บทที่ 418 พิษกู่กำเริบ

ในขณะที่อาซือหลานต้องการกลับไปที่เจียงวู เย่จั้นก็กำลังควบม้าพาทหารศึกไปยังเมืองซุ่ยหาน

เมื่อเดินทางมาถึงปากแม่น้ำไป๋เจียง จู่ๆ ก็รู้สึกเจ็บหน้าอกขึ้นมา จึงผ่อนฝีเท้าให้ช้าลง

ทหารที่อยู่ข้างกายรีบถามขึ้นว่า “ท่านอ๋อง มีสิ่งใดผิดปกติหรือไม่?”

เย่จั้นส่ายหน้า

“ไม่มีอะไร เตรียมข้ามแม่น้ำ”

เขาพลิกตัวลงจากหลังม้า แต่กลับรู้สึกเหมือนมีบางสิ่งกัดที่หัวใจ เขาเจ็บปวดจนหน้ามืด เมื่อฝีเท้าไม่มั่นคงก็คุกเข่าลงที่พื้นในทันที

เหล่าทหารพากันตกใจยกใหญ่ รีบเข้าไปช่วยพยุงเขาไว้

“ท่านอ๋อง เป็นอะไรหรือพ่ะย่ะค่ะ?”

เย่จั้นจับข้อมือขององครักษ์เอาไว้ บอกว่าตัวเองไม่เป็นอะไร แต่ทว่ากลับรู้สึกปวดบิดที่หัวใจ

“หัวใจของข้า...”

เหงื่อเม็ดละเอียดผุดขึ้นเต็มหน้าผากของเย่จั้น

หรือว่าพิษสะกดจิตที่อาซือหลานพูดจะเป็นเรื่องจริง?

เมื่อเห็นว่าเย่จั้นสีหน้าซีดขาว พูดจาลำบาก เหล่าทหารต่างสีหน้าเปลี่ยนในทันที

“แพทย์ทหาร รีบมานี่สิ”

ผู้เฒ่าคนหนึ่งสะพายหีบยาวิ่งขึ้นมาด้านหน้า เมื่อจับชีพจรของเย่จั้นได้ กลับสัมผัสไม่พบสิ่งผิดปกติใด จึงร้อนใจเล็กน้อย

“ท่านอ๋องรู้สึกไม่สบายที่ใดพ่ะย่ะค่ะ?”

เย่จั้นพยายามอ้าปาก แต่ยัง