อินชิงเสวียนเพ่งมองอยู่นาน แต่แล้วก็พบว่ามันเป็นผ้าไหมธรรมดาจริงๆ “ดูท่าทาง ตำหนักเทพต้องการชักภัยไปสู่ไปเมืองเพียวเหมี่ยวอิ๋นเฉิงจริงๆ ต่ำช้ามาก”เย่จั้นพยักหน้าและกล่าวว่า “เพียวเหมี่ยวอิ๋นเฉิงเปิดเมืองแล้ว ข้าเคยไปที่นั่นเมื่อไม่กี่วันก่อน ค่อนข้างแตกต่างจากการรักษาความปลอดภัยที่เข้มงวดของตำหนักเทพมาก”“เสด็จอาคิดว่าที่ไหนดีกว่ากัน”อินชิงเสวียนถามเย่จั้นคิดอยู่พักหนึ่งแล้วพูดว่า “อิ๋นเฉิงมีความเป็นเมืองมนุษย์มากกว่า ทั้งยังมีมนุษยธรรมมากกว่า พวกเขาสามารถรักษาอาการเจ็บป่วยของชาวบ้านโดยไม่คิดเงิน ซึ่งทำเหมือนเป็นเรื่องปกติ”จากนั้นเขาก็ถามอีกครั้ง “จ้าวเอ๋อร์เป็นอย่างไรบ้าง ทำไมถึงไม่เห็นอยู่กับฮองเฮา”อินชิงเสวียนยิ้มและพูดว่า “จ้าวเอ๋อร์อยู่ในมิติของข้าแล้ว เสด็จอาไม่ต้องกังวล”เย่จั้นจึงถอนหายใจด้วยความโล่งอก“ดีแล้ว ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ฮองเฮาก็รีบลงเขาเถิด ไม่เห็นหน้ากันนาน ฝ่าบาทจะต้องคิดถึงมากแน่นอน”อินชิงเสวียนยิ้มอย่างขมขื่น“ข้าไม่รู้วิธีแก้เพลงลืมกลุ้ม ที่หอแห่งเสียงศักดิ์สิทธิ์ก็ไม่มีการบันทึกวิธีแก้ไขเพลงนี้ เกรงว่าชั่วชีวิตนี้ของเขาคงจะไม่มีวันจำข้ากับเสี่ยว
เย่จั้นตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง“แม่นาง ข้า...คือข้า...”เขากำลังจะบอกว่าเขาเป็นอาคันตุกะที่มาใหม่ แต่สตรีในชุดขาวก็เดินตรงผ่านเขาไป และหยุดที่ลำธารนางยืนตัวตรง ชุดผ้าโปร่งสีขาวราวกับหิมะปลิวไปตามสายลม ราวกับเป็นนางฟ้าที่ลงมาจุติยังโลกมนุษย์ เมื่ออยู่ภายใต้แสงจันทร์อันหนาวเย็น นางยิ่งดูประณีตไร้มลทินดุจเทพธิดาบนสรวงสวรรค์ขณะมองดูนางยืน เย่จั้นก็ตกอยู่ในห้วงภวังค์โดยไม่รู้ตัวหลายปีที่ผ่านมา เขาเคยเห็นผู้หญิงที่สง่างามเช่นนี้นอกวัดสุ่ยจิ้งในเมืองหลวง นางเป็นเหมือนดอกดารารัตน์ที่ชุ่มชื้นอยู่ริมน้ำ นางยืนเงียบๆ ใต้แสงจันทร์ เลิกคิ้วงามขึ้นน้อยๆ ประหนึ่งมีเรื่องกลุ้มใจที่แก้ไม่ตกเย่จั้นไม่เคยเห็นผู้หญิงที่พิเศษเช่นนี้มาก่อน ชั่วขณะนั้นเอง จิตใจทั้งหมดเหมือนจะถูกคว้าไว้ด้วยมือที่มองไม่เห็น และไม่สามารถหลุดพ้นได้อีกต่อไป...เมื่อนึกถึงสตรีที่เฝ้าคะนึงหามาตลอดหลายปี เย่จั้นก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกถึงความเจ็บปวดในใจ เดินไปหาสตรีในชุดขาวโดยไม่รู้ตัว“แม่นาง”เขาเรียกเบาๆ ดูเหมือนหญิงสาวจะไม่ได้ยินอะไรเลย ดวงตาสุกใสดุจธารายังคงมองไปข้างหน้าเย่จั้นกระแอมไอแห้งๆ “แม่นางไม่ต้องกลัวนะ ข้า
“อินหลี?”เย่จั้นขมวดคิ้วเล็กน้อยนี่มันไม่ถูกต้อง!อินหลีผลักเขาออกไป แล้วเดินไปทางลำธารอย่างดื้อรั้นเย่จั้นเอื้อมมือไปคว้าข้อมือของอินหลี ทันใดนั้นก็ได้ยินคนถามว่า “นั่นใคร”เย่จั้นจี้สกัดจุดของอินหลีทันที และอุ้มนางเหาะไปที่ถ้ำร้างในเวลานี้ อินชิงเสวียนกลับมาบนเขาแล้วเดิมทีนางคิดที่จะไปหาฉุยอวี้ ลังเลที่ประตูอยู่ครู่หนึ่ง แล้วจึงล้มเลิกความตั้งใจเฟิงเอ้อร์เหนียงเพิ่งวางยานาง หากพบนางในตอนนี้คงจะรู้สึกอึดอัดแน่ๆ ตอนนี้นางไม่สามารถช่วยฉุยอวี้ได้ในขณะนี้ ไม่สู้ใช้คืนนี้ให้เป็นประโยชน์ ฝึกรวบรวมพลังยุทธ์ ไว้รอรับมือกับเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นพรุ่งนี้เพื่อไม่ให้เหมยชิงเกอมีคำถามมากเกินไป ดังนั้นอินชิงเสวียนจึงปิดหน้าจอแสดงผลในมิติ และนั่งขัดสมาธิบนเตียงหินนางใช้ความคิดระดมกำลังภายในทั้งหมด รวบรวมไว้ในจุดตันเถียน ทันใดนั้น การฝึกวิทยายุทธ์จำนวนนับไม่ถ้วนก็แวบเข้ามาในหัวของนางเองอินชิงเสวียนไม่เคยศึกษาวิทยายุทธ์เหล่านี้อย่างละเอียด วันนี้สงบจิตใจ ตัดสินใจที่จะพิจารณาให้ละเอียดยิ่งขึ้นในบรรดาวิทยายุทธ์ทั้งหมด มีวิชาฝ่ามือ วิชากระบี่ และวิชาดัชนี อินชิงเสวียนหลับตาเล็กน้อย
สีหน้าท่าทางของฉางเฮิ่นเทียนเปลี่ยนไปเล็กน้อย“แม่นางอินหมายความว่า...”อินชิงเสวียนพูดด้วยน้ำเสียงที่มีเพียงสองคนเท่านั้นที่ได้ยิน “ทำข้อตกลงกัน เราต่างคนต่างได้สิ่งที่เราต้องการ”ฉางเฮิ่นเทียนลังเล ถามว่า “แม่นางอินต้องการให้ข้าทำอะไร”อินชิงเสวียนพูดอย่างสงบ “ง่ายมาก ยืนอยู่ข้างข้า หลังจากเรื่องนี้เสร็จสิ้น ข้าจะให้น้ำพุวิญญาณแก่เจ้าเท่าที่เจ้าต้องการ”ฉางเฮิ่นเทียนถามอย่างระมัดระวัง “แม่นางอินต้องการเผชิญหน้าสู้กับผู้อาวุโสหัน?”อินชิงเสวียนแค่นเสียงหึเบาๆ “มีเรื่องกันมาขนาดนี้แล้ว เจ้าคิดว่าเขากับข้าจะยังสามารถอยู่อย่างสงบสุขได้งั้นหรือ”“แต่เรื่องการตามหาเด็ก...ยังต้องการกำลังของตำหนักเทพ”ใบหน้าของฉางเฮิ่นเทียนจริงใจ แต่ดวงตามีความสงสัยเล็กน้อยอินชิงเสวียนพูดอย่างเย็นชา “ผ่านมาสองวันแล้ว ถ้าเขาหาเจอ คงจะมีข่าวคราวนานแล้ว ในเมื่อไม่เจอ เช่นนั้นก็หมายความว่าเขาไม่เห็นลูกชายของข้าอยู่ในสายตาเลย”ฉางเฮิ่นเทียนถอนหายใจ “จริงๆ แล้วจะโทษผู้อาวุโสหันทั้งหมดก็ไม่ได้ สองวันที่ผ่านมามีเรื่องเกิดขึ้นมากมาย วันก่อนข้าได้ยินมาว่าปีศาจที่ถูกคุมขังในผาเฟิงเริ่นหลบหนีไปได้ ผู้อาวุโส
หลังจากออกจากบ้านถ้ำ ฉางเฮิ่นเทียนก็แสดงสายตาที่ไม่ระมัดระวังเหมือนก่อนอีกต่อไปเขาแทบรอไม่ไหวที่จะถอดฝาขวดออก และดื่มน้ำพุวิญญาณในอึกเดียวเขาต้องการสิ่งนี้มาก มีเพียงการฟื้นฟูความแข็งแกร่งสูงสุดโดยเร็วที่สุดเท่านั้น ถึงจะสามารถสู้กับเฮ่อยวนได้เขาต้องการทวงคืนทุกสิ่งที่ตัวเองสูญเสียไป ไม่ว่าจะเป็นเพียวเหมี่ยวอิ๋นเฉิง หรือทางสู่วิถีแห่งสวรรค์ เขาอยากจะถือมันไว้ในมือของเขาตอนนี้สามารถลากอินชิงเสวียนเข้าสู่ตำหนักเทพได้ ก็เท่ากับว่าตัวเองมีเบี้ยต่อรองอันทรงพลัง หากเฮ่อยวนรู้ว่าลูกสาวแท้ๆ อยู่ในมือของเขา เขาจะไม่กล้าทำอะไรบุ่มบ่ามแน่นอนสำหรับผู้อาวุโสหัน เขาไม่พอใจมานานแล้ว หากสามารถขับเขาออกจากตำหนักเทพได้จริงๆ ก็จะเป็นประโยชน์ไม่มีโทษต่อฉางเฮิ่นเทียนอยู่แล้ว ตาแก่บ้านี่กล้าให้เขาทำงานเป็นวัวเป็นม้า เขาไม่รู้จริงๆ ว่าตู้เยี่ยนในตอนนั้นเลื่องชื่อเพียงใดเมื่อนึกถึงความรุ่งโรจน์ในอดีต ฉางเฮิ่นเทียนก็ค่อยๆ ยกมุมปากขึ้นเผยให้เห็นรอยยิ้มที่ชั่วร้ายหลังจากที่เขาจากไป อินชิงเสวียนก็ขมวดคิ้วเช่นกันในเมื่อฉางเฮิ่นเทียนเชี่ยวชาญวรยุทธ์ที่น่ากลัวอย่างเช่นการฝังโลหิต ก็พิสูจน์ได้ว่าเขา
ณ เมืองหลวงช่วงนี้เย่จิ่งอวี้ยุ่งมากเขาตื่นขึ้นไปประชุมเช้าทุกเช้า ในช่วงบ่ายก็ไปฟังนักพรตเต๋าเทศน์ที่อารามซ่างชิงกวน เมื่อเขากลับมาก็ขังตัวเองอยู่ในห้องหนังสือ ไม่พบปะใครเลยหลี่เต๋อฝูถูกย้ายกลับมารับใช้หน้าพระพักตร์ ปกติมักจะกลัวว่าฝ่าบาทจะถามนั่นถามนี่ ตอนนี้แม้ว่าฝ่าบาทจะให้เขากลับมา แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรกับเขาเลย ซึ่งความแตกต่างนี้ กลับทำให้หลี่เต๋อฝูรู้สึกไม่ชินกว่าเดิม“อาจารย์ มีจดหมายจากเสี่ยวอานจื่อ”หลี่เต๋อฝูกำลังยืดคอมองเข้าไปในห้อง แล้วศิษย์คนหนึ่งก็เข้ามาจากด้านนอกทันใดนั้นหลี่เต๋อฝูแสดงสีหน้าดีใจ รีบส่งสายตาให้ขันทีน้อย บอกเป็นความหมายว่าให้ไปคุยที่อื่นทั้งสองมาที่ด้านข้างของห้องโถง ขันทีน้อยยื่นผ้าที่ซ่อนอยู่ในอ้อมแขนให้หลี่เต๋อฝู แล้วถอยหลังออกไปด้วยความเคารพหลี่เต๋อฝูรีบเปิดอ่านดู แล้วกระซิบกับตัวเองว่า “เป็นเด็กลิงที่ฉลาดจริงๆ รู้จักไปหาครอบครัวของใต้เท้าอินด้วย นี่ก็ไม่มีข่าวคราวจากพวกเขามาหลายวันแล้ว ตอนนี้สบายใจได้แล้ว”เขาอ่านจดหมายซ้ำหลายครั้ง จากนั้นจึงหยิบตะบันไฟขึ้นมา นั่งยองๆ ลงบนพื้นแล้วเผาทิ้ง จากนั้นก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่“เฮ้อ คงจะดีไม่น้อยถ้าน
ณ ตำหนักชิงฮว๋าเย่ไห่ถังกำลังเล่นเกมที่เสด็จพี่สะใภ้ของนางมอบให้อย่างเบื่อๆ คนทั้งคนเป็นเหมือนดอกไม้ที่ไม่มีชีวิตชีวา ดวงตาของเขามืดมนคิดถึงเสด็จพี่สะใภ้จัง คิดถึงจ้าวเอ๋อร์จัง!ตั้งแต่ตอนแรกที่รู้จากหลี่เต๋อฝูว่าเสด็จพี่สูญเสียความทรงจำ เสด็จพี่สะใภ้ได้ออกจากวังไปแล้ว เย่ไห่ถังก็ตกใจมาก แทบไม่อยากจะเชื่อเลยว่ามันเป็นเรื่องจริงนางตำหนิหลี่เต๋อฟูด้วยความโกรธ ยืนกรานที่จะถามฝ่าบาทด้วยตนเอง แต่หลี่เต๋อฝูหยุดไว้ด้วยด้วยสีหน้าดื้อดึงจนกระทั่งนางเห็นจดหมายที่เขียนด้วยลายมือของอินชิงเสวียน และเครื่องเล่นเกมที่สามารถเติมแบตได้เมื่อวางไว้กลางแดด เย่ไห่ถังจึงเชื่อว่าเสด็จพี่สะใภ้ได้จากไปแล้วจริงๆ หลังจากทราบเหตุการณ์ทั้งหมดอย่างละเอียดแล้ว เย่ไห่ถังก็ทั้งโกรธทั้งหงุดหงิด ต้องการบอกความจริงกับฝ่าบาทหลายครั้ง แต่ก็ต้องอดกลั้นไว้นี่เป็นสิ่งที่เสด็จพี่สะใภ้เสียสละเพื่อตัวเองและครอบครัว หากมีอะไรผิดพลาดเกิดขึ้น นางจะกลายเป็นคนบาปไปตลอดกาลอย่างแน่นอนแต่ใจข้ายังว่างเปล่า โดยเฉพาะเมื่อคิดถึงอินปู้อวี่ที่จากไป ยิ่งรู้สึกอึดอัดมากขึ้นไปอีก“เฮ้อ!”เย่ไห่ถังไม่รู้ว่านางถอนหายใจกี่ครั้ง ดูเ
“เอ่อ เสด็จ...พี่ใหญ่”เย่ไห่ถังดึงชายผ้าห่มอย่างดื้อดึง พร้อมทั้งกรีดร้องออกมาเย่จิ่งอวี้ยื่นมือออกไปสัมผัสหน้าผากของนาง ซึ่งไม่ร้อนเลยสักนิด ดูเหมือนว่านางจะไม่เป็นหวัดเลยยิ่งกว่านั้นเสียงตะโกนยังเต็มไปด้วยพลัง ไม่มีสัญญาณของความเจ็บป่วยบนใบหน้าเลยเขาอดไม่ได้ที่จะแค่นเสียงขึ้นจมูกอย่างเย็นชา“ข้าน่ากลัวขนาดนั้นเลยหรือ”เย่ไห่ถังรีบดึงผ้าห่มขึ้น เผยให้เห็นเพียงดวงตาคู่หนึ่ง พยายามลดความตื่นตระหนกในใจลง“เปล่า ข้าแค่ไม่คาดคิดว่าเสด็จพี่ฮ่องเต้จะมา ข้า...แปลกใจไปชั่วครู่”“ฮึ่ม เกรงว่าเจ้าจะไม่ได้แปลกใจที่ข้ามา แต่เจ้ากลัว กลัวการปรากฏตัวของข้า”ใบหน้าของเย่จิ่งอวี้เย็นชา พูดตรงเข้าประเด็นเย่ไห่ถังไอแห้งๆ และพูดว่า “เสด็จพี่พูดแบบนี้ได้อย่างไร ทำไมน้องต้องกลัวที่จะเจอเสด็จพี่ด้วย น้องมีแต่จะคิดถึงเสด็จพี่มากกว่า”“ถ้าเป็นเช่นนั้น ทำไมเจ้าถึงยังแสร้งทำเป็นป่วยอยู่”เย่จิ่งอวี้กางเสื้อคลุมออก แล้วนั่งลงบนเก้าอี้ผ้าเย่ไห่ถังรู้ว่าตัวเองปกปิดไม่ได้แล้ว นางไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องยกผ้าห่มขึ้นด้วยความเขินอาย บีบนิ้วแล้วพูดว่า “น้องไม่ได้แกล้งป่วย น้องรู้สึกไม่สบายจริงๆ เพ