บทที่4│ใครจะใหญ่กว่าเสือ (3)

⋆ ˚｡⋆୨୧˚　˚୨୧⋆｡˚ ⋆

 บ้านทั้งหลังมืดสนิท พิลลาจึงเปิดไฟจนพอมีแสงสว่าง คงจะเป็นอย่างที่เด็กวัยรุ่นหน้าบ้านบอก สารินอยู่หลังบ้าน และเธอก็ไม่ได้พกมือถือติดตัวมาด้วย หากต้องเดินออกไปเรียกอย่างไรก็คงต้องเจอกับคนที่อยู่ด้านหลัง จึงหวังว่าความเปลี่ยนไปในบ้านจะเรียกสายตาของเขาได้

 ไฟในบ้านเปิดเอง เจ้าของบ้านจะไม่สงสัยแล้วเข้ามาดูหน่อยหรือ

 แต่ผ่านมาห้านาทีเห็นจะได้ ก็ไม่มีใครเดินเข้ามาด้านใน และวันนี้เธอก็ไม่ได้ว่างมารอเขานานๆ ด้วย เพราะอยากกลับให้ถึงบ้านก่อนที่สองสาวจะมาถึง ไม่อย่างนั้นต้องปั้นน้ำเป็นตัวอีกเช่นเคย

 พิลลาเดินไปที่ประตู แนบหูไปกับบานไม้เพื่อฟังความเคลื่อนไหวรอบนอก ที่ก็ได้ยินเสียงเจี๊ยวจ๊าวของพวกวัยรุ่นที่มารวมตัวกัน บางครั้งก็มีเสียงทุ้มต่ำที่คุ้นหูดังเข้าโสตประสาท

 ร่างระหงสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด ยื่นมือไปแตะที่ลูกบิดแล้วออกแรงหมุนช้าๆ จนมันถูกเปิดในที่สุด

 ไม่รู้ว่ากี่สายตากันแน่ที่มองมา แต่เธอตวัดตาไปมองเพียงสารินคนเดียว อย่างน้อยการมองแค่เขาก็ลดความอายลงไปได้มากโข

 “มีธุระจะคุยด้วยค่ะ”

 ว่าจบก็ปิดประตูลงทันที ก่อนสับเท้าเดินไปนั่งที่โซฟาทั้งใบหน้าบึ้งตึง เธอโกรธตัวเองที่เลือกจะชาร์จแบตมือถือทิ้งไว้ที่บ้าน จึงไม่มีเครื่องมือสื่อสารให้ติดต่อสาริน โกรธสารินที่ไม่ยอมสังเกตจนเดินเข้ามาในบ้านด้วย

 โกรธทุกอย่างที่ทำให้เธอต้องโผล่หน้าไปเรียกเขาท่ามกลางสายตาของคนนับสิบ

 เสียงของเพื่อนสนิทอย่างปณัยดังขึ้น “ใครนะ”

 “พุดจีบ”

 “พี่สาวไอ้พอใจไหม” ผู้รับเหมาก่อสร้างพยายามนึก “คนที่เปิดร้านเครื่องเขียน”

 “อาฮะ”

 “เด็กมึง?”

 สารินไหวไหล่ ท่าทียียวนจนปณัยต้องยกเท้าไปเตะขาเพื่อให้อาการหมั่นไส้เพื่อนทุเลาลง

 “ที่ไอ้พัลมันเล่าว่ามึงไปกกสาว คนนี้รึ”

 “เสือกจังวะหนึ่ง มึงเป็นพวกชอบสอดเรื่องชาวบ้านตั้งแต่เมื่อไร” สารินหยัดยืนขึ้นเต็มความสูง ส่งไม้คิวให้เพื่อนถือแทน “แต่ก็คนนี้แหละ”

 ร่างหนาเดินหายเข้าไปในบ้าน จนไปเจอเข้ากับหญิงสาวท่านหนึ่งที่นั่งหน้าบูดอยู่บนโซฟา

 มันเป็นอะไรนักที่เวลาอยู่กับเขาแล้วชอบทำหน้าเหมือนแบกโลกไว้ทั้งใบแบบนั้น

 พิลลาที่เห็นว่าเจ้าของบ้านเดินมาแล้วก็เผลอลุกขึ้นยืน “วันนี้แค่จูบนะ เกินกว่านี้ทุกอย่างถือเป็นโมฆะ”

 สารินเลือกที่จะเงียบ สาวเท้าเดินไปทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟา ปรายตามองอาหมวยที่ยืนค้ำหัว ที่แค่มอง ก็รู้ว่ากำลังแอบด่าเขาอยู่ในใจ

 เธออุตส่าห์ยืนให้เขาเดินมาจูบจะได้จบๆ กันไป แต่ไอ้หน้าวัวดันมานั่งเสียอย่างนั้น พิลลาจึงทำตัวไม่ถูก

 “จูบเลยได้ไหม จีบรีบ”

 “เสี้ยน?”

 เป็นอีกครั้งที่สารินโดนเท้ามังคุดตะปบ “พี่อย่าปากหมาได้ปะ”

 “ก็เรารีบ พี่แค่สงสัย” ชายหนุ่มว่ายิ้มๆ ไม่ได้รู้สึกเจ็บแสบอะไรที่โดนเธอเตะ ก็โดนตลอดอยู่แล้ว เริ่มจะชิน “เจอหน้าพี่ทีไรเสี้ยนตลอด อาการมันเป็นยังไงคะสุดสวย”

 พิลลากลับระบายยิ้ม “เชื่อไหมคะ ถ้าจีบไม่นับถือพี่แล้วมีคนมาพูดแบบนี้ใส่นะ จีบคงสวนว่า เสี้ยนแม่มึงสิ ไปแล้วแหละ ดีนะที่เป็นพี่ เลยไม่ทำ” ยิ้มหวานของอาหมวยขยายกว้างขึ้นอย่างกับเป็นคนใจดี “พี่น่าเคารพขนาดนี้ ด่าไม่ลงจริงๆ ค่ะ”

 สารินก็ยิ้มรับ “วันนี้เอาใจพี่ไปต้มให้หมากินจริงด้วยสินะ ถึงได้ขยันขันแข็งเหลือเกิน”

 กระเป๋าสตางค์ที่ถือไว้ถูกปาใส่เจ้าของเต็มแรง แต่เขาก็รับไว้ทัน น่าเสียดาย เธอเล็งปากหมาๆ ของเขาไว้แท้ๆ

 “ทำไมชอบรุนแรง”

 “เป็นกับบางคน คนดีๆ ไม่ค่อยเป็น”

 “ชอบแบบรุนแรงเหรอ พี่ก็ชอบนะ เห็นไหมล่ะ พวกเรานี่มันโคตรจะเข้ากันได้ดีเลยว่ะจีบ”

  เปลือกตาปิดลง นับหนึ่งถึงสิบในใจ

 ในขณะที่คนมองได้แต่กลั้นหัวเราะให้กับเด็กอวดเก่งที่คุมอารมณ์ตัวเองไม่ค่อยจะเป็น

 พิลลาลืมตาขึ้นช้าๆ หลุบตามองไปที่คนตัวใหญ่ “เร็วๆ จีบมีนัด”

 “กับหนุ่มที่ไหน” ยังไม่ทันที่เธอจะได้ตอบ ร่างแน่งน้อยก็ลอยละลิ่วไปนั่งอยู่บนหน้าตักแกร่งอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว แม้จะพยายามขืนตัวออกก็ไม่เป็นผล เพราะแรงของชายฉกรรจ์นั้นไม่ใช่สิ่งที่คนตัวเล็กๆ อย่างเธอจะเอาชนะได้ “ไม่ให้ไปได้ปะ หวง”

 “มีสิทธิ์อะไรมาหวง”

 ใบหน้าคร้ามคมมีรอยยิ้มผุดขึ้น แต่เป็นเพียงยิ้มที่มุมปากเท่านั้น และแววตาเขาก็หาได้เป็นมิตรไม่ “เดี๋ยวจะทำให้มีสิทธิ์ให้ดู”

 พิลลาแห้วเสียงขึ้น “ไปกับเมลฟี่กับเนสต์ ไม่ใช่หนุ่มที่ไหน”

 “ก็หวง กลัวคนมอง”

 “อย่าเยอะ ผัวก็ไม่ใช่”

 ริมฝีปากหยักคลอเคลียอยู่บริเวณแก้มนวล พิลลาพยายามย่นคอหนี แต่ทำอย่างไรก็หนีการลุกล้ำของเขาไม่ได้ ไรหนวดครูดไปกับผิวขาวๆ จนเธอรู้สึกจั๊กจี้ ลมหายใจร้อนๆ รดรินที่ใบหู ขนกายพร้อมใจกันลุกซู่อย่างมิได้นัดหมาย

 เสียงกระเส่าดังขึ้นชิดริมหู “เดี๋ยวก็ใช่”

 “ไม่เอา ไม่อยากมีผัวพรรค์นี้”

 “ทำไม”

 “ไม่อยากมีผัวหน้าเหมือนวัว แต่ปากเหมือนหมา”

 สารินยิ้มกริ่ม “แต่พี่อยากมีเมียปากหมา”

 สายตาคมตวัดมองคนพูดอย่างไม่สบอารมณ์ เป็นความจริงที่เธอไม่เคยพิศวาสสาริน แต่การที่เขาลั่นวาจาว่าจะจีบเธอ ไม่ว่าจะจริงเท็จประการใด แต่นั่นมันแปลว่าเขาจะต้องทำดีกับเธอ ทำให้เธอเห็นว่ามีเหตุผลอะไรที่จะต้องคบหากับคนคนนี้ในฐานะคนรัก ในขณะที่เขากลับเอาแต่ด่าเธอ กระแหนะกระแหนไม่เคยหยุด ทุกครั้งที่พูดคะขาก็ใช่ว่าเจตนาดี สารินก็แค่กวนประสาท

 “ก็ขอให้เจอผู้หญิงปากหมาเร็วๆ แล้วกัน กลัวพี่จะขึ้นคาน”

 เขาสวนทันควัน “เจอแล้วครับ”

 พิลลาสบถอยู่ในใจ ไม่ต้องเอ่ยปากถามก็รู้ สายตาของเขามันบอกแล้วว่า ‘ผู้หญิงปากหมา’ ที่ว่าคือใคร

 “เหลือแค่รวบหัวรวบหางมาเป็นเมียนี่แหละ แค่นี้พี่ก็ไม่ขึ้นคานแล้ว”

 หญิงสาวกัดฟันกรอด ชายหนุ่มฉีกยิ้มยิงฟัน

 “จีบจะให้พี่รวบตอนไหนล่ะ”

 “สวดมนต์เอาเหอะ บอกว่าไม่เอาผัวแบบนี้คือไม่เอาจริงๆ”

 “เอาสักหน่อยน่า”

 “ไม่”

 “ลองก่อน ไม่ประทับใจค่อยว่ากันอีกที” สิ้นประโยค สารินก็หอมแก้มขาวผ่องไปฟอดใหญ่ พร้อมกับที่ฝ่ามือหนาคว้าเข้าที่มือบอบบาง เธอพยายามดึงมือออกจากคีมมนุษย์แต่ก็ไม่เป็นผล สุดท้ายมันก็ถูกจับให้เคลื่อนไปหยุดที่ความแข็งขืนกลางกาย โดยที่เขายกตัวเธอให้นั่งบนหน้าขาข้างเดียว เพื่อขจัดอุปสรรคในการสัมผัส ‘สิ่งนั้น’

 พิลลาออกแรงชักมือกลับ แต่มือของสารินก็ยึดไว้แน่น ทั้งข้อมือ ทั้งเอวคอดกิ่ว โดนเขาจับไว้มั่นจนยากจะหลีกหนี

 เขานำมือเธอไปลูบไล้ไปมาอย่างอยากนำเสนอสิ่งที่ตนภูมิใจ

 “เสือน้อยมันอยากมีแม่ชื่อพุดจีบแล้ว”

 “ปะ...ปล่อย ปล่อยจีบนะ!”

 “ช่วยไอ้เสือกำพร้าแม่ตัวนี้หน่อยได้ไหมครับ”

⋆ ˚｡⋆୨୧˚　˚୨୧⋆｡˚ ⋆