ในขณะที่กำลังคิดอยู่นั้น เหมยชิงเกอก็ดึงมือกลับแล้ว“ฉางเฟิง เจ้ารู้สึกดีขึ้นหรือยัง”เฮ่อฉางเฟิงหายใจเข้า บนใบหน้าที่ซีดเซียวเริ่มมีสีเลือดขึ้นเล็กน้อย“ขอบคุณท่านป้าเหมยมาก ข้าดีขึ้นมากแล้ว”“ดีแล้ว ชิงเสวียน ช่วยพยุงพี่ชายของเจ้าไปพักผ่อนตรงนั้นหน่อยนะ”เหมยชิงเกอก้าวออกไป ร่างนั้นก็กระโดดไปอยู่ข้างๆ เฮ่อยวนแล้ว ในมือเปล่งแสงสีม่วง โจมตีไปยังชายที่มีรอยกระเต็มใบหน้าอินชิงเสวียนช่วยประคองเฮ่อฉางเฟิงไปที่หินข้างๆ หลิวซือจวินก็วิ่งพลางกระโดดตามเข้ามาด้วยอาการร้อนใจ“น้องชาย...เอ้ย พี่เฮ่อ ขอข้าดูอาการบาดเจ็บหน่อยได้ไหม”นอกจากอาการบาดเจ็บภายในแล้ว เฮ่อฉางเฟิงยังได้รับบาดแผลจากการถูกแทงถูกฟันมากมายและยังมีเลือดออกอีกด้วยเฮ่อฉางเฟิงยกมือขึ้น“ต้องรบกวนแล้ว”“กับข้าไม่ต้องเกรงใจ”หลิวซือจวินรีบเปิดแขนเสื้อของเขาออก หยิบยาจินชวงที่อยู่ในแขนเสื้อออกมา จากนั้นก็จัดการทำแผลให้เฮ่อฉางเฟิงอย่างระมัดระวังเมื่อเห็นท่าทางจริงจังของนาง อินชิงเสวียนก็นึกในใจว่า หลิวซือจวินวิชาแพทย์ยอดเยี่ยม เหมาะสมที่จะอยู่ในอิ๋นเฉิง หากเฮ่อฉางเฟิงชอบนาง บางอาจเป็นคู่รักที่ดีอีกหนึ่งคู่ แต่ไม่รู้ว่าเ
เห็นได้ชัดว่าชายผู้นี้รู้ถึงพลังความร้ายกาจของพิณการเวก สีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย ตะโกนเสียงดังว่า “ทุกคนระวังด้วย พิณการเวกเป็นอาวุธที่ใช้โจมตีแบบกลุ่ม และมันจะเสริมกำลังให้แก่ฝ่ายตนตามความประสงค์ของผู้ดีด”อินชิงเสวียนกระตุกริมฝีปากขึ้นเป็นรอยยิ้มเยาะ“ในเมื่อรู้แล้ว ยังไม่ยอมจำนนอีกรึ!”นิ้วเรียวแตะที่สายพิณ และทันใดนั้นเสียงที่คมชัดก็แพร่กระจายไปทั่วอิ๋นเฉิงเสียงพิณนั้นรวดเร็วและเร่งด่วน เสียงดนตรีจากเครื่องสายก็ดังราวกับฝนตกหนักตกลงมากระทบจานเงิน ทำให้หลายคนรู้สึกกระสับกระส่าย เลือดลมเดือดพล่าน อย่างไรก็ตามทุกคนในอิ๋นเฉิงรู้สึกสดชื่นและความแข็งแกร่งเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่าเมื่อได้ยินเสียงพิณที่คุ้นเคยอีกครั้ง ขวัญกำลังใจของเหล่าศิษย์ของหอแห่งเสียงศักดิ์สิทธิ์ก็สูงขึ้นไปอีก ทุกคนต่างตื่นเต้นฮึกเหิม มีเพียงดวงตาของเซี่ยวอิ่นหวนเท่านั้นที่เปลี่ยนเป็นสีแดงนางคิดถึงพ่อบุญธรรม ถ้าเขายังมีชีวิตอยู่ หากได้เห็นชิงเสวียนประสบความสำเร็จเช่นนี้ เขาคงจะมีความสุขมากกระมัง!ทักษะการเล่นพิณของอินชิงเสวียนนั้นเชี่ยวชาญขึ้นนานแล้ว มีแสงสีเงินและสีม่วงพุ่งออกมาที่ปลายนิ้วของนาง ซึ่งเป็นวรยุทธ์ขอ
เย่จิ่งอวี้แค่นเสียงอย่างเย็นชา“คนอวดดีเช่นนี้ คิดว่าต้าโจวไร้คนจริงๆ งั้นรึ!”“ถ้าอย่างนั้นเรามาดูกัน ว่าเจ้าจะมีความสามารถที่จะรั้งข้าไว้ที่นี่ได้หรือไม่!”เงาสีดำพลิกฝ่ามือ กลุ่มหมอกสีดำก็กลายเป็นกระบี่อันแหลมคมจำนวนนับไม่ถ้วน ครอบคลุมจุดสำคัญของเย่จิ่งอวี้เย่จิ่งอวี้ได้กระโดดขึ้นมาเหนือเมฆแล้ว หลักการแห่งฟ้าดินที่อยู่รอบตัวเขา ได้สร้างเกราะป้องกันที่แข็งแกร่งขึ้นมาทันทีด้วยการระเบิดที่รุนแรงหลายครั้ง ใบหมอกสีดำก็กระจายไปทีละอันเย่จิ่งอวี้มาถึงเบื้องหน้าของเงาดำราวกับผี“วันนี้ข้าจะดูซิว่า ราชาแห่งแคว้นเฟยเหยา จะเก่งกาจสักแค่ไหน!”ฝ่ามือของเย่จิ่งอวี้เหมือนกับมีด ได้ทะลุผ่านหมอกสีดำไปอย่างรวดเร็ว เงาดำผงะถอยหลัง กระบี่ที่คมอีกหลายสิบเล่มก็ถูกซัดออกไป“รูปลักษณ์ที่แท้จริงของข้าใช่ว่าเจ้าจะมองเห็นได้!”บางทีอาจจะเป็นเพราะประหลาดใจมากเกินไป จู่ๆ เสียงที่ไม่ชัดเจนว่าเป็นชายหรือหญิงของหมอกสีดำก็ชัดขึ้น เป็นน็น เสียงผู้หญิงเด่นชัดอินชิงเสวียนเลิกคิ้ว การคาดเดาที่ว่าบุคคลนี้คือลั่วสุ่ยชิง โดยพื้นฐานก็ได้ยินการยืนยันแล้วแน่นอน นางจะเป็นใครนั้น ในเวลานี้ ไม่สำคัญอีกต่อไปแล้
แม้ว่าจะมีเย่จั้นดูแลเมืองหลวง และยังมีอินจ้งกับลูกชายช่วยเหลือ แต่อย่างไรบ้านเมืองก็ยังคงเป็นของเย่จิ่งอวี้ มีบางเรื่องที่เย่จั้นไม่สามารถล้ำเส้นได้เป็นเวลาหลายเดือนแล้วตั้งแต่เย่จิ่งอวี้ออกมา หากจะยอมสละทั้งแคว้น เพื่อมุมหนึ่งของเทือกเขาเชื่อมเมฆานั้น เป็นสิ่งที่ไม่ฉลาดเลยเย่จิ่งอวี้จับมือเล็กนุ่มนิ่มของนาง ยกมุมริมฝีปากขึ้นเป็นรอยยิ้ม“เป็นความผิดของข้าเอง ข้าไม่ควรพูดเรื่องนี้ ทำให้เสวียนเอ๋อร์กังวลโดยไม่มีเหตุผล ในเมื่อได้มอบหมายให้เสด็จอากับแม่ทัพอินแล้ว เช่นนั้นจึงควรเชื่อในความสามารถของพวกเขา นี่คือสิ่งสำคัญอันดับแรกที่แท้จริง ในเมื่อราชาแห่งแคว้นเฟยเหยากำเนิดใหม่ที่นี่ เช่นนั้นสถานที่แห่งนี้จะกลายเป็นสนามรบหลักอย่างแน่นอน เมื่อใดที่ยุทธจักรพ่ายแพ้ กองทัพหลวงในราชสำนักจะจัดการกับคนแปลกๆ ที่มีทักษะวรยุทธ์ที่ไม่มีใครเทียบได้อย่างไร”เขาถอนหายใจเบาๆ และพูดว่า “จริงๆ แล้ว ก่อนที่ข้าจะไปเป่ยไห่ ข้าไม่เข้าใจตลอดว่าทำไมพวกเขาไม่ขอความช่วยเหลือจากราชสำนัก เป่ยไห่มีการจัดตั้งหน่วยบัญชาการรบ ยังมีกองทหารประจำการอยู่ที่นั่น จนกระทั่งข้าเห็นคนตงหลิวเหล่านั้น ข้าถึงได้เข้าใจถึงความแตก
ราชาแห่งแคว้นเฟยเหยาตวาดเสียงเหี้ยม“บังอาจ ข้าคิดอะไรอยู่นั้นเจ้าก็สามารถคาดเดาได้งั้นรึ!”ชิงฮุยไม่สะดุ้ง เขายังคงรักษาท่าทางเดิม มองไปที่ราชาแห่งแคว้นเฟยเหยาด้วยสายตาแน่วแน่“ฆ่าคนต้องชดใช้ชีวิต หนี้สินต้องชำระคืน นี่คือสัจจะนิรันดร์ ชาวต้าโจวเจ้าเล่ห์ยิ่งนัก ท่านราชาห้ามไม่ใจอ่อนเพราะความสับสนชั่วคราว ที่ประชาชนของพวกเขาสามารถอยู่ดีมีสุขได้ ทั้งหมดล้วนได้มาเพราะเหยียบย่ำเลือดเนื้อของชาวเฟยเหยา ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปี ข้อเท็จจริงอันนองเลือดก็ไม่เปลี่ยนแปลง”ราชาแคว้นเฟยเหยาพูดนิ่งๆ “ข้าจะแก้แค้นผู้ที่เป็นฆาตกรเท่านั้น ไม่จำเป็นต้องทำร้ายผู้บริสุทธิ์”“ไม่ใช่ทุกคนที่สามารถฝึกฝนทักษะของแคว้นเฟยเหยาได้ ที่สามารถซ่อนแก่นวิญญาณฟื้นชีวิตใหม่ได้ ผ่านมานานมากแล้ว ฆาตกรในตอนนั้นกลายเป็นเถ้ากระดูกไปนานแล้ว หรือว่าเรื่องนี้ จะจบลงง่ายๆ แบบนี้เลยงั้นหรือ จะปล่อยให้เลือดของชาวแคว้นเฟยเหยาหลั่งไหลอย่างเปล่าประโยชน์งั้นหรือไม่”เสียงของชิงฮุยดูสงบ แต่ทุกคำที่พูดออกมานั้น ล้วนกดดันคนอย่างยิ่งราชาแคว้นเฟยเหยามีน้ำเสียงอ่อนลง“แม้พวกเขาจะตายไป แต่ลูกหลานก็ยังคงอยู่ เราตามหาเพียงลูกหลานของฆาตกรเท
เพียวเหมี่ยวอิ๋นเฉิงต้องขอบคุณน้ำพุวิญญาณของอินชิงเสวียนที่ดีเลิศ และการรักษาที่ยอดเยี่ยมของหลิวซือจวิน ทำให้อาการบาดเจ็บของทุกคนเรียบร้อยเฮ่อยวนได้สั่งให้คนไปจัดเตรียมที่พักให้กับศิษย์ตำหนักเทพและศิษย์จากหอแห่งเสียงศักดิ์สิทธิ์ แล้วจึงสั่งให้คนซื้ออาหารและเครื่องดื่ม ผู้คุมตราเซี่ยวเป็นบ้านดอง มาเยี่ยมเยียนเป็นครั้งแรก จึงต้องทำตามมารยาทให้ครบถ้วนหลังจากรู้ตัวตนของเซี่ยวอิ๋นหวนแล้ว ชาวอิ๋นเฉิงที่กระตือรือร้นต่างก็ส่งอาหารพิเศษในท้องถิ่นของตนมาด้วย และบรรยากาศที่มีชีวิตชีวาก็ทำให้ความหนักหน่วงของสงครามเจือจางลงอย่างรวดเร็วเมื่อเห็นครอบครัวของอินชิงเสวียนกลับมารวมตัวกันอีกครั้ง เย่จิ่งหลานก็เม้มริมฝีปาก อดไม่ได้ที่จะรู้สึกแปลกแยกเล็กน้อยเขาเขียนจดหมายฉบับหนึ่ง ทิ้งไว้ในห้องพักแขก บอกกับหวังซุ่นว่า “กลับไปที่โรงเตี๊ยมนั้นเถอะ ที่นั่นยังสบายกว่า ยังมีกุ้งมังกรน้อยอีกเยอะ ถ้าตายคงเสียดายแย่”หวังซุ่นกลายเป็นแฟนคลับตัวยงของเย่จิ่งหลานไปแล้ว แค่เจ้านายบอกว่าจะไปที่ไหน เขาก็จะไปที่นั่น การที่ได้ติดตามเย่จิ่งหลาน ไม่ว่าจะเดินทางผ่านภูเขาและแม่น้ำเขาก็ไม่มีคำบ่นใดๆ“บ่าวทำตามนายท่าน
เย่จิ่งหลานกลอกตา“อย่าบอกข้านะ ว่าเจ้าชอบเย่จิ่งอวี้ คนเขามีเจ้าของแล้ว”ลั่วสุ่ยชิงพูดอย่างใจเย็น “เจ้าเพิ่มอีกหลายคำสิ นางเป็นภรรยาของเขา”“เอ่อ...”คำตอบที่มีชีวิตชีวานี้ ทำให้เย่จิ่งหลานจินตนาการไปไกลลั่วสุ่ยชิงเหมือนจะเข้าใจสิ่งที่เขาคิด“อย่าใช้สมองที่สกปรกของเจ้าไปทำลายความสัมพันธ์ที่บริสุทธิ์”“พี่สาว เจ้าพูดจาหยาบคายแบบนี้เสมอหรือ”เย่จิ่งหลานพูดไม่ออก บอกว่านางกินดินปืนยังไว้หน้าไปหน่อย บอกว่ากินระเบิดจะเหมาะมากกว่า“แล้วแต่จะคุยกับใคร”ลั่วสุ่ยชิงหยิบจอกสุราขึ้นมา แล้วส่งสัญญาณให้เขาเย่จิ่งหลานชนจอกกับนาง“เจ้าอยู่ที่นี่มานานแล้ว มีอะไรน่าสนใจที่นี่บ้างไหม”“ไม่มี ข้าแค่อยากรู้เกี่ยวกับขนบธรรมเนียมประเพณีที่นี่”ลั่วสุ่ยชิงดื่มสุราในจอกอย่างกล้าหาญ เอื้อมมือไปคว้าขวดสุราที่วางอยู่ข้างๆ ในขณะนี้ มีดยาวเล่มหนึ่งก็ลอยเข้ามาจากประตู ตรงไปหาเสี่ยวเอ้อร์ที่ถือลูกคิดอยู่บนโต๊ะคิดเงินที่เสี่ยวเอ้อร์สามารถทำงานที่นี่ได้ จึงต้องมีทักษะความสามารถบางอย่างอยู่แล้ว เมื่อได้ยินเสียงทะลุอากาศ ก็เงยหน้าขึ้นทันที ทว่าในชั่วพริบตา มีดก็ทะลุคอและปักเขาติดกับผนังด้านหลังโต๊ะคิ
ลั่วสุ่ยชิงเอามือไพล่หลัง ดวงตานิ่งงัน“ขืนยังไม่ตอบ ข้าจะส่งพวกเจ้าไปพบยมบาลเดี๋ยวนี้”ชายกระโปรงของนางขยับโดยไม่มีแรงลม เส้นโค้งที่ลอยขึ้นราวกับปุยเมฆดูเหมือนจะบ่งบอกถึงความอดทนที่จำกัดของนางหลายคนเหงื่อแตกพลั่กราวกับเปียกฝน เมื่อรู้ว่าตัวเองต้องเผชิญกับสถานการณ์ที่ยากลำบาก ขาข้างหนึ่งอ่อนแรง และทรุดตัวลงคุกเข่ากับพื้น“เราทุกคนฟังคำสั่งของผู้บัญชาการซู เขาบอกข้าว่า ตราบใดที่พบเห็นชาวต้าโจว ไม่ว่าจะชายหรือหญิง ก็ฆ่าไม่เว้น”เย่จิ่งหลานถามด้วยน้ำเสียงทุ้ม “ใครคือผู้บัญชาการซู?”อีกคนหนึ่งตอบว่า “คนผู้นี้ชื่อซูอู่ มีทักษะวรยุทธ์ที่ยอดเยี่ยม ครั้งหนึ่งเคยทำหน้าที่เป็นผู้บัญชาการในกองทัพ”สีหน้าของเย่จิ่งหลานเปลี่ยนไปเล็กน้อย“ในเมื่อเขามีตำแหน่งทางทหาร ทำไมถึงมาที่นี่ เข้าร่วมในยุทธภพ เขาออกจากเมืองหลวงเมื่อไหร่”“เราก็ไม่รู้เหมือนกัน หลังจากถูกเรียกโดยท่านราชาแห่งแคว้นเฟยเหยา เราก็มาที่นี่”ดวงตาของเย่จิ่งหลานเบิกกว้าง“กล่าวคือ ผู้บัญชาการซูก็เป็นผู้สืบเชื้อสายมาจากแคว้นเฟยเหยาเช่นกัน”“เป็นเช่นนั้น”เย่จิ่งหลานเดินขึ้นไปเตะชายคนนั้น ชี้ไปที่ปลายจมูกของเขาแล้วด่าทอลั่น “