Share
บทที่ 413 ขอรบ
Related chapter
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 414 ส่งเข้าวังเย็น
เย่จิ่งอวี้พยักหน้าเล็กน้อย ใบหน้าหล่อเหลาราวกับถูกแกะสลักก็อ่อนโยนขึ้นเล็กน้อยเขากดที่วางแขนหัวมังกร ใบหน้าสูงส่งพูดขึ้นด้วยใบหน้าความปรีดา “ดี กวนอินสองตระกูล สมแล้วที่เป็นแม่ทัพผู้กล้ากว่าใครในต้าโจว มีพวกเจ้าทั้งสองตระกูลออกไปทำสงคราม เจียงวูจะเอาชนะได้อย่างไร”อินจ้งคุกเข่าลงหนึ่งข้าง พูดขึ้นด้วยความเคารพว่า “กระหม่อมจะไม่ทำให้ฝ่าบาทต้องผิดหวัง หากกำจัดเจียงวูไม่ได้ สาบานว่าจะไม่กลับต้าโจว”กวนฮั่นหลินพูดต่อท้ายว่า “กวนเซี่ยวหลานชายของกระหม่อม ยินยอมที่จะรับฟังคำสั่งของท่านแม่ทัพอิน โดยไม่มีคำขัดแย้งใดๆ”เย่จิ่งอวี้นั่งอยู่สูงบนเก้าอี้มังกร ดวงตาของเขาเป็นประกาย สวมชุดคลุมมังกร มีพลังอำนาจที่น่าเกรงขามของจักรพรรดิ“ขุนนางที่รักทั้งสองจงลุกขึ้นเถิด ข้าให้เวลาพวกเจ้าเตรียมตัวสามวัน เมื่อครบสามวันข้าจะส่งกองทัพทหารห้าหมื่นนาย เดินทัพไปยังเจียงวูพร้อมกับพวกเจ้า”เขาหันไปที่อินจ้ง พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ก้องกังวาน “ข้าจะมอบป้ายทองคำให้แก่เจ้า ซึ่งสามารถใช้ตัดศีรษะก่อนทูลขอความเห็นจากฮ่องเต้ได้ หากมีแม่ทัพคนใดไม่เชื่อฟังคำสั่ง จงปลิดชีวิตมันคนนั้นเสีย”อินจ้งได้ยินก็ดีใจเป็นอย่าง
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 415 ตื่นขึ้น
อินชิงเสวียนได้ยินจนหัวใจเต้นรัว แต่ยังคงแข็งใจเอาไว้นางไม่เคยหาเรื่องใครก่อน ทุกอย่างเป็นเพราะสวีจือย่วนก่อเรื่องเองเดิมทีอินชิงเสวียนคิดว่าสวีจือย่วนเป็นคนไม่เลว ก่อนหน้านี้จึงดูแลทุกอย่าง แต่ทว่านางกลับทำตัวเกินเยียวยา การที่นางยังมีชีวิตอยู่ นับเป็นบุญมากโขแล้วเมื่อสีหน้าผ่อนคลายลงเล็กน้อย นางจึงหันไปหาเย่จิ่งอวี้“ท่านพ่อของข้าได้ทูลเรื่องขอรบต่อฝ่าบาทหรือไม่เพคะ?”เย่จิ่งอวี้แววตานิ่งเฉย ราวกับไม่ได้ยินเสียงอะไรเลยเมื่อได้ยินก็ยิ้มอย่างอ่อนโยนและพูดว่า “นอกจากท่านพ่อและท่านพี่ของเจ้า ยังมีท่านผู้เฒ่ากวน กวนเซี่ยวก็จะออกเดินทางไปด้วย หากไม่ใช่เพราะเจ้า เกรงว่าเขายังคงดื้อดึงทำเรื่องที่ไร้ประโยชน์”อินชิงเสวียนพูดอย่างถ่อมตัว “เรื่องของกวนเซี่ยว ก็เป็นเพราะความเมตตาของฝ่าบาท หากไม่ใช่เพราะฝ่าบาทเห็นว่าเขาเป็นหลานชายเพียงคนเดียวของจอมพลเฒ่ากวนและยังไว้ชีวิตของเขา ก็คงไม่มีเรื่องดีๆ เกิดขึ้นในวันนี้หรอกเพคะ”เย่จิ่งอวี้มองนางและย้อนถามว่า “เสวียนเอ๋อร์ไม่คิดว่าข้ากระทำต่อสวีจือย่วนรุนแรงเกินไปใช่หรือไม่?”อินชิงเสวียนเลิกคิ้ว“เหตุใดฝ่าบาทจึงถามเช่นนี้เพคะ?”“ข้าไม่อยา
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 416 บุญพาวาสนาส่ง
“คุณชาย ท่านฟื้นแล้วหรือ?”จังอวี้จิ่นเก็บชามด้วยความลนลาน มีสีแดงระเรื่อตั้งแต่ใบหน้าไปถึงต้นคออาซือหลานเหลือบมองนางและถามว่า “ที่นี่คือที่ใดกัน?”“ที่นี่คือหมู่บ้านประมงเล็กๆ คุณชายถูกท่านพ่อของข้าและชาวประมงช่วยขึ้นมาเจ้าค่ะ”จังอวี้จิ่นไม่เงยหน้าขึ้น และพูดด้วยน้ำเสียงเบา“อ๋อ หมู่บ้านของพวกเจ้ามีกันกี่คน?”น้ำเสียงของอาซือหลานเชื่องช้าและอ่อนโยน ฟังดูประดุจอาบน้ำในช่วงฤดูใบไม้ผลิจังอวี้จิ่นพูดว่า “ไม่มากเจ้าค่ะ มีเพียงสิบกว่าครัวเรือน”อาซือหลานพยักหน้า“ดีมาก”จังอวี้จิ่นเงยหน้าขึ้นด้วยความแปลกใจอาซือหลานส่งยิ้มให้กับนาง“แม่นาง ช่วยหาเสื้อผ้าให้ข้าจะได้หรือไม่?”จังอวี้จิ่นนึกได้ว่าตอนนี้อาซือหลานกำลังเปลือยกายอยู่ จึงรีบพยักหน้า“คุณชายรอประเดี๋ยวนะเจ้าคะ ข้าจะไปเอาชุดของท่านพ่อมาให้”จังอวี้จิ่นเดินมาที่บ้านหลังน้อย ค้นหาชุดเสื้อผ้าง่ายๆ เพื่อนำไปให้อาซือหลาน“ขอบใจมากนะ”อาซือหลานรับเสื้อผ้ามา และยิ้มอย่างอบอุ่นเขามีรูปร่างหน้าตาสง่างาม ยิ้มขึ้นมาก็ยิ่งน่ามองดู จังอวี้จิ่นไม่เคยพบเจอผู้ชายที่หน้าตาดีเช่นนี้มาก่อน ใบหน้าเล็กๆ จึงแดงระเรื่อขึ้นมาอีกครั้ง
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 417 การตอบแทนของอาซือหลาน
ชาวประมงหลายคนทำสีหน้าดีใจ ต่างพากันพยักหน้า“เช่นนั้นต้องขอบคุณคุณชายอินเป็นอย่างมาก”“บังเอิญมีตลาดอยู่ใกล้ๆ พรุ่งนี้จะเป็นวันไปตลาด”“ในตลาดมีของขายทุกอย่าง สามารถซื้อของกินชั้นดีได้มากทีเดียว”ชีวิตชาวประมงค่อนข้างลำบาก พวกเขาแทบไม่ได้กินอะไรเลยนอกจากปลา เมื่อได้ยินว่ามีคนจ่ายเงินเลี้ยงอาหาร พวกเขาก็เริ่มพูดคุยกันอย่างมีความสุขมุมปากของอาซือหลานเผยรอยยิ้มให้เห็นจางๆ และนำเงินใส่ในมือของตาเฒ่าจัง“เอาตามนี้แล้วกัน พรุ่งนี้ไม่ต้องออกไปจับปลา ข้าอาจจะอยู่อีกไม่นานนัก พวกเราใช้โอกาสนี้มาฉลองกันดีกว่า”เมื่อได้ยินเช่นนี้ จังอวี้จิ่นที่ยกโจ๊กมาที่หน้าประตูก็รู้สึกเศร้าเล็กน้อยอาจเป็นเพราะอาซือหลานหน้าตาดีมากเกินไป ทำให้นางตกหลุมรักตั้งแต่แรกเห็น เมื่อได้ยินว่าเขาจะไป นางจึงทำใจไม่ค่อยได้ตาเฒ่าจังคิดดูแล้วก็พูดว่า “ก็จริง บนโลกนี้ไม่มีงานเลี้ยงที่เป็นนิรันดร์ พรุ่งนี้พวกเราร่วมสังสรรค์กันเสียหน่อยเถอะ”คืนนั้น จังอวี้จิ่นได้ทำการตุ๋นปลาอาซือหลานกินได้มากทีเดียว ข้าวหุงลูกเดือยและถั่วหากินได้ยากนักเมื่อเห็นเขากินอย่างเอร็ดอร่อย จังอวี้จิ่นก็เม้มริมฝีปากแล้วยิ้ม ต้องการจะตั
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 418 พิษกู่กำเริบ
ในขณะที่อาซือหลานต้องการกลับไปที่เจียงวู เย่จั้นก็กำลังควบม้าพาทหารศึกไปยังเมืองซุ่ยหานเมื่อเดินทางมาถึงปากแม่น้ำไป๋เจียง จู่ๆ ก็รู้สึกเจ็บหน้าอกขึ้นมา จึงผ่อนฝีเท้าให้ช้าลงทหารที่อยู่ข้างกายรีบถามขึ้นว่า “ท่านอ๋อง มีสิ่งใดผิดปกติหรือไม่?”เย่จั้นส่ายหน้า“ไม่มีอะไร เตรียมข้ามแม่น้ำ”เขาพลิกตัวลงจากหลังม้า แต่กลับรู้สึกเหมือนมีบางสิ่งกัดที่หัวใจ เขาเจ็บปวดจนหน้ามืด เมื่อฝีเท้าไม่มั่นคงก็คุกเข่าลงที่พื้นในทันทีเหล่าทหารพากันตกใจยกใหญ่ รีบเข้าไปช่วยพยุงเขาไว้“ท่านอ๋อง เป็นอะไรหรือพ่ะย่ะค่ะ?”เย่จั้นจับข้อมือขององครักษ์เอาไว้ บอกว่าตัวเองไม่เป็นอะไร แต่ทว่ากลับรู้สึกปวดบิดที่หัวใจ“หัวใจของข้า...”เหงื่อเม็ดละเอียดผุดขึ้นเต็มหน้าผากของเย่จั้นหรือว่าพิษสะกดจิตที่อาซือหลานพูดจะเป็นเรื่องจริง?เมื่อเห็นว่าเย่จั้นสีหน้าซีดขาว พูดจาลำบาก เหล่าทหารต่างสีหน้าเปลี่ยนในทันที“แพทย์ทหาร รีบมานี่สิ”ผู้เฒ่าคนหนึ่งสะพายหีบยาวิ่งขึ้นมาด้านหน้า เมื่อจับชีพจรของเย่จั้นได้ กลับสัมผัสไม่พบสิ่งผิดปกติใด จึงร้อนใจเล็กน้อย“ท่านอ๋องรู้สึกไม่สบายที่ใดพ่ะย่ะค่ะ?”เย่จั้นพยายามอ้าปาก แต่ยัง
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 419 ออกรบ
ณ เมืองหลวงวันนี้ต้องออกรบ สองพ่อลูกตระกูลอินมายังสนามฝึกแต่เช้าตรู่อินจ้งก็เหมือนกับกวนฮั่นหลิน ได้รับความเคารพและศรัทธาอย่างสูงในกองทัพเหล่าทหารรู้ว่าแม่ทัพในการเดินทางครั้งนี้คืออินจ้ง พวกเขาต่างยืนตัวตรง และแสดงความนับถือผ่านสายตากวนเซี่ยวในชุดเครื่องแบบทหารยืนอยู่ข้างๆ ใบหน้าที่หล่อเหลาเย็นชาขึ้นมากตอนนี้เขาได้รับตำแหน่งนายกองทหารติดตามทัพชั่วคราว นับว่ามีตำแหน่งทางทหาร เมื่อมองดูเหล่านายทหารที่เกรียงไกร จิตใจของกวนเซี่ยวก็รู้สึกฮึกเหิมขึ้นมาก่อนหน้านี้เขาถูกอาซือหลานหลอกลวง และเข้าวังไปลอบแทงฝ่าบาท ฝ่าบาทปล่อยผ่านเรื่องนี้ให้แล้วกันไป และยังรักษาท่านปู่ของเขาอย่างสุดความสามารถกวนเซี่ยวได้เห็นความใจแคบของตัวเองอย่างชัดเจน ตอนนี้หวังเพียงสร้างคุณงามความดีจากการชนะสงคราม เพื่อแก้ไขในสิ่งที่ทำผิดพลาด และยิ่งต้องการฆ่าศัตรูในสนามรบอย่างห้าวหาญ เพื่อกอบกู้ชื่อเสียงของตระกูลกวนกลองทหารดังขึ้นสามครั้ง อินจ้งเดินขึ้นไปบนแท่นแม่ทัพอินปู้อวี่และกวนเซี่ยวแบ่งกันยืนซ้ายและขวาด้วยความกระปรี้กระเปร่าอินจ้งมองไปรอบๆ กองทหารแล้วพูดด้วยจิตวิญญาณที่เต็มเปี่ยม“กลุ่มเ
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 420 ความกังวล
“ทำไมหรือเพคะ?”อินชิงเสวียนถามขึ้นอย่างว่องไว“ไม่มีอะไร”เย่จิ่งอวี้จึงเดินขึ้นรถม้าไปอินชิงเสวียนขานตอบรับ และอุ้มเสี่ยวหนานเฟิงไว้แน่นการจากลามักทำให้ผู้คนรู้สึกเศร้าโศก อินชิงเสวียนอารมณ์ไม่ดีมากนัก นางจึงไม่พูดสิ่งใดตลอดทั้งทางนางเห็นคนในตระกูลอินเป็นญาติสนิทของตัวเองไปแล้ว ตอนนี้ท่านพ่อและลูกๆ ได้ออกจากเมืองหลวงแล้ว ในใจของนางเหมือนมีบางสิ่งขาดหายไป รู้สึกถึงความโหวงเหวงเสี่ยวหนานเฟิงราวกับรับรู้ได้ว่าท่านแม่ไม่ค่อยมีความสุข เขาจึงพยายามเอาใบหน้าเล็กๆ ไปแนบกับนาง มือน้อยๆ ของเขาลูบใบหน้าของอินชิงเสวียน ราวกับกำลังปลอบใจนาง ปากเล็กๆ กำลังพูดพึมพำเมื่อเห็นลูกชายที่น่ารักและรู้ความเช่นนี้ อินชิงเสวียนถอนหายใจเฮือกยาว ไม่ควรเอาอารมณ์ของตัวเองมาลงกับลูกเช่นนี้ เพราะมันไม่ยุติธรรมสำหรับลูกเลยนางตั้งสติขึ้นมาใหม่อีกครั้ง หอมลงบนใบหน้าของเสี่ยวหนานเฟิง และอุ้มเขาเข้าไปในตำหนักจินหวูเมื่อเข้ามาในประตูตำหนัก เสี่ยวหนานเฟิงก็ขมวดคิ้วสีอ่อนของเขาในทันที มือน้อยๆ พยายามชี้ออกไปด้านนอก“ออก บิน~”เมื่ออยู่กับลูกมาเป็นเวลาที่ค่อนข้างนาน อินชิงเสวียนจึงพอเข้าใจความต้องการของเ
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 421 พรอันล้นหลาม
“เช่นนั้นก็ดีเพคะ หวังว่าครั้งนี้ดินปืนจะสามารถนำมาใช้ประโยชน์ได้ถูกต้อง”อินชิงเสวียนรินชาให้เย่จิ่งอวี้หนึ่งแก้ว และนั่งลงบนเบาะนุ่มเสี่ยวหนานเฟิงเอื้อมมือไปที่แก้วชาในทันทีทำปากจู๋และพูดว่า “ดื่มๆ…”อินชิงเสวียนสัมผัสแก้วชาเล็กน้อย และแกล้งดึงมือกลับด้วยความกลัว“ร้อน ดื่มไม่ได้ เจ้าหิวแล้วใช่หรือไม่ แม่จะไปชงนมให้เจ้าดื่มนะ”เสี่ยวหนานเฟิงประสานมือน้อยสองข้างไว้ด้วยกัน เลียนแบบท่าทางของไป๋เสวี่ย เพื่อทำความเคารพอินชิงเสวียนด้วยการประสานมือทั้งสองขึ้นในระดับหน้าอก ปากน้อยๆ ยังคงพูดพึมพำในสิ่งที่อินชิงเสวียนฟังไม่เข้าใจอีกมากมายอินชิงเสวียนหัวเราะในท่าทางใสซื่อของลูกชายทันที และลูบที่ศีรษะเล็กๆ ของเขาอย่างเบามือ“เด็กดี รอก่อนนะ”เมื่อเห็นเงาหลังที่อรชรอ้อนแอ้นของอินชิงเสวียน เย่จิ่งอวี้เม้มริมฝีปากแล้วยิ้มนี่คือชีวิตในแบบที่เขาต้องการ สงบสุขและสุขใจไม่มีเรื่องแก่งแย่งชิงดีกันในวังหลัง และไม่ต้องกังวลใจกับแผนการห้ำหั่นกันของนางสนมนางกำนัล เชื่อว่านางสนมเหล่านั้นเข้าใจความคิดของเขาแล้วช่วงนี้ไม่มีใครวิ่งไปที่ห้องหนังสืออีกแล้ว สบายหูมากขึ้นไม่น้อยในระหว่างที่คิด อิ
Latest chapter
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 1316 คนตายไม่อาจฟื้นคืนชีพได้
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 1315 วีรบุรุษในยามบั้นปลาย
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 1314 เสียชีวิตเพราะสิ้นแรง
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 1313 โชคชะตาฟ้าลิขิตคือสิ่งใด
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 1312 ภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 1311 ค่ายกล
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 1310 สิ่งที่ทุกคนปรารถนา
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 1309 ความสงสัยของเฮ่อยวน
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 1308 ในตำราไม่ได้กล่าวไว้
