข้ารู้ว่าเจ้าอาจไม่พอใจองค์หญิงเผ่าบาดาล แต่เป็นถึงชายาไท่จื่อสวรรค์ เจ้าควรใจกว้าง ช่วยแบ่งเบาภาระไท่จื่อ ไม่ใช่ทำตัวหึงหวงพาลใส่ร้ายผู้อื่นเช่นนี้”

องค์จักพรรดิตำหนิทันทีเมื่ออยู่ตามลำพัง

“ฝ่าบาท ท่านก็เห็นว่าหนิงเฟิ่งเจ็บหนัก จิตใจอาจอ่อนแอ ให้เวลานางได้ทำใจหน่อยเถิด”

ฮองเฮาเห็นใจหลานของตนไม่น้อยจึงช่วยพูดกับองค์จักรพรรดิ

“เจ้าเองก็อย่าเพิ่งร้อนใจไป ไท่จื่อแต่งสนมเป็นเรื่องธรรมดาสามัญ ทุกดินแดนต่างก็ต้องการผูกมิตรไม่ตรีกับสวรรค์ อาจเป็นเพราะเจิ้งหานเป็นคนมั่นคง สนใจเพียงการปกครอง ไม่ใส่ใจอิสตรี พันกว่าปีที่พวกเจ้าแต่งงานร่วมชีวิตกันมาจึงไม่มีปัญหาวุ่นวายใจ แต่ข้าอยากบอกไว้ว่า อีกหลายหมื่นปีต่อจากนี้อาจมีสนมที่ไท่จื่อต้องรับไว้อีกมากมายนัก”

หนิงเฟิ่งส่ายหน้า แม้เข้าใจว่าการรับสนมเป็นเรื่องธรรมดาแต่เผ่าบาดาลเหยียบย่ำศักดิ์ศรีนางกับไท่จื่อ เอาความดีความชอบเข้าตัว นางยอมไม่ได้

“องค์ชายเผ่าบาดาลคิดล่วงเกินข้า ข้าจึงฆ่าเขา ไม่ใช่เพราะถูกปิศาจจู่โจม และองค์หญิงเผ่าบาดาลใส่ความข้าต่อหน้าไท่จื่อ ว่าข้ามีใจให้พี่ชายของนาง ไท่จื่อจึงสั่งลงทัณฑ์ข้าเพื่อรักษาเกียรติของเขา”

นางพูดทุกอย่างออกมาโดยไม่ลังเล ทำเอาฮองเฮาถึงกับนิ่งงันไปเมื่อได้ยินเช่นนั้น

“ขอทูลถามฝ่าบาท เป็นเช่นนี้แล้วยังเห็นว่าเผ่าบาดาลมีความชอบอีกหรือไม่”

“ถึงอย่างนั้นองค์หญิงเผ่าบาดาลก็ช่วยชีวิตเจิ้งหานจริง ถือเป็นความชอบ”

องค์จักรพรรดิพูดไปแล้วไม่อาจคืนคำได้ แม้สิ่งที่ได้รู้จากหนิงเฟิ่งจะทำให้ขุ่นเคืองใจอยู่บ้าง แต่ก็ยังไม่ปักใจนัก

“ส่วนเรื่องเผ่าบาดาลใส่ความเจ้า หากทำเอิกเกริกไปอาจผิดใจกับเผ่าบาดาล คงต้องสืบหาความจริงอย่างเงียบๆ ไม่ให้ทางนั้นระแคะระคาย”

สืบความจริงก็หมายความว่าองค์จักรพรรดิยังไม่เชื่อคำพูดของนาง และเรื่องนี้อาจเงียบหายไปกับสายลมโดยนางไม่มีทางรู้ได้เลยว่าองค์จักรพรรดิสืบสวนเรื่องราวจริงหรือไม่

หนิงเฟิ่งราวหมดอาลัย ร่างกายนางหนักอึ้ง แรงกายแทบจะสูญสิ้น แรงใจไม่มีหลงเหลือ นางรู้สึกเหมือนถูกสวามีทอดทิ้ง พ่อแม่สามีเมินหน้าหนีอย่างไรอย่างนั้น

“ข้าไม่อาจทนอยู่ร่วมวัง ทนร่วมมีสามีเดียวกับคนที่ใส่ร้ายข้าได้”

นางเอ่ยอย่างเด็ดเดี่ยว

“หนิงเฟิ่ง เรื่องนี้จะเอาแต่ใจไม่ได้ งานแต่งก็มีแล้ว ทั้งหกพิภพรับรู้ว่าไท่จื่ออภิเษกธิดาเจ้าบาดาลเป็นสนมเอก เปลี่ยนแปลงไม่ได้”

ฮองเฮาพยายามปลอบใจและสั่งสอนอีกยาวเหยียด

“เจ้าก็พยายามสงบจิตใจ คิดถึงส่วนรวมเข้าไว้ อย่าได้คิดถึงเพียงแค่ตัวเอง การณ์ข้างหน้าเจ้าต้องเคียงข้างไท่จื่อ ครองสวรรค์ชั้นฟ้า เมื่ออยู่จุดสูงสุดเหนือดินแดนทั้งปวง การปกครองย่อมต้องใช้เหตุผลไม่อาจใช้ใจตัดสินได้”

“หรือฝ่าบาทเกรงกลัวเผ่าบาดาล”

หนิงเฟิ่งเสียงแข็งราวไม่ได้ยินคำสอนของฮองเฮาแม้แต่น้อย

“บังอาจ!”

องค์จักรพรรดิเริ่มไม่พอใจมากขึ้น เมื่อหนิงเฟิ่งไม่ฟังเหตุผลใดเลย

“หนิงเฟิ่ง...”

ฮองเฮาจะเอ่ยห้ามแต่หนิงเฟิ่งหันมาจับมือพระนางไว้แน่น

“ฮองเฮาไม่รู้สึกเลยหรือว่าสิ่งที่เผ่าบาดาลทำเป็นการเหยียบย่ำศักดิ์ศรีเผ่าวิหค ท่านทนได้หรือ”

“เหลวไหล หยุดได้แล้ว เจ้าอย่าทำให้ฮองเฮาไขว้เขว”

องค์จักรพรรดิรีบสั่งเมื่อฮองเฮามีสีหน้าไม่ดีนัก

“ข้าจะเห็นแก่ฮองเฮา ไม่เอาเรื่องเจ้าในวันนี้ และเจ้าก็รับโทษทัณฑ์ไปแล้ว กลับไปดูแลตัวเองให้หายดีเถิด”

หนิงเฟิ่งมององค์จักรพรรดิที่สะบัดแขนไล่และเมินหน้าหนี แล้วหันมายังฮองเฮาที่ประคองตนอยู่ก็เห็นว่ามองด้วยความสงสารแต่ก็พยักหน้าให้ทำตามคำสั่ง แล้วยิ่งขมขื่นใจ

เกียรติและศักดิ์ศรีอันสูงส่งเหนือใคร ทำให้องค์จักรพรรดิมองข้ามคำพูดของนาง ไม่ยอมเสียหน้าต่อหกพิภพดินแดนว่าชื่นชมคนผิด ไม่อยากผิดใจกับเผ่าบาดาล แต่ไม่เห็นใจนางแม้แต่น้อย

สวรรค์ช่างไร้ใจ ไร้เมตตานัก

อย่าว่าแต่สวรรค์เลย แม้แต่สวามีเองยังหันหลังให้นาง ยินดีรับผู้หญิงที่ให้ร้ายนางเป็นภรรยาอีกคน

‘ไท่จื่อ ท่านใจร้ายกับข้าเหลือเกิน’

นางอดคร่ำครวญในใจไม่ได้

เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมดนี้ทำให้หนิงเฟิ่งรู้สึกราวตนอยู่ผิดที่ผิดทาง อย่างไรเสียนางก็ไม่ต้องการอยู่ร่วมวังเดียวกับหญิงร้ายกาจผู้นั้น และคิดว่าในเมื่อแต่งงานใหม่ไท่จื่อเองคงไม่ใส่ใจนางอีก ส่วนลูกน้อยนางก็ฝากอิงอิงพาไปยังดินแดนบุปผาแล้ว นางตั้งใจตามไปอยู่ที่นั่น ไม่คิดกลับวังของไท่จื่อ มาถึงเวลานี้หนิงเฟิ่งตัดสินใจได้แล้ว

ร่างอ่อนแรงของหนิงเฟิ่งทรุดกายลงคุกเข่าอย่างเด็ดเดี่ยวก่อนเอ่ยเสียงหนักแน่น

“ฝ่าบาท ข้าขอพระเมตตา ขอตัดสัมพันธ์กับไท่จื่อ จบสิ้นวาสนา ไม่ขอเป็นชายาของไท่จื่ออีกต่อไป”

“นี่เจ้า...”

“หนิงเฟิ่ง”

องค์จักรพรรดิกับฮองเฮาเอ่ยขึ้นพร้อมกันอย่างคาดไม่ถึง

“ขอฝ่าบาทประทานอนุญาตให้หนิงเฟิ่งหย่าขาดจากไท่จื่อ”

หลังพูดในสิ่งที่ต้องการอย่างมั่นคงหนิงเฟิ่งก็ใช้พลังแรงกายตนเท่าที่มีอยู่โขกศีรษะลงแนบพื้น

“เหลวไหล”

“หนิงเฟิ่งขอพระเมตตา”

นางฝืนโขกศีรษะซ้ำอีกจนฮองเฮาทนเห็นไม่ได้ ต้องรีบพยุงเอาไว้พร้อมบอกเสียงเบา

“เจ้ากับเจิ้งหานมีดวงผูกพันสวรรค์ประทาน ดวงดาววาสนาเคียงคู่ ไม่อาจตัดขาดจากกันได้โดยง่าย”

“หากเจ้าต้องการตัดวาสนา เปลี่ยนดวงชะตา เจ้าต้องรับวิบากกรรมหนักหน่วง”

องค์จักรพรรดิย้ำเพิ่มเติมให้รู้ว่าไม่มีทางเป็นไปได้ ทว่าหนิงเฟิ่งกลับยืนยันคำเดิม

“หนิงเฟิ่งยินดีรับ ขอเพียงตัดขาดวาสนากับไท่จื่อได้ ไม่ว่าวิบากกรรมใดข้าพร้อมเผชิญ”

นางมีสิ่งสำคัญในชีวิตแล้ว ขอเพียงได้ไปอยู่และดูแลลูกน้อย ไม่ต้องรับรู้หรือเกี่ยวข้องใดกับไท่จื่อและสวรรค์อีก นางพร้อมทำทุกอย่าง

“อย่าทำแบบนี้เลยหนิงเฟิ่ง เจิ้งหานต้องไม่ยอมแน่ เจ้าตัดขาดสัมพันธ์ฝ่ายเดียวโดยไม่ถามความเห็นเจิ้งหานไม่ได้”

ฮองเฮารีบห้าม แต่หนิงเฟิ่งทำให้องค์จักรพรรดิโมโห รู้สึกราวถูกท้าทายอำนาจ

“ช่างเอาแต่ใจนัก ได้...คิดฝืนชะตาสวรรค์ไม่ใช่เรื่องง่าย เช่นนั้นเจ้าก็จงลงไปรับวิบากกรรมในโลกมนุษย์ รับเคราะห์รับทุกข์โศกแสนสาหัส ไม่มีวันพานพบความสุขจนจบสิ้นชีวิตมนุษย์ของเจ้า”

“ฝ่าบาท”

คนที่ตกใจแทบสิ้นสติกลับเป็นฮองเฮา ไม่ใช่ผู้ที่ต้องรับเคราะห์กรรมแต่อย่างใด

“หนิงเฟิ่งรับบัญชา”

“ไม่นะหนิงเฟิ่ง เหตุใดเจ้าจึงดื้อรั้นนัก”

“ฮองเฮา หนิงเฟิ่งอกตัญญู ไม่ได้ตอบแทนพระเมตตาให้สมกับที่ท่านห่วงใยใส่ใจตลอดเวลาที่ข้าขึ้นมาอยู่บนสวรรค์ชั้นฟ้า”

ฮองเฮาถึงกับน้ำตานอง ไม่คิดว่าผู้เป็นหลานจะทั้งใจร้อนและใจเด็ดเยี่ยงนี้

“ในเมื่อไม่อาจรั้งได้ ข้าก็คงทำได้เพียงเอ่ยเตือนใจเจ้า ตึงเกินไปอาจไม่ดีนัก จำคำข้าไว้นะหนิงเฟิ่ง”

“คำสั่งสอนของฮองเฮา หนิงเฟิ่งจะจำใส่ใจไม่ลืม”

นางซาบซึ้งในความใส่ใจและเข้าใจคำเตือนของฮองเฮา แต่หนิงเฟิ่งต่อสู้เพื่อพิสูจน์ว่าตนบริสุทธิ์ ทว่ากลับไม่มีใครให้ความเป็นธรรมกับนาง นางอาจไม่ใช่คนใจกว้าง ไม่เหมาะสมที่จะเกิดมาเป็นผู้ยิ่งใหญ่สูงส่งบนสวรรค์ชั้นฟ้า

“ทหาร ตามเทพชะตามาพบข้า”

องค์จักรพรรดิออกคำสั่งโดยไม่รีรอ ต้องการสั่งสอนหนิงเฟิ่งให้รู้ว่าไม่มีผู้ใดได้ทุกอย่างเช่นใจต้องการ หากจะเป็นใหญ่ย่อมต้องเสียสละบ้าง สิ่งต่างๆ ล้วนไม่ราบรื่นสวยงามไม่ว่าบนสวรรค์ชั้นฟ้าหรือโลกมนุษย์ และจะไม่สามารถกลับมาเรียกร้องสิ่งที่สูญเสียไปแล้วได้อีก

==========

หนิงเฟิ่งเทไท่จื่อแล้วอย่างเด็ดเดี่ยว ต้องรับเคราะห์ก็ยอม T^T