บทที่ 5

ฟ้างามทนฟังไอ้เสี่ยหุ้นส่วนต่อไม่ไหวแล้ว เธอเลยออกจากห้องนี้ไป แต่ก่อนออกไปเธอไม่ลืมที่จะพาพิมพ์ออกไปด้วย

"คุณฟ้าคะ พิมพ์ขอโทษที่ทำให้คุณฟ้าต้องเดือดร้อนด้วยอีกคน" พิมพ์พูดในระหว่างที่เดินตามหลังฟ้างามออกมา

"ไม่เป็นไรหรอกพิมพ์ ก็เราเป็นเพื่อนกันนี่ มีอะไรก็ต้องช่วยกัน"

"เพื่อน.." พิมพ์ตื้นตันใจมากที่ได้ยินคำนี้จากปากฟ้างาม "พิมพ์​ไม่อยากให้คุณมาเดือดร้อนกับพิมพ์เลย พอแค่นี้เถอะค่ะ"

"พิมพ์ฟังนะ ถ้าเสี่ยสิงขรรู้ท่านคงไม่ทิ้งลูกน้องแบบนี้หรอก"

"แต่อีกคนก็เป็นเพื่อนของท่านไม่ใช่เหรอคะ"

"ชิงหมาเกิดน่ะสิ"

"ขะ..คุณฟ้าคะ" สิ้นประโยคคำพูดของฟ้างามเมื่อสักครู่ พิมพ์ถึงได้มองไปเห็นคนที่ทั้งสองกำลังพูดถึงกันอยู่ และตอนนี้เขาก็ยืนอยู่ด้านหลัง

แค่เห็นท่าทีของพิมพ์ฟ้างามก็พอจะเดาได้แล้ว เธอหายใจเข้าลึกๆ แต่จังหวะที่ฟ้างามกำลังจะหันกลับไปมอง ก็ได้เห็นลูกค้าคนหนึ่งที่กำลังเดินเข้ามาพอดี

"สวัสดีค่ะคุณสมชายหายหน้าหายตาไปหลายวันเลยนะคะ"

ผู้ชายที่ฟ้างามเอ่ยทักเหมือนสนิทสนม ตอนนี้หันมองซ้ายมองขวา ดูว่าเธอพูดกับใครอยู่

"ไปนั่งตรงนั้นดีกว่าค่ะ" ฟ้างามเดินเข้าไปควงแขนแขกคนนั้น แล้วพาไปนั่งที่โซน VIP

"คุณ.."

"คุณต้องการจะสั่งอะไรคะ" ฟ้างามเอ่ยถามจังหวะที่ส่งแขกนั่งลง

"อะไรก็ได้ครับ คุณจะนั่งเป็นเพื่อนผมเหรอ"

"ค่ะ" เอาวะยังไงวันนี้ต้องเอาตัวรอดให้ได้ก่อน ปากเราก็ไวเกินไปหาที่ตายแล้วไหมล่ะ ..ก็รู้ทั้งรู้อยู่ว่าเขาเป็นผู้มีอิทธิพล แต่มันก็อดไม่ได้ทำเก่งแต่กับผู้หญิง ในใจฟ้างามก็ยังหวังอยู่เขาคงไม่ได้ยินคำพูดประโยคนั้นนะ 

ผู้ชายคนที่ฟ้างามนั่งด้วยยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ถ้าใครเคยมาเที่ยวที่นี่จะรู้ว่าฟ้างามไม่เคยนั่งกับใคร

"ดื่มสิคะ" ฟ้างามชงเหล้าเสร็จก็ส่งมันให้กับลูกค้า แต่จังหวะเดียวกันนั้นเธอก็มองไปเห็นสายตาอีกคู่ที่จับจ้องมา

"มีอะไรหรือเปล่าครับ"

"ปะ..เปล่าค่ะ" หญิงสาวขยับเข้าไปหาแขกอีกนิดเพื่อหลบสายตา ถ้าชีวิตเธอไม่ได้มีห่วงก็คงไม่เสียดาย แต่นี่เธอยังมียายที่ต้องดูแล

ฟ้างามโตขึ้นมาด้วยการเลี้ยงดูของยาย ส่วนพ่อกับแม่เลิกลากันไปแล้ว หลังจากเลิกกับพ่อไม่นานแม่ก็เสีย ตอนนั้นเธอส่งข่าวไปบอกพ่อให้มาร่วมงานศพแม่ แต่พ่อก็ไม่ได้สนใจที่จะมา ผ่านไปอีกหลายปี เธอก็ได้ข่าวว่าพ่อเสียชีวิตแล้ว แต่ฟ้างามก็ไม่ได้ไปร่วมงานศพ ไม่ใช่ว่าเธอโกรธเรื่องที่ท่านไม่มางานศพแม่ แต่ช่วงนั้นคุณยายกำลังป่วยจะทิ้งยายไว้คนเดียวก็ไม่ได้

โชคดีที่ยายส่งเสียเธอเรียนจบถึงระดับปริญญาเลยมีงานดีๆ ทำ ถ้าไม่เช่นนั้นเธอก็คงเป็นอีกหนึ่งคนที่นั่งรับแขก

ตั้งแต่มาทำงานที่นี่เธอก็จ้างแม่บ้านดูแลยาย เพราะเธอไม่มีเวลาอยู่ดูแลเอง เงินส่วนหนึ่งก็หมดไปกับค่าจ้าง อีกส่วนก็หมดไปกับค่าอยู่ค่ากินรวมถึงต้องพาคุณยายไปหาหมอ แบบนี้สินะเขาถึงเรียกว่าคนมีค่า..คิดแล้วก็นึกขำ

"คุณฟ้างามงามสมชื่อเลยนะครับ" ลูกค้าคนนั้นเห็นว่าเธอขยับเข้ามาหาคิดว่าเธอคงชอบตนเป็นพิเศษเลยเริ่มพูดแทะลม

"อุ๊ยคุณ.." หญิงสาวกำลังจะขยับออกแต่ถูกมือของอีกฝ่ายโอบรัดเอวบางไว้ก่อน เธอจะแสดงท่าทีรังเกียจมากก็ไม่ได้ เพราะสายตาคู่ที่จ้องเธออยู่ยังคงมองมาทางนี้

"ดูนางฟ้านางสวรรค์ทำสิ" มีคนรักก็ย่อมมีคนเกลียด ยิ่งอยู่สูงก็ยิ่งถูกจับตามอง

"แต่ลูกค้าคนนี้ไม่ได้มีเงินถุงเงินถังไม่ใช่เหรอ ทำไมคุณฟ้าถึงลดตัวไปนั่งด้วย"

"ถ้าพูดแล้วอย่าไปพูดต่อที่ไหนนะ วันก่อนฉันได้ยินนางโทรคุยกับใครไม่รู้ว่าอยากหางานพิเศษเพิ่ม"

"แบบคุณฟ้าเนี่ยนะ เธอจะเอาเงินไปทำไมนักหนา เงินเดือนก็สูงอยู่นะ"

"เราสองคนว่างเหรอ"

"คะ?" คนที่นินทาฟ้างามอยู่หันไปก็เห็นว่าเป็นลูกน้องที่ติดตามเสี่ยสมิงดำมา "มีอะไรคะ"

"เสี่ยเรียกให้ไปนั่งด้วย"

ได้ยินว่าเสี่ยสมิงดำเรียกให้ไปนั่งด้วยจะรออะไรอยู่ล่ะ สองสาวรีบเดินไปอย่างเร็ว

"เสี่ยขา"

"นั่งก่อนสิ"

"ดีใจจังเลยค่ะที่เสี่ยเรียกเราสองคนมานั่งด้วย ในที่สุดเราก็อยู่ในสายตาของเสี่ยสักที"

"เมื่อกี้คุยอะไรกันอยู่นะ" เหมือนว่าสมิงดำจะไม่ได้สนใจสิ่งที่เธอพ่นออกมาจากปากเลย

"คุยอะไรคะ"

เห็นว่าอีกฝ่ายทำเป็นไม่รู้เรื่อง เขาเลยล้วงเงินออกมาจากกระเป๋าแล้ววางลงตรงหน้า

ดวงตาเธอทั้งสองเบิกกว้างขึ้นเมื่อเห็นเงินก้อนนั้น

"เสี่ยจะไม่ไล่พวกเราออกแน่นะคะ"

"ทำไมต้องไล่"

"เรากำลังพูดถึงเรื่องคุณฟ้าอยู่ค่ะ"

ทั้งสองพูดเท่าที่ตัวเองรู้มาให้กับเสี่ยสมิงดำฟัง

"ไอ้แขกคนนั้นมันชื่อสมชายเหรอ"

"แขกคนไหนคะ"

"คนนั้นแหละ"

"เปล่านี่คะ"