“ผู้อาวุโส?”เมื่อเห็นเหมยชิงเกอยืนเงียบ อินชิงเสวียนก็เรียกขึ้นเบาๆ เหมยชิงเกอรู้สึกตัวทันที มองไปที่อินชิงเสวียนด้วยสายตาอ่อนโยน“ข้าไม่เป็นไร”แต่สีแดงก่ำในดวงตาคู่นั้น กลับไม่สามารถหลอกใครได้อินชิงเสวียนถอนหายใจเบาๆ “ข้าจะไปหั่นแตงโมให้ผู้อาวุโส พวกเราจะได้กินไปคุยไป”ขณะมองตามแผ่นหลังของอินชิงเสวียน หางตาของเหมยชิงเกอก็มีน้ำตารื้นขึ้นไม่เคยคิดเลยว่าชั่วชีวิตนี้ของนาง จะได้เห็นลูกสาวและหลานชายของตัวเอง สวรรค์เมตตานางมากจริงๆในเมื่อน้ำพุวิญญาณมีพลังในการฟื้นฟู นางก็ต้องรีบฟื้นฟูวรยุทธ์โดยเร็วที่สุด เพื่อหาทางแก้แค้นเฮ่อยวนนางอยากถามเขาต่อหน้าว่า ทำไมเขาถึงใจร้ายขนาดนี้ เหตุใดแม้แต่ลูกสาวแท้ๆ ของตัวเองยังไม่ยอมปล่อยยิ่งกว่านั้งยังฆ่าฉีอวิ๋นจื่อศิษย์น้องรองของนางด้วย ช่างใจดำอำมหิตจริงๆ เมื่อนึกถึงเรื่องราวในอดีต เหมยชิงเกอก็กำนิ้วแน่น ความเจ็บปวดที่ถูกเล็บจิกเข้าเนื้อ เทียบไม่ได้กับความเจ็บปวดใจของนางด้วยซ้ำ นับตั้งแต่ถูกนำตัวกลับมาที่ตำหนักเทพ หัวใจของนางก็ร่ำร้องหาแต่การแก้แค้นหากชาวยุทธ์เหล่านี้ไปที่อิ๋นเฉิงจริงๆ ก็นับเป็นข่าวดีสำหรับนาง นางอยากเห็นว่าเฮ่อยวน
“ผู้เยาว์ไม่เคยพบกับเจ้าตำหนักเลย ได้ยินจากผู้อาวุโสหันว่า เจ้าตำหนักเก็บตัวบำเพ็ญเพียรมาหลายปีแล้ว ตอนนี้ผู้ที่รับผิดชอบเรื่องน้อยใหญ่ในตำหนัก คือเขาแต่เพียงผู้เดียว”“หลายปีมานี้ เขาไม่เคยออกมาเลยหรือ”เหมยชิงเกอค่อนข้างประหลาดใจอินชิงเสวียนพยักหน้าและกล่าวว่า “คงเป็นเช่นนั้น”ว่ากันว่าการประลองยุทธ์ครั้งล่าสุดกับอิ๋นเฉิง เจ้าตำหนักได้รับบาดเจ็บ เมื่อก่อนก็เคยเก็บตัวบำเพ็ญเพียรเพื่อรักษาอาการบาดเจ็บมาบ้าง แต่ก็ไม่เคยกินเวลานานกว่าสามเดือน หรือว่า...“ผู้อาวุโสเหมยคิดอะไรอยู่หรือเปล่า”อินชิงเสวียนทิ้งเปลือกแตงโม แล้วหยิบชิ้นใหม่ขึ้นมาการได้ทำความรู้จักกับเหมยชิงเกอด้วยวิธีนี้เป็นเรื่องดีทีเดียวแม้ว่านางจะไม่ใช่เหมยชิงเกอ แต่ก็เห็นใจที่นางต้องทนทรมานนานนับสิบปี แค่อยู่ที่ผาเฟิงเริ่นเพียงครู่เดียว ก็หนาวจนแทบทนไม่ได้แล้ว ยิ่งเป็นเหมยชิงเกอที่ถูกขังมานานขนาดนั้น การที่นางพูดคุยกับตัวเองอย่างเป็นปกติได้ขนาดนี้ ไม่เกรี้ยวกราดจนสุดโต่ง ก็ทำให้อินชิงเสวียนรู้สึกขอบคุณฟ้าดินมากแล้วระหว่างตำหนักเทพกับอิ๋นเฉิงก็ซับซ้อนพอแล้ว ถ้าเพิ่มแม่ที่บ้าคลั่งไปอีกคน นางคงจะปวดหัวจนหัวโตยิ่งกว
“แม่นางอิน! แม่นางอิน?”เฟิงเอ้อร์เหนียงก้าวไปข้างหน้า และมีร่างหนึ่งเหาะลงมาจากข้างบนพูดเสียงเรียบ “ไม่ต้องห่วง ข้าจะไม่ให้นางตายหรอก”เฟิงเอ้อร์เหนียงคุกเข่าลงกับพื้นทันที“ผู้อาวุโสหันได้โปรดรักษาสัญญาด้วย ขอเพียงแม่นางอินส่งมอบน้ำพุวิญญาณ ก็ปล่อยนางกลับไปยังเมืองหลวง นางเป็นเพียงเด็กรุ่นหลัง ไม่รู้เรื่องอะไรเลย ไม่ควรให้นางเข้ามาพัวพันกับความแค้นของคนรุ่นก่อน”ผู้อาวุโสหันแค่นเสียงกล่าวว่า “เรื่องพวกนี้ต้องให้เจ้าสอนด้วยรึ”เฟิงเอ้อร์เหนียงโขกศีรษะคำนับทันที“เฟิงอวิ๋นลี่ไม่กล้า ผู้อาวุโสหันได้โปรดปลดการควบคุมฉุยอวี้ด้วย พวกเราพี่น้องสัญญาว่าจะอยู่ในตำหนักเทพแต่โดยดี จะอุทิศตนเพื่อศึกการแย่งชิงทางสู่วิถีแห่งสวรรค์”ผู้อาวุโสหันไม่ตอบ เพียงโบกมือสั่งการคนที่อยู่ข้างหลัง“พาตัวอินชิงเสวียนไป!”ทันใดนั้นเฟิงเอ้อร์เหนียงก็เริ่มวิตกกังวล นางเอื้อมมือออกไปคว้ากางเกงของผู้อาวุโสหัน แต่ถูกผู้อาวุโสหันเตะออกไป“เฝ้าดูฉุยอวี้ไว้ให้ดี เมื่อเสร็จงานแล้ว จะไปหานางเอง”ยังพูดไม่ทันขาดคำ ตัวเขาก็เหาะออกไปแล้ว“ผู้อาวุโสหัน ผู้อาวุโสหัน!”เฟิงเอ้อร์เหนียงไล่ตามไปหลายก้าว และทันใดนั้
อินชิงเสวียนพูดด้วยน้ำเสียงสงบ “ย่อมต่างอยู่แล้ว อย่างไรข้าก็ต้องรู้จำนวนคนก่อน จึงจะสามารถเอาน้ำออกมาได้ ถึงอย่างไรน้ำก็มีจำกัด ใช่ว่าจะไม่มีวันหมด”ผู้อาวุโสหันขมวดคิ้ว ครุ่นคิดอย่างรอบคอบ คงจะขัดกฎสวรรค์เกินไป หากสามารถนำสิ่งล้ำค่าเช่นนี้ได้ออกมาได้อย่างไม่จำกัดเขาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วถามว่า “เจ้าเอาออกมาได้เท่าไหร่”อินชิงเสวียนกล่าวว่า “ห้าสิบถัง”ทันใดนั้นดวงตาของผู้อาวุโสหันก็สว่างขึ้นด้วยความดีใจ นี่ค่อนข้างมากแล้ว“งั้นข้าจะไปเตรียมถังไม้เดี๋ยวนี้”อินชิงเสวียนส่ายศีรษะ“ตอนนี้ยังไม่ได้ ถ้าผู้อาวุโสหันต้องการน้ำพุวิญญาณ ข้ามีเงื่อนไขข้อหนึ่ง”ผู้อาวุโสหันกล่าวทันที “เรื่องเย่หนานเฟิง ข้าได้แจ้งให้เหล่าชาวยุทธ์ทราบแล้ว ขอเพียงได้รับข่าว พวกเขาจะมาขอรับผลตอบแทนแน่นอน”อินชิงเสวียนพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย “เรื่องนี้ข้ารู้แล้ว ข้ากำลังพูดถึงอีกเรื่องหนึ่ง สิ่งนี้ล้ำค่ามาก ข้าต้องการรู้ว่าใครจะเป็นคนดื่ม”“นอกจากศิษย์ไม่กี่คนแล้ว ส่วนที่เหลือจะเป็นของอาคันตุกะของตำหนักเทพ”แม้ว่าผู้อาวุโสหันไม่เต็มใจที่จะมอบน้ำพุวิญญาณเหล่านี้ให้กับบุคคลภายนอก แต่ความสามารถของพวกเขานั้
ศิษย์เดินออกมาปลดโซ่ทันที แล้วอินชิงเสวียนก็ขยับข้อมือเล็กน้อย“ไม่ทราบว่าผู้อาวุโสหันตั้งใจจะเรียกรวมพลอาคันตุกะเหล่านี้เมื่อใด”ผู้อาวุโสหันหรี่ตา รู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง“แม่นางอินดูเหมือนจะกระตือรือร้นกับข้ามาก?”อินชิงเสวียนพูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม “เฟิงเอ้อร์เหนียงบอกว่าเฮ่อยวนฆ่าแม่ของข้า ในฐานะลูกสาวการจะแก้แค้นแทนแม่ย่อมเป็นเรื่องปกติ ข้ารู้ว่าด้วยความสามารถของข้านั้นไม่สามารถเอาชนะเฮ่อยวนได้ จำต้องรับความช่วยเหลือจากตำหนักเทพ หากผู้อาวุโสหันเต็มใจที่จะช่วยข้า บุญคุณความแค้นระหว่างท่านกับข้าก็สามารถถูกลบล้างได้เช่นกัน”ผู้อาวุโสหันหัวเราะเบาๆ และกล่าวว่า “ย่อมเป็นเช่นนั้น เดิมทีแม่ของเจ้าก็เป็นคนของตำหนักเทพ ที่ข้าเร่งร้อนจะเลื่อนขั้นกำลังภายในของทุกคน ก็เพื่อต้องการทวงความยุติธรรมให้กับแม่ของเจ้า”“งั้นก็ต้องขอบคุณมาก”อินชิงเสวียนโบกมือ บนพื้นก็ปรากฏถังพลาสติกที่บรรจุน้ำพุวิญญาณสองถัง ซึ่งในนั้นนางเพิ่มส่วนผสมพิเศษลงไป“ส่วนของผู้อาวุโสหันข้าจะเอาให้ท่านก่อน หวังว่าผู้อาวุโสหันจะระดมพลได้โดยเร็ว อย่าปล่อยให้เสียเวลา”ผู้อาวุโสหันไม่เคยเห็นพลาสติกมาก่อน เมื่อเห็นวัต
หลังจากได้ยินสิ่งที่อินชิงเสวียนพูด ลิ่นเซียวก็ค่อนข้างประหลาดใจ เขาไม่ได้ถามอินชิงเสวียน แต่สายตากลับเคลือบแคลงสงสัยอย่างมาก“ชิงเสวียนไม่กล้าโกหกอาจารย์ อาจารย์เป็นถึงปรมาจารย์กระบี่อันดับหนึ่งในใต้หล้า ระดับความรู้ลึกซึ้งในด้านกำลังภายในใช่ว่าคนรุ่นหลังจะเทียบเคียงได้ ชิงเสวียนโกหกหรือไม่ อาจารย์ลองดูก็ย่อมรู้เอง”อินชิงเสวียนยื่นมือออกมา ทันใดนั้นแจกันลายครามอันงดงามก็ปรากฏขึ้นบนฝ่ามือของนางลิ่นเซียวรับไว้อย่างเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง เปิดจุกขวด และแน่นอนว่าได้กลิ่นพลังวิญญาณจริงๆเขากระดกขวบขึ้นจิบ ทันใดนั้นก็รู้สึกถึงกระแสน้ำใสไหลลงคอของเขา ทันใดนั้นก็ระดมกำลังภายในไปที่จุดตันเถียน และหลอมรวมเข้าด้วยกันนความประหลาดใจปรากฏขึ้นบนใบหน้าของลิ่นเซียวอีกครั้ง เขาดื่มน้ำพุวิญญาณทั้งหมดในอึกเดียว จากนั้นนั่งขัดสมาธิ และทำการโคจรพลังลมปราณอินชิงเสวียนไม่รีบร้อน นางยืนรออยู่ข้างๆ อย่างอดทน จนกระทั่งลิ่นเซียวลุกขึ้นยืนด้วยจิตวิญญาณอันสูงส่ง“คิดไม่ถึงว่าในโลกจะมีของวิเศษเช่นนี้!”ลิ่นเซียวมีสีหน้าปลงอนิจจัง“โลกใหญ่ไพศาล ครอบคลุมสรรพสิ่ง ทุกสิ่งไม่เป็นที่รู้จัก ผู้เยาว์ก็มีโอกาสโ
อินชิงเสวียนเพ่งมองอยู่นาน แต่แล้วก็พบว่ามันเป็นผ้าไหมธรรมดาจริงๆ “ดูท่าทาง ตำหนักเทพต้องการชักภัยไปสู่ไปเมืองเพียวเหมี่ยวอิ๋นเฉิงจริงๆ ต่ำช้ามาก”เย่จั้นพยักหน้าและกล่าวว่า “เพียวเหมี่ยวอิ๋นเฉิงเปิดเมืองแล้ว ข้าเคยไปที่นั่นเมื่อไม่กี่วันก่อน ค่อนข้างแตกต่างจากการรักษาความปลอดภัยที่เข้มงวดของตำหนักเทพมาก”“เสด็จอาคิดว่าที่ไหนดีกว่ากัน”อินชิงเสวียนถามเย่จั้นคิดอยู่พักหนึ่งแล้วพูดว่า “อิ๋นเฉิงมีความเป็นเมืองมนุษย์มากกว่า ทั้งยังมีมนุษยธรรมมากกว่า พวกเขาสามารถรักษาอาการเจ็บป่วยของชาวบ้านโดยไม่คิดเงิน ซึ่งทำเหมือนเป็นเรื่องปกติ”จากนั้นเขาก็ถามอีกครั้ง “จ้าวเอ๋อร์เป็นอย่างไรบ้าง ทำไมถึงไม่เห็นอยู่กับฮองเฮา”อินชิงเสวียนยิ้มและพูดว่า “จ้าวเอ๋อร์อยู่ในมิติของข้าแล้ว เสด็จอาไม่ต้องกังวล”เย่จั้นจึงถอนหายใจด้วยความโล่งอก“ดีแล้ว ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ฮองเฮาก็รีบลงเขาเถิด ไม่เห็นหน้ากันนาน ฝ่าบาทจะต้องคิดถึงมากแน่นอน”อินชิงเสวียนยิ้มอย่างขมขื่น“ข้าไม่รู้วิธีแก้เพลงลืมกลุ้ม ที่หอแห่งเสียงศักดิ์สิทธิ์ก็ไม่มีการบันทึกวิธีแก้ไขเพลงนี้ เกรงว่าชั่วชีวิตนี้ของเขาคงจะไม่มีวันจำข้ากับเสี่ยว
เย่จั้นตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง“แม่นาง ข้า...คือข้า...”เขากำลังจะบอกว่าเขาเป็นอาคันตุกะที่มาใหม่ แต่สตรีในชุดขาวก็เดินตรงผ่านเขาไป และหยุดที่ลำธารนางยืนตัวตรง ชุดผ้าโปร่งสีขาวราวกับหิมะปลิวไปตามสายลม ราวกับเป็นนางฟ้าที่ลงมาจุติยังโลกมนุษย์ เมื่ออยู่ภายใต้แสงจันทร์อันหนาวเย็น นางยิ่งดูประณีตไร้มลทินดุจเทพธิดาบนสรวงสวรรค์ขณะมองดูนางยืน เย่จั้นก็ตกอยู่ในห้วงภวังค์โดยไม่รู้ตัวหลายปีที่ผ่านมา เขาเคยเห็นผู้หญิงที่สง่างามเช่นนี้นอกวัดสุ่ยจิ้งในเมืองหลวง นางเป็นเหมือนดอกดารารัตน์ที่ชุ่มชื้นอยู่ริมน้ำ นางยืนเงียบๆ ใต้แสงจันทร์ เลิกคิ้วงามขึ้นน้อยๆ ประหนึ่งมีเรื่องกลุ้มใจที่แก้ไม่ตกเย่จั้นไม่เคยเห็นผู้หญิงที่พิเศษเช่นนี้มาก่อน ชั่วขณะนั้นเอง จิตใจทั้งหมดเหมือนจะถูกคว้าไว้ด้วยมือที่มองไม่เห็น และไม่สามารถหลุดพ้นได้อีกต่อไป...เมื่อนึกถึงสตรีที่เฝ้าคะนึงหามาตลอดหลายปี เย่จั้นก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกถึงความเจ็บปวดในใจ เดินไปหาสตรีในชุดขาวโดยไม่รู้ตัว“แม่นาง”เขาเรียกเบาๆ ดูเหมือนหญิงสาวจะไม่ได้ยินอะไรเลย ดวงตาสุกใสดุจธารายังคงมองไปข้างหน้าเย่จั้นกระแอมไอแห้งๆ “แม่นางไม่ต้องกลัวนะ ข้า
ปีที่สามของการครองราชย์ในราชวงศ์ต้าโจวฮองเฮาให้กำเนิดพระธิดา ได้รับพระราชทานนามว่าองค์หญิงเจ๋อเทียน นามว่าเจิน มีชื่อเล่นว่าฝูเอ๋อร์ในเดือนเก้าของปีเดียวกัน เย่จิ่งอวี้และอินชิงเสวียนปกครองร่วมกัน แบ่งกันปกครองบ้านเมืองและการดำรงชีวิตของผู้คน ราษฎรเคารพทั้งสองในฐานะพระองค์ฝ่ายซ้ายและฝ่ายขวา ประวัติศาสตร์ได้บันทึกช่วงเวลานี้ไว้ด้วยถ้อยคำที่งดงามที่สุด และเรียกช่วงเวลานี้อย่างเคารพว่า ยุคที่สององค์ปกครอง!ห้าปีต่อมา เครื่องกำเนิดพลังงานลมเครื่องแรกปรากฏขึ้นด้วยฝีมือความสามารถของชาวต้าโจว ซึ่งก้าวล้ำหน้าสมัยโบราณที่ล้าหลังไปอย่างมากด้วยก้าวที่ยิ่งใหญ่นักเรียนจากทั่วแคว้นได้แสดงความสามารถ พัฒนาสิ่งที่ล้ำหน้าต่างๆ ผ่านความรู้ทางคณิตศาสตร์ ฟิสิกส์ และเคมีใหม่ล่าสุด บุปผานับร้อยบานสะพรั่งพร้อมกัน ก่อให้เกิดยุครุ่งเรืองของราชวงศ์ต้าโจวตอนนี้อาหารไม่ขาดแคลน ราษฎรไม่ต้องทนทุกข์กับความหิวโหยอีกต่อไป ยิ่งไม่มีการอพยพย้ายถิ่นฐาน โครงการคลองส่งน้ำก็สำเร็จลุล่วง ด้วยการคมนาคมสะดวกระหว่างภาคเหนือและภาคใต้ ก็สามารถแลกเปลี่ยนสิ่งที่ต้องการได้ในที่สุด อ่างเก็บน้ำที่สร้างขึ้นยังสามารถเปลี่ยนเส้นท
ตำหนักจินอู๋อินชิงเสวียนอดทนต่อความเจ็บปวดที่ถาโถมเข้ามาราวกับกระแสน้ำ แต่ไม่กล้าโคจรกำลังภายในต้านทานไว้ เพราะกลัวว่าจะทำร้ายลูกของนางเมื่อเห็นนางกัดริมฝีปากล่างแน่น มีเหงื่อไหลอาบหน้า หัวใจของเย่จิ่งอวี้ก็รู้สึกเหมือนถูกมีดคมๆ นับพันทิ่มแทง รู้สึกเจ็บปวดอย่างยิ่ง“ต้องทำอย่างไรถึงจะช่วยบรรเทาความเจ็บปวดของฮองเฮาได้ ต้องปล่อยให้นางเจ็บปวดทนทุกข์เช่นนี้หรือ”หมอตำแยกล่าวอย่างกล้าหาญว่า “สตรีคลอดบุตรก็เป็นเช่นนี้เพคะ อดทนไว้ แล้วจะดีเอง”เย่จิ่งอวี้พูดด้วยความโกรธ “ฮองเฮาของข้าจะเทียบได้กับสตรีทั่วไปได้อย่างไร รีบหาทางบรรเทาความเจ็บปวดของฮองเฮาเดี๋ยวนี้”“ข้าไม่เป็นไร อาอวี้ออกไปก่อนเถอะ!”เสียงของอินชิงเสวียนนั้นอ่อนแรง แม้จะเป็นสามีภรรยากัน แต่ถูกเห็นเข้าในสถานการณ์เช่นนี้ก็น่าอายอยู่เหมือนกันเย่จิ่งอวี้เดินก้าวเดียวก็ไปถึงเตียง จับมือของนางแน่นๆ แล้วพูดอย่างกระวนกระวายใจ “ข้าไม่วางใจ มีวิธีถ่ายทอดความเจ็บปวดให้ข้าได้ไหม เจ้าอยู่กับลั่วสุ่ยชิงมานานแล้ว ไม่ได้เรียนวิชาอาคมอะไรจากนางบ้างหรือ”อินชิงเสวียนเจ็บปวดเจียนตายอยู่แล้ว เมื่อได้ยินคำนี้ก็ไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี
อินชิงเสวียนอดทนต่อความเจ็บปวดและกล่าวว่า “ฝ่าบาทไม่จำเป็นต้องอยู่ที่นี่ วันนี้เป็นวันแต่งงานของไห่ถัง ในฐานะพี่ชาย ควรเป็นประธานงานแต่งของนางด้วยตนเอง หากไม่มีคนในราชวงศ์ไป ไห่ถังจะผิดหวังได้”แม้น้องสาวจะเป็นญาติ แต่ก็ไม่ชิดเชื้อเท่ากับภรรยา ลูกคนแรกเกิดในตำหนักเย็น ซึ่งทำให้เย่จิ่งอวี้รู้สึกผิดไปครึ่งชีวิตแล้ว ยากนี้เด็กคนนี้คือสมบัติล้ำค่าที่แท้จริงระหว่างพวกเขา ในฐานะพ่อของลูก เขาจะจากไปได้อย่างไรเมื่อเห็นว่าใบหน้าของนางซีด มีเม็ดเหงื่อเม็ดเล็กๆ ผุดพรายขึ้นเต็มขมับของนาง เย่จิ่งอวี้ก็รีบก้าวไปข้างหน้าเพื่อปลอบนาง “ไม่เป็นไร มีแม่ทัพอินและจอมพลกวนอยู่ด้วย ไห่ถังก็ไม่นับว่าเสียเกียรติอะไรนัก”อินชิงเสวียนคว้าแขนของเขา“จะได้อย่างไร หากไม่มีใครจากในวังไป มันจะกลายเป็นปมในใจของไห่ถังอย่างแน่นอน นี่คือวันที่สำคัญที่สุดในชีวิตของนาง”ไม่ว่าอย่างไรเย่จิ่งอวี้ก็ไม่ยอมไป แต่ก็ไม่สามารถปล่อยให้น้องสาวเสียหน้าได้ เขาหรี่ตาลงเล็กน้อย มีความคิดอยู่ในใจ“เจวี๋ยอิ่ง ไปเชิญไท่เฟยไท่ผินทุกท่าน ให้พวกนางออกจากวัง ร่วมงานเสกสมรสขององค์หญิงเดี๋ยวนี้”ทุกคนตกตะลึง ไม่มีใครคาดคิดว่าเย่จิ่งอวี้จ
เย่ไห่ถังยังคงมีความสุข แต่จู่ๆ เสียงของหลี่เต๋อฝูก็ทำให้นางรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อยเมื่อเปิดประตู เห็นเสด็จพี่และเสด็จพี่สะใภ้ยืนอยู่ที่กลางเรือน น้ำตาก็ไหลออกมาจากดวงตา“ไห่ถังคารวะเสด็จพี่ เสด็จพี่สะใภ้เพคะ!”เย่ไห่ถังกำลังจะคุกเข่าลง แต่เย่จิ่งอวี้ก็ปราดเข้าประคองนางพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ในฐานะสตรีที่ออกเรือนแล้ว ทุกสิ่งต้องคำนึงถึงสถานการณ์โดยรวม จะทำตัวเหลวไหลซุกซนเหมือนอยู่ในวังไม่ได้ หากใช้ชีวิตนอกวังจนเบื่อแล้ว ก็สามารถกลับมาได้ตลอดเวลา วังหลวงจะเป็นบ้านของเจ้าตลอดไป”อินชิงเสวียนก็ก้าวไปข้างหน้าและพูดว่า “ถ้าพี่รองของข้ารังแกเจ้า เจ้าก็บอกข้าได้เลย ข้าจะทวงความยุติธรรมให้กับเจ้าแน่นอน”ถ้าคนที่เย่ไห่ถังแต่งงานด้วยไม่ใช่อินปู้อวี่ เย่จิ่งอวี้คงพูดคำนี้ไปนานแล้วเย่ไห่ถังสูดจมูก“ขอบพระทัยเสด็จพี่และเสด็จพี่สะใภ้เพคะ ตอนแรกข้าค่อนข้างมีความสุข แต่ตอนนี้ไม่อยากจากไปเลย”เมื่อเห็นว่าจมูกของเย่ไห่ถังแดง กำลังจะร้องไห้อีก เย่จิ่งอวี้จึงตีหน้าขรึมพูดทันที “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นข้าจะให้คนไปแจ้งอินปู้อวี่ ว่าการแต่งงานครั้งนี้ไม่มีแล้ว หลี่เต๋อฝู!”หลี่เต๋อฝูก็เป็นคนเจ้าเ
ในวันที่หนึ่งเดือนสี่ ลำดับการสอบการต่อสู้ชี้ให้เห็นว่า เฉินเซียงเยว่ที่อินชิงเสวียนสนใจ สอบได้ลำดับหนึ่ง คนผู้นี้หน้าตาดูดุร้ายและน่าเกลียด แต่กลับมีจิตใจอ่อนโยนดังเช่นสตรี ไม่เพียงแต่วรยุทธ์ดีเลิศเท่านั้น แต่ยังเก่งในเรื่องการจัดขบวนทัพด้วย เป็นยอดแม่ทัพที่หาได้ยากนางได้ลำดับหนึ่งก็คือจอหงวนด้านวิชาการต่อสู้ ไม่มีใครไม่ยอมรับเลย แค่ยืนอยู่เฉยๆ ก็ดูฮึกเหิมมีพลังมากกว่าผู้ชายทุกคนในตอนนั้นเด็กผู้หญิงอีกคนหนึ่งแซ่หลิวมีชื่อว่าเยว่ ก็ได้รับเลือกให้ติดอยู่ในสามอันดับแรก รั้งอยู่ในเมืองหลวงฝ่าบาทขานรายชื่อสตรีมามากขนาดนี้ เหล่าขุนนางข้าราชบริพารก็อดไม่ได้ที่จะพูดถึงเรื่องนี้ ต่างรู้สึกว่ามันไม่ถูกต้องตามระเบียบประเพณี แต่ก็กล้าที่จะวิพากษ์วิจารณ์เป็นการส่วนตัวเท่านั้น ต้าโจวในวันนี้เปลี่ยนไปแล้ว ที่ฝ่าบาทยินดีฟังพวกเขา ก็ถือเป็นการให้เกียรติพวกเขาแล้ว หากฝ่าบาทไม่อยากฟัง ถึงพูดมากไปก็ไร้ผลแต่ไม่มีใครกล้าพูดว่าเย่จิ่งอวี้เป็นทรราช ฝ่าบาททรงงานปกครองบ้านเมืองอย่างหนัก แม้ว่าพระองค์จะทรงปฏิรูปครั้งใหญ่ แต่ก็ทำเพื่อประชาชนในราชวงศ์ต้าโจวเท่านั้น ขณะนี้แผ่นดินสงบสุข มีธัญพืชอุดมสมบูรณ
เสียงเรียกว่าท่านพี่นั้นทำให้เย่จิ่งอวี้ใจอ่อนลงมากโข ความโกรธทั้งหมดพลันหายไปอย่างไร้ร่องรอยในทันทีไม่เช่นนั้นจะทำอะไรได้อีก ภรรยาที่เลือกมาเอง มีแต่ต้องตามใจเองเท่านั้น“เจ้าคนโกหกตัวน้อย กลับไปสามีจะคิดบัญชีเจ้าหนักๆ ถอนกำลังภายในของเจ้าออก สามีจะทำแทนเจ้าเอง ประเดี๋ยวจะทำร้ายลูกในท้องเอา”เสียงของเย่จิ่งอวี้เชื่อมโยงเป็นเส้น ไหลผ่านกระทบโสตประสาทของอินชิงเสวียนคำต่อคำอย่างแจ่มชัดนางยกมุมปากขึ้น เผยเป็นรอยยิ้มภาคภูมิใจเมื่อสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายของเย่จิ่งอวี้ นางจึงเปิดโสตประสาท เหตุผลที่ขอให้เย่จิ่งอวี้ช่วย ก็เพราะว่ากำลังภายในในร่างกายของนางซับซ้อนเกินไป ยากต่อการควบคุม ในงานที่ละเอียดอ่อนเช่นนี้ จะให้เกิดข้อผิดพลาดไม่ได้เด็ดขาดเย่จิ่งอวี้ไม่เหมือนกัน เขาบำเพ็ญตบะกำลังภายในของหอแห่งเสียงศักดิ์สิทธิ์ ทั้งยังประสานพลังแห่งฟ้าดิน แม้ว่าอินชิงเสวียนจะมีพลังลมปราณของหลายสำนัก แต่ก็ไม่สามารถเทียบกับกำลังภายในอันบริสุทธิ์และทรงพลังของฮ่องเต้ได้ในชั่วพริบตา กำลังภายในดุจธารานิ่งลึกหลั่งไหลเข้ามาจากด้านนอกประตู เหมือนโลกลึกล้ำ โอบกอดและยืดหยุ่น บรรยากาศที่มืดมนในห้องโถงคล้ายจะถูก
“ฟางรั่วเข้าวัง?”เย่จิ่งอวี้หยุดฝีเท้าหลี่เต๋อฝูโค้งคำนับและพูดว่า “กระหม่อมถามองครักษ์ที่เฝ้าหน้าประตูวังแล้ว แม่นางฟางรั่วเข้ามาเมื่อสามชั่วยามที่แล้ว”เจวี๋ยอิ่งคุกเข่าลงและพูดว่า “กระหม่อมเห็นฟางรั่วเข้าไปในตำหนักจินอู๋ แต่ไม่เห็นนางและฮองเฮาออกมา”เย่จิ่งอวี้หรี่ตาลงเล็กน้อย สายตาคล้ายจะสดใสและมืดมน กำลังตกอยู่ในอาการครุ่นคิดด้วยวรยุทธ์ของฟางรั่ว ไม่มีทางเป็นไปได้ที่จะทำอันตรายต่ออินชิงเสวียน นางยังมีใบมีดแห่งมิติอยู่ในมือ แม้ว่าเหล่าเทพเซียนจะลงมาเอง แต่นางก็ยังสามารถต่อสู้ได้จากมุมมองนี้ ควรไม่ใช่การหายตัวไปง่ายๆ นางเรียกฟางรั่วมา ต้องมีเหตุผลอื่นเป็นแน่เจวี๋ยอิ่งโค้งคำนับและถามว่า “ต้องการให้กระหม่อมปิดล้อมพระนคร สืบหาที่อยู่ของฮองเฮาอย่างถี่ถ้วนหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ”เย่จิ่งอวี้เหลือบมองเจวี๋ยอิ่ง“ไม่ต้อง หลี่เต๋อฝู ไปเชิญกวนเซี่ยวเข้ามาด้วย”ครู่ต่อมา กวนเซี่ยวก็วิ่งเหยาะๆ มาถึงประตูตำหนัก ยกเสื้อคลุมขึ้นและคุกเข่าลงกับพื้น“กวนเซี่ยวถวายบังคมฝ่าบาท ฝ่าบาททรง...”เย่จิ่งอวี้ได้ยินเช่นนั้นก็รำคาญ โบกมือห้าม“ตามสบาย เจ้ารู้ไหมว่าทำไมฟางรั่วถึงมาที่วัง”กวนเซี่ยว
“ในเมื่อเจ้าเตรียมตัวพร้อมแล้ว เช่นนั้นก็ตามข้าไปที่อื่น”อินชิงเสวียนดีดปลายเท้าขึ้น ร่างนั้นก็กระโดดออกจากตำหนักจินอู๋ ท่วงท่ากิริยาเบาบางและสง่างาม ราวกับเทพธิดาในวังพระจันทร์ที่ทิ้งร่องรอยความงดงามไว้บนโลกมนุษย์ฟางรั่วติดตามอย่างใกล้ชิด พลางชื่นชมในใจอินชิงเสวียนเป็นคนพิเศษจริงๆ!ราวสิบห้านาที ร่างที่สง่างามทั้งสองก็ปรากฏตัวขึ้นในตำหนักฉือหนิงหลังจากไทเฮาสิ้นพระชนม์ สถานที่แห่งนี้ก็ว่างเปล่า ขณะนี้มีไท่เฟยและไท่ผินเพียงไม่กี่คนที่เหลืออยู่ในวัง ที่พักอาศัยมีมากมาย เหตุผลที่อินชิงเสวียนเลือกสถานที่นี้ ก็เพราะเย่จิ่งอวี้จะไม่มาจากนั้นก็นึกในใจ ครั้นแล้วถังไม้ขนาดใหญ่ก็ปรากฏขึ้นตรงหน้า และในพริบตาเดียว มันก็เต็มไปด้วยน้ำพุวิญญาณที่ใสสะอาด“เข้าไปสิ สิ่งนี้สามารถรับรองความปลอดภัยของเจ้าได้ในระดับสูงสุด”“เพคะ”ฟางรั่วก้าวเข้าไปในถังโดยไม่ลังเลใดๆ แม้เป็นฤดูหนาว น้ำในถังนี้กลับไม่เย็น แต่เต็มไปด้วยความอบอุ่นที่ปกคลุมผิวหนังและเส้นลมปราณทั้งหมดของนางอินชิงเสวียนตามเข้ามา จากนั้นนั่งตรงข้ามนางแม้ว่าจะเกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันขึ้น น้ำพุวิญญาณก็สามารถรับรองความปลอดภัยในชีวิตขอ
“เจ้าลุกขึ้น ข้าหมายถึงอาจจะทำได้ แต่จะมีโอกาสฟื้นตัวได้มากเพียงใด ข้าก็ไม่แน่ใจ เรื่องนี้ เจ้าควรปรึกษากับกวนเซี่ยวก่อนดีกว่า ถึงอย่างไรเรื่องนี้ก็ไม่ได้เกี่ยวกับเจ้าเท่านั้น แต่ยังเกี่ยวกับเขาด้วย”อินชิงเสวียนพยุงฟางรั่วด้วยมือทั้งสองข้าง และอธิบายข้อดีข้อเสียฟางรั่วพยักหน้า“ข้าเข้าใจ เพียงแต่ สุขภาพของฮองเฮา”อินชิงเสวียนท้องโตขนาดนี้ หากมีอะไรผิดพลาดขึ้นมา นางไม่สามารถรับผิดชอบไหวอินชิงเสวียนยิ้มละไม“ร่างกายของข้าแข็งแรงมาก ไม่เป็นไร เจ้าคิดดีแล้วก็มาหาข้าที่วังหลวงได้เลย”“เพคะ”ขณะที่กำลังคุยกัน ทั้งสองคนก็เดินไปที่แท่นประลองข้างๆ แล้วเห็นเด็กหญิงคนหนึ่งอายุสิบห้าหรือสิบหกปี ถือดาบคู่อยู่ในมือ กระโดดขึ้นลงด้วยท่าทางที่เบาและกล้าหาญ บีบชายที่อยู่ตรงข้ามหลังให้ล่าถอยทีละก้าว จนตกแท่นประลอง ล้มลงต่อหน้าผู้ชม อินชิงเสวียนอดไม่ได้ที่จะชื่นชมมัน“ทำได้ดีมาก!”ใบหน้าของฟางรั่วแสดงถึงความภาคภูมิใจ“เด็กหญิงคนนี้ชื่อหลิวซู่เยว่ เมื่อก่อนเป็นลูกสาวของหัวหน้าคณะละคร นางมีทักษะการต่อสู้อยู่บ้าง หลังจากที่บิดาเสียชีวิต นางไม่สามารถดูแลคณะละครได้ จึงมาที่เมืองหลวง เข้ามาเรี