Share
บทที่ 416 บุญพาวาสนาส่ง
Related chapter
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 417 การตอบแทนของอาซือหลาน
ชาวประมงหลายคนทำสีหน้าดีใจ ต่างพากันพยักหน้า“เช่นนั้นต้องขอบคุณคุณชายอินเป็นอย่างมาก”“บังเอิญมีตลาดอยู่ใกล้ๆ พรุ่งนี้จะเป็นวันไปตลาด”“ในตลาดมีของขายทุกอย่าง สามารถซื้อของกินชั้นดีได้มากทีเดียว”ชีวิตชาวประมงค่อนข้างลำบาก พวกเขาแทบไม่ได้กินอะไรเลยนอกจากปลา เมื่อได้ยินว่ามีคนจ่ายเงินเลี้ยงอาหาร พวกเขาก็เริ่มพูดคุยกันอย่างมีความสุขมุมปากของอาซือหลานเผยรอยยิ้มให้เห็นจางๆ และนำเงินใส่ในมือของตาเฒ่าจัง“เอาตามนี้แล้วกัน พรุ่งนี้ไม่ต้องออกไปจับปลา ข้าอาจจะอยู่อีกไม่นานนัก พวกเราใช้โอกาสนี้มาฉลองกันดีกว่า”เมื่อได้ยินเช่นนี้ จังอวี้จิ่นที่ยกโจ๊กมาที่หน้าประตูก็รู้สึกเศร้าเล็กน้อยอาจเป็นเพราะอาซือหลานหน้าตาดีมากเกินไป ทำให้นางตกหลุมรักตั้งแต่แรกเห็น เมื่อได้ยินว่าเขาจะไป นางจึงทำใจไม่ค่อยได้ตาเฒ่าจังคิดดูแล้วก็พูดว่า “ก็จริง บนโลกนี้ไม่มีงานเลี้ยงที่เป็นนิรันดร์ พรุ่งนี้พวกเราร่วมสังสรรค์กันเสียหน่อยเถอะ”คืนนั้น จังอวี้จิ่นได้ทำการตุ๋นปลาอาซือหลานกินได้มากทีเดียว ข้าวหุงลูกเดือยและถั่วหากินได้ยากนักเมื่อเห็นเขากินอย่างเอร็ดอร่อย จังอวี้จิ่นก็เม้มริมฝีปากแล้วยิ้ม ต้องการจะตั
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 418 พิษกู่กำเริบ
ในขณะที่อาซือหลานต้องการกลับไปที่เจียงวู เย่จั้นก็กำลังควบม้าพาทหารศึกไปยังเมืองซุ่ยหานเมื่อเดินทางมาถึงปากแม่น้ำไป๋เจียง จู่ๆ ก็รู้สึกเจ็บหน้าอกขึ้นมา จึงผ่อนฝีเท้าให้ช้าลงทหารที่อยู่ข้างกายรีบถามขึ้นว่า “ท่านอ๋อง มีสิ่งใดผิดปกติหรือไม่?”เย่จั้นส่ายหน้า“ไม่มีอะไร เตรียมข้ามแม่น้ำ”เขาพลิกตัวลงจากหลังม้า แต่กลับรู้สึกเหมือนมีบางสิ่งกัดที่หัวใจ เขาเจ็บปวดจนหน้ามืด เมื่อฝีเท้าไม่มั่นคงก็คุกเข่าลงที่พื้นในทันทีเหล่าทหารพากันตกใจยกใหญ่ รีบเข้าไปช่วยพยุงเขาไว้“ท่านอ๋อง เป็นอะไรหรือพ่ะย่ะค่ะ?”เย่จั้นจับข้อมือขององครักษ์เอาไว้ บอกว่าตัวเองไม่เป็นอะไร แต่ทว่ากลับรู้สึกปวดบิดที่หัวใจ“หัวใจของข้า...”เหงื่อเม็ดละเอียดผุดขึ้นเต็มหน้าผากของเย่จั้นหรือว่าพิษสะกดจิตที่อาซือหลานพูดจะเป็นเรื่องจริง?เมื่อเห็นว่าเย่จั้นสีหน้าซีดขาว พูดจาลำบาก เหล่าทหารต่างสีหน้าเปลี่ยนในทันที“แพทย์ทหาร รีบมานี่สิ”ผู้เฒ่าคนหนึ่งสะพายหีบยาวิ่งขึ้นมาด้านหน้า เมื่อจับชีพจรของเย่จั้นได้ กลับสัมผัสไม่พบสิ่งผิดปกติใด จึงร้อนใจเล็กน้อย“ท่านอ๋องรู้สึกไม่สบายที่ใดพ่ะย่ะค่ะ?”เย่จั้นพยายามอ้าปาก แต่ยัง
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 419 ออกรบ
ณ เมืองหลวงวันนี้ต้องออกรบ สองพ่อลูกตระกูลอินมายังสนามฝึกแต่เช้าตรู่อินจ้งก็เหมือนกับกวนฮั่นหลิน ได้รับความเคารพและศรัทธาอย่างสูงในกองทัพเหล่าทหารรู้ว่าแม่ทัพในการเดินทางครั้งนี้คืออินจ้ง พวกเขาต่างยืนตัวตรง และแสดงความนับถือผ่านสายตากวนเซี่ยวในชุดเครื่องแบบทหารยืนอยู่ข้างๆ ใบหน้าที่หล่อเหลาเย็นชาขึ้นมากตอนนี้เขาได้รับตำแหน่งนายกองทหารติดตามทัพชั่วคราว นับว่ามีตำแหน่งทางทหาร เมื่อมองดูเหล่านายทหารที่เกรียงไกร จิตใจของกวนเซี่ยวก็รู้สึกฮึกเหิมขึ้นมาก่อนหน้านี้เขาถูกอาซือหลานหลอกลวง และเข้าวังไปลอบแทงฝ่าบาท ฝ่าบาทปล่อยผ่านเรื่องนี้ให้แล้วกันไป และยังรักษาท่านปู่ของเขาอย่างสุดความสามารถกวนเซี่ยวได้เห็นความใจแคบของตัวเองอย่างชัดเจน ตอนนี้หวังเพียงสร้างคุณงามความดีจากการชนะสงคราม เพื่อแก้ไขในสิ่งที่ทำผิดพลาด และยิ่งต้องการฆ่าศัตรูในสนามรบอย่างห้าวหาญ เพื่อกอบกู้ชื่อเสียงของตระกูลกวนกลองทหารดังขึ้นสามครั้ง อินจ้งเดินขึ้นไปบนแท่นแม่ทัพอินปู้อวี่และกวนเซี่ยวแบ่งกันยืนซ้ายและขวาด้วยความกระปรี้กระเปร่าอินจ้งมองไปรอบๆ กองทหารแล้วพูดด้วยจิตวิญญาณที่เต็มเปี่ยม“กลุ่มเ
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 420 ความกังวล
“ทำไมหรือเพคะ?”อินชิงเสวียนถามขึ้นอย่างว่องไว“ไม่มีอะไร”เย่จิ่งอวี้จึงเดินขึ้นรถม้าไปอินชิงเสวียนขานตอบรับ และอุ้มเสี่ยวหนานเฟิงไว้แน่นการจากลามักทำให้ผู้คนรู้สึกเศร้าโศก อินชิงเสวียนอารมณ์ไม่ดีมากนัก นางจึงไม่พูดสิ่งใดตลอดทั้งทางนางเห็นคนในตระกูลอินเป็นญาติสนิทของตัวเองไปแล้ว ตอนนี้ท่านพ่อและลูกๆ ได้ออกจากเมืองหลวงแล้ว ในใจของนางเหมือนมีบางสิ่งขาดหายไป รู้สึกถึงความโหวงเหวงเสี่ยวหนานเฟิงราวกับรับรู้ได้ว่าท่านแม่ไม่ค่อยมีความสุข เขาจึงพยายามเอาใบหน้าเล็กๆ ไปแนบกับนาง มือน้อยๆ ของเขาลูบใบหน้าของอินชิงเสวียน ราวกับกำลังปลอบใจนาง ปากเล็กๆ กำลังพูดพึมพำเมื่อเห็นลูกชายที่น่ารักและรู้ความเช่นนี้ อินชิงเสวียนถอนหายใจเฮือกยาว ไม่ควรเอาอารมณ์ของตัวเองมาลงกับลูกเช่นนี้ เพราะมันไม่ยุติธรรมสำหรับลูกเลยนางตั้งสติขึ้นมาใหม่อีกครั้ง หอมลงบนใบหน้าของเสี่ยวหนานเฟิง และอุ้มเขาเข้าไปในตำหนักจินหวูเมื่อเข้ามาในประตูตำหนัก เสี่ยวหนานเฟิงก็ขมวดคิ้วสีอ่อนของเขาในทันที มือน้อยๆ พยายามชี้ออกไปด้านนอก“ออก บิน~”เมื่ออยู่กับลูกมาเป็นเวลาที่ค่อนข้างนาน อินชิงเสวียนจึงพอเข้าใจความต้องการของเ
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 421 พรอันล้นหลาม
“เช่นนั้นก็ดีเพคะ หวังว่าครั้งนี้ดินปืนจะสามารถนำมาใช้ประโยชน์ได้ถูกต้อง”อินชิงเสวียนรินชาให้เย่จิ่งอวี้หนึ่งแก้ว และนั่งลงบนเบาะนุ่มเสี่ยวหนานเฟิงเอื้อมมือไปที่แก้วชาในทันทีทำปากจู๋และพูดว่า “ดื่มๆ…”อินชิงเสวียนสัมผัสแก้วชาเล็กน้อย และแกล้งดึงมือกลับด้วยความกลัว“ร้อน ดื่มไม่ได้ เจ้าหิวแล้วใช่หรือไม่ แม่จะไปชงนมให้เจ้าดื่มนะ”เสี่ยวหนานเฟิงประสานมือน้อยสองข้างไว้ด้วยกัน เลียนแบบท่าทางของไป๋เสวี่ย เพื่อทำความเคารพอินชิงเสวียนด้วยการประสานมือทั้งสองขึ้นในระดับหน้าอก ปากน้อยๆ ยังคงพูดพึมพำในสิ่งที่อินชิงเสวียนฟังไม่เข้าใจอีกมากมายอินชิงเสวียนหัวเราะในท่าทางใสซื่อของลูกชายทันที และลูบที่ศีรษะเล็กๆ ของเขาอย่างเบามือ“เด็กดี รอก่อนนะ”เมื่อเห็นเงาหลังที่อรชรอ้อนแอ้นของอินชิงเสวียน เย่จิ่งอวี้เม้มริมฝีปากแล้วยิ้มนี่คือชีวิตในแบบที่เขาต้องการ สงบสุขและสุขใจไม่มีเรื่องแก่งแย่งชิงดีกันในวังหลัง และไม่ต้องกังวลใจกับแผนการห้ำหั่นกันของนางสนมนางกำนัล เชื่อว่านางสนมเหล่านั้นเข้าใจความคิดของเขาแล้วช่วงนี้ไม่มีใครวิ่งไปที่ห้องหนังสืออีกแล้ว สบายหูมากขึ้นไม่น้อยในระหว่างที่คิด อิ
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 422 เนื้อเสียบไม้ย่าง
กระพรวนทองเก็บไว้ในหน้าอกเข้ามาตลอด เพื่อไม่ให้รบกวนเสี่ยวหนานเฟิง เย่จิ่งอวี้หนีบผ้าขนไว้แน่น และหยิบกระพรวนทองออกมาด้วยความระวังไม่มีเสียงใดดังออกมาจากกระพรวน เย่จิ่งอวี้ถอนหายใจช้า และเปิดผ้าขนออกอินชิงเสวียนห่มผ้าให้เสี่ยวหนานเฟิง และนั่งลงที่ข้างโต๊ะ“ฝ่าบาทเห็นสิ่งใดแล้วหรือไม่เพคะ?”เย่จิ่งอวี้ส่ายหน้า“ข้าเห็นเพียงอักษรยันต์กองทัพสวรรค์ลิงไฟที่อยู่ด้านบน เดาไม่ออกว่ามีสิ่งใดเกี่ยวข้องกับข้า”อินชิงเสวียนเคยได้ยินต่งจื่ออวี๋บอกว่า กระพรวนเส้นนี้เกิดจากการก่อตัวของสวรรค์ โลกและมนุษย์ ซึ่งสลักกองทัพสวรรค์ไว้สองกลุ่ม อีกทั้งกระพรวนทั้งสิบลูกส่งผลกระทบต่อเนื่องกันเป็นทอดๆ ภายหลังยังหายไปอีกหนึ่งเส้นกระพรวนทองที่หายไปน่าจะถูกครอบครองไว้โดยผู้ที่ขโมยพิณไป และจะส่งผลต่อเย่จิ่งอวี้ด้วยเช่นกัน ซึ่งหมายความว่า กระพรวนทั้งหมดต่างส่งกระทบต่อเขา จึงควรหาวิธีในการแก้ไขเพียงแต่อินชิงเสวียนไม่เข้าใจวิชาอาคม จึงไม่สามารถช่วยอะไรได้นางครุ่นคิดครู่หนึ่งแล้วถามขึ้น“ตอนฝ่าบาททรงพระเยาว์เคยเห็นกระพรวนเส้นนี้หรือไม่เพคะ?”“ไม่เคย”เย่จิ่งอวี้พูดอย่างมุ่งมั่นเด็ดขาดในความทรงจำของเขา
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 423 ข้าคิดถึงเจ้าเหลือเกิน
เสี่ยวหนานเฟิงทำราวกับฟังรู้เรื่อง เขาเบ้ปากด้วยความน้อยใจในทันที และมองอินชิงเสวียนด้วยดวงตาที่แดงก่ำ“กิน กิน!”เขาใช้มือเล็กๆ ชี้ไปที่เนื้อเสียบไม้ ริมฝีปากน้อยขมุบขมิบแจ๊บๆ อย่างอดไม่ได้ พร้อมกับน้ำไหลที่ไหลย้อยลงมาเมื่อมองลูกชายที่น่าสงสารเช่นนี้ เย่จิ่งอวี้ก็ไม่อาจทำใจได้ เขาเดินเข้าไปอ้อนวอน “ให้พวกเรากินสักคำเถอะนะ!”อินชิงเสวียนเวยหน้าขึ้น จึงเห็นเสี่ยวหนานเฟิงน้ำตาคลอเบ้าอยู่ นางก็รู้สึกสงสารเช่นกันทว่าต่อให้สงสารมากแค่ไหน ก็ไม่สามารถเอาให้เขากินได้ เด็กน้อยอายุเพียงเท่านี้ยังไม่ถึงเวลากินอาหารเลย“ตอนนี้จ้าวเอ๋อร์ยังไม่มีฟัน ไม่มีทางเคี้ยวเนื้อได้แน่เพคะ หม่อมฉันจะไปทำข้าวบดต้มให้เขาสักหน่อย”“อะไรก็ย่อมได้ทั้งนั้น ขอเพียงมีอาหารให้เขาได้กินก็พอ ไม่เช่นนั้นคงน่าสงสารเหลือเกิน”เย่จิ่งอวี้พูดไป สายตาก็เหลือบมองไปที่เนื้อเสียบไม้มันช่างหอมจริงๆ ไม่แปลกที่ลูกชายจะอยากอาหารแบบนี้เด็กอายุหกเดือนกว่า สามารถกินอาหารเสริมได้ในปริมาณที่เหมาะสม ด้านในร้านค้าสะสมคะแนนของอินชิงเสวียนมีครบทุกอย่าง นางแลกอาหารเสริมเด็กที่ดีที่สุดหนึ่งกล่อง เมื่ออ่านรายละเอียดด้านข้างเขียนว่า
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 424 จิ้งอ๋องกลับวัง
อินชิงเสวียนตื่นตระหนก และรีบคลุมเสื้อผ้าทันทีจิตใจของเย่จิ่งอวี้ต่างจดจ่ออยู่กับเรือนร่างของหญิงตัวเล็กที่อยู่ด้านล่างตัวเขา จึงไม่ได้ยินว่าหลี่เต๋อฝูพูดอะไร?สายตาเย็นชาขึ้นทันที และถามด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “มีเรื่องอะไร?”เมื่อได้ยินน้ำเสียงที่ไม่สบอารมณ์ หลี่เต๋อฝูรู้ดีว่าตัวเองมารบกวนเวลาดีๆ ของฝ่าบาทอีกแล้วทว่าท่านอ๋องสิบสามก็สำคัญต่อฝ่าบาทเช่นกัน จึงทำได้เพียงดันทุรังพูดขึ้นอีกครั้งว่า “ท่านอ๋องสิบสามถูกทหารแบกกลับมาที่วังหลวง กระหม่อมไม่ทราบว่าท่านอ๋องได้รับบาดเจ็บอะไร แต่ตอนนี้ยังคงหมดสติและยังไม่ฟื้นขึ้นมาเลยพ่ะย่ะค่ะ”“อะไรนะ?”กามารมณ์ของเย่จิ่งอวี้มลายหายไปราวถูกคลื่นซัดเขาเดินลงพื้นด้วยเท้าเปล่า ทันทีที่เปิดประตูออก เขาก็ลากตัวหลี่เต๋อฝูเข้ามาเสื้อผ้าที่ถอดไว้ลากยาวมากับพื้น และมีรอยแดงจางๆ บนผิวขาวที่เย็นยะเยือก“เจ้าบอกว่าเสด็จอากลับมาแล้วงั้นหรือ?”หลี่เต๋อฝูก้มหน้าลง และพยักหน้าพูดเหมือนไก่จิกข้าวสาร “พ่ะย่ะค่ะ สำนักหมอหลวงเป็นผู้แจ้งกระหม่อมพ่ะย่ะค่ะ”ด้านในห้อง อินชิงเสวียนได้ยินอย่างชัดเจนนางรีบจัดการชุดของตัวเอง สวมรองเท้าและวิ่งออกมา“จิ้งอ๋องได
Latest chapter
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 1316 คนตายไม่อาจฟื้นคืนชีพได้
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 1315 วีรบุรุษในยามบั้นปลาย
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 1314 เสียชีวิตเพราะสิ้นแรง
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 1313 โชคชะตาฟ้าลิขิตคือสิ่งใด
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 1312 ภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 1311 ค่ายกล
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 1310 สิ่งที่ทุกคนปรารถนา
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 1309 ความสงสัยของเฮ่อยวน
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 1308 ในตำราไม่ได้กล่าวไว้
