เข้าสู่ระบบแชร์
พระชายาเต็มตัว
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-01-12 11:14:08บทที่เกี่ยวข้อง
สตรีที่ท่านไม่ได้รัก บทสุดท้าย
ลมหนาวพัดโบกโบยมากระทบผิวกายของเสี่ยวเอ๋อที่ยืืนดูชาวบ้านช่วยกันเก็บเกี่ยวข้าวของเมื่อถึงฤดูหนาวอีกครา ตอนนี้นางได้มาเที่ยวที่บ้านเกิดของแม่ขององค์รัชทายาทเพื่อมาพักเหนื่อยกับงานที่นางได้มอบหมาย นางคิดว่าเมื่อเป็นพระชายาแล้วจะสบายแต่ก็ยังมีงานที่พระชายาต้องทำอีกมากมายตลอดระยะเวลาที่ผ่านมานางได้เรียนรู้และทำเต็มที่มาตลอด จางเหว่ยจึงพานางออกมาเที่ยวเพื่อพักผ่อนบ้าง เมื่อมาอยู่ที่เงียบสงบเช่นนี้ทำให้นางได้นึกย้อนไปยังอดีต ถ้านางยังทนอยู่กับหลินเฟิ่งจะเป็นอย่างไร แต่นางก็เพียงคิดได้เพียงเท่านั้นก็ถูกโอบกอดทางด้านหลังด้วยแขนอันอบอุ่นของจางเหว่ย นางจึงเอนตัวไปพึงอกแกร่งของเขา"เจ้าไม่หนาวหรือไง ""ไม่หนาวหรอกเจ้าค่ะตอนนี้ข้ามีผ้าห่มที่แสนจะอบอุ่นที่สุดในใต้หล้า""ผ้าห่มอันใดกัน""ก็อ้อมกอดท่านไงเจ้าคะ""ข้าต้องรู้สึกดีใจใช่หรือไม่" จางเหว่ยพูดด้วยน้ำแผ่วเบาเต็มไปด้วยความน้อยใจอยู่ลึกๆ"ทำไมถึงพูดเช่นนั้นกันเจ้าคะ""ก็ตลอดเวลาที่เจ้าอยู่กับข้าในฐานะพระชายาข้ายังไม่เคยรับรู้ความรู้สึกของเจ้าที่มีต่อข้าเลย ข้าไม่รู้ด้วยซ้ำว่าที่เจ้าทำดีกับข้าอยู่ทุกวันนี้เพราะว่าหน้าที่พระชายาหรือว่าเจ้ามีความ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-01-12สตรีที่ท่านไม่ได้รัก แต่งเข้าบ้านของตระกูลหลิน
"คุณหนูเจ้าคะใกล้จะถึงจวนคุณชายหลินเฟิ่งแล้ว คุณหนูตื่นเต้นหรือไหมเจ้าคะ" หยางหยางสาวใช้ข้างกายของเสี่ยวเอ๋อถามขึ้นด้วยความตื่นเต้นที่นายหญิงของตนเองจะได้เป็นภรรยาของคุณชายหลินเฟิ่งผู้โด่งดังเรื่องหน้าตาและวรยุทธ์มิมีผู้ใดกล้าเทียบเทียม"หยางหยางเจ้าพูดอันใดกันเจ้าก็รู้รึใช่รึว่าข้าเป็นเพียงตัวของของพี่เสี่ยวหลินเท่านั้น" เสี่ยวเอ๋อสตรีงามที่อยู่ในชุดแต่งงานเธอเองก็ตื่นเต้นไม่น้อยถึงหลินเฟิ่งจะเป็นคนรักของพี่สาว แต่ทว่าเสี่ยวเอ๋อนั้นก็แอบรักหลินเฟิ่งมาตั้งแต่น้อยเช่นกัน เธอทำได้เพียงแอบดูเวลาที่หลินเฟิ่งไปหาเสี่ยวหลินที่จวน“แต่ตอนนี้คุณหนูกำลังจะเป็นภรรยาของคุณชายเหตุใดต้องพูดแบบนั้นด้วยเจ้าค่ะในเมื่อคุณหนูเสี่ยวหลินไม่อยู่คุณหนูของหยางหยางใยต้องคิดมากด้วยเจ้าค่ะ” หยางหยางสงสารคุณหนูของเธอจับใจเธอรู้ว่าในใจของคุณหนูมีหลินเฟิ่งเต็มหัวใจเมื่อรถม้าของเสี่ยวเอ๋อมาถึงจวนของหลินเฟิ่งก็มีสาวใช้ในจวนออกมาต้อนรับอย่างสมฐานะหยางหยางจับมือของเสี่ยวเอ๋อเดินลงมากรถม้า ทันใดนั้นเองหลินเฟิ่งก็ปรากฎตัวขึ้นมารับภรรยาของเขาด้วยสีหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส เขาไม่รู้เลยว่าหญิงที่อยู่ภายใต้ผ้าคุมหน้านี้มิใช่หญ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-21สตรีที่ท่านไม่ได้รัก สัญญาการอยู่ร่วมกัน
เสี่ยวเอ๋อตัวสั่นนั่งมองดูหลินเฟิ่งดื่มเหล้าด้วยความกลัว เธอไม่เคยเห็นหลินเฟิ่งมีอารมณ์แบบนี้มาก่อน เขาเป็นบุรุษที่แสนดีคอยเอาอกเอาใจพี่หญิงมาตลอด แต่ทว่าบัดนี้คุณชายท่านนี้ได้เปลี่ยนไปจนนางแทบไม่เคยรู้จักมาก่อน หลินเฟิ่งเริ่มเมาเขาเดินมาใกล้ๆตัวของเสี่ยวเอ๋อที่ถอยหลังหนีด้วยความสั่นกลัว เขาจับใบหน้าของนางให้สบตากับเขา“ข้าเกลียดเจ้า ตระกูลของเจ้าต้องได้รับหายะนะที่ปิดบังเรื่องนี้กับข้า เจ้าอย่าหวังเลยว่าจะได้อยู่ในจวนของข้าอย่างมีความสุข ถึงแม้ใบหน้าของเจ้าจะเหมือนเสี่ยวหลินสักเพียงใดก็อย่าหวังที่จะได้หัวใจของข้าไปเลย “ เสี่ยวเอ๋อนางรู้ว่านางเองไม่มีทางที่จะแทนพี่หญิงได้ นางทำใจมาแล้วแต่ทว่ามันก็เกิดความรู้สึกที่นางจะเก็บความเสียใจเอาไว้ได้ นางได้หลั่งน้ำตาออกมาด้วยความเจ็บปวด“ข้าไม่คิดว่าจะมาแทนพี่เสี่ยวหลิน ข้ารู้ว่าท่านไม่เคยมีข้าอยู่ในสายตาแต่ข้าต้องทำเพื่อตระกูล”“ฮึ !! เจ้าอ้างแต่ตระกูลของเจ้าแล้วตระกูลของข้าเล่าที่ถูกหลอกลวงเจ้าจะรับผิดชอบการกระทำนี้เยี่ยงไร”เสี่ยวเอ๋อไม่มีคำแก้ตัวใดๆทำได้เพียงก้มหน้ารับชะตากรรมก่อนที่นางจะนึกได้ว่าในเมื่อการแต่งงานของนางกับคุณชายหลินเฟิ่งม
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-21สตรีที่ท่านไม่ได้รัก พบองค์รัชทายาทโดยบังเอิญ
เมื่อเข้าเฝ้าและคำนับฮ่องเต้กับฮองเฮาเสร็จสิ้นหลินเฟิ่งต้องเข้าร่วมคุยราชการลับต่อจึงให้เสี่ยวเอ๋อเดินเล่นรอเขาอยู่ในวังเพื่อรอกลับจวนพร้อมกันเสี่ยวเอ๋อกับหยางหยางจึงมาเดินชมสวนในวังหลวงเพื่อฆ่าเวลารอ หยางหยางเมื่อเห็นใบหน้าที่เศร้าสร้อยของคุณหนู นางจึงพยายามทำให้คุณหนูอารมณ์ดีขึ้น"คุณหนูของหยางหยางทำไมท่านต้องทำหน้าอมทุกข์ตลอดเวลาด้วยเจ้าคะ หยางหยางอยากเห็นคุณหนูยิ้มออกมาเหมือนตอนที่อยู่บ้านเวลาที่คุณหนูยิ้มโลกทั้งใบช่างงดงามจริงๆนะเจ้าคะ""ข้าแค่เหนื่อยเจ้าไม่ต้องเป็นห่วงข้าหรอกนะหยางหยาง"หยางหยางนางหันไปเห็นผีเสื้อที่บินดอมดมชื่นชมดอกไม้ภายในสวนอยู่นั้นนางจึงเรียกให้คณหนูให้ดูด้วยความตื่นเต้น"คุณหนูเจ้าคะ ผีเสื้อสวยๆทั้งนั้นเลยคุณหนูเห็นมั้ยเจ้าคะ เดี๋ยวหยางหยางจะจับมาให้คุณหนูดูนะเจ้าคะ" หยางหยางว่าแล้วนางก็วิ่งไล่จับผีเสื้อจนเสี่ยวเอ๋อหลุดหัวเราะออกมาเพราะความเป็นเด็กของหยางหยาง"อย่าวิ่งเร็วนักสิ หยางหยางเราอยู่ในวังหลวงเจ้าช่วยสำรวมกิริยาด้วย" เสี่ยวเอ๋อพูดไม่ทันขาดคำหยางหยางก็วิ่งชนเข้าอย่างจังเมื่อหยางหยางเห็นบุรุษตรงหน้าก็รู้ในทันทีว่าคุณชายท่านนี้ต้องเป็นผู้ที่มียศหรือส
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-21สตรีที่ท่านไม่ได้รัก ไม่เข้าใจ
เมื่อเสี่ยวเอ๋อนางวิ่งกึ่งเดินรีบมาเพราะกลัวว่าคุณชายหลินเฟิ่งจะรอนาน ก็เป็นดั่งที่นางคิดไว้จริงๆเมื่อมาถึงเขาที่ยืนรอนางด้วยใบหน้าที่แสดงความไม่พึงพอใจที่นางทำให้เขาต้องรอนาน“ข้าบอกให้เจ้าเดินเล่นรอข้าอยู่แถวนี้ เจ้าไปที่ใดมารู้หรือไม่ว่าเจ้าทำให้ข้าเสียเวลาขนาดไหน”เสี่ยวเอ๋อที่ยังเดินมาไม่ถึงก็ต้องถูกคุณชายหลินเฟิ่งต่อว่า ต่อหน้าสาวใช้ตนเอง“ข้าขอโทษที่ให้ท่านรอนาน ข้าเกิดเรื่องนิดหน่อยเลย.....” ไม่ทันที่เสี่ยวเอ๋อจะพูดจบหลินเฟิ่งก็ได้ก้าวเท้าขึ้นรถม้าโดยไม่สนใจนาง เสี่ยวเอ๋อเองนางก็ไม่เข้าใจเวลานางทำอะไรทำไมถึงไม่ถูกใจเขาสักที นางรีบขึ้นรถม้าตามคุณชายไปเมื่อรถม้าเคลื่อนออกจากหน้าวังมุ่งตรงกลับจวนของหลินเฟิ่ง เขาไม่แม้แต่จะพูดกับนางสักคำแถมยังไม่มองนางด้วยซ้ำ เสี่ยวเอ๋ออึดอัดเมื่อต้องมานั่งอยู่กับเขาเพียงลำพัง นางจึงเปิดหน้าต่างดูวิวรอบๆเมือง เมื่อรถม้าเคลื่อนเข้ามาในป่าที่เป็นทางผ่านไปยังจวนของหลินเฟิ่ง จู่ๆล้อของรถม้าก็สะดุดกับก้อนหินขนาดใหญ่เข้าอย่างจัง ทำให้เกี้ยวโยกไปมา เสี่ยวเอ๋อที่ไม่ทันระวังตัวเพราะมองดูวิวทำให้ตัวของนางเอนเอียงตามความเคลื่อนไหวของเกี้ยวนั้น นางจึงตะโกนออ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-21สตรีที่ท่านไม่ได้รัก สตรีที่บกพร่อง
ฝูงนกที่บินไปมาอยู่บนท้องฟ้าแสงแดดสาดส่องลอดใบไม้มากระทบใบหน้าของเสี่ยวเอ๋อที่นั่งจิบชาอยู่ที่สวนหลังจวน“หยางหยางเจ้าว่าปานนี้ท่านพ่อกับท่านแม่ของข้าจะทำอันใดกันอยู่” “คุณหนูคิดถึงพวกท่านหรือเจ้าคะ”“ใช่ข้าคิดถึงท่านพ่อท่านแม่แล้วก็ท่านพี่ ถ้าท่านพี่ยังอยู่ปานนี้ท่านพี่คงมีความสุขดีสินะ”ไม่ทันที่หยางหยางจะได้ตอบสาวใช้คู่กายของแม่ของหลินเฟิ่งก็ได้มาตามนางให้เข้าไปพบ“คุณหนูเสี่ยวหลินเจ้าคะ ฮูหยินใหญ่ให้ตามท่านเข้าไปพบเจ้าค่ะ”“ท่านแม่นะหรือได้สิ “ นางมาอยู่ที่จวนแห่งนี้ก็นานมากแล้วนางได้เข้าพบท่านแม่สามีแค่เพียงครั้งเดียวก็ตอนแต่งเข้าจวน มีเหตุอันใดกันแม่สามีถึงตามนางเข้าไปพบ เมื่อนางเดินตามสาวใช้จนมาถึงจวนของฮูหยินใหญ่ที่กำลังนั่งจิบชาอยู่ “เสี่ยวหลินคำนับท่านแม่”“นั่งลงเถิด ฟ่างเมิ่งรินชาให้แม่นางเสี่ยวหลินสิ” นางหันไปสั่งสาวใช้ให้รินชาให้กับเสี่ยวเอ๋อ“ท่านแม่มีสิ่งใดถึงเรียกข้าเข้ามาพบหรือเจ้าคะ”“เจ้านี่ช่างรู้ใจข้าเสียจริง มาถึงก็ถามเลยดีเช่นกันข้าจะได้ไม่อ้อมค้อม”“อะไรหรือเจ้าคะ”“เจ้ามาอยู่ที่จวนที่ก็จะเข้าหนึ่งฤดูแล้ว เมื่อไหร่เจ้าจะมีบุตรชายให้แก่หลินเฟิ่งกัน” เสี่ยวเอ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-21สตรีที่ท่านไม่ได้รัก ไร้ความรู้สึก
แต่ทว่าสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นเมื่อคุณชายหลินเฟิ่งนึกได้ว่าตนเองต้องถูกแม่นางเสี่ยวเอ๋อวางยาแน่นอนถึงทำให้เขามีกิเลศตันหาเขาก็นึกได้ทันทีต้องมีอะไรในชาที่เขาดื่มไปแน่ๆ“หึเจ้าคิดว่าข้าจะทำอะไรเจ้าหรือไง” เสี่ยวเอ๋อที่หลับตาลงนางคิดว่าจะถูกเขาประทับจูบลงที่ริมฝีปากของนาง ถึงกับต้องลืมตามาอย่างไว“ไม่นะเจ้าคะ ข้ามิได้คิดอะไรแบบนั้นเลยมีเพียงท่านที่อุ้มข้ามาที่เตียงเอง.”“แล้วในน้ำชานั้นเล่าข้าดื่มน้ำชาของเจ้ากับถึงต้องมีอารมณ์ เจ้าคิดจะวางยาข้าหรือไง เจ้านี่มันแพศยาจอมวางแผนยิ่งนัก ข้าก็คิดว่าเจ้าจะเป็นคนดีข้าไม่คิดเลยว่าเจ้าจะทำเยี่ยงนี้กับข้า”หลินเฟิ่งลุกขึ้นและกำลังจะออกจากจวนไปเสี่ยวเอ๋อนางรู้ว่ามันเป็นแผนของหยางหยางถ้าเขารู้ว่าเป็นแผนของสาวใช้ นางต้องถูกโบยเป็นแน่“ใช่แล้วมันเป็นแผนของข้าเองเจ้าค่ะ ทำไมกันเจ้าคะข้าก็มีใบหน้าที่เหมือนพี่เสี่ยวหลิน เหตุใดข้าถึงแทนที่ท่านพี่ไม่ได้”“ไม่เจ้าไม่มีวันแทนที่ได้ และต่อจากนี้แม้จะเกิดอะไรขึ้นกับเจ้าข้าก็จะไม่สนใจเจ้าอีกเลย เจ้าลืมเรื่องสัญญานั้นแล้วหรือไง” เสี่ยวเอ๋อนางรู้ดีนางก็ไม่ได้อยากให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น "ข้ามิเคยลืม แต่ท่านแม่
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-23สตรีที่ท่านไม่ได้รัก ข้าชื่อจางเหว่ย
"คุณหนูเจ้าคะ คุณหนู” หยางหยางวิ่งเข้ามาที่จวนด้วยความรีบร้อน “หยางหยางข้าเคยบอกเจ้าหรือไม่ว่าอย่าวิ่งไปมาในจวน “ เสี่ยวเอ๋อส่ายหัวไปมากับการกระทำของหยางหยางที่เฝ้าพรำสอนตลอดเวลา“ข้าขอโทษเจ้าคะเพราะความตื่นเต้นของข้า ข้าเลยเผลอไป “ หยางหยางนั่งลงกับพื้นทั้งพูดทั้งเหนื่อยหอบในเวลาเดียวกัน“ตื่นเต้นมีเรื่องอันใดกัน”“ข้าไปเดินเล่นซื้อขนมที่ตลาดมาให้คุณหนูข้าได้ยินมาว่าที่หมู่บ้านใกล้ๆเขาได้จัดงานเทศกาลกัน ท่านพาข้าไปเที่ยวบ้างได้มั้ยเจ้าคะ ตั้งแต่มาอยู่ที่จวนแห่งนี้ข้าไม่เคยออกไปเที่ยวเลย”“เจ้าก็รู้ว่าข้าไม่ชอบที่แออัดผู้คนเดินเบียดกันมากมาย.” เสี่ยวเอ๋อนางหยิบตำราขึ้นเตรียมจะมาอ่านก็ถูกหยางหยางแย่งไป“โธ่คุณหนูไม่สงสารหยางหยางคนนี้บ้างหรือเจ้าคะ ข้าก็อยากไปเดินเล่นเหมือนหญิงสาวคนอื่นบ้าง” นางพูดพร้อมทำท่าทางออดอ้อนเหมือนแมวน้อยที่กำลังอ้อนเจ้าของอยู่“งั้นเจ้าก็ไปเที่ยวเล่นกับสาวใช้ในจวนสิ.” เสี่ยวเอ๋อจึงหยิบตำรากลับคืนมาจากมือของหยางหยาง“ท่านก็รู้นี่เจ้าคะ ว่าคุณหนูอยู่ที่ใดข้าต้องอยู่ที่นั้นแล้วจะให้ข้าทิ้งคุณหนูไปได้อย่างไร" หยางหยางนางเศร้าทันทีและก้มหน้าลงเหมือนน้อยใจ เสี่ยวเอ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-23
บทล่าสุด
สตรีที่ท่านไม่ได้รัก บทสุดท้าย
ลมหนาวพัดโบกโบยมากระทบผิวกายของเสี่ยวเอ๋อที่ยืืนดูชาวบ้านช่วยกันเก็บเกี่ยวข้าวของเมื่อถึงฤดูหนาวอีกครา ตอนนี้นางได้มาเที่ยวที่บ้านเกิดของแม่ขององค์รัชทายาทเพื่อมาพักเหนื่อยกับงานที่นางได้มอบหมาย นางคิดว่าเมื่อเป็นพระชายาแล้วจะสบายแต่ก็ยังมีงานที่พระชายาต้องทำอีกมากมายตลอดระยะเวลาที่ผ่านมานางได้เรียนรู้และทำเต็มที่มาตลอด จางเหว่ยจึงพานางออกมาเที่ยวเพื่อพักผ่อนบ้าง เมื่อมาอยู่ที่เงียบสงบเช่นนี้ทำให้นางได้นึกย้อนไปยังอดีต ถ้านางยังทนอยู่กับหลินเฟิ่งจะเป็นอย่างไร แต่นางก็เพียงคิดได้เพียงเท่านั้นก็ถูกโอบกอดทางด้านหลังด้วยแขนอันอบอุ่นของจางเหว่ย นางจึงเอนตัวไปพึงอกแกร่งของเขา"เจ้าไม่หนาวหรือไง ""ไม่หนาวหรอกเจ้าค่ะตอนนี้ข้ามีผ้าห่มที่แสนจะอบอุ่นที่สุดในใต้หล้า""ผ้าห่มอันใดกัน""ก็อ้อมกอดท่านไงเจ้าคะ""ข้าต้องรู้สึกดีใจใช่หรือไม่" จางเหว่ยพูดด้วยน้ำแผ่วเบาเต็มไปด้วยความน้อยใจอยู่ลึกๆ"ทำไมถึงพูดเช่นนั้นกันเจ้าคะ""ก็ตลอดเวลาที่เจ้าอยู่กับข้าในฐานะพระชายาข้ายังไม่เคยรับรู้ความรู้สึกของเจ้าที่มีต่อข้าเลย ข้าไม่รู้ด้วยซ้ำว่าที่เจ้าทำดีกับข้าอยู่ทุกวันนี้เพราะว่าหน้าที่พระชายาหรือว่าเจ้ามีความ
สตรีที่ท่านไม่ได้รัก พระชายาเต็มตัว
เสี่ยวเอ๋อเมื่อกลับมาคืนนั้นนางก็ได้ไตร่ตรองเรื่องราวที่ผ่านมานางจะไม่แก้แค้นอีกต่อไป ต่อจากนี้นางจะหาความสุขให้ตนเองบ้าง หากนางจะแก้แค้นกันไปมาก็ไม่มีวันสิ้นสุด แถมตอนนี้นางเองก็มีเรื่องที่ต้องทำอีกมากมายเช่นวันนี้ที่นางกำลังถูกเหล่านางในสวมเสื้อผ้าอาภรณ์และเครื่องประดับมากมายแถมยังรุมกันเติมเครื่องประทินที่หนาเตอะจนนางหนักที่ใบหน้า "พระชายาวันนี้ท่านสวยมากเลยนะเจ้าค่ะ"หยางหยางหยิบกระจกขึ้นมาให้เสี่ยวเอ๋อส่องมองตนเอง"ใช่ข้าจริงหรือหยางหยาง ""ใช่สิเจ้าคะ วันนี้เป็นวันของท่านข้าดีใจมากๆจนแทบจะร้องไห้แล้วเจ้าค่ะ " หยางหยางนางก้มลงปาดน้ำตาด้วยความปิติยินดีต่อคุณหนูของนางที่วันนี้จะเป็นพระชายาเต็มตัว"เจ้านี่ขี้แยยิ่งนักฟู่หลางในวันข้างหน้าเจ้าช่วยพาหยางหยางขี้แยผู้นี้ไปฝึกวรยุทธกับเจ้าด้วยสิ ข้าละไม่ชอบเห็นน้ำตาของนางเลย""ข้าคงสอนนางไม่ได้หรอกเจ้าค่ะ ""ทำไมกัน" "ก็เพราะตอนนี้นางมีผู้ที่ปกป้องนางได้และคอยดูแลนางตลอดทุกฝีก้าว""เอ๊ะ!!ใครกันทำไมข้าถึงไม่รู้ ""ก็องครักษ์เฉินอ้ายไงเจ้าค่ะ" ฟู่หลางพูดไปยิ้มไปที่ได้แหย่หยางหยางเล่น"นี่ฟู่หลางเจ้าหยุดพูดเดี๋ยวนี้นะ " หยางหยางอายจนหน้าแด
สตรีที่ท่านไม่ได้รัก ความจริงถูกปรากฏ
ในค่ำคืนที่เหน็บหนาวลมพัดเยือกเย็นจนแล่นเขาสู่หัวใจของหลินเฟิ่งเขาเองแม้จะทำใจเรื่องเสี่ยวเอ๋อได้แล้ว แต่ทว่าเขายังคงคิดถึงนางเสมอมา คืนนี้เขานอนไม่หลับจึงลุกออกมายืนชมจันทร์อยู่ที่ด้านนอก เมื่อเขารู้สึกง่วงนอนจึงจะเดินเข้าไปที่ห้องก็ต้องเห็นว่ามีคนสองคนที่กำลังแอบออกไปนอกจวน เขาเริ่มเอะใจเลยจะเดินไปถามแต่เมื่อเดินเข้าไปใกล้ๆกลับพบว่าเป็นซูหมิงและฟางเยี่ยสาวรับใช้ของนาง"ดึกขนาดนี้แล้วนางจะพากันไปที่ใด ทั้งๆที่ตั้งครรภ์อยู่ช่างไม่รู้ความเสียจริง" หลินเฟิ่งจึงตามออกมาอย่างเงียบๆ เขาไม่รู้เลยว่าที่ตามออกมาวันนี้จะทำให้เขาได้รู้ความจริงว่าที่แท้จริงแล้ว ลูกในท้องของซูหมิงนั้นไม่ใช่ลูกของตนเอง เพราะว่าตอนนี้เขาได้ยินเต็มสองหูจากปากของนางเอง เมื่อนางออกมานั้นเพราะนางนัดพบกับชายชู้ หลิ่นเฟิ่งที่ได้ฟังเรื่องทั้งหมดเขาโกรธแค้นซูหมิงอย่างมากที่หลอกลวงตระกูลของเขา ความแค้นนี้หลินเฟิ่งจึงคิดจะสะสางในค่ำคืนนี้เสียให้สิ้นซากเมื่อเขาถูกชายที่ไร้หัวนอนปลายเท้าย่ำยีศักดิ์ศรีถึงเพียงนี้ เขาจึงได้ตามชายผู้นั้นไปเมื่อทั้งสามคนแยกย้ายกัน "หืมข้าล่ะชอบจริงๆกลิ่นของเงินนี้ เจ้าอย่าคิดว่าจะหนีจากข้าไปได้
สตรีที่ท่านไม่ได้รัก หลินเฟิ่งโดนสวมเขา
หลายวันผ่ามาเสี่ยวเอ๋อได้เข้ามาที่วังหลวงเรียนรู้มารยาทและแข่งกับบุตรของเสนาบดีฝ่ายซ้ายและเก็บคะแนนในรอบต่างๆ แต่เมื่อใจขององค์รัชทายาทอยู่ที่ใครมันก็ไม่ใช่เรื่องยากที่เขาจะเลือกว่าใครคือพระชายาเพียงแต่ต้องทำตามลำดับพิธีเท่านั้น เมื่อทุกอย่างเสร็จสิ้นและผลออกมาว่าบุตรสาวของตระกูลเสี่ยว เสี่ยวเอ๋อได้รับเลือกเป็นพระชายาขององค์รัชทายาทและจะจัดพิธีแต่งตั้งอีกไม่กี่วัน ทำให้เสนาบดีฝ่ายซ้ายไม่พอใจและเริ่มที่จะทำตามแผนที่วางไว้ แต่ก็ต้องถูกเปิดโปงและถูกจับในที่ว่าราชการลับนั้นโดยมีคนขององค์รัชทายาทจับกุมมาครบทุกคน และหลินเฟิ่งเองก็ได้นำหลักฐานการก่อกบฏมายื่นต่อฮ่องเต้ ทำให้คนชั่วเหล่านั้นถูกประหารและครอบครัวต้องถูกเนรเทศออกจากแคว้นแห่งนี้ไป รวมถึงตระกูลของซูหมิงด้วยเพราะวันนั้นพ่อขอฃนางก็อยู่ที่นั้นด้วย แต่ซูหมิงถูกหลินเฟิ่งขออภัยโทษจากฮ่องเต้ให้และบอกว่านางไม่รู้เรื่องอันใดของครอบครัวเลย จึงทำให้นางรอดออกมาหลินเฟิ่งได้รับการแต่งตั้งเมื่อมีความดีความชอบให้เขาได้เป็นรับตำแหน่งเป็นเสนาบดีกรมพระคลัง เพราะความจงรักภักดีของเขาเลยได้ตำแหน่งนี้มาจางเหว่ยได้เข้ามาหาเสี่ยวเอ๋อที่ตำหนักของนางที่ถูกแ
สตรีที่ท่านไม่ได้รัก ถ้าเจ้าปกป้องนางไม่ได้ข้าจะปกป้องนางเอง
หลินเฟิ่งโยนซูหมิงลงที่เตียงของนางอย่างแรงก่อนจะเดินไปปิดประตูห้องเพื่อไม่ให้ใครเข้ามา"ท่านพี่ข้าเจ็บนะเจ้าคะ""หึ !! แล้วเสี่ยวหลินนางไม่เจ็บรึไงนางโดนโบยไปที่หลังโดนเนื้อนางจนเลือดไหลออกมาเจ้าว่าเจ็บหรือไม่" หลินเฟิ่งตวาดใส่ซูหมิงจนนางเงียบไปสักพักก่อนจะตอบเขาคืน"ทำไมท่านพี่ถึงมาพูดกับข้าเช่นนี้เล่าเจ้าค่ะ ข้าไม่ได้ทำอันใดผิดเสียหน่อย" นางยังคงหาคำแก้ต่างให้ตนเอง"เจ้าอย่าคิดว่าข้าจะโง่เชื่อเจ้าเหมือนท่านแม่ของข้า เรื่องทั้งหมดมันเป็นแผนของเจ้า" หลินเฟิ่งเข้ามาบีบที่ไหล่เล็กของซูหมิงจนนางรู้สึกถึงแรงบีบว่าเขาโมโหนางขนาดไหนจนตัวนางสั่นไปหมด"ท่านพี่ทำไมพูดปรักปรำข้าเช่นนี้ ของข้าหายจริงๆนะเจ้าคะ" ซูหมิงน้ำตาบีบน้ำตาออกมาให้หลินเฟิ่งเห็นว่านางไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นจริงๆ"เจ้าจะให้ข้าเอายาที่เจ้าเอาไปให้เสี่ยวหลินไปตรวจหรือไม่ ยาตัวนั้นมีเพียงตระกูลเจ้าเท่านั้นที่มี อีกอย่างวันก่อนข้าเข้าไปหาเสี่ยวหลินที่ห้องของนาง นางได้บอกกับข้าว่าเจ้าไปต่อว่านางเรื่องคืนเข้าหอ เรื่องนี้เจ้าว่านางจะพูดโกหกข้าหรือ" แรงบีบที่แขนของซูหมิงรุนแรงขึ้นเรื่อยๆเหมือนกับว่าหลินเฟิ่งจะบีบบังคับให้นางพูดความจ
สตรีที่ท่านไม่ได้รัก แผนของซูหมิง
ซูหมิงเก็บอารมณ์เอาไว้นางไม่ได้ไปหาฮูหยินใหญ่แต่กลับห้องของนางพร้อมบอกฟางเยี่ให้ทำตามแผนที่วางเอาไว้ รุ่งเช้าของอีกวันเสี่ยวเอ๋อกับหยางหยางก็เดินชมดอกไม้ตามปกติของนาง แต่จู่ๆก็เกิดเรื่องขึ้นเมื่อฮูหยินใหญ่และซูหมิงที่เดินเข้ามาหานางอย่างกับมีเรื่องอะไรเกิดขึ้น"ท่านแม่มาหาข้าแต่เช้ามีเรื่องอันใดหรือเจ้าคะ" "เจ้าเห็นแหวนประจำตระกูลของซูหมิงหรือไม่""ข้าไม่เคยเห็นนะเจ้าคะ ""แต่ซูหมิงบอกว่าของนางได้หายไปหาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอข้าให้คนใช้หาจนทั่วจวนแล้วมีเพียงห้องของเจ้าที่ยังไม่ได้หา""ข้าไม่เคยเห็นจริงๆนะเจ้าค่ะ""งั้นเจ้าก็ให้คนใช้ของข้าเข้าไปหาเพื่อพิสูจน์ความบริสุทธิใจของเจ้าเถอะ" ฮูหยินใช้สายตาสั่งคนใช้ของนางให้เข้าไปค้นห้องของเสี่ยวเอ๋อเสี่ยวเอ๋อนางไม่รู้จริงๆว่าแหวนประจำตระกูลของซูหมิงเป็นเช่นไร ต่อให้หาที่ห้องของนางเช่นไรก็หาไม่เจอแน่ๆ สักพักคนใช้ของฮูหยินใหญ่ก็ตะโกนออกมาจากด้านใน"ข้าเจอแล้วเจ้าค่ะ ใช่อันนี้มั้ยเจ้าคะ"คนใช้ถือถุงยาที่ซูหมิงเอามาให้เสี่ยวหลินเมื่อวานนี้ออกมา สีหน้าของเสี่ยวเอ๋อเปลี่ยนไปทันที หรือทั้งหมดนี่จะเป็นแผนของซูหมิง"มันอยู่ในห่อยานี่เจ้าค่ะ" ฟางเมิงสาว
สตรีที่ท่านไม่ได้รัก หวั่นไหว
"คุณชายหลินเฟิ่งท่านจะจ้องหน้าข้าอีกนานมั้ย ตอนนี้อาหารที่สั่งมามันจะเย็นหมดแล้วนะเจ้าคะ""แค่เห็นเจ้ากินข้าก็อิ่มแล้ว เมื่อไหร่เจ้าจะเรียกข้าว่าท่านพี่เสียทีเรียกคุณชายดั่งกับว่าข้าเป็นคนอื่นมิใช่สามีเจ้า""ต่อให้ท่านพูดจาปากหวานข้าก็ไม่เปลี่ยนคำพูดหรอกเจ้าค่ะเก็บไว้ให้แม่นางซูหมิงเรียกท่านเพียงผู้เดียวก็เกินพอแล้ว รีบกินรีบกลับเถอะ""เจ้านี่ปากร้ายกว่าที่ข้าคิดไว้เยอะเลยนะ เมื่อก่อนเจ้าไม่ใช่คนช่างพูดเช่นนี้""เพราะท่านสอนข้านะสิเจ้าคะ ข้าเลยจำมาจากท่าน"เสี่ยวเอ๋อรีบกินอาหารตรงหน้าจะได้รีบกลับจวนไวๆนางไม่อยากจะอยู่กับหลินเฟิ่งนานๆ เสี่ยวเอ๋อวางตะเกียบลงเมื่อกินอิ่มแล้ว จู่ๆหลินเฟิ่งก็ใช้มือเช็ดที่ปากของนางจนนางสะดุ้งเพราะตกใจในการกระทำของเขา"ท่านทำอะไรเจ้าคะ""ข้าแค่เช็ดปากให้เจ้าเท่านั้นเอง มีอาหารติดอยู่ที่มุมปากนะ""คิดว่าข้าจะเชื่อท่านหรือเจ้าคะ ต่อให้ท่านทำดีกับข้าข้าก็ไม่มีทางอ่อนไหวกับท่านแน่นอน""ข้ายังไม่ได้ว่าอะไรเลย เจ้าอิ่มแล้วเรากลับจวนกันเถอะพรุ้งนี้ข้าต้องเข้าวังหลวง" พูดจบหลินเฟิ่งก็เรียกเจ้าของโรงเตี้ยมมาเก็บเงินค่าอาหารก่อนจะพาเสี่ยวเอ๋อกลับจวนเมื่อกลับมาถึงห้อ
สตรีที่ท่านไม่ได้รัก นิสัยที่แท้จริงของซูหมิง
เมื่อครู่ข้าได้ยินเจ้าพูดว่าหิวข้าว ถ้าเจ้าอยากให้ข้าปล่อยเจ้าออกจากอ้อมแขนของข้า เจ้าต้องไปกินข้าวกับข้าเสียก่อนไม่งั้นข้าจะกอดเจ้าไว้เช่นนี้""ข้าเกลียดท่าน""จะไปหรือไม่ ถ้าไม่ไปเจ้าก็คงไม่ได้เกลียดข้าตามคำพูดนักหรอกเพราะเจ้าจะให้ข้ากอดเจ้าอยู่เช่นนี้""ท่านก็ปล่อยข้าสิเจ้าคะ ท่านกอดข้าอยู่เช่นนี้ข้าจะลุกอย่างไร" หลินเฟิ่งยิ้มมุมปากอย่างพอใจหลินเฟิ่งเดินมาถึงหน้าจวนก็ได้โบกมือเรียกคนใช้ให้นำม้าออกมาให้กับเขา เสี่ยวเอ๋อเมื่อไม่เห็นเกี้ยวก็ได้ถามหลินเฟิ่งว่าจะออกไปที่ตลาดด้วยวิธีใด แต่นางก็ต้องตกใจเมื่อเห็นคนใช้นำม้ามาให้"ท่านอย่าบอกนะว่าท่านจะขี่ม้าออกไป""ใช่แล้ว หยางหยางวันนี้ข้าจะพาคุณหนูของเจ้าออกไปเพียงลำพังเจ้ากลับไปพักผ่อนที่ห้องของเจ้าเถิดไม่ต้องห่วง"หยางหยางเงยหน้ามองคุณหนูของนางก่อนจะพยักหน้ารับคำสั่งของคุณชายหลิน"เจ้าค่ะ ""ไม่ ข้าไม่ไปไหนทั้งสิ้นถ้าไม่มีหยางหยาง อีกอย่างข้าไม่ชอบขี่ม้าข้ากลัว" เสี่ยวเอ๋อกำลังจะเดินหนีแต่ก็ต้องถูกหลินเฟิ่งจับตัวไว้ก่อน"ไม่เห็นจะมีอะไรน่ากลัวเลย ข้าจะพาเจ้าควบม้าไปเอง"หลินเฟิ่งพูดจบก็อุ้มเสี่ยวเอ๋อขึ้นหลังม้าอย่างรวดเร็วจนนางไม่ทันได้
สตรีที่ท่านไม่ได้รัก หย่ากับข้าเถอะ
เมื่อถึงเวลาที่เสี่ยวเอ๋อต้อองกลับจวนแม่ของนางก็ออกมาส่งลูกสาว"ท่านแม่ดูแลตัวเองให้ดีนะเจ้าคะ เวลากลางคืนอาากาศเย็นท่านแม่ก็อย่านุ่งผ้าน้อยชิ้นเดี๋ยวจะไม่สบาย ข้าฝากบอกท่านพ่อด้วยให้ท่านดูแลตนเองดีๆ อย่าโหมงานหนัก เดี๋ยวข้าจะมาเยี่ยมท่านแม่อีกนะเจ้าคะ""เจ้าเองก็เช่นกันนะเสี่ยวเอ๋อ ไปอยู่ที่นู้นก็ทำหน้าที่ภรรยาให้ดี อย่าให้ได้ตกบกพร่อง ""ได้เจ้าค่ะ ข้าจะจำทุกคำสอนของท่านแม่แล้วนำมาใช้ข้าไปก่อนนะเจ้าคะ""เดินทางปลอดภัยนะ หยางหยางข้าฝากเจ้าดูแลลูกสาวของข้าด้วย""ได้เจ้าค่ะ ฮูหยินต่อให้ท่านไม่สั่งข้าก็ต้องดูแลคุณหนูอยู่แล้ว"เกี้ยวได้เคลื่อนล้อออกจากหน้าจวนของเสี่ยวเอ๋อ นางมองดูแม่ของนางที่ยืนมองรถเกี้ยวออกมาจนลับสายตา ท่านแม่เองก็เสียใจไม่น้อยแต่นางก็ไม่สามารถที่จะแสดงความอ่อนแอให้ลูกสาวของนางเห็น"คุณหนูทำไมท่านไม่บอกเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้ฮูหยินใหญ่ฟังหรือเจ้าคะ ""ข้าไม่อยากให้ท่านแม่ไม่สบายใจ เดี๋ยวอีกไม่นานข้าก็จะออกจากจวนของคุณชายหลินเฟิ่งแล้ว"เสี่ยวเอ๋อพูดจบนางก็นั่งมองหน้าต่างจิตใจของนางตอนนี้ช่างว้าวุ่นยิ่งนัก นางไม่รู้ว่าจะไปสู่หน้าหลินเฟิ่งเช่นไร ถ้านางหลบหน้าก็ไม่รู้ว่าจะ
