บทที่3│คืนฝนพรำที่กำแพงแสน (2)

⋆ ˚｡⋆୨୧˚　˚୨୧⋆｡˚ ⋆

 เป็นไปไม่ได้หรอกที่สารินจะไม่หาเรื่องกวนประสาทเธอ อย่างน้อยๆ ก็ปล่อยให้เธอรอมาเกือบครึ่งชั่วโมงแล้ว

 ฝนยังไม่หยุด ซาบ้าง ตกหนักบ้าง สลับกันไป แต่ไม่ขาดเม็ดฝนสักที

 เพราะเธอรู้ว่าคนอย่างสารินมีความกล้าหาญมากพอที่จะทำตามที่ได้ลั่นวาจาไว้ หากเธอหนีกลับก่อน เขาคงตามไปทวงสัญญาถึงบ้าน และเธอก็ไม่ต้องการให้เป็นเช่นนั้น จึงได้แต่นั่งๆ นอนๆ อยู่บนโซฟา จะเปิดโทรทัศน์ก็เกรงว่าฟ้าจะผ่า โทรศัพท์ก็มีแต่ข้อความของสองสาวที่เหนื่อยจะอ่าน แต่ก็มีข้อความของน้องชายถูกส่งมาด้วย

 พิรภพเห็นว่าฝนตกแต่เธอยังไม่กลับเข้าบ้าน ซ้ำยังไม่ได้พาพิลลี่ไปด้วย จึงเกิดอาการเป็นห่วงพี่สาวขึ้นมาเสียอย่างนั้น

 ก็ถ้าไม่ใช่เพราะแกไปสร้างเรื่อง พี่อย่างฉันจะได้พบเจอกับวิบากกรรมแบบนี้ไหม

 พิลลาปดไปคำโตว่าติดฝนอยู่ที่ร้านของมัทรี และจะกลับตอนฝนหยุด คนทางบ้านจึงคลายกังวล

 สองขาถูกยกขึ้นมาบนโซฟา แผ่นหลังแนบไประนาบเดียวกัน ศีรษะถูกวางลงบนที่พักแขนเพื่อใช้เป็นหมอน เบนสายตาไปทางหลังบ้าน แต่ก็ไม่เห็นชายร่างสูงเดินเข้ามาอยู่ในครรลองสายตาสักที พอๆ กับที่เสียงน้ำจากฝักบัวยังไหลให้แขกอย่างเธอได้ยินไม่ขาดสาย

 ไอ้เสือกวนประสาทมันหลับในห้องน้ำแล้วหรือยัง

 มันหลับไม่หลับไม่รู้ แต่เธอที่อิ่มจากสเต๊กชิ้นใหญ่จะหลับแล้ว ตั้งใจว่าหลังเสร็จธุระจะรีบกลับไปซดเล้งแซ่บฝีมือแม่ แต่เอาเข้าจริงก็อิ่มท้องจนอยากจะพักสายตา ไหนฝนยังมาตกอีก ไม่แน่ว่าหากตอนนี้อยู่ที่บ้าน เธอคงเข้านอนตั้งแต่หัวค่ำเพราะอากาศช่างเป็นใจ ติดตรงนอกจากไม่ได้อยู่ที่บ้านของตัวเองแล้ว ยังอยู่ในบ้านของ ‘บุคคลอันตราย’ อีกด้วย

 สุ้มเสียงทุ้มติดวางอำนาจเอ่ยขึ้น “พุดจีบ มานี่หน่อย”

 เธอไม่ขานรับ ไม่แม้แต่จะเดินไปตามคำพูดแกมสั่งของเขา

 “จีบ ได้ยินไหม”

 “...”

 “โอเค งั้นพี่ออกไปนะ”

 หัวคิ้วย่นเข้าหากันในทันที เธออยากจะรู้นักว่าสมองของสารินทำงานอย่างไร เหตุใดประสาทถึงได้กลับเช่นนั้น เธอรอให้เขาออกจากห้องน้ำมาตั้งนาน การที่เขาจะออกมาได้สักที นั่นเป็นเรื่องที่ดี

 “แต่พี่ล่อนจ้อนนะจีบ”

 หญิงสาวดีดตัวลุกขึ้นนั่ง “เออๆ ได้ยินแล้ว”

 เธอหอบหายใจด้วยจังหวะหนักหน่วง ขนกายพลันลุกชันอย่างพร้อมเพรียง ใบหน้าก่อเกิดริ้วโทสะ พิลลาไม่อยากจะเห็นภาพอุจาดตาแบบนั้นอีกแล้ว

 เขามันหน้าไม่อาย กล้าดีอย่างไรถึงเปลือยกายให้เธอเห็นกัน

 สาวเจ้ากระแทกเสียงใส่ทันทีที่หยุดอยู่หน้าห้องน้ำ “จะเอาอะไร”

 “ผ้าเช็ดตัว” ยังไม่ทันได้ถาม เขาก็พูดต่อ “ในห้องนอน”

 เพราะเป็นบ้านชั้นเดียว เธอจึงคาดเดาได้ไม่ยากว่าห้องไหนคือห้องนอนของเขา และเพียงแค่เปิดประตูเข้าไป คลำๆ ที่ผนังจนเจอเข้ากับสวิตช์ไฟ หลังความสว่างเข้ามามีบทบาท เธอก็ได้เห็นห้องนอนของสารินเต็มๆ ตา

 สะอาดมาก สะอาดยิ่งกว่าห้องของเธอเสียอีก ทุกอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย พอมีเวลาให้ได้สังเกต พลันนึกขึ้นได้ว่าจริงๆ แล้วภายในบ้านที่ผู้ชายอาศัยอยู่คนเดียวนั้นก็สะอาดเอี่ยมอย่างไม่น่าเชื่อ

 สารินดูไม่น่าจะอนามัยขนาดนั้น แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องอะไรของเธอ

 ร่างระหงเดินตรงไปยังผ้าขนหนูที่ถูกแขวนอยู่ คว้ามันมาถือไว้แล้วออกไปอย่างไม่อิดออด

 “เปิด หมายถึงแง้มๆ พอ”

 สารินก็ทำตามอย่างว่าง่าย เมื่อหมดธุระเธอจึงเดินไปกลับไปทิ้งตัวนั่งลงที่โซฟา เขาเองก็เดินออกจากห้องน้ำในสภาพผ้าเช็ดตัวพันรอบเอวสอบ เผยให้เห็นลอนกล้ามหนั่นแน่นบริเวณหน้าท้อง แขนอุดมไปด้วยกล้ามเนื้อสมชายชาตรี แต่พิลลาไม่ยักจะอยากมอง เธอเพียงแต่ยกสมาร์ตโฟนมาไถไปเรื่อยเพื่อฆ่าเวลา และก็ไม่คิดจะเข้าไปตอบแชตของเพื่อนๆ ตอนนั้นหางตาก็เห็นว่าเขาเดินเข้าไปในห้อง

 ใกล้แล้ว เธอจะได้กลับไปนอนมุดผ้าห่มสักที

 ห้านาที...

 ไม่น่าเชื่อว่าคนอย่างสารินจะใช้เวลาในการแต่งตัวเกินห้านาที

 ที่จริงเขาก็แค่ควรคว้าเสื้อผ้ามาใส่แล้วออกมาทำตามข้อตกลงให้มันจบๆ เธอก็ใช่ว่าจะว่างมารอเขานานๆ เสียหน่อย

 ผ่านไปอีกห้านาที โทรศัพท์ก็ไม่น่าไถ โซฟาก็ใช่น่านั่ง บ้านหลังนี้ก็ไม่น่าอยู่

 ไอ้หน้าวัวมันจะปั่นประสาทเธออีกแล้วอย่างนั้นสิ

 เรียวขาสวยก้าวเดินไปยังหน้าห้องนอนของชายฉกรรจ์ ฝนก็ซาลงจนจะหยุดแล้ว หากเขารีบมาทำให้มันเสร็จๆ เธอก็จะขี่มอเตอร์ไซค์กลับบ้านได้ในทันที

 สามครั้งได้ สามครั้งที่เธอเคาะประตูพร้อมเอ่ยปากเรียก แต่กลับไม่มีเสียงขานรับจากคนที่อยู่ด้านใน

 มันอ้อนมืออ้อนตีนเสียจริง

 “พี่เสือ”

 “...”

 “พี่เสือใหญ่”

 “...”

 “เสือ-ใหญ่”

 พิลลาหลับตาลงบอกกับตัวเองว่า...เธอใจเย็นได้พุดจีบ เธอไม่ใช่พวกหัวร้อนไร้เหตุผล แม้จะเจอคนกวนส้นตีน เธอก็ยังจะใจเย็นสมเป็นผู้ใหญ่อายุยี่สิบห้า

 น่า เธอทำได้

 โทนเสียงนุ่มหูขึ้นจนสังเกตได้ “พี่เสือใหญ่ ออกมาจัดการให้มันเรียบร้อยก่อนค่ะ ตอนนี้ฝนเริ่มหยุดแล้ว จีบจะได้กลับบ้าน”

 ในส่วนของความพยายามอดทนอดกลั้น เธอคิดว่าเธอทำได้ดี แต่จะทำไปทำไมในเมื่อไม่มีประโยชน์

 ฝ่าเท้าถูกยกไปเตะประตูหนึ่งครั้ง ซึ่งเธอก็เจ็บเองจนต้องยกเท้าแล้วลูบป้อยๆ

 “คือถ้าพี่จะทำงี้จีบกลับบ้านนะ แล้วถ้าพี่ตามไปถึงบ้าน จะเอาลูกซองออกมายิงให้ตาย ถ้าไม่ตายจะยิงซ้ำให้กระสุนหมดแม็ก”

 ไม่มีหรอกไอ้ลูกซองอะไรนั่น เธอแค่ขู่ฟ่อๆ เป็นลูกหมาไปเรื่อย รำคาญที่เขาดึงเชิงยืดยาด

 ได้ผล ประตูถูกเปิดออกโดยฝีมือของสาริน ที่อยู่ในชุดเสื้อกล้ามคอย้วยกับกางเกงบอล

 น่าผิดหวังมาก หายไปตั้งเป็นสิบยี่สิบนาที ได้แค่นี้ สิบวิก็ควรเสร็จเรียบร้อยแล้วต่างหาก

 “ไม่เอาน่า ฆ่าพี่แล้วจีบจะมีผัวเหรอ”

 นี่หรือปากคน

 “ดูสิ เสี้ยนจัด อยากให้พี่ออกมาจูบจนนั่งตูดไม่ติดเก้าอี้ พอไม่มาก็ขู่ เฮ้อ ได้เป็นเมียไม่ต้องทำแต่การบ้านเหรอทรงนี้ คุณเสือน้อยจะได้พักกับเขาบ้างหรือเปล่า”

 เสือน้อย...นัยน์ตาคมหลุบต่ำขณะพูด ก่อนเงยหน้าขึ้นมาแสร้งเบ้ปากใส่หญิงสาว

 ผู้ชายคนนี้ ดีจริงๆ

 ดีที่เธอไม่เคยรู้สึกถูกชะตามาก่อน

 “ยายผู้หญิงโรคจิต”

 สิ้นประโยค หมัดหนักๆ ก็ตั้งท่าจะลอยปะทะใบหน้าคมคาย ทว่าเขามีประสบการณ์แล้วครั้งหนึ่ง จึงไม่พลาดที่จะหลบได้อย่างเฉียดฉิว

 “น่ะ ใช้กำลังตลอด ต่อยเก่งแบบนี้ไปเป็นนักมวยไหม เดี๋ยวพี่เป็นป๋าดันให้ก็ได้”

 “ก็พี่มาว่าจีบก่อน”

 สารินทำหน้าเหลอหลา “ว่าอะไร ยังไม่ได้ว่าอะไรเลย”

 “พี่ว่าจีบโรคจิต เสี้ยนจัด”

 “พี่พูดแบบนั้นก็จริง แต่ไม่ได้ว่า แค่เห็นจีบเอาแต่เรียกทั้งๆ ที่รอก็ได้ พี่บอกแล้วว่าของวันนี้พี่จะไม่ยกยอดไปวันไหน มันแปลว่าอะไรคะเด็กดี” พิลลาไม่ตอบ จ้องสารินเขม็งราวคนโกรธจัด “มันแปลว่ายังไงพี่ก็จูบหนูอยู่แล้วไงคะ แต่หนูเร่งจังเลย มันหมายความว่ายังไงล่ะถ้าไม่ใช่เพราะ...”

 สารินโน้มใบหน้าจนริมฝีปากอยู่ระนาบเดียวกับหูของพิลลา กลิ่นกายหอมๆ อย่างคนเพิ่งอาบน้ำลอยปะทะจมูก แต่เธอก็ไม่ให้ความสนใจกับมันมากไปกว่าประโยคที่เพิ่งถูกพ่นออกจากปากเน่าๆ ของเขา

 “หนูพุดจีบของพี่เสี้ยนมาก”

⋆ ˚｡⋆୨୧˚　˚୨୧⋆｡˚ ⋆