“เอ่อ เสด็จ...พี่ใหญ่”เย่ไห่ถังดึงชายผ้าห่มอย่างดื้อดึง พร้อมทั้งกรีดร้องออกมาเย่จิ่งอวี้ยื่นมือออกไปสัมผัสหน้าผากของนาง ซึ่งไม่ร้อนเลยสักนิด ดูเหมือนว่านางจะไม่เป็นหวัดเลยยิ่งกว่านั้นเสียงตะโกนยังเต็มไปด้วยพลัง ไม่มีสัญญาณของความเจ็บป่วยบนใบหน้าเลยเขาอดไม่ได้ที่จะแค่นเสียงขึ้นจมูกอย่างเย็นชา“ข้าน่ากลัวขนาดนั้นเลยหรือ”เย่ไห่ถังรีบดึงผ้าห่มขึ้น เผยให้เห็นเพียงดวงตาคู่หนึ่ง พยายามลดความตื่นตระหนกในใจลง“เปล่า ข้าแค่ไม่คาดคิดว่าเสด็จพี่ฮ่องเต้จะมา ข้า...แปลกใจไปชั่วครู่”“ฮึ่ม เกรงว่าเจ้าจะไม่ได้แปลกใจที่ข้ามา แต่เจ้ากลัว กลัวการปรากฏตัวของข้า”ใบหน้าของเย่จิ่งอวี้เย็นชา พูดตรงเข้าประเด็นเย่ไห่ถังไอแห้งๆ และพูดว่า “เสด็จพี่พูดแบบนี้ได้อย่างไร ทำไมน้องต้องกลัวที่จะเจอเสด็จพี่ด้วย น้องมีแต่จะคิดถึงเสด็จพี่มากกว่า”“ถ้าเป็นเช่นนั้น ทำไมเจ้าถึงยังแสร้งทำเป็นป่วยอยู่”เย่จิ่งอวี้กางเสื้อคลุมออก แล้วนั่งลงบนเก้าอี้ผ้าเย่ไห่ถังรู้ว่าตัวเองปกปิดไม่ได้แล้ว นางไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องยกผ้าห่มขึ้นด้วยความเขินอาย บีบนิ้วแล้วพูดว่า “น้องไม่ได้แกล้งป่วย น้องรู้สึกไม่สบายจริงๆ เพ
หลังจากผ่านไปราวๆ สิบห้านาที เย่จิ่งอวี้ก็ปรากฏตัวขึ้นในตำหนักเย็นเมื่อมองดูกำแพงสูงที่มีรอยด่างตรงหน้า จู่ๆ ก็รู้สึกถึงความรู้สึกพิกลที่อธิบายไม่ได้ในใจ แต่เมื่อคิดอย่างละเอียด กลับไม่มีความทรงจำที่เกี่ยวข้องกับสถานที่แห่งนี้เลยหรือว่าที่พวกเขากำลังพูดถึง คืออินชิงเสวียนจริงๆ?ตอนที่เขาเป็นองค์รัชทายาท ฮ่องเต้ผู้ล่วงลับเคยมีราชโองการให้เขาอภิเษกสมรสกับสตรีจากตระกูลอินจริงๆ เดิมทีต้องการปฏิบัติต่อนางเหมือนเป็นแขกคนสำคัญเช่นนี้ไปตลอดชีวิต แต่ไม่คาดคิดว่าจะพบจดหมายการทรยศในตระกูลอินหลักฐานจากทุกฝ่ายได้ข้อสรุปแล้ว ในฐานะฝ่าบาท ย่อมไม่สามารถทนให้พยัคฆ์ร้ายนอนอยู่ข้างๆ เขาได้ ดังนั้นเขาจึงขังนางไว้ในตำหนักเย็นเย่จิ่งอวี้ยืนอยู่ที่ลานเรือน ครุ่นคิดอย่างละเอียดอยู่พักหนึ่ง แม้ว่าความทรงจำจะพร่ามัว แต่ก็ยังคงเข้าใจความคิดคร่าวๆ ได้เขาจำได้ว่าตัวเองไม่ได้สั่งให้ปฏิบัติอย่างโหดร้ายกับหญิงแซ่อิน แต่ไม่รู้ว่าทำไมนางถึงตาย นอกจากนี้ยังมีขันทีและองครักษ์ผลัดเปลี่ยนเวรยามมาดูแลตำหนักเย็นอยู่ ถ้านางป่วยจริงๆ ทำไมนางไม่แจ้งหมอหลวง?ขณะที่คิดเรื่องนี้ เขาก็เหาะเข้าไปข้างในแล้ว มีเปลญวนหลังหน
ความเจ็บปวดรุนแรงราวกับคลื่นทะเล ได้ซัดเข้าที่หน้าผากของเย่จิ่งอวี้อย่างต่อเนื่องเป็นความเจ็บปวดในหัวราวกับจะระเบิด เย่จิ่งอวี้รู้สึกว่าดวงตากลายเป็นสีแดงเลือด นภาและพสุธาเหมือนจะถูกปกคลุมไปด้วยหมอกสีแดงเขาค่อยๆ รู้สึกสูญเสียการควบคุม ราวกับว่าร่างกายไม่อยู่ภายใต้การควบคุมของเขาอีกต่อไปยอมแพ้ไม่ได้!หากไม่ประสบความสำเร็จในครั้งนี้ ก็จะยังคงสะดุ้งด้วยความเจ็บปวดในครั้งต่อไปหยกเย็นบนคอปล่อยไอเย็นออกมาอีกครั้ง ซึ่งช่วยให้เย่จิ่งอวี้รักษาจิตใจให้มั่นคงได้ เมื่อรู้ว่าตัวเองจะไม่เสียสติไปอย่างสิ้นเชิง เย่จิ่งอวี้ก็หยุดการป้องกัน ระดมกำลังภายในทั้งหมด พุ่งเข้าสู่ทะเลแห่งจิต หลังจากทำซ้ำหลายครั้ง เสื้อผ้าของเย่จิ่งอวี้ก็เปียกโชกไปหมด แต่โซ่ตรวนที่มองไม่เห็นในใจยังคงดื้อรั้นอย่างยิ่งทำไมถึงเป็นแบบนี้ใครกันที่มีความสามารถเพียงนี้ สามารถติดตั้งการควบคุมร่างกายของเขาไว้อย่างดึงดันเช่นนั้น เหตุใดคนผู้นี้จึงต้องการเอาความทรงจำของเขาออกไปในความทรงจำของเขามีเรื่องน่าอายที่บอกใครไม่ได้กระนั้นหรือความปรารถนาที่จะสำรวจของเย่จิ่งอวี้ถูกกระตุ้นอย่างสมบูรณ์ เขาคำรามลั่นอย่างทนไม่ไหว“ข้า
ฝ่ามือนั้นเร็วมาก จนเจวี๋ยอิ่งเห็นเป็นภาพติดตา คิดจะหลบก็สายเกินไปเสียแล้วปัง!เสียงอึกทึกดังขึ้นในหน้าอกของเจวี๋ยอิ่ง ทันใดนั้นเขาก็ลอยลิ่วออกไปราวกับว่าวสายป่านขาด และกระแทกเข้ากับกำแพงวังหลวงอย่างแรงแต่แรงนั้นยังไม่ลดน้อยลง เสียงปังดังสนั่น กำแพงวังหลวงถูกเจวี๋ยอิ่งกระแทกจนพังทลาย ทำให้เกิดรูขนาดใหญ่ที่มีรูปร่างเหมือนมนุษย์“หัวหน้า!”องครักษ์เงาหลายคนใช้วิชาตัวเบาไปช่วยพยุงเจวี๋ยอิ่งที่กระอักเลือดขึ้นมา“ทำอย่างไรดี ฝ่าบาทฝึกพลังยุทธ์แบบไหนกัน ทำไมถึงเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นได้”องครักษ์หมายเลขสามทั้งตกใจและหวาดกลัว เหงื่อเย็นไหลออกมาที่ปลายจมูก“ไม่รู้ ปกติฝ่าบาทเป็นคนสุขุมเยือกเย็น ไม่เคยคลุ้มคลั่งขนาดนี้ ต้องเป็นเพราะธาตุไฟเข้าแทรกแน่ๆ”เจวี๋ยอิ่งลุกขึ้นยืนด้วยความยากลำบาก“ก่อนจากไปฮองเฮากำชับให้ปกป้องฝ่าบาทให้ดีเป็นพิเศษ วันนี้แม้ต้องตาย เราก็ต้องหยุดเขาให้ได้”เขาผลักเหล่าพี่น้องออกไป แล้ววิ่งฝ่าเข้าไปอีกครั้งเย่จิ่งอวี้ไม่หันกลับมามอง สะบัดฝ่าเท้าเตะออกไปทันทีพลังมหาศาลพุ่งกดดันใส่เจวี๋ยอิ่ง เจวี๋ยอิ่งคล้ายจะได้ยินเสียงกระดูกหักของตัวเอง แต่เขาก็ยังพยายามอย่างเ
หลังจากพูดจบ นักพรตเทียนชิงพูดกับตัวเองว่า “ข้าไม่รู้ว่าเรื่องบัญชาทัณฑ์ดำเนินการไปถึงขั้นใดแล้ว ชิงฮุยใช้กระดองเต่าทำนายดู อาจารย์อยากรู้ผล”“ขอรับ”ชิงฮุยหยิบกระดองเต่าขนาดเท่าฝ่ามือออกมาจากแขนเสื้อ ใส่เหรียญอีแปะสามเหรียญเข้าไปในกระดองเต่า จากนั้นเขย่าหลายครั้ง แล้วค่อยๆ หยิบเหรียญอีแปะออกมาหลังจากอ่านภาพทำนายที่ประกอบกันหลายครั้ง สีหน้าของชิงฮุยก็ดูยุ่งยากใจ เงยหน้าขึ้นแล้วพูดว่า “อาจารย์ ทำนายได้ว่าไม่เหลวไหล”นักพรตเทียนชิงมองลงมา ลูบเคราแล้วพูดว่า “ไม่เหลวไหลไม่คาดหวัง กระทำการสิ่งใดต้องระมัดระวัง ต้องรับผิดชอบผลที่ตามมาเอง!”ชิงฮุยพยักหน้าทันที พูดว่า “ภาพทำนายมาได้แบบนี้”นักพรตเต๋าวัยกลางคนที่อยู่ข้างๆ พูดว่า “นี่เป็นหลักการอะไรกันแน่ พวกเราได้รับบัญชาจากสวรรค์ ให้ลงทัณฑ์ผู้ที่ก่อเหตุเข่นฆ่าสังหาร ผู้ใดจะกล้าหยุดเรา”นักพรตเทียนชิงยกมือขวาขึ้น แล้วนับนิ้วทำนาย“คนชั่วร้ายผู้นี้เป็นคนบ้าคลั่งไปแล้ว ชิงหมิง เจ้ากับชิงเหิงชิงอวี้ไปด้วยกัน ไม่ว่าจะต้องทุ่มเทเพียงใด ก็ต้องจับกุมคนชั่วนี้ไปรับโทษให้ได้ หากการปล้นฆ่าที่เป็นหายนะร้ายแรงเช่นนี้ไม่ถูกหยุดยั้ง เมื่อใดที่จิตใจเข
เฟิงเอ้อร์เหนียงถูกกระแทกให้ถอยไปก้าวด้วยกำลังภายในที่แข็งกร้าวเผด็จการทันทีนิ้วของอินชิงเสวียนจี้สกัดจุดสำคัญบนหน้าอกของฉุยอวี้อย่างรวดเร็วราวกับสายฟ้า และจุดสุดท้าย นางจี้สกัดจุดที่หว่างคิ้วนางกำนิ้วเป็นดัชนีกระบี่ จิ้มไปยังจุดห้วงทะเลแห่งจิตของฉุยอวี้ ฉุยอวี้เหมือนจะมีอาการกระตุกอย่างแรง ร่างทั้งร่างสั่นอย่างรุนแรงราวกับว่าเขาถูกไฟฟ้าช็อต“ฉุยอวี้!”เฟิงเอ้อร์เหนียงอุทานลั่น ลูกกลมแสงสีม่วงอ่อนก่อตัวบนฝ่ามือของนางขณะที่กำลังจะลงมือ จู่ๆ ก็เห็นฉุยอวี้ก็ลืมตาขึ้นมานางมองดูกำแพงหินรอบๆ ตัวด้วยสีหน้าสับสน แล้วพึมพำว่า “ที่นี่...ที่ไหน”“ฉุยอวี้ เจ้ารู้สึกตัวแล้ว ยังจำข้าได้ไหม”เฟิงเอ้อร์เหนียงวิ่งไปที่เตียงอย่างตื่นเต้นนับตั้งแต่ฉุยอวี้ถูกควบคุม นี่เป็นครั้งแรกที่นางพูดขึ้นฉุยอวี้หันหน้ามาช้าๆ พูดด้วยเสียงอ่อนแรง “อวิ๋นลี่... “เฟิงเอ้อร์เหนียงจับมือนางอย่างตื่นเต้น พยักหน้าซ้ำแล้วซ้ำอีกและพูดว่า “ข้าเอง ในที่สุดเจ้าก็จำข้าได้แล้ว”ฉุยอวี้พยักหน้า มองไปยังอินชิงเสวียนที่ยืนอยู่ข้างๆ “แม่นางชิงเสวียน ทำไมเจ้าถึงอยู่ที่นี่ ที่นี่ที่ไหนกันแน่”เฟิงอวิ๋นลี่ก็มองไปที่อิ
เฟิงเอ้อร์เหนียงลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “ในเมื่อเจ้าได้วางแผนไว้แล้ว ข้าจะทำตามนั้น เพียงแต่ว่าเด็กนั้นหายไปหลายวันแล้ว หากไม่พบอีก...”นี่คือหลานชายของพี่หญิงใหญ่ เฟิงเอ้อร์เหนียงรักนางและรักลูกหลานของนางด้วย และยังผูกพันกับเสี่ยวหนานเฟิงมากอีกด้วยช่วงนี้ฉุยอวี้สับสน ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น จึงอดไม่ได้ที่จะมองดูทั้งสองคน“ธิดาเทพอะไร เด็กอะไร เกิดอะไรขึ้นกันแน่ พวกเจ้าอย่าทำให้ข้าอึ้งอีกเลย”เฟิงเอ้อร์เหนียงรู้ว่านางเป็นคนใจร้อน จึงรีบพูดว่า “เรื่องเป็นแบบนี้...”เมื่อรู้เหตุและผลของทุกสิ่ง ดวงตาของฉุยอวี้ก็เต็มไปด้วยความเกลียดชัง“ไอ้แก่นรกนี่โหดเหี้ยมอำมหิตจริงๆ พี่หญิงใหญ่ถูกเสาเหล็กแปดเสาขังไว้ อยู่ๆ จะหายตัวไปในทันใดได้อย่างไร ยิ่งกว่านั้นคนอื่นไม่รู้เรื่องผาเฟิงเริ่น บางทีนี่อาจเป็นกลอุบายที่เขาวางไว้อีก นอกจากนี้ ตำหนักเทพหอทองคำยังได้รับการปกป้องอย่างแน่นหนา เป็นไปไม่ได้ที่ใครจะพาเด็กออกไปโดยไม่ทิ้งร่องรอยใดๆ หากการเดาของข้าถูกต้อง ศิษย์พี่ใหญ่และเด็กจะต้องตกอยู่ในมือของเขา”เมื่อฟังการวิเคราะห์ที่มีตรรกะอย่างดีของฉุยอวี้ อินชิงเสวียนก็เม้มริมฝีปากสมแล้วที่เป็นเจ้
ผู้อาวุโสหันวางหนังสือในมือลง แล้วพูดด้วยน้ำเสียงอบอุ่น “เข้ามาเถอะ”ฉางเฮิ่นเทียนโค้งกายคำนับ แล้วเดินเข้ามาจากประตู คุกเข่าลงบนพื้นโดยที่หมอบลงทั้งตัว“หวังว่าผู้อาวุโสหันจะไว้ชีวิตด้วย ข้าไม่ได้มีเจตนาปิดบัง ข้าไม่รู้จริงๆ ว่าสิ่งนี้มีประโยชน์อะไร แค่จดมันไว้ และนำออกมาดูเป็นครั้งคราว ถ้าผู้อาวุโสหันชอบ ข้ายินดีมอบสิ่งนี้ให้กับผู้อาวุโส”ผู้อาวุโสหันวางม้วนไม้ไผ่ลงบนโต๊ะ น้ำเสียงยังคงอบอุ่นอ่อนโยน ราวกับกำลังคุยกันเหมือนเป็นครอบครัวเดียวกันศิษย์“นี่คงเป็นเคล็ดวิชาลับวรยุทธ์กระมัง เจ้าเป็นเพียงคนครัวเล็กๆ จะเห็นวรยุทธ์ของอิ๋นเฉิงได้อย่างไร”ฉางเฮิ่นเทียนเงยหน้าขึ้น จู่ๆ ก็รู้สึกเวียนหัวในหัวทันทีเขาคิดในใจ ‘ซวยแล้ว ตาแก่นี้ใช้ศาสตร์วิชาที่ทำให้จิตใจของเขาสับสน’โชคดีที่เจ็ดสิ่งต้องห้ามของอิ๋นเฉิงยังอยู่บนตัวเขา ซึ่งสามารถช่วยหักล้างพลังได้ส่วนหนึ่ง เฮ่อยวนคนเลวทรามนี่ กลับช่วยเขาโดยไม่รู้ตัวอีกแล้วเขาทนต่อคลื่นความวิงเวียน พูดด้วยน้ำเสียงที่เหมือนเครื่องจักร “จริงๆ แล้วข้าเป็นคนเก็บสมุนไพรจากสวนยากงซวิน ได้รับความไว้วางใจจากฮูหยินเจ้าเมือง ได้ติดตามนางเข้าไปในหอตำราสะสมของ