ความโชคดี

เสี่ยวเอ๋อเดินลงจากเกี้ยวเข้ามาในโรงเตี้ยมพร้อมหยางหยาง เฒ่าแก่เจ้าของโรงเตี้ยมก็เดินมาต้อนรับเสี่ยวเอ๋อทันที 

''แม่นางเดินทางมาเหนื่อยๆเชิญด้านในเลยขอรับ ทางโรงเตี้ยมของเรายังมีโต๊ะว่างเหลืออยู่ไม่ทราบว่าแม่นางมากันกี่ท่านกันขอรับ"

"เรามากันสามคนแต่อีกคนรออยู่ข้างนอก"

"งั้นเชิญด้านในเลยขอรับ" เฒ่าแก่โรงเตี้ยมผายมือให้เสี่ยวเอ๋อและหยางหยางเดินไปที่โต๊ะด้านในสุด

"ที่โรงเตี้ยมของท่านมีอะไรน่าอร่อยแนะนำเราบ้าง" หยางหยางผู้ที่หิวได้ถามขึ้นทันที

"มีหลายอย่างเลยขอรับ"

หยางหยางทำหน้าขุ่นคิดว่านางจะทานอะไรดี เสี่ยวเอ๋อจึงสั่งให้เฒ่าแก่จัดอาหารที่ขึ้นชื่อมาให้กับหยางหยาง

"เฒ่าแก่จัดอาหารที่ขึ้นชื่อของโรงเตี้ยมท่านมาให้เราสักสองสามอย่าง ข้าจะให้ท่านห่ออีกชุดหนึ่งได้หรือไม่"

"ได้ขอรับขอให้แม่หญิงทั้งสองท่านทานให้อร่อยเดี๋ยวข้าจะบอกพ่อครัวให้โปรดรอสักครู่" เฒ่าแก่ได้เดินจากไปในครัว หยางหยางที่หิวจนนางอยู่นิ่งไม่ได้จึงนับตะเกียบเล่นไปมา 

สักพักเสียงข้างนอกจวนก็ดังโวยวายอย่างกับว่ามีเรื่องอันใดกัน หยางหยางนางอยากรู้อยากเห็นมันเป็นนิสัยที่ติดตัวนางมาตั้งแต่เด็กๆ นางจึงรีบลุกขึ้นออกไปดูทันที 

"หยางหยางเจ้าจะไปไหน อย่าไปเลยเจ้าอาจจะเจ็บตัวไปด้วย"

"ข้าไม่กลัวหรอกเจ้าค่ะ ท่านนั่งรอข้าอยู่ที่โต๊ะนี่นะเจ้าคะ เดี๋ยวข้าจะรับกลับมา" นางพูดจบก็ได้เดินออกไปข้างนอกทันที แต่ทว่าเสี่ยวเอ๋อนางก็เป็นห่วงหยางหยางนางไม่นั่งเฉยจึงเดินออกตามมาดูกับหยางหยางเช่นกัน

"พี่สาวเกิดเรื่องอันใดขึ้นกัน" หยางหยางได้ถามกับผู้หญิงที่ยืนดูเหตุการณ์อยู่ 

"ก็พวกอันธพาลพวกนั้นนะสิ ชอบมาเก็บส่วยกับคนหาเช้ากินค่ำอย่างพวกเรา แถมยังใช้อำนาจจากท่านเสนาบดีฝ่ายซ้ายมาขู่ให้ชาวบ้านแถวนี้ส่งของไปให้ที่จวนของพวกเขา วันนี้ก็เป็นวันที่พวกเราต้องหาของส่งให้ถ้าชาวบ้านผู้ใดไม่มีอะไรให้ คนพวกนั้นก็จะทุบตีเราดั่งพวกสัตว์ชั้นต่ำ" พี่สาวผู้นี้พูดด้วยอารมณ์โมโหและรู้สึกไม่เป็นธรรมต่อพวกชาวบ้าน เสี่ยวเอ๋อนางรู้สึกสงสารชาวบ้านด้วยความผลีผลามจึงได้ยกถุงเบี้ยของนางให้กับพวกที่มาขู่จะเอากับชาวบ้าน

"นี่พวกเจ้า ถ้าอยากได้ของจากชาวบ้านวันนี้ข้าจะเป็นคนให้แทนเองพวกเจ้ามาเอาเบี้ยของข้าไปแล้วเอาข้าวของคืนชาวบ้านไปซะ"" เสี่ยวเอ๋อยกถุงเบี้ยชูให้กับคนที่น่าจะเป็นหัวหน้าคนกลุ่มนี้

"ไม่นะคุณหนูท่านไม่น่าทำแบบนี้เลยเจ้าค่ะ แค่ให้คุณหนูรออยู่ข้างในท่านออกมาทำไมกัน ท่านรู้หรือไม่แค่เบี้ยขอท่านไม่กี่หยวนคงไม่พอให้กับคนพวกนี้หรอกเจ้าค่ะ" หยางหยางรีบดึงถุงเบี้ยมาจากมือของเสี่ยวเอ๋อแต่ก็ไม่ทันคนพวกนั้นก็ได้มาแย่งเอากับมือของนางแถมยังได้ทำร้ายนางอีกด้วย

"คุณหนูของเจ้ายกให้ข้าแล้วก็ต้องเป็นของข้า เจ้าบังอาจจะเอาเบี้ยนี้ไปไม่ได้"

"ทำไมจะไม่ได้ล่ะ แล้วพวกเจ้าก็ไม่มีมีสิทธิ์มาเอาของชาวบ้านเช่นกัน." หยางหยางแย่งถุงเงินคืนมาแต่ก็ต้องถูกชายผู้นี้ตบเข้าที่หน้าอย่างจัง

"เจ้าปากดีนักนะ รู้หรือไม่ว่าข้าเป็นคนของเสนาบาดีฝ่ายซ้ายถ้าพวกเจ้าไม่อยากเจ็บตัวเหมือนแม่นางผู้นี้ก็อย่ามาขัดขวางพวกข้า"

"หยางหยางเจ้าเจ็บหรือไม่" หยางหยางนางล้มลงเพราะแรงตบเข้าที่ใบหน้าของนาง จนตอนนี้ใบหน้าที่ขาวซีดเริ่มแดงขึ้นเป็นรอยนิ้ว

"ข้าไม่เจ็บเท่าไหร่หรอกคุณหนุ"

"เจ้ามีสิทธิ์อะไรมาทำร้ายคนของข้าเจ้าเป็นคนของตระกูลใดกันข้าจะไปแจ้งต่อตระกูลของพวกเจ้า" เสี่ยวเอ๋อลุกขึ้นต่อว่าชายที่ทำร้ายหยางหยาง

"แม่นางผู้นี้ช่างงดงามยิ่งนักพวกเรายกข้าวของไปให้หมดส่วนข้าจะอุ้มแม่นางผู้นี้ไปด้วย" สิ้นคำพูดของชายผู้เหี่ยมโหดเสี่ยวเอ๋อเริ่มหน้าเสีย นางไม่น่าออกมายุ่งเรื่องนี้ตั้งแต่ทีแรกอย่างที่หยางหยางบอกเลย ชายผู้นั้นดึงแขนของเสี่ยวเอ๋อให้เดินตามตันเองไป เสี่ยวเอ๋อเริ่มกังวลและกลัวเรื่องที่กำลังจะเกิดขึ้น นางร้องไห้ขอให้พวกนั้นปล่อยนาง หยางหยาจะมาช่วยคุณหนูของนางก็ถูกลูกน้องของชายผู้นี้จับตัวไว้

"ปล่อยข้านะ เจ้าอยากได้อะไรข้าจะเอาให้เจ้าทุกอย่างปล่อยข้าไปเถอะ"

"ข้าจะปล่อยแม่นางไปได้อย่างไร ถ้าปล่อยแม่นางไปก็เหมือนปล่อยให้หนูน้อยที่แสนสวยหลุดมือไปนะสิ"

"หยางหยางช่วยข้าด้วย " เสี่ยวเอ๋อเมื่อพูดกับชายผู้นั้นไม่รู้เรื่องนั้นจึงหันมาขอความช่วยเหลือจากหยางหยาง

"ปล่อยคุณหนูของข้าเดี๋ยวนี้นะ เจ้ารู้หรือไม่คุณหนุของข้าเป็นบุตรของตระกูลเสี่ยว ถ้าเจ้าพาตัวของคุณหนูไปพวกเจ้าต้องเจอดีแน่" 

"ฮาฮ่า เจ้าคิดว่าข้ากลัวหรือไง ตระกูลของเจ้าแทบจะไม่มีอำนาจใดในเมืองนี้แล้ว"  คนผู้นี้แทบจะไม่กลัวต่ออำนาจของตระกูลเสี่ยวแต่อย่างไร เขาคิดว่าตระกูลเสนาบดีฝั่งซ้ายนั้นยิ่งใหญ่กว่าไหนจะบุตรสาวที่จะเข้าร่วมคัดเลือกพระชายาให้องค์รัชชายาทอีกด้วย

"แล้วข้าทำอะไรเจ้าได้หรือไม่" สิ้นเสียงของชายผู้นั้นก็มีเสียงที่ดังขึ้นมาจากด้านหลังผู้คนต่างหันไปมองดูรวมทั้งเสี่ยวเอ๋อด้วย 

"คุณชายช่วยคุณหนูข้าด้วย คนพวกนี้จะจับคุณหนูของข้าไปทำมิดีมิร้าย"

หยางหยางเมื่อเห็นองครักษ์ขององค์รัชทายาทจึงขอความช่วยเหลือทันที

"เจ้าเป็นใครถึงมาแส่เรื่องของพวกข้า" แต่ทว่าชายผู้นี้หากลัวไม่

องครักษ์จึงยกป้ายหยกประจำตัวขององค์รัชทายาทขึ้นมาให้พวกนั้นดู

"คุณหนูผู้นี้เป็นแขกของข้า ถ้าเจ้าไม่ปล่อยนางเรื่องที่เจ้าขู่เข็นชาวบ้านและขู่เอาข้าวของที่ชาวบ้านแทบจะไม่มีกินอันจะกิน เรื่องนี้อาจจะถึงหูของฮ่องเต้ เจ้านายของเจ้าก็อาจจะเดือดร้อนเอาได้ จะเอาอย่างไรจะปล่อยคุณหนูหรือจะให้ข้าเอาเรื่องนี้ไปทูลฮ่องเต้ดี" เมื่อเขาเห็นป้ายหยกและคำขู่ขององครักษ์ก็เริ่มกลัวความผิดถ้าเรื่องนี้ถึงหูของฮ่องเต้ท่านเสนาบดีฝั่งซ้ายอาจจะได้รับความเดือดร้อนแถมตัวเขาเองก็อาจจะถูกลงโทษไม่แน่ท่านเสนาบดีอาจจะฆ่าเขาทิ้งก็เป็นได้ เขาจึงปล่อยตัวเสี่ยวเอ๋อและเรียกลูกน้องให้ออกไปจากตรงนี้ คนพวกนั้นเมื่อเห็นสัญญาณจากหัวหน้าจึงรีบวิ่งกันไปด้วยความเร็ว เมื่อพวกนั้นจากไปเสี่ยวเอ๋อก็รู้สึกโล่งอกหยางหยางรีบวิ่งไปหาคุณหนูของนาง

"ข้าต้องขอบคุณท่านด้วยที่เข้ามาช่วยข้า"

"เพราะคุณหนูเป็นคนดีที่จะช่วยเหลือชาวบ้าน แต่ถ้าท่านเห็นเหตุการณ์แบบนี้อีกท่านอย่าเข้ามายุ่งให้ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นด้วยนะขอรับวันหน้าท่านอาจจะไม่โชคดีเช่นนี้"

"ข้ามิกล้าช่วยใครแล้ว หยางหยางเจ้าเข้าไปที่โรงเตี้ยมไปให้เฒ่าแก่จัดอาหารแก่ท่านผู้นี้ด้วยข้าอยากจะตอบแทน"

"มิต้องหรอกขอรับ ข้าเพียงทำตามคำสั่งคุณชายเท่านั้น ตอนนี้มีคนอยากเจอท่านเขารออยู่ในโรงเตี้ยมท่านจะไปพบเขาได้หรือไม่" ไม่บอกก็รู้ว่าเป็นจางเหว่ยเสี่ยวเอ๋อจึงไม่ปฎิเสธ นางเดินตามเข้าไป เมื่อครู่ที่นางเข้ามาในโรงเตี้ยมเหตุใดนางถึงไม่เห็นจางเหว่ยกันนะ

"เจอกันอีกแล้วนะแม่นางเสี่ยวหลินเชิญนั่งก่อน"

"ขอต้องขอบคุณท่านที่ให้คนของท่านออกไปช่วยข้าอาหารมื้อนี้ข้าขอเลี้ยงท่านเอง" เสี่ยวเอ๋อก้มคำนับขอบคุณน้ำใจของจางเหว่ย

"เจ้ารู้หรือไม่มันอันตราย ผู้หญิงตัวเล็กเช่นเจ้าถ้าวันนี้ข้าไม่อยู่ที่นี่จะเกิดอะไรขึ้น"

จางเหว่ยตำหนิเสี่ยวเอ๋อด้วยความเป็นห่วง เมื่อครู่เขาเองก็อยากจะออกไปช่วยนางด้วยตนเองแต่ถูกองครักษ์ห้ามไว้ หากชายผู้นั้นทำอะไรแม่นางเสี่ยวหลินแม้แต่ปลายเล็บเขาเองจะจับชายกลุ่มนี้ไปถลกหนังและโบยเป็นพันๆครั้ง