ไร้ความรู้สึก

แต่ทว่าสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นเมื่อคุณชายหลินเฟิ่งนึกได้ว่าตนเองต้องถูกแม่นางเสี่ยวเอ๋อวางยาแน่นอนถึงทำให้เขามีกิเลศตันหาเขาก็นึกได้ทันทีต้องมีอะไรในชาที่เขาดื่มไปแน่ๆ

“หึเจ้าคิดว่าข้าจะทำอะไรเจ้าหรือไง” เสี่ยวเอ๋อที่หลับตาลงนางคิดว่าจะถูกเขาประทับจูบลงที่ริมฝีปากของนาง ถึงกับต้องลืมตามาอย่างไว

“ไม่นะเจ้าคะ ข้ามิได้คิดอะไรแบบนั้นเลยมีเพียงท่านที่อุ้มข้ามาที่เตียงเอง.”

“แล้วในน้ำชานั้นเล่าข้าดื่มน้ำชาของเจ้ากับถึงต้องมีอารมณ์ เจ้าคิดจะวางยาข้าหรือไง เจ้านี่มันแพศยาจอมวางแผนยิ่งนัก ข้าก็คิดว่าเจ้าจะเป็นคนดีข้าไม่คิดเลยว่าเจ้าจะทำเยี่ยงนี้กับข้า”

หลินเฟิ่งลุกขึ้นและกำลังจะออกจากจวนไปเสี่ยวเอ๋อนางรู้ว่ามันเป็นแผนของหยางหยางถ้าเขารู้ว่าเป็นแผนของสาวใช้ นางต้องถูกโบยเป็นแน่

“ใช่แล้วมันเป็นแผนของข้าเองเจ้าค่ะ ทำไมกันเจ้าคะข้าก็มีใบหน้าที่เหมือนพี่เสี่ยวหลิน เหตุใดข้าถึงแทนที่ท่านพี่ไม่ได้”

“ไม่เจ้าไม่มีวันแทนที่ได้ และต่อจากนี้แม้จะเกิดอะไรขึ้นกับเจ้าข้าก็จะไม่สนใจเจ้าอีกเลย เจ้าลืมเรื่องสัญญานั้นแล้วหรือไง” เสี่ยวเอ๋อนางรู้ดีนางก็ไม่ได้อยากให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น 

"ข้ามิเคยลืม แต่ท่านแม่ของท่านต้องการให้ข้ามีบุตรให้แก่ท่านจะให้ข้าทำอย่างไรในเมื่อท่านไม่เคยมาหาข้าเลย แม้ว่าข้ากับท่านต่างมีสัญญาแต่การมีบุตรให้กับท่านมันก็เป็นหน้าที่ ที่ข้าต้องทำนี่เจ้าคะ" 

หลินเฟิ่งพยายามควบคุมอารมณ์ของตัวเองก่อนจะหันมาบีบใบหน้าเล็กของเสี่ยวเอ๋อ

"เจ้าอย่าได้แม้แต่จะคิด แค่ร่างกายหรือใบหน้าของเจ้าข้าก็ไม่อยากจะเห็นและเจ้าอย่าคิดว่าข้าไม่รู้เรื่องที่เจ้าพูดมาเจ้าแค่เอาท่านแม่มาอ้างนี่อาจจะเป็นแผนของเจ้าที่จะใช้บุตรมาเป็นข้อต่อรองเมื่อถึงฤดูหนาวเจ้าอย่าคิดว่าข้าโง่ที่จะดูแผนเจ้าไม่ออก และเจ้าอย่าคิดว่าเจ้าจะมาแทนที่เสี่ยวหลินได้ไม่มีวัน" หลินเฟิ่งสะบัดแขนเพียงเล็กน้อยร่างบางของเสี่ยวเอ๋อก็ร่วงลงกับพื้น เขาไม่ใยดีนางเลยแถมยังเดินออกไปโดยไม่สนเลยว่าเขาทำให้นางเจ็บช้ำน้ำใจและร่างกายเพียงใด

เมื่อหลินเฟิ่งเดินจ้ำเท้าออกจากห้องไปเสี่ยวเอ๋อกลั่นน้ำตาไว้ไม่อยู่นางได้ร่ำไห้ออกมาอย่างเจ็บปวดหัวใจ ตอนนี้ดวงใจของนางแหลกสลายไม่เหลือชิ้นดี ถึงเขาไม่รักนางแต่ไม่น่าจะรังเกียจนางถึงเพียงนี้ หยางหยางนางคิดว่าแผนนางต้องสำเร็จผ่านไปได้ด้วยดีนางจึงไปหาขนมหวานในห้องครัวมากินแต่ทว่านางกำลังเดินกลับจวนก็เห็นคุณชายที่เดินออกมาพร้อมกับใบหน้าที่เกรี้ยวกราด หยางหยางรู้ในทันทีว่าต้องเกิดเรื่องขึ้นแน่ๆนางจึงรีบซ้อนตัวไม่ให้คุณชายได้เห็นนาง เมื่อหลินเฟิ่งเดินผ่านไปนางรีบวิ่งไปดูคุณหนูของนางทันที

เมื่อนางมาเห็นสภาพของคุณหนูที่นั่งอยู่ที่พื้นและร้องไห้อยู่นั้นนางรู้สึกผิดอย่างมากจึงรีบวิ่งไปกอดคุณหนูพร้อมขอโทษที่ทำสิ่งที่คุณหนูไม่ได้สั่ง

"คุณหนูเจ้าค่ะ เกิดอะไรขึ้นหยางหยางขอโทษนะเจ้าคะ ฮือ...ฮื้อ " เสี่ยวเอ๋อเงยหน้ามองสาวใช้ที่ตอนนี้น้ำตาไหลเอ่อเต็มดวงตาแทบจะมองไม่เห็นใบหน้านางด้วยซ้ำ

"อย่าโทษตัวเองเลยหยางหยาง ข้ารู้ว่าเจ้าทำเพราะหวังดีกับข้า" 

"โปรดลงโทษหยางหยางผู้โง่เขาคนนี้ด้วยเถิดเจ้าค่ะ "

"ข้าจะลงโทษหรือสั่งโบยเจ้าได้อย่างไรกันที่เจ้าทำทั้งหมดก็เพราะข้า" เสี่ยวเอ๋อนางเห็นหยางหยางมาตั้งแต่เด็กมีหรือที่นางจะไม่รู้นิสัยของสาวใช้ตนเอง

หยางหยางเมื่อรู้ว่านายหญิงของตนเองไม่ลงโทษแน่นอนนางจึงปล่อยมือจากตัวเสี่ยวเอ๋อและตบไปมาที่ใบหน้าตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า 

"ข้ามันโง่เขา ข้ามันไร้ค่ายิ่งนัก" นางทั้งตบหน้าตนเองทั้งพูดเพราะความรู้สึกผิดออกมาจนเสี่ยวเอ๋อต้องหยุดการกระทำเหล่านั้นทั้งหมด

"หยุดเถอะ พอได้แล้วถ้าเจ้าไม่หยุดทำร้ายตัวเองนั้นหมายความว่าเจ้าไม่เคารพนับถือข้าอีกต่อไป" 

"ไม่เจ้าค่ะ หยางหยางผู้นี้รักและเทิดทูนคุณหนูเหนือสิ่งอื่นใด"

"งั้นก็หยุดเถิด เรื่องในวันนี้ไม่มีผู้ใดรู้ ต่อให้คุณชายหลินเฟิ่งจะเข้าใจข้าผิดก็ไม่เป็นไรต่อไปนี้เจ้าอย่าทำอะไรนอกเหนือคำสั่งข้าเข้าใจหรือไม่"

"เจ้าค่ะ" ทั้งนายและบ่าวเมื่อปรับความเข้าใจกันได้ทั้งสองจึงกอดกันร้องไห้อยู่แบบนั้น 

หลายวันผ่านไปคุณชายหลินเฟิ่งก็ไม่เคยมาหาเสี่ยวเอ๋ออีกเลย เสี่ยวเอ๋อก็ซึมเศร้าไม่ค่อยพูดไม่ค่อยจาแม้หยางหยางนางอยากรู้ว่าคืนนั้นเกิดเรื่องอันใดขึ้นนางก็มิกล้าที่จะถาม นางได้แต่เฝ้าโทษตัวเองที่ต้องทำให้คุณหนูเป็นเยี่ยงนี้

หยางหยางนางได้ออกมาที่ตลาดเพื่อจะหาซื้อของไปให้คุณหนูเผื่อนางจะอารมณ์ดีขึ้นมาบ้าง ก็ได้ยินชาวบ้านพูดคุยกันเรื่องงานเทศกาลที่กำลังจะถูกจัดขึ้น นางจึงรีบกลับไปที่จวนด้วยความดีใจบางทีถ้าคุณหนูของนางได้ออกมาเที่ยวเล่นดูเทศกาลยามค่ำคืนอาจจะอารมณ์ดีขึ้นก็ได้ นางจึงรีบกลับไปบอกคุณหนูทันที